Met zijn passie voor spanning – hij speelde niet alleen in thrillers, maar schreef ze ook – Gene Hackman heeft misschien het mysterie op prijs gesteld dat hij heeft achtergelaten met zijn tragische dood.
Maar misschien is de grootste puzzel van allemaal hoe een legendarische schermacteur, die miljoenen verrukte tijdens zijn lange, productieve en veelgerechte carrière, zijn leven een alles-maar-totale kluizenaar had kunnen beëindigen, verborgen in zijn uitgestrekte landgoed buiten Santa Fe, New Mexico.
Grisly meldt dat de lichamen van de 95-jarige Hackman en zijn vrouw Betsy Arakawa, een 63-jarige klassieke pianist, 'gedeeltelijk gemummificeerd' werden onthuld in de mate waarin het paar zich naar verluidt had geïsoleerd van de buitenwereld in de afgelopen jaren.
Inderdaad, het paar werd bijna een jaar geleden voor het laatst afgebeeld in maart 2024 toen Hackman – ooit een grote beer van een man maar nu wanhopig broos uitzag – zich aan haar arm vastklampte voor ondersteuning en het grijpen van een stok in zijn andere hand.
Schokkend werd aangenomen dat dat uitje naar een lokaal restaurant de eerste keer was dat het echtpaar in meer dan 20 jaar samen was gezien – omdat ze de Golden Globes van 2003 hadden bijgewoond. (En Hackman had dat evenement nauwelijks kunnen missen sinds hij werd geëerd met de Cecil B. DeMille Award voor zijn 'uitstekende bijdragen aan de wereld van entertainment'.)
De acteur, die in meer dan 70 films verscheen en Oscars won voor zijn rollen in de Franse verbinding en Unforgiven, had sinds de komedie van 2004 welkom bij Mooseport – universeel gepand door critici. In zijn latere jaren zou hij af en toe alleen op zijn fiets trappen of rond Santa Fe vissen. Maar hij bleef meestal in zijn landgoed – ooit te zien in het tijdschrift Architectural Digest – gelegen op een afgelegen heuvel met een spectaculair uitzicht op de omliggende bergen.
Daar werkten hij en Arakawa, zijn tweede vrouw, hard aan het bouwen en decoreren van hun uitgestrekte herenhuis, op de locatie van een kleiner huis dat hij in 1990 had gekocht.
Hackman was ook niet aangenomen dat hij bijzonder dicht bij zijn drie volwassen kinderen was geweest – Christopher, Elizabeth en Leslie – van zijn eerste huwelijk met banksecretaris Faye Maltese.
Gene Hackman speelde Superman's aartsvijand Lex Luthor in de originele actiefilm uit 1978
Hij won zijn beste acteur Oscar voor het spelen van hardgekookte rechercheur Jimmy 'Popeye' Doyle in de Franse connectie
Gene Hackman en vrouw Betsy Arakawa in Los Angeles, 1991. Het paar werd thuis dood aangetroffen
Gevraagd in een interview uit 2000 wat zijn kinderen met hun leven deden, antwoordde hij: 'Wel, dat is een goede vraag. Ik weet het eigenlijk niet zeker. Het is moeilijk om de zoon of dochter van een beroemdheid te zijn. '
Het was lang geleden dat Hackman had gehandeld. Hij onthulde dat hij eindelijk stopte omdat, nadat hij hartproblemen had gehad, een arts hem had gewaarschuwd dat meer stress hem kon doden. Maar hij gaf ook toe dat hij niet wilde 'blijven drukken' voor werk en het risico wilde gaan 'uit een echte zure noot gaan'.
De afzondering van zijn latere jaren leek aangrijpend te zijn gezien zijn enorme succes, waardoor hij naar schatting $ 80 miljoen fortuin had verdiend. Maar in werkelijkheid heeft hij helemaal nooit genoten van de schijnwerpers.
Heel erg een acteur van een acteur die rollen nam omdat hij ze interessant vond – en niet omdat ze zijn roem zouden vergroten – was Hackman van nature verlegen.
In 2011 werd hem in een zeldzaam interview gevraagd of hij ooit met pensioen zou gaan om nog een film te maken. 'Als ik het in mijn eigen huis zou kunnen doen, misschien, zonder dat ze iets storen en slechts een of twee mensen,' zei hij.
Hij hield zeker van zijn huis: de lokale architect Stephen Samuelson zei dat Hackman een 'diep betrokken klant was, zeer artistieke, zeer enthousiast over details'.
Het echtpaar genoot van de eenvoudige genoegens, zei Hackman, elke vrijdagavond op tv kijken en dvd's gehuurd door Arakawa. 'We houden van eenvoudige verhalen die sommige van de kleine low-budget films erin slagen om te produceren,' zei hij.
