Bleary-eyed from 16 hours on a Greyhound bus, he strolled into the stadium running on fumes. He’d barely slept in two days. The ride he was supposed to hitch from Charlotte to Indianapolis canceled at the last minute, and for a few nervy hours, Antonio Barnes started to have his doubts. The trip he’d waited 40 years for looked like it wasn’t going to happen.

But as he moved through the concourse at Lucas Oil Stadium an hour before the Colts faced the Raiders, it started to sink in. His pace quickened. His eyes widened. His voice picked up.

“I got chills right now,” he said. “Chills.”

Barnes, 57, is a lifer, a Colts fan since the Baltimore days. He wore No. 25 on his pee wee football team because that’s the number Nesby Glasgow wore on Sundays. He was a talent in his own right, too: one of his old coaches nicknamed him “Bird” because of his speed with the ball.

Back then, he’d catch the city bus to Memorial Stadium, buy a bleacher ticket for $5 and watch Glasgow and Bert Jones, Curtis Dickey and Glenn Doughty. When he didn’t have any money, he’d find a hole in the fence and sneak in. After the game was over, he’d weasel his way onto the field and try to meet the players. “They were tall as trees,” he remembers.

He remembers the last game he went to: Sept. 25, 1983, an overtime win over the Bears. Six months later the Colts would ditch Baltimore in the middle of the night, a sucker-punch some in the city never got over. But Barnes couldn’t quit them. When his entire family became Ravens fans, he refused. “The Colts are all I know,” he says.

For years, when he couldn’t watch the games, he’d try the radio. And when that didn’t work, he’d follow the scroll at the bottom of a screen.

“There were so many nights I’d just sit there in my cell, picturing what it’d be like to go to another game,” he says. “But you’re left with that thought that keeps running through your mind: I’m never getting out.”

It’s hard to dream when you’re serving a life sentence for conspiracy to commit murder.

---

It started with a handoff, a low-level dealer named Mickey Poole telling him to tuck a Ziploc full of heroin into his pocket and hide behind the Murphy towers. This was how young drug runners were groomed in Baltimore in the late 1970s. This was Barnes’ way in.

He was 12.

Back then he idolized the Mickey Pooles of the world, the older kids who drove the shiny cars, wore the flashy jewelry, had the girls on their arms and made any working stiff punching a clock from 9 to 5 look like a fool. They owned the streets. Barnes wanted to own them, too.

“In our world,” says his nephew Demon Brown, “the only successful people we saw were selling drugs and carrying guns.”

So whenever Mickey would signal for a vial or two, Barnes would hurry over from his hiding spot with that Ziploc bag, out of breath because he’d been running so hard. They’d sell an entire package in a day. Barnes would walk home with $50. “I could buy anything I wanted,” he remembers.

Within a few years he was selling the dope himself — marijuana at first, then valium, eventually cocaine and heroin. Business was booming around the towers, which the locals referred to as the “murder homes.” Sometimes, he’d sell 30 bags in an afternoon. He was 14, pulling in $500 a day.

“A dealer of death,” he calls himself now.

He learned to push away guilt. The way he saw it, he was in too deep, “immune,” he says, “to what I was seeing every day.” The drugs. The decay. The murders. He was 9 when a friend fell out of a 10th-floor window, dying instantly. He was 11 when his older brother, Reggie, was locked up; 15 when his birth father died of an overdose.

But he had a loving mother, a hardworking stepfather, a family that didn’t want for anything when so many around them did. His stepfather drove a crane at a steel company and made a good wage. His mother cooked dinner every night.

“We had a black-and-white television, and nobody we knew had one of those,” Barnes says. “Us kids wanted bikes for Christmas? We got bikes. We wanted ice skates? We got ice skates.”

Mary Barnes was no fool. She heard the whispers. She noticed her son wasn’t home. Finally, she confronted him. “You were raised better than this,” she scolded. “There will be consequences to what you’re doing.”

Antonio denied all of it. “Lied right to her face,” he says now, still ashamed.

He was climbing the ranks, working with a high-up hustler named Butch Peacock. Anytime the plainclothes police — “Knockers” — would roll up, Butch would shout, “Bird, grab the bag and go!” and Barnes would listen, because he relished that feeling, of being needed, of being trusted, of being part of it.

