Ik bleef kinderen krijgen totdat ik een dochter kreeg: ik probeerde alles totdat ik las over een methode waarmee ik een meisje kon verwekken – en ik schaam me er niet voor

De 16-wekenecho van een vrouw is altijd een spannend moment. Daar lag ik, in de herfst van 2021, op de onderzoekstafel terwijl de echoscopist de echokop over mijn buik schoof.

Opeens bleef ze staan ​​en draaide zich met een glimlach naar mij om.

‘Wil je het geslacht weten?’ vroeg ze.

Heb ik dat gedaan?! Ik had de afgelopen tien weken aan niets anders gedacht, sinds ik erachter kwam dat ik zwanger was. Eigenlijk had ik er al maanden over nagedacht, toen we begonnen te denken aan het proberen van nog een kindje. Ik had gebeden, gesmeekt, geruild en gesmeekt tot het universum, het lot – wat dan ook – om me het antwoord te geven dat ik wilde.

‘Gefeliciteerd, je krijgt een jongetje,’ zei ze. En ik barstte prompt in tranen uit.

Francesca met baby Penelope en zonen Ashton, LJ, Rocco en Ace

Omdat ik al drie kinderen had, allemaal jongens, en ik eigenlijk heel graag een meisje wilde.

Ik weet dat veel mensen op dit punt een negatieve houding tegenover mij zullen hebben, vooral degenen die hebben geworsteld met onvruchtbaarheid, maar luister even. Ik hou zielsveel van al mijn jongens – Aston, die zes is, LJ, vijf, Rocco, drie, en nu twee jaar oude Ace – maar als wij vrouwen echt eerlijk zijn, willen we allemaal diep van binnen een dochter.

En bij god, ik had er alles aan gedaan om er een te krijgen. Ik had boeken gekocht, astrologische kaarten geraadpleegd, levertraantabletten geslikt, me bij verschillende Facebookgroepen over het onderwerp aangesloten en als een projectmanager een strikt gepland seksrooster voorgezeten. En toch stond ik hier, op het punt om een ​​andere zoon in ons leven te verwelkomen. Maakte de teleurstelling die ik voelde me echt slecht en egoïstisch?

Zelfs toen, terwijl ik de gel van mijn buik veegde, mijn spijkerbroek dichttrok en dacht aan het ophalen van alle babyjongenskleren uit de zolder, wist ik dat ik door zou gaan. Ik zou doorgaan met het krijgen van kinderen tot ik mijn kleine meisje had.

Ik ben opgegroeid met mijn broer en zus. Ik was een jongensachtig meisje dat van voetbal hield en zich prettig voelde in het gezelschap van mannen.

Maar naarmate ik ouder werd – ik ben nu 35 – begon ik de moeder-dochterband steeds meer te waarderen

Ik heb dat met mijn eigen moeder meegemaakt en ik verlang ernaar om hetzelfde te ervaren met mijn eigen dochtertje.

Ik hou zielsveel van al mijn jongens, maar als wij vrouwen echt eerlijk zijn, willen we allemaal diep van binnen een dochter.

Er is een gezegde, toch: een zoon is je zoon totdat hij een vrouw vindt, een dochter is een dochter voor het leven.

Ik ontmoette mijn man Liam, die brandweerman is, toen we allebei 16 waren. We wisten dat we ooit kinderen (let op de meervoudsvorm) zouden krijgen en we waren het erover eens dat één kind van elk ideaal zou zijn.

We hadden ongelofelijk veel geluk en het krijgen van kinderen ging me gemakkelijk af. Mijn zwangerschappen zijn altijd stressvrij en ik heb nooit last gehad van ochtendmisselijkheid.

Bij de eerste 16-wekenecho in 2017, toen ik 28 was, waren we allebei erg enthousiast toen we hoorden dat we een jongen kregen. Bij de tweede in 2019 vonden we het geweldig dat Aston een broertje kreeg.

Maar bij de derde in 2020 was ik echt overstuur en kon ik het niet verbergen, hoe vaak ik mezelf ook bleef vertellen hoe gelukkig ik was om twee – binnenkort drie – gezonde kinderen te hebben. Ik snikte tegen Liam en vroeg hem wat er mis met ons was – waarom konden we geen meisje krijgen?

Liam probeerde me gerust te stellen dat het leven prima zou zijn met drie jongens; hoewel hij een meisje leuk had gevonden, zou hij het prima hebben gevonden om bij drie te stoppen. Maar hij stemde ermee in dat we nog een kind konden proberen als ik dat echt wilde.

En dat deed ik; we kochten stapelbedden voor ons huis met vijf slaapkamers in Bristol en beloofden dat we ermee door zouden gaan, totdat we die ongrijpbare ‘andere’ hadden.