Hij begon ook te schilderen en te schrijven, die drie historische fictie -romans autoreerde met onderzeese archeoloog Daniel Lenihan, evenals twee eigen thrillers. Maar er was nooit enige twijfel over zijn ware roeping.
Hackman had vanaf tien jaar acteur willen worden – hoewel veel mensen hem vertelden dat hij zijn tijd verspilde.
Zijn klasgenoten in het Pasadena Playhouse in Californië, waar de man geboren Eugene Allen Hackman halverwege de twintig studeerde, stemden hem 'het minst waarschijnlijk om te slagen'. Hij deelde de prijs dat jaar met levenslange vriend Dustin Hoffman.
Terwijl hij zijn beste acteur Oscar won voor het spelen van hardgekookte detective Jimmy 'Popeye' Doyle in de Franse connectie (en beste ondersteunende acteur als Brutal Sheriff 'Little' Bill Daggett in Unforgiven) was hij een 'Everyman'-artiest die de Superman-films in de Superman-films in de Royal Tenenbaums of Ham Up the Worlady kon schakelen.
De Franse connectie en Francis Ford Coppola's The Conversation, waarin hij een moreel verwarde surveillance-expert speelde, zijn geprezen als twee van de beste thrillers die ooit zijn gemaakt. Hetzelfde geldt voor Unforgiven onder westerns. Toch was hij algemeen bekend in de industrie als een nachtmerrie om mee te werken-met zijn overdreven ego, woest humeur en bust-ups op de set met regisseurs die hem de bijnaam 'Vesuvius' verdienen. Hackman beweerde dat hij 'problemen had met de richting omdat ik altijd problemen heb gehad met autoriteit'.
Dat was echter zijn talent dat regisseurs de neiging hadden zijn grofheid te tolereren. De Britse directeur Alan Parker zei: 'Elke directeur heeft een shortlist van acteurs waarmee hij zou sterven om mee te werken, en ik wed dat Gene op iedereen is.'
Een diep gecompliceerde man, de strijdlustige Hackman, een voormalige Amerikaanse marine, was vreemd preuts over geweld op het scherm maar hield van een real-life schroot.
Hoffman herinnerde zich dat hij zijn vriend ooit had aangekondigd 'Ik moet gaan' en verdwenen naar een bar omdat hij 'moest vechten'.
Hij was nog steeds in zijn jaren zeventig gepileerd. In 2001 begon een 71-jarige Hackman een vuistgevecht met twee mannen over een klein verkeersongeval in West Hollywood.
De acteur, die in meer dan 70 films verscheen en Oscars won voor zijn rollen in de Franse verbinding en Unforgiven (foto), had sinds de komedie van 2004 geen film gemaakt in Mooseport – universeel gepand door critici
De Franse connectie en Francis Ford Coppola's The Conversation (foto), waarin hij een moreel verbonden surveillance-expert speelde, zijn geprezen als twee van de beste thrillers ooit gemaakt
Hackman verliet de school na een rij met zijn honkbalcoach en ging, liggend rond zijn leeftijd, sloot zich aan bij de Amerikaanse mariniers op 16 'Op zoek naar avontuur' en diende als radio -operator in Azië. Zijn zwakte voor vechten kostte hem promotie: na het bereiken van de rang van korporaal verloor hij bijna onmiddellijk zijn strepen.
Ontladen in 1952 nadat hij gewond was geraakt bij een verkeersongeval, verhuisde Hackman naar New York op 22-jarige leeftijd. Wilde zich graag handelen, maar aanvankelijk niet bereid om zich te binden om het vak te leren, belandde hij in verschillende doodlopende banen.
Hij had wat hij een 'keerpunt' noemde in zijn leven in 1955 toen, terwijl hij werkte als hotel portier, zijn voormalige mariniers -boor sergeant voorbij liep en, zonder naar hem te kijken, mompelde: 'Hackman, je bent een spijtige zoon van Ab ****.' Hackman was doodsbang.
Na het trouwen met Faye Maltese in 1956, verhuisden ze naar Californië. Op 26-jarige leeftijd schreef hij zich eindelijk in voor acteerschool en maakte hij slechts één vriend, de 19-jarige Hoffman. Bonding over hun wederzijdse afkeer van hun gebruinde en saaie knappe klasgenoten, zou het onwaarschijnlijke paar naar het dak ontsnappen en bongo's spelen.
Gegooid uit acteerschool na het behalen van de laagste cijfers in zijn geschiedenis, keerde Hackman terug naar New York en probeerde door te breken naar Broadway.
Met een gezicht dat hij beschreef als dat van 'Your Everyday Mine Worker', had Hackman aanvankelijk moeite om vooruitgang te boeken in een industrie die geobsedeerd is door fysieke schoonheid.
