Nu de dreiging van een totale oorlog in het Midden-Oosten opdoemt, is de beslissing tussen Harris en Trump nog nooit zo belangrijk geweest: MARK DUBOWITZ onthult de twee ZEER verschillende en angstaanjagende scenario’s die zich zouden kunnen ontvouwen

Het Midden-Oosten is opnieuw in een openlijke oorlog uitgebroken.

Iran heeft een spervuur ​​van raketten gelanceerd op centraal Israël – en meerdere mensen zijn gedood bij een schijnbare terreuraanval in de straten van Tel Aviv.

Ondertussen heeft Hezbollah nieuwe rondes van raketaanvallen op de Joodse Staat ontketend en voert het Israëlische leger aanvallen uit op Libanon, waarbij ze beloven terroristen van de gedeelde grens te zullen verdrijven.

Er wordt steeds meer geanticipeerd op het potentieel van een volledige Israëlische grondinvasie in Libanon – en het Witte Huis doet zijn uiterste best om een ​​totaal regionaal conflict te voorkomen.

Maar dat is het ook niet alleen wat er de komende dagen en weken gebeurt, heeft de regering-Biden zeer alert gemaakt.

Het nationale veiligheidsteam van de president kijkt nu ook vooruit naar de gevaarlijke maanden na de verkiezingen van 2024 – de periode van grofweg negentig dagen tussen de verkiezingen op 4 november en de inauguratie van Amerika’s volgende president op 20 januari 2025.

Het is in deze ‘lame duck’-periode – waarin een presidentiële opvolger is gekozen maar nog niet is beëdigd en de macht van de zittende president op het laagste punt staat – dat het Witte Huis zich wanhopig zorgen maakt over het uitbreken van een ‘lame duck-oorlog’. .’

Het team van Biden maakt zich steeds meer zorgen dat Iran (beschermheer van Hezbollah en bijna alle vijanden van Israël) deze periode zou kunnen aangrijpen om de internationale beperkingen op te blazen en zich te haasten om een ​​kernwapen te bouwen.

Het Witte Huis doet zijn best om een ​​totaal regionaal conflict te voorkomen, waarschuwt dinsdagochtend dat Iran zich ‘voorbereidt om op korte termijn een ballistische raketaanval op Israël te lanceren’ en belooft ‘ernstige gevolgen’ voor Teheran als ze dat doen. (Boven) Rook stijgt op na een luchtaanval van de Israëlische luchtmacht in Zuid-Libanon op 1 oktober 2024

Luchtalarmsirenes klinken in heel Noord- en Midden-Israël, terwijl Hezbollah nieuwe rondes van raketaanvallen op de Joodse Staat ontketent en de Israëlische strijdkrachten aanvallen uitvoeren op Libanon, waarbij ze beloven de terroristische groepering van hun gedeelde grens te zullen verdrijven. (Boven) Israëlische veiligheidstroepen inspecteren de schade van een raket die naar verluidt op 1 oktober 2024 vanuit Libanon is afgevuurd

Volgens mijn bronnen heeft ook president Trump zijn bezorgdheid geuit over een Iraanse nucleaire uitbraak in de nadagen van Bidens ambtstermijn.

Als Iran de bom probeert te ontwijken, zullen Amerika, Israël en het Westen gedwongen worden te beslissen of ze Teheran preventief zullen aanvallen of stand-by zullen blijven terwijl de Islamitische Republiek een nucleair bewapende dreiging wordt.

Biden neemt deze dreiging uiterst serieus.

Ik weet dit omdat de regering in het voorjaar mijn denktank, de Foundation for Defense of Democracies (FDD), om ideeën heeft gevraagd over wat ze zouden moeten doen.

De FDD is een bekende criticus van de fataal gebrekkige nucleaire overeenkomst met Iran uit 2015 van voormalig president Barack Obama, die Teheran toch tientallen miljarden aan economische hulp heeft opgeleverd. nog steeds zou het regime na een pauze van tien jaar hebben kunnen beginnen met het nastreven van kernwapens. President Trump trok zich in 2018 terug uit dat akkoord.

FDD heeft president Biden zelfs ter verantwoording geroepen omdat hij de Israëlische reactie op de aanslagen van 7 oktober in toom hield.

Het strekt hem echter tot eer dat de adviseurs van Biden openstonden voor onze ideeën om Teheran permanent ervan te weerhouden kernenergie te gebruiken.

Het nationale veiligheidsteam van de president kijkt nu ook vooruit naar de gevaarlijke maanden na de verkiezingen van 2024 – de periode van grofweg negentig dagen tussen de verkiezingen op 4 november en de inauguratie van Amerika’s volgende president op 20 januari 2025.

De beangstigende realiteit is echter dat president Biden, ongeacht wat Biden doet of wie de verkiezingen in november wint, voor het meest verraderlijke dilemma op het gebied van het buitenlands beleid in generaties kan komen te staan.

In één scenario wint vice-president Kamala Harris de verkiezingen.

Dit zal voor Teheran het signaal zijn dat zij een meer sympathieke behandeling van het Witte Huis kunnen verwachten.

Ondanks alle lippendienst van Harris over het weerstaan ​​van de Iraanse agressie, heeft haar team een ​​duidelijk andere staat van dienst.

Haar huidige nationale veiligheidsadviseur Phil Gordon speelde eerder een cruciale rol bij het ontwerpen van het Midden-Oostenbeleid van president Obama – een tijd waarin de betrekkingen tussen de VS en Israël historisch gezien giftig waren en de agressie van Iran in opkomst was.