Het gezin met vader Liam – van wie Francesca denkt dat hij ‘Godzijdank!’ uitsprak toen hij erachter kwam dat hij een meisje kreeg

Bij de vierde ‘teleurstelling’ die dag in de herfst van 2021 raakte zelfs Liam gefrustreerd. Toen de echoscopist het nieuws bracht waardoor ik in tranen uitbarstte, slaakte hij een kleine zucht, wetende dat ons gezin niet compleet was.

Maar voor mij maakte het niet uit dat we het financieel toch al niet breed genoeg hadden om nog een kind te krijgen.

Mijn moeder verborg haar gevoelens ook niet. Toen ik aankondigde dat ik een vierde jongen zou krijgen, was haar reactie denk ik: ‘Oh Jezus Christus, niet nog een!’

Nadat Ace was geboren, wist ik dat we serieus aan de slag moesten met onze pogingen om een ​​meisje te verwekken.

Naast het nemen van levertraan, waarvan gezegd wordt dat het de baarmoeder gunstiger maakt voor sperma met het vrouwelijke chromosoom, hebben we geprobeerd wat de Babydust-methode wordt genoemd. Hierbij wordt je ovulatie bijgehouden, zodat je seks hebt op het exacte juiste moment, afhankelijk van het geslacht van het kind dat je wilt.

Als je een meisje wilt, suggereert het dat je twee tot drie dagen voor de eisprong seks hebt, terwijl seks zo dicht mogelijk bij de eisprong zou leiden tot het verwekken van een jongen. Dit komt omdat sperma met mannelijke chromosomen (Y) snellere ‘zwemmers’ zijn, wat betekent dat ze als eerste bij de eicel zijn, maar sneller afsterven. Dus seks hebben dagen voor de eisprong geeft het langer durende ‘vrouwelijke sperma’ een grotere kans.

De auteur beweert een succespercentage van 78 procent te hebben. Helaas behoorde ik tot de 22 procent vrouwen voor wie het niet werkte.

Ik hield Liams hand vast toen ze de toverstaf stopte, zich naar mij omdraaide en de woorden zei waar ik al tijden op had gewacht: ‘Gefeliciteerd, je krijgt een dochtertje.’

Hoewel de meeste van mijn vriendinnen begrip voor me hadden, zijn er natuurlijk ook vrouwen die het innerlijke verlangen naar een dochter niet begrijpen.

Ik had zelfs een schoolmoedervriendin die me vertelde dat ik me geen zorgen hoefde te maken, want voor zover ik wist, zou een van mijn zoons zich later misschien identificeren als een meisje. Hoewel ik weet dat ze aardig probeerde te zijn, vrees ik dat ik sprakeloos was van afschuw over haar ongevoeligheid.

Dus toen baby boy vier in februari 2022 werd geboren, gaf ik mezelf zes maanden om te herstellen en in september keek ik naar genderselectie. Hierbij worden embryo’s die via IVF zijn verwekt, getest op geslacht voordat ze in de baarmoeder van de moeder worden geïmplanteerd, wat betekent dat we in ons geval alleen de vrouwelijke embryo’s konden kiezen.

Ik weet dat het een beetje een taboeonderwerp is – de praktijk is illegaal in het VK, maar niet in sommige andere landen zoals de VS – maar dit was belangrijk voor mij. Ik heb onderzoek gedaan naar de landen die het wel toestaan ​​en heb klinieken ontdekt in Oekraïne en Cyprus.

Ik sprak met een adviseur bij een kliniek op Cyprus en daar werd mij verteld dat ik in aanmerking zou komen.

De kosten waren bijna £5.000, exclusief reis- en verblijfskosten. Vooraf moest ik tests ondergaan die £850 kostten bij een vruchtbaarheidskliniek in Bristol om er zeker van te zijn dat mijn eicellen gezond genoeg waren.

Het was een hoop geld toen we al vier gezonde kinderen hadden, maar mijn houding was: we kunnen dit doen en weten dat we een meisje krijgen, of we blijven het proberen. En hoeveel zou dat kosten?

Al mijn vruchtbaarheidstesten waren positief, wat geen verrassing was. Maar toen was het november 2022, dus in plaats van toen nog meer geld te investeren, besloten we om van Kerstmis te genieten, de winter door te komen en het proces met de kliniek op Cyprus in maart te starten.