In 1964 won hij een kleine rol in Lilith, een film met Warren Beatty, en een paar jaar later bood Beatty hem het deel van zijn collega -gangsterbroer in de scherm Classic Bonnie en Clyde uit 1967.
'Hij streek tegen me en ik knalde hem op,' herinnerde hij zich. 'Toen sprong de andere man op me. We hadden deze lelijke worstelwedstrijd op de grond. De politie kwam … Ik kreeg een paar goede foto's. De man had me om de nek. Dat is het lelijke deel. Als je op de grond bent en je bijna 72 jaar oud bent. '
Zijn instinctieve opstandigheid, beweerde hij in 1994, lag in een traumatische en ongelukkige jeugd. Zijn gewelddadig disciplinaire vader verliet het gezin toen hij 13 was en de alcoholische moeder van Hackman stierf in een huisbrand in 1962, naar verluidt na flauwvallen van een verlichte sigaret.
Geboren in 1930 in San Bernadino, Californië, uit Eugene Sr, een krantenprinter, en Anna, hij en broer
Richard werd herhaaldelijk ontworteld toen het gezin Amerika over het depressie-tijdperk verhuisde voordat hij zich in Illinois vestigde, met zijn in Britse inkomende grootmoeder.
De film verdiende Hackman, tegen die tijd 37, een nominatie voor beste ondersteunende acteur bij de Oscars – maar zelfs toen bleef hij obsessief werken aan het verbeteren van zijn vaardigheden. Hij zou 's nachts door Manhattan lopen en simpelweg mensen observeren en mentaal hun gedrag en maniertjes opmerkten voor toekomstig gebruik in zijn rollen. Hij bereikte eindelijk het echte sterrendom in 1971's de Franse connectie, maar hij had bijna dingen verwoest toen hij, altijd-temperamenteel, op de tweede dag van het filmen afliep na een klein gevoel te hebben, pas terug na de voorbede van zijn agent.
In 1977 klaagde hij dat hij alleen maar aan het uitstreden was in rijkelijk ontplofte maar losse films zoals rampenfilm The Poseidon Adventure (1972) en Foreign Legion Adventure March of Die (1977).
'Ik heb het arme-boy-ding gedaan,' legde hij uit. 'Ik was zeer vastbesloten om succesvol te zijn. Ik had een aantal huizen en auto's en vliegtuigen. Het was als het lege vat dat er geen bodem in heeft. '
Het spelen van Superman's aartsvijand Lex Luthor in de originele actiefilm uit 1978 was de laatste druppel.
'Het maakte me bang toen ik de rol accepteerde,' zei hij jaren later. 'Ik liep de eerste dag van het filmen op de set in Londen en er was Chris Reeve in dit huiddichte blauwe pak en Red Cape. Ik keek naar hem en dacht dat ik echt de ultieme daad had gedaan en zelfmoord pleegde. ' Maar critici hielden van zijn komische supervillain en hij herhaalde het in twee vervolg.
Na een paar jaar diepzeeduiken, stuntvliegen en racen sportwagens te hebben doorgebracht, hielpen geldproblemen hem terug naar Hollywood. Hackman riep zoveel weg op speelgoed en slechte investeringen dat hij de klap van zijn dochter moest lenen om naar audities te rijden.
Hij ontving nog een bodyblow in 1982 toen zijn advocaat en beste vriend, Norman Garey, zichzelf neerschoot. Vier jaar later eindigde zijn huwelijk – dat drie kinderen had voortgebracht maar werd geplaagd door periodieke scheidingen – in scheiding.
Hackman gaf toe dat hij, net als zoveel succesvolle acteurs die altijd weg waren, zijn familie ernstig had verwaarloosd.
'Je wordt erg egoïstisch als acteur. Je besteedt zoveel jaren dat je wanhopig wordt erkend als het talent en wanneer je deze delen begint te worden aangeboden, is het heel moeilijk om iets af te wijzen, 'zei hij.
'Hoewel ik een gezin had, nam ik banen aan die ons drie of vier maanden per keer zouden scheiden.'
Oude vriend Robert Duvall beschreef hem ooit als 'een gekwelde man, altijd in zijn eigen ruimte, zijn eigen ding'.
Hackman stond erop dat hij nooit aan zichzelf beschouwde als een 'ster' – een label gereserveerd, benadrukte hij, zoals Warren Beatty, Robert Redford en Brad Pitt.
Hij stond erop dat de beroemdheid verwoest was om te handelen: 'Als je naar jezelf kijkt als een ster, heb je al iets verloren in de weergave van een mens.'
'Vesuvius' zei dat hij liever gewoon wordt herinnerd als een 'fatsoenlijke acteur' – maar zijn latere jaren van vastberaden afzondering, en de grimmige omstandigheden van de dood van hem en zijn vrouw, lijken een schaduw te werpen over zijn glinsterende carrière.