One Saturday, while Barnes was playing shortstop in a little league game, the Knockers closed in. His teammates begged him to stay. He ignored them. He darted off the diamond in the middle of an inning, grabbed the duffel bag and disappeared into the towers while the cops chased. He climbed 10 flights of stairs and nearly passed out before a neighbor let him slip into an apartment.

Inside that duffel bag that day: a half-dozen guns, thousands in cash and 200 caps of cocaine. Later that night, Butch handed him a different bag. It had $4,000 in it. “This is all yours,” he told him.

Barnes rose from runner to dealer to mid-level player. He quit football. He dropped out of high school. He drove around the streets of west Baltimore with a .357 Colt Magnum resting on his lap. “Like it was a credit card,” he says. A few nights a week, he’d work the count, sorting through some $20,000 in cash, plenty of it in $1 and $5 bills, stacking the drug ring’s profits from a single day’s work.

He never killed anyone, he says, but he’s also not ignorant to all that he was caught up in. He was awash in a world of violence.

“That was our business,” he says. “On those streets, it was either you or them. They’re out to rob you. They’ll kill you. They’ll snatch you up, duct tape your mouth and torture you if you didn’t give them what they want. They’d put your mother on the phone to scare you more.”

They found Butch in the front seat of his car one morning, blood trickling down his neck, a bullet in the back of his head. He’d been executed at point-blank range outside a nightclub.

Barnes shrugged it off. He told himself he just had to be sharper. “That’s how backwards my thinking was,” he says. So instead of getting out, he plunged further in. He started running with a new crew, one headed by the city’s most notorious gangster at the time: Timmirror Stanfield.

---

They busted through his back door at 5:30 one morning. Barnes, cornered in bed, had his arm around his girlfriend, Tammie, who was nine months pregnant with their daughter.

“Bird, take your hands out from under those covers,” he remembers the officer telling him. “Do it real slow.”

He’d been arrested before on misdemeanor weapons charges, but this was different. Five members of Stanfield’s crew would be tried for killing a state’s witness before that witness could testify in a separate case, the boss for murder and four of his top lieutenants — including Barnes — for conspiracy.

According to prosecutors, the dispute started when a low-level dealer didn’t show Stanfield “appropriate respect” during an argument on the fourth floor of the Murphy towers. Police said Stanfield put one bullet in the dealer’s chest and five in his head. The trial lasted nine weeks, interrupted at one point when Marlow Bates, a co-defendant and Stanfield’s half-brother, warned one of the witnesses, “You’re going to die.”

Barnes barely paid attention, sleeping through most of it. He was 20 years old and arrogant, convinced he had nothing to worry about.

A witness who had originally placed him at the murder scene later recanted under oath. He refused to cooperate with police. He figured they had nothing on him. “I thought it was the easiest case in the world to beat,” Barnes says. “I wasn’t there when the shooting happened.”

After closing arguments, the jury deliberated for 90 minutes before landing on the verdicts. His attorney took it as a promising sign. “When it comes back this quick,” Barnes remembered hearing, “that usually means not guilty.”

It was a Wednesday. April 1, 1987. Barnes made plans for that evening. He was going out to celebrate.

They called his name first, and when he heard that word — GUILTY — he damn near fell over. His stomach tightened. His knees wobbled. He started to lose his breath. The first thought that ran through his mind was how embarrassed he’d be if the front page of the next day’s Baltimore Sun read, “BIRD FAINTS AFTER VERDICT.”

The rest was a blur. Guilty, all of them. Life sentences, all of them. Stanfield and Bates snickered after they heard the verdict, according to the Sun, laughing out loud in the courtroom.

Instead of passing out, Barnes remained as cocky as ever. He exited the courtroom, handcuffs clamped around his wrists, and eyed Ed Burns, the Baltimore city homicide detective whose eight-month investigation led to the arrests and dismantling of Stanfield’s gang.

“You happy now?” Barnes asked, flashing a smile. “See ya in a year or two.”

More than a decade later, Burns would co-write a television drama with a longtime Baltimore Sun cops reporter named David Simon. They called it “The Wire.” One of the most feared drug kingpins in the show went by the name Marlo Stanfield. And in the sixth episode of the second season, a vicious hitman stands trial for killing a state’s witness, defiant to the end.

They called him Bird.

