Ik heb 300 MILES gewandeld, gefietst en gerend in een van Amerika’s zwaarste ultraraces – dit is wat het met mijn lichaam deed

Het vooruitzicht om gedurende een lang weekend 500 kilometer door de staat New York te racen, vervulde mij met angst, maar ik probeerde de benadering van ‘dag voor dag’ te hanteren.

Ik had me aangemeld voor een van de zwaarste ultraraces aan de oostkust, die plaatsvindt gedurende een periode van vier dagen, van de bron van de Hudson River in Essex County, New York, zuidwaarts door buitenwijken tot aan het bruisende metropool Manhattan.

Het Source To City-evenement, georganiseerd door het Britse bedrijf Rat Race Adventures, bestaat uit vier disciplines – wandelen, fietsen, kajakken en hardlopen – en trekt zowel een groep sensatiezoekers als atleten aan.

Als fervent avonturier had ik in 2022 een Rat Race ultra-evenement in Namibië voltooid, en ik dacht dat het Source To City-evenement klonk als een geweldige manier om meer van de staat New York te verkennen.

En na vier dagen, 300 mijl en 40 uur slopende fysieke activiteit, had ik niet alleen bergen, bossen, kleine stadjes en bloeiende steden gezien, ik kwam ook over de finish met pijnlijke spieren en pijnlijke gewrichten.

Maar de pijn was het waard.

Sadie Whitelocks van DailyMail.com heeft zich aangemeld voor een van de zwaarste ultraraces aan de oostkust, die over vier dagen plaatsvindt. Hierboven, gezien op Mount Marcy tijdens het wandelgedeelte

Het Source To City-evenement, georganiseerd door het Britse bedrijf Rat Race Adventures, bestaat uit vier disciplines: wandelen, fietsen, kajakken en hardlopen

Het weekend dat ik me aanmeldde voor de slopende uitdaging, waren er in totaal 10 deelnemers, waarvan de groep afkomstig was uit Ierland, North Carolina en Groot-Brittannië.

Verrassend genoeg was ik, gezien de nabijheid, de enige New Yorker. Qua leeftijd varieerden we van 30 tot 50 jaar.

De meeste deelnemers hadden marathons, Ironmans en triatlons op hun naam staan, maar Ian, 52, uit Groot-Brittannië grapte dat hij zich had aangemeld om te racen in de hoop ‘harder te worden’ voor zijn vrouw en kinderen, terwijl hij werkt in de vrouwgerichte organisatie. wereld van cosmetica.

De meeste mensen hadden een goede periode getraind, waarbij fietsen centraal stond.

Dit aspect van de race zou iets minder dan 420 kilometer beslaan, terwijl de wandeling 30 kilometer zou beslaan, de kajak 16 kilometer en de laatste run, net geen halve marathon van 21 kilometer.

Omdat ik weinig tijd had en geen eigen fiets had in New York, bestond mijn trainingsregime uit dagelijkse runs van vijf kilometer en ritjes door de stad op elektrische CitiBikes – niet de meest gelikte tweewieler.

Om te zeggen dat ik me een beetje slecht voorbereid voelde, was een understatement, maar net als bij veel buitenuitdagingen waarmee ik in het verleden te maken kreeg, heb ik ontdekt dat mentale moed een van de beste vaardigheden is om aan te scherpen.

Hoewel de naam ‘Rat Race’ een concurrentievoordeel suggereert, staan ​​de uitdagingen feitelijk open voor mensen van alle niveaus, wat een gevoel van kameraadschap bevordert en ‘het deelnemen dat telt’.

Er zijn geen officiële prijzen voor de eerste plaats, maar we wilden onszelf toch pushen voor persoonlijke prestaties.

Onze groep ontmoette elkaar op de luchthaven JFK in Queens, New York, voordat we een zes uur durende busrit maakten naar Lake Placid, waar we de nacht zouden blijven voordat het avontuur echt begon.