Gordons aanpak was om Teheran aan te vallen en Jeruzalem in bedwang te houden.

De Islamitische Republiek zal een potentiële onderhandelingspartner zien in een president Harris – en extreem-linkse Democraten zoals senator Bernie Sanders en congreslid Alexandria Ocasio-Cortez zullen proberen de onervaren nieuwe president in een nog meer anti-Israëlische richting te duwen.

Binnen de regering-Biden-Harris woedt al maanden een intens beleidsdebat, waarbij het nationale veiligheidsteam van de president tegenover de adviseurs van het buitenlands beleid van de vicepresident staat.

Ondanks alle lippendienst van Harris over het weerstaan ​​van de Iraanse agressie, heeft haar team een ​​duidelijk andere staat van dienst.

Aan de ene kant staan ​​Biden’s nationale veiligheidsadviseur Jake Sullivan en zijn team, die geobsedeerd zijn door ‘de-escalatie’ van het conflict tussen Israël en zijn door Iran gesteunde vijanden, Hezbollah, Hamas, de Houthi’s in Jemen en door Iran gesteunde milities in Irak. .

Soms heeft Biden de Israëli’s gedwongen hun reactie op aanvallen in toom te houden en de levering van cruciale wapensystemen en bommen achterwege gelaten of uitgesteld.

Dit alles heeft de hoogste leider van Iran, Ali Khamenei, aangemoedigd.

Maar de president steunde Israël vaak ondanks de vernietigende kritiek van de linkerflank van zijn partij, stuurde Amerikaanse aanvalsgroepen naar de wateren bij Iran en verzamelde een indrukwekkende coalitie van partners uit het Midden-Oosten, waaronder Jordanië en Saoedi-Arabië, om te helpen verdedigen. Israël tegen de drone- en raketaanval van 13 april in Teheran.

Het is zeker een gemengde plaat.

Maar voor Israël is het beter dan het alternatief.

Israël zal de aanstaande verkiezingen van Harris zien als een signaal dat zij minder dan 90 dagen hebben om hun regionale vijanden ernstig te vernederen.

Bij FDD hebben we al lang gewaarschuwd voor de decennialange strategie van opperste leider Khamenei om de Amerikaanse strijdkrachten uit het Midden-Oosten te verdrijven, Israël te omsingelen met zijn terroristische proxy-legers en de enige Joodse staat ter wereld te vernietigen.

In 2015 beloofde hij Israël tegen 2040 te vernietigen – en op het Palestina-plein in Teheran werd een aftelklok geplaatst om de minuten tot die dag af te tikken.

Israël ziet misschien weinig andere keus dan het Iraanse kernwapenprogramma aan te vallen en het hogere leiderschap en de economische activa van Teheran uit te schakelen.

Een dergelijke brand zou ervoor zorgen dat hun verlammende onthoofdingsaanvallen op Hezbollah in Libanon en de vernietiging van de terreur- en bestuurscapaciteiten van Hamas in vergelijking daarmee tam lijken.

Het tweede scenario voor deze lamme periode aan het einde van Bidens ambtstermijn is net zo beladen.

Als Donald Trump de verkiezingen wint, kunnen de Iraanse ayatollahs besluiten dat het nu tijd is om in de richting van een atoombom te racen – en volgens de Amerikaanse en Israëlische inlichtingendiensten is Teheran slechts een klein stukje verwijderd van dat doel.

Het islamistisch-fundamentalistische regime heeft de productie van splijtbaar materiaal en de langeafstandsraketten beheerst die nodig zijn voor het leveren van een nucleaire lading.

De volgende stap is de constructie van een kernkop en Iraanse wetenschappers hebben naar verluidt de eerste stappen gezet in de richting van het ontwerp van een wapen.

Als Donald Trump de verkiezingen wint, kunnen de Iraanse ayatollahs besluiten dat het nu tijd is om in de richting van een atoombom te racen – en volgens de Amerikaanse en Israëlische inlichtingendiensten is Teheran slechts een klein stukje verwijderd van dat doel.

Het enige wat Khamenei tegenhoudt is zijn instinct tot zelfbehoud.

Met herinneringen aan de verlammende sancties uit het Trump-tijdperk die de Iraanse economie in 2016 op de knieën brachten, en de moord door Trump op zijn meest vertrouwde en dodelijke slagveldcommandant Qasem Suleimani, zou Khamenei kunnen besluiten dat een Trump-regering te gevaarlijk voor hem is.

Sinds 2009 hebben Khamenei en zijn stoottroepen meerdere rondes van binnenlandse protesten tegen hun bewind neergeslagen.

Een nieuwe ronde van westerse economische oorlogvoering zou de bevolking opnieuw tegen het regime van Khamenei kunnen doen kantelen. Voeg daarbij de Amerikaanse en Israëlische steun voor Iraanse demonstranten en het regime zou in gevaar kunnen komen.

In dit licht zou de Iraanse dictator een A-bom wellicht als zijn enige overlevingsgarantie kunnen beschouwen.

Khamenei zou dan een bom kunnen gebruiken als nucleaire chantage – een zwaard van Damocles dat hij boven een Amerikaanse president hangt.

Als Khamenei op de bom afstormt en Biden niets doet, kunnen Trump of Harris aan de macht komen met radicale mullahs die in het bezit zijn van de gevaarlijkste wapens ter wereld.

Khamenei zal dan goed op weg zijn om zijn genocidale ambities te verwezenlijken.