---

Over 36 years, Barnes bounced among 14 prisons, including a stay in the late 1990s at Marion, a maximum-security facility in Illinois. Three cells down from him was famed New York City mobster John Gotti. The two talked baseball, Gotti never missing a chance to rub it in when his Yankees beat up on Barnes’ Orioles.

His dreams of getting out died slowly, one appeal after another swiftly denied by the state. It didn’t really hit him until two years into his sentence that he was going to grow old inside, wasn’t going to get to watch his newborn daughter grow up. That’s when the depression sunk in. The anger. The regret.

Panic attacks would come at night, startling him from sleep. He’d have visions of his past life — Eight months ago, I was here; three years ago, here … — and just lie there, mind racing, eyes open, until 3 in the morning.

Slowly, Barnes came to reckon with what he’d done, the choices he made and the harm he caused. He weighed the pain he brought his family and his community. He didn’t pull the trigger on the fourth floor of the Murphy towers that day — he wasn’t even there, he maintains — but he was part of the poison plaguing his city and choking its youth.

“I can never make up for what I did,” he says.

In prison, he learned to read and write, earned his G.E.D. and led counseling meetings for troubled inmates. He became a published author — “Prison is Not a Playground” is Barnes’ story in his own words, starting with that plastic bag Mickey Poole slipped him as a 12-year-old.

He tutored those with developmental disabilities, including a former cellmate. “Antonio is an amazing example of someone deciding that they’re going to grow and develop instead of being sucked into all the negativity that happens in there,” said Brian Teausant, that inmate’s father.

He worked as a suicide companion for 23 years, counseling the prisons’ most at-risk inmates. He founded three self-help programs that, according to one of his former wardens, led to a decline in inmate discipline issues. “Wardens don’t usually put their John Hancock on a letter of support for someone with a life sentence,” Barnes notes proudly. More than one did for him.

He was denied parole five times. At one hearing, Barnes was asked, “How can we put you back in a community that you helped rip apart?

He thought for a moment.

“Because Bird is dead,” he told them. “And you’re talking to Mr. Antonio Barnes.”

Still, the denials battered his belief and tested his patience.

“They were trying to see if I’d give up,” he says. “It was hard. But I told myself, ‘I will die before I give up.’”

Then one afternoon last spring, while he was reading in the prison law library, another inmate told him the parole officer was looking for him. He grew anxious. He hurried upstairs to her office. “Maryland is letting you go,” she told him.

He felt his knees start to wobble, same as 36 years prior, when he stood in that Baltimore City courtroom as a cocky 20-year-old. His stomach tightened. He could barely speak. Only this time, it was relief.

“I was shaking like a ’57 Chevy,” he says.

On July 20, he walked out of the Coleman Federal Correctional Complex in central Florida. An Uber driver picked him up and gave him a lift to the bus station, where he hopped on a Greyhound bound for Charlotte. Barnes sat in the backseat, staring out the window, and when the car pulled onto the highway, he closed his eyes and began to cry.

---

Now, instead of a pistol on his nightstand, he keeps his cell phone nearby. The calls come late, sometimes at 2:30 or 3 in the morning, and it’s his job to answer them.

Barnes currently works as a peer support specialist at ARJ, a mental health center in Charlotte co-owned by his nephew Demon Brown, who overcame his own troubled teenage years on the streets of Baltimore, plus three stays in a juvenile facility, to become a standout point guard for UNC Charlotte’s basketball team in the early 2000s.

Demon had a room ready for his uncle and a job waiting for him after Barnes was released in July. “As soon as he came home, he told me he wanted to help others any way he could,” Demon says. “How many guys getting out of prison think like that?

“I’m telling you, the only thing he ever talked about doing for himself was getting up to a Colts game.”

At ARJ, Barnes specializes in the center’s most at-risk patients, a lot like the ones he worked with in prison. He’s taken what he learned on the inside and now uses it to save lives.

“A lot of these patients are battling substance abuse issues,” Brown says. “Some are just out of prison. Some are in and out of shelters. Some are homeless. It’s incredibly challenging, and Antonio just has this talent, like this empathy for them, that helps him connect.”

One recent call came in the middle of the night. A woman was delirious, wanting to hurt herself. Barnes stayed on the phone with her for five hours.

“I don’t drink, I don’t do drugs, I don’t do none of that,” he says. “But every time we have a successful story with one of our patients, that’s the biggest high in the world for me.”