Het weekend dat ik me aanmeldde voor de slopende uitdaging, waren er in totaal 10 deelnemers

Tijdens de fietsritten waren er elke 30 mijl pitstops waar de deelnemers snacks konden pakken

Na een briefing in het hotel over wat elke dag zou inhouden, gingen we op pad – allemaal een beetje wazig gezien de starttijd van 04.45 uur.

Dag één bestond uit een tocht van 29 kilometer naar de top van Mount Marcy nabij Lake Placid, het hoogste punt van de staat New York op 1.800 meter.

Na een regenbui was de elf uur durende wandeling door bosrijk terrein modderig en glad, en zorgvuldig voetenwerk was nodig om rechtop te blijven staan.

Onze groep bleef bij elkaar tijdens deze etappe van de race en de route werd geleid door een deskundige lokale gids.

Een paar mensen uit onze groep vielen op de steilere, rotsachtigere delen van de top en Gemma, een 35-jarige bakker uit Groot-Brittannië, kreeg een vervelende blauwe plek op haar achterwerk, terwijl Ian zijn wandelbroek scheurde.

De wandeling was zwaar en aan het einde waren mijn voeten verschrompeld door mijn doordrenkte sneakers.

Toen we het einde bereikten, trokken we snel onze fietskleding aan en stapten op onze fietsen om 53 mijl van de voet van Mount Marcy naar North Creek, New York, te fietsen, waar we de nacht zouden slapen.

Fietsen door de Adirondack-regio’s was opwindend, en we reden door glooiende bossen en stukken beeldschone landbouwgrond, hoewel mijn benen en bilspieren een klap kregen van het drie uur lang fietsen op heuvels.

Toen de avond viel, kreeg de route een griezelig gevoel omdat we geen straatlantaarns en geen telefoonontvangst hadden. De groep werkte in tweetallen samen om er veilig doorheen te komen en zorgde ervoor dat we ons aan de route hielden op onze gemonteerde GPS-apparaten.

Terwijl dag één mentaal en fysiek vermoeiend wasIk wist dat dag twee een nog grotere test van mijn uithoudingsvermogen zou zijn, aangezien ik 190 kilometer van North Creek naar Hudson zou fietsen.

Om ons er doorheen te helpen, waren er elke 30 mijl pitstops met snacks en water om ons lichaam bij te tanken.

Het repetitieve karakter van het trappen eiste zijn tol van mijn linkerknie en de kloppende pijn bleef aanhouden. Ik had ook last van hevige spelden- en naaldprikken in mijn vingers, als gevolg van beknelde zenuwen in mijn pols en hand doordat ik het stuur vasthield.

Bovendien kreeg ik steeds meer last van mijn rug door de combinatie van het voorovergebogen zitten op de fiets en het dragen van een rugzak met reservekleding.

Dr. Liam Musto, een expeditiearts die met Rat Race aan verschillende evenementen heeft gewerkt, vertelde me dat de Source To City-uitdaging ‘absoluut een van de veeleisendere uithoudingsraces’ is.

Hij beschrijft hoe het lichaam en geest op de proef wordt gesteld en zegt: ‘Na een aantal dagen van aanhoudende inspanning ervaren deelnemers vaak aanzienlijke vermoeidheid en spierpijn.

‘Terwijl de grotere spiergroepen in de benen en romp zwaar worden belast, kunnen ook minder voor de hand liggende gebieden zoals de polsen, nek en heupen pijn en vermoeidheid ontwikkelen, vooral in de laatste fasen van de race.

‘Blaarzen en schuren komen ook heel vaak voor naarmate de afstanden groter worden – ‘zadelpijn’ kan bijvoorbeeld bijzonder ongemakkelijk zijn.

‘Gezien het uitdagende karakter van deze evenementen is voorbereiding essentieel. Inclusief een goed doordacht trainingsplan vóór het evenement en goede voeding en hydratatie tijdens het evenement.’

De meeste mensen hadden een goede periode getraind voor het evenement, waarbij fietsen centraal stond

Gedurende de vier dagen werd mijn rug ‘steeds pijnlijker door de combinatie van gebogen zitten over het stuur en het dragen van een rugzak met reservekleding’

Bij kilometer 60 op dag twee wist ik zeker niet zeker of ik nog veel meer kon hacken, maar het gejuich van de Rat Race-crew hielp de stemming op te vrolijken, net als de snacks bij elke pitstop, variërend van pizza en watermeloen tot minicupcakes.