Maar hoewel ik voor geslachtsselectie had gekozen, was ik nog steeds lid van verschillende Facebook-groepen over hoe je het geslacht van je baby kunt bepalen. Een daarvan volgt de maanmethode. Deze gebruikt astrologie om onze cycli met de maan te volgen en wijst het juiste moment tijdens de maancyclus aan om seks te hebben, afhankelijk van of je een jongen of een meisje wilt. Om eerlijk te zijn, wist ik dat het waarschijnlijk onzin was, maar toen ik zag dat mijn cyclus samenviel met de volle maan in februari, waardoor er een tijdsbestek van acht uur ontstond om een ​​meisje te krijgen, dacht ik: ‘Waarom niet?’

Ik belde Liam van zijn werk naar huis, want we moesten onmiddellijk seks hebben.

Twee weken later had ik een lichte bloeding. Ik had het nooit gehad met de jongens en dacht er toen niet zo bij na, maar ik weet nu dat het een innestelingsbloeding was (lichte bloeding of bloedverlies doordat een bevruchte eicel zich hecht aan het baarmoederslijmvlies).

Toen mijn menstruatie uitbleef, ondergingen we een privétest om te kijken of er ‘mannelijk DNA’ in mijn bloed zat, wat zou aangeven dat ik een mannelijke baby droeg; als dat niet het geval was, betekende het dat we een meisje kregen. Het schijnt 99 procent accuraat te zijn.

Toen de e-mail terugkwam waarin stond dat ik een meisje zou krijgen, moest ik gaan zitten. Ik was in shock en huilde daarna mijn ogen uit, wat wel een eeuwigheid leek. Ik verlangde al zo lang naar een dochter, dat ik soms bang was dat het nooit zou gebeuren. Na zes jaar kon ik niet geloven dat het waar was.

Bij 12 weken hadden we nog een privé-echo die £100 kostte, wat opnieuw bevestigde dat we een meisje kregen. Toch wilde ik het absoluut zeker weten, dus zocht ik nog een kliniek in Birmingham die gespecialiseerd is in geslachtsbepalingen bij 14 weken voor £65. Hoewel dit de vijfde keer was dat ik op die onderzoeksbank lag, kijkend naar de echoscopist en het zwart-witbeeld op het scherm, was ik ongelooflijk nerveus.

Ik hield Liams hand vast toen ze de toverstaf stopte, zich naar mij omdraaide en de woorden zei waar ik al tijden op had gewacht: ‘Gefeliciteerd, je krijgt een dochtertje.’

Deze keer waren er tranen van vreugde – van ons beiden. Hoewel Liam net zo dolgelukkig was als ik, weet ik zeker dat ik hem ‘dank God!’ hoorde uitademen.

Ik heb de genderkliniek een e-mail gestuurd om te laten weten dat we hun diensten toch niet nodig hebben!

Ik was ongelooflijk voorzichtig tijdens de zwangerschap en Penelope – een naam die ik negen jaar lang had gereserveerd nadat ik hem had ‘gestolen’ van mijn zus, die ik al die tijd had moeten afraden om de naam voor haar dochters te gebruiken – werd geboren met 38 weken.

Toen ik haar ter wereld bracht, huilde ik.

Daarna stond ik erop dat de vroedvrouw zou bevestigen dat ze echt een meisje was. Mijn dochter voor het eerst in mijn armen houden was volkomen overweldigend en als moeder voelde ik me compleet.

Binnen vijf uur na haar geboorte plaatste ik een foto van Penelope op mijn sociale media-accounts waarop ze er beeldschoon uitzag in een roze hoed en een roze tutu.

Vandaag, negen maanden later, is Penelope het licht van mijn leven. Ik ben zo blij dat ik eindelijk een ‘meisjesmoeder’ ben en ik heb er enorm van genoten, door haar in prachtige kleine outfits te kleden.

Haar broers zijn geobsedeerd door haar. Als we aan tafel zitten of in de auto zitten, vraag ik altijd: ‘Wie is het mooiste meisje ter wereld?’ En iedereen zegt: ‘Penelope!’

Wat mij betreft is ons gezin nu compleet, maar Liam weigert een vasectomie te ondergaan.

Ik zeg dat het niet veel gevraagd is, aangezien ik vijf keer bevallen ben, maar hij zegt dat hij het niet aankan. Dus we zijn gewoon extra voorzichtig.

Ik voel me zo gelukkig en buitengewoon gezegend. Ik was dolgelukkig met mijn jongens, maar een meisje krijgen is mijn absolute droom die uitkomt.

En hoewel je me misschien veroordeelt omdat ik dat zeg, heb ik sinds ik Penelope heb van zoveel andere moeders van jongens gehoord dat ze stiekem wensen dat ze net als ik waren doorgegaan om ook hun droomdochter te krijgen. Ik ben gewoon blij dat ik nooit heb opgegeven.

• Zoals verteld aan Samantha Brick