His goal is to have “Prison is Not a Playground” passed out in juvenile detention centers across Charlotte. He wants to speak to classrooms. He wants to use his story to change lives. He goes back to what Detective Ed Burns told him 37 years ago while he sat in a jail cell awaiting processing after his conviction. “Barnes, you’re smart,” Burns said. “You can still make something of your life.”

He’s determined to.

He never watched “The Wire.” No need, he says. He lived it. (On Wednesday, Simon posted on X — formerly Twitter — that the Bird character was not based on Barnes or any one person, that the name was “a simple shout-out by Ed Burns and myself to a Baltimore street legend whose adventures date to the 1970s.”)

But Barnes says Burns “saved my life.” He calls the life sentence he was handed in April 1987 “the greatest reward a career criminal could receive.” Without it, he believes, he wouldn’t be alive.

Away from work, he’s still acclimating to his new life, and sometimes has trouble sleeping, startled awake by those little noises he never used to hear in prison. He takes long walks in the afternoons, still in disbelief that he’s a free man. He borrowed a car recently so he could practice parking, something he hadn’t done since the spring of 1987.

He started saving for a trip to Indianapolis as soon as he was released this summer, then burned through just about every dollar he had to make it happen. He was granted permission from his parole officer to make the trip, then slogged through 16 hours on a Greyhound, too excited to sleep. “That ride could’ve taken two days,” he says, “and it wouldn’t have bothered me.”

Around noon on New Year’s Eve, he slid into his seat in Section 126 at Lucas Oil Stadium, stunned by the scene in front of him. He’d never seen so much blue in his life. He snapped photos. He learned that everyone stands when it’s 3rd down. He sweated out a 23-20 win for the Colts that kept their playoff hopes alive.

“It still don’t seem like it’s real,” he texted his nephew.

After the game, he lingered inside the stadium for over an hour, until the place was almost empty.

“Still feels like a dream I’m going to wake up from.”

(Illustration: John Bradford / The Athletic; photos courtesy of Antonio Barnes, Bobby Ellis / Getty Images)

---

“The Football 100,” the definitive ranking of the NFL’s best 100 players of all time, is on sale now. Order it here.

Een jaar geleden, om deze tijd, zaten de Denver Broncos verwikkeld in een verliesreeks van vijf wedstrijden. Hun dure quarterback speelde het slechtste voetbal uit zijn carrière. Hun omstreden hoofdcoach was weken verwijderd van zijn ontslag.

In Indianapolis ploeterden de Colts door nog meer disfunctioneren: hun hoofdcoach was begin november ontslagen en vervangen door een ESPN-analist zonder enige NFL-coachervaring, en het team stond op de rand van een verliezende slip van zeven wedstrijden om een ​​einde te maken aan een seizoen van onvoorstelbare schaamte.

Twaalf maanden later zijn beide teams verrassende spelers in de play-offs van de AFC, vooral gezien de moeilijke weg die elk team tot nu toe heeft afgelegd. De Broncos begonnen met 1-5, maar na de 29-12 overwinning van zondag tegen de Browns zijn ze 6-5, momenteel gelijk voor de langste winstreak (vijf) in de NFL.

Na een aantal moeilijke begindagen is het nu moeilijk om ruzie te maken met het huwelijk tussen Sean Payton en Russell Wilson.

De Colts hadden franchise quarterback Anthony Richardson voor alle vier de starts in 2023 – en eigenlijk slechts twee volledige wedstrijden – voordat een schouderblessure hem het grootste deel van zijn rookieseizoen kostte. En toch, na de derde overwinning op rij van Indianapolis, een 27-20 overwinning tegen de Bucs op zondag, staan ​​de Colts ook 6-5, boven de .500 na Thanksgiving in een seizoen waarvan de meeste experts dachten dat het op dit punt verloren zou zijn, met alle tekenen die wijzen op een top-vijf keuze in de draft van volgend voorjaar.

Zo veel voor dat. Er zijn maar weinig coaches die meer uit hun selectie halen dan Shane Steichen in Indy.

Of de Broncos en Colts kanshebbers blijven in een drukke AFC-playoff-race zal de komende weken blijken, maar hun verrassende oplevingen dit seizoen – gekoppeld aan die van de Houston Texans, die ondanks een verlieszondag 6-5 zijn en in de mix zitten als nou ja – voeg een laagje intriges toe aan een conferentie waar dit najaar een aantal favorieten is teruggevallen.