Ik heb ook het grootste deel van het stuk met Gemma gefietst en door te kletsen konden we niet meer aan de slopende afstand denken.

We konden niet wachten op een douche aan het einde en de gedachte aan een verfrissend drankje aan de bar die avond was net zo motiverend.

Uiteindelijk, na 12,5 uur kilometers over de weg te hebben afgelegd, bereikten we Hudson, New York, waar we zouden overnachten.

‘Je hebt het moeilijke deel uit de weg geruimd, de rest zou gemakkelijk moeten zijn’, zei Rat Race-oprichter en reisleider Jim Mee tijdens het diner in een poging ons op te peppen voor de laatste dagen.

Dag drie en vier waren ongeveer gelijke afstanden op de fiets (56 mijl de eerste en 50 de volgende) en elke dag bestond uit brute beklimmingen.

Aan het einde van de derde fietsdag van Hudson naar Dutchess County kajakten we 16 kilometer de Hudson River af, van de Chelsea Marina naar het pittoreske stadje Cold Spring, New York.

De Hudson was buitengewoon kalm en glazig, waardoor het een aangename peddel was.

Op onze laatste dag, na een laatste zetje op de fietsen van Cold Spring naar de George Washington Bridge, staken we de Hudson River over en eindigden met een run van 21 mijl.

In het begin, na dagenlang voorovergebogen op de fiets te hebben gezeten, voelde mijn lichaam stijf aan, maar na een paar kilometer werd het wat rustiger en probeerde ik samen met drie van mijn teamgenoten een stabiel tempo aan te houden.

Ons tempo was heel langzaam joggen, met hier en daar een paar stops om te wandelen.

Op hun laatste dag staken de racers te voet de Hudson over over de George Washington Bridge om te eindigen met een halve marathon

De rit van de George Washington Bridge naar het City Vineyard-restaurant aan de westkant van Manhattan kostte ons iets meer dan 2,5 uur

Een kaart met de route die Sadie en de rest van de deelnemers het lange weekend hebben afgelegd

Het rennen van de brug naar het City Vineyard-restaurant aan de westkant van Manhattan kostte ons iets meer dan 2,5 uur en het gevoel van opluchting bij de finish was ongelooflijk.

We werden begroet door het gerinkel van een koebel, samen met de rest van het Rat Race-team en onze mede- en snellere kameraden.

Gelukkig heeft niemand tijdens de uitdaging ernstige verwondingen opgelopen. Enkele van de belangrijkste klachten waren schuren, zadelpijn, zonnebrand, krakende knieën, stijve schouders door het kajakken, en vrijwel alles deed pijn tijdens de laatste run.

Na een debriefing met een aantal feestelijke drankjes waren we het er allemaal over eens wat een prachtige plek de staat New York is, en buiten Manhattan is er een strook groen om te verkennen.

Jim Mee vatte de laatste Source To City-race van dit jaar samen: ‘Dit was absoluut geen pretje. Iedereen stond vooraan en ging er vol enthousiasme mee aan de slag.

‘Wat een roadtrip was dat. Wat een land zijn de VS. Echt een avontuur.’

Verrassend genoeg voelde mijn lichaam niet zo versleten aan als ik dacht.

In 2010 liep ik de marathon van New York zonder training nadat mijn naam uit de hoge hoed werd getrokken voor een plaatsing, en ik kon een week of zo nauwelijks lopen.

Maar deze keer leek het erop dat mijn dagelijkse hardloopsessies van vijf kilometer mij hadden geholpen mijn kracht op te bouwen en de volgende dag zat ik op kantoor met een opmerkelijk opgewekt gevoel.

Voor mij kijk ik al uit naar het volgende Rat Race-avontuur – het zorgt echt voor een onwerkelijke manier om je lichaam en geest tot het uiterste te drijven.