De Bengals hebben Joe Burrow dit seizoen verloren en zijn 5-6.

De Chargers hebben drie keer op rij verloren en staan ​​4-7.

En de Bills, op de rand van een broodnodige overwinning zondagavond in Philadelphia, hoestten het laat op en verloren met 37-34 nadat Jalen Hurts een achterstand met dubbele cijfers in het vierde kwartaal had uitgewist en vanaf twaalf meter afstand de eindzone in schoot. in de verlenging voor de winnende score. Het was een slopende nederlaag voor een Buffalo-team dat plotseling drie van de vier heeft verloren en na een afscheidsweek de Chiefs zal ontmoeten.

De Bills zijn 6-6, en als het gaat om het huidige play-offbeeld, blijven ze aan de buitenkant naar binnen kijken. De Colts bezitten momenteel de zevende plek dankzij een onderlinge overwinning tegen de Texanen eerder dit seizoen en een betere conferentie record dan de Broncos. Maar er is nog veel voetbal over.

De Chiefs herstelden zich ondertussen maandagavond van een nederlaag tegen de Eagles met een overwinning van 31-17 tegen de Raiders. En zondagavond laat leverden de Ravens de Chargers vier keer om in een 20-10 overwinning, waarmee ze het eerste team in de AFC werden dat naar negen overwinningen klom.

Een Chargers-team met al dat talent staat nu op gelijke hoogte met het op een na slechtste record van de hele conferentie. Een seizoen dat met zoveel belofte begon, is in plaats daarvan verzuurd tot een seizoen van teleurstelling.

Elders in de NFL blijft NFC South, in wat lijkt op een herhaling van vorig seizoen, de slechtste divisie van de competitie. Het oneens zijn? De Falcons bereikten zondag de eerste plaats ondanks een wedstrijd onder de .500. Op dit punt bezit Atlanta (5-6) de tiebreak op de Saints (ook 5-6) na de overwinning van zondag 24-15. De twee ontmoeten elkaar opnieuw in week 18.

De Steelers stapelden, vijf dagen nadat ze aanvalscoördinator Matt Canada hadden ontslagen, voor het eerst in bijna vijf jaar meer dan 400 meter aan aanval op – een tijdsbestek van 58 wedstrijden – wat net genoeg bleek om de Burrow-less Bengals met 16-10 te verslaan. .

Dit is wat opviel in week 12 in de NFL:

Eagles blijven maar winnen

Elf wedstrijden later is hun record identiek aan dat van vorig jaar – 10-1 – maar dit seizoen voelt anders.

Zelfs de Eagles-spelers, te beginnen met Hurts, zullen erkennen dat ze nog niet hun beste voetbal hebben gespeeld. De overwinningen komen nog steeds, maar ze zijn minder overtuigend, minder schoon.

Ze zijn ook brutaler geworden.

Zondag was het laatste hoofdstuk, en waarschijnlijk het meest indrukwekkend. De Eagles waren zes dagen verwijderd van het verslaan van de Chiefs in een Super Bowl-rematch. Voor de vierde wedstrijd op rij stonden ze tijdens de rust achter. Ze stonden op twee verschillende punten in de wedstrijd met dubbele cijfers achter, ook aan het begin van het vierde kwart. Hun kicker, Jake Elliott, moest een 59-yarder in regenachtige omstandigheden op een slordig veld drillen om verlengingen af ​​te dwingen. Toen scoorden de Bills als eerste en kwamen langzaam op voorsprong met een velddoelpunt.

En toch vonden de Eagles een manier – opnieuw – om het eruit te halen, hun vijfde ‘come-from-behind’-overwinning dit seizoen al, waarbij Hurts de eindzone vond vanaf twaalf meter afstand voor de ‘walk-off’-overwinning.

“Gewoon koppelingsmomenten vasthouden”, zei coach Nick Sirianni over zijn QB.

De 10-1-start van de Eagles is de beste in het voetbal en het beste record van een team na een Super Bowl-verlies sinds de Bills van 1991.

Het volgende: een bezoek van de andere topkandidaat van de NFC, de San Francisco 49ers, in een rematch van het titelspel van vorig jaar op de conferentie.

Broncos stuwt de winstreak naar vijf

Het zijn niet alleen Payton en Wilson die de Broncos dit jaar nieuw leven hebben ingeblazen.

Het was een verbluffende ommekeer in het middenseizoen voor de verdediging van Vance Joseph, die 70 punten moest incasseren in een verlies van week 3 tegen de Dolphins en gedurende vijf weken 36,2 punten per wedstrijd opleverde, veruit de slechtste in de competitie.

Maar Josephs eenheid vond in oktober iets. Een paar spelers terugkrijgen van een blessure, zoals veiligheid Justin Simmons, hielp. Dat gold ook voor een golf van gedwongen omzetten.

Het resultaat was een complete ommekeer: in de laatste zes wedstrijden stond Denver 16,5 punten per optreden toe.

Ga maar na: de Broncos hebben ze allemaal gewonnen, op één na.

Ze breidden hun winstreak uit naar een NFL-beste vijf wedstrijden – gelijk met de Eagles – met de overwinning van zondag tegen de Browns, het team dat sinds het begin van het seizoen over de felste verdediging in de competitie beschikt. Denver stond slechts twee derde-down-conversies toe en herstelde drie onhandige pogingen. Aan de andere kant van de bal sloeg Wilson een efficiënte 13-uit-22 voor 134 yards en een touchdown.

Slechts drie teams in de geschiedenis hebben zich vanaf een start van 1-5 verzameld om de play-offs te halen, waarvan de laatste de Colts in 2018 waren, en de Broncos hebben zichzelf op zijn minst een kans gegeven.

Jaguars, Texanen laten zien waarom “het nog jaren plezier gaat worden”

Trevor Lawrence is net als ieder ander. Hij ziet wat er dit seizoen in Houston gebeurt.

“Ik wil dat de teams in onze divisie zo slecht mogelijk zijn”, grapte de Jaguars QB nadat zijn team een ​​24-21 overwinning behaalde tegen CJ Stroud en de Texanen. “De manier waarop ze spelen… er zullen een aantal geweldige matchups volgen. CJ doet het licht uit. Om een ​​rookie te zijn en te spelen zoals hij is?

“Het wordt nog jaren plezier.”

Het kijkt die kant op voor wat een van de ontluikende rivaliteit tussen de divisies in de competitie zal worden: Lawrence’s Jaguars tegen Stroud’s Texans.

Zondag in Houston stuitte de golf in het middenseizoen die de beginnende Texanen tot binnen een wedstrijd van de voorsprong van AFC South op een muur bracht. Maar dat betekent niet dat Stroud het niet interessant heeft gemaakt.

Omdat deze wedstrijd op slechts enkele centimeters werd beslist.

Negen weken na de overwinning die de loop van hun seizoen veranderde – een nederlaag van 37-17 tegen de Jaguars in Jacksonville – kwamen de Texanen verpletterend tekort voor een seizoenszege. Stroud, de leidende kandidaat voor Offensive Rookie of the Year, leidde de Texanen laat in het vierde kwartaal op een drive van 11 play en 45 yards, wat een potentiële gelijkmaker van Matt Ammendola opleverde.

Maar Ammendola’s trap vanaf 58 meter, die volkomen recht was, boorde de lat en kwam tekort, waardoor een einde kwam aan de winstreak van drie wedstrijden van de Texanen en de zevende overwinning van de Jags in acht wedstrijden werd behaald.

Door de nederlaag werd Stroud de eerste rookie in de geschiedenis van de competitie die 300 passing yards noteerde in vier opeenvolgende wedstrijden, en zijn touchdown in het tweede kwartaal tegen Tank Dell hielp het paar opklimmen in een indrukwekkend gezelschap: het is pas de zesde keer in de geschiedenis van de NFL dat een rookie tandem heeft zes of meer scores behaald in een seizoen, en de eerste sinds Andrew Luck en TY Hilton van de Colts dat in 2012 deden.

Stroud en Lawrence zorgden samen voor 668 passerende yards en drie touchdowns.

De Jaguars staan ​​nu met 8-3 op gelijke hoogte met Miami en Kanas City voor het op een na beste record in de AFC, alleen achter de Ravens. Jacksonville staat nu twee wedstrijden voor in de divisierace, maar zowel Houston (6-5) als Indianapolis (6-5) blijven in de jacht.

Een ontmoedigende finish en een nieuw dieptepunt in Carolina

Hoe gaat het in Carolina?

Zondag tegen de Titans hadden de Panthers een bubbelscherm op de 4e en 6e plaats met de wedstrijd op het spel.

Op het moment dat hij het betrapte, werd DJ Chark overspoeld door de verdediging van de Titans. Winst van nul meter. Spel is over.

En daarmee vielen de Panthers met 17-10, waardoor ze dit seizoen terugvielen naar 1-10. Eigenaar David Tepper schreeuwde een krachtterm toen hij na de nederlaag de kleedkamer verliet.

Terwijl rookie quarterback Bryce Young later de schuld op zich zou nemen voor het hoorbare geluid en toegaf dat hij in het spel had ingecheckt nadat hij het verdedigingsfront had bespioneerd, spreekt het resultaat van de aanvallende onbekwaamheid van de Panthers in het eerste seizoen van Frank Reich als coach. Carolina staat in vrijwel elke relevante aanvallende categorie in de onderste drie, een vinkje boven teams die al weken en in sommige gevallen maanden zonder hun startende quarterback zitten. De Panthers scoorden sinds half oktober niet meer dan 15 punten in een wedstrijd.

En dit komt nadat Reich een maand geleden afstand deed van zijn play-calling-taken aan aanvallende coördinator Thomas Brown, om ze drie wedstrijden later opnieuw te spelen.

Het werkt gewoon niet in Carolina, en het is meer dan eerlijk om je af te vragen of Tepper – die al bekend staat om zijn ongeduld – gelooft dat deze veelgeprezen technische staf zijn franchise in de goede richting heeft gestuurd. Hoewel de context noodzakelijk is – de Panthers hebben op zijn best een middelmatige aanvalslinie en een ernstig gebrek aan talent op de vaardigheidsposities – heeft Reich er niet in geslaagd Young op gang te krijgen. De eerste algemene keuze in de draft van afgelopen voorjaar was 18-uit-31 zonder touchdowns. Tot nu toe heeft hij dit seizoen slechts één keer meerdere TD’s in een wedstrijd gegooid.

Wat niet kan helpen is het feit dat Stroud, één plek achter Young gekozen door een al even slapende franchise, een historisch eerste seizoen beleeft in Houston.

Hetzelfde verhaal in New England

In een verbluffende ontwikkeling die vrijwel iedereen zag aankomen, mislukte het plan van de Patriots om de oefenherhalingen te verdelen over twee middelmatige quarterbacks – en pas bij de aftrap een starter te benoemen – enorm averechts in de Meadowlands. Mac Jones kreeg de knipoog en was, opnieuw, volkomen verschrikkelijk. Hij draaide de bal drie keer om voordat hij na een puntloze eerste helft op de bank terechtkwam. Bailey Zappe kwam binnen en eindigde met negen voltooiingen voor 54 yards.

Toch had New England daadwerkelijk een kans om verlenging te sturen, maar kicker Chad Ryland haakte zijn poging van 35 meter af en de Giants ontsnapten met een 10-7 overwinning. Het is de achtste keer dit seizoen dat de Patriots onder de 20 punten worden gehouden, en gecombineerd hebben de twee teams zeven trappen, een onderschepping en een onhandige poging op de eerste negen bezittingen van de wedstrijd verzameld.

“Gewoon slecht quarterback-spel”, zei Jones nadat hij voor de tweede wedstrijd op rij op de bank zat. “Als de quarterback niet goed speelt, heb je geen enkele kans.”

Aldus het verhaal van het seizoen 2023 van de Patriots, hoewel de problemen daar niet eindigen. Een aantal draft-hits, vooral onder de aanvallende vaardigheidsposities, gecombineerd met een aantal dubieuze coaching-aanwervingen, hebben een van de meest succesvolle franchises van de competitie sinds de eeuwwisseling tot een clou gemaakt dit seizoen. De Patriots (2-9) zijn op weg naar hun eerste top-vijf-keuze sinds 1994.

(Bovenste foto van Shane Steichen en Gardner Minshew:
Lauren Leigh Bacho / Getty Images)

---

“The Football 100”, de definitieve ranglijst van de 100 beste spelers aller tijden van de NFL, is nu te koop. Bestel het hier.