Mijn leven leek perfect, maar ik gebruikte zes dagen per week cocaïne en kon nauwelijks zonder. Zelfs mijn man kende mijn geheim niet

Maandag was mijn nuchtere avond.

Tijdens mijn wilde dagen van feesten op de motor, dansen voor geld en roekeloos drugs gebruiken, was er één avond in de week waarop ik mijn lichaam niet strafte met cocaïne. Terugkijkend was het een wonder dat ik dat voor elkaar kreeg.

Mijn verhaal klinkt in eerste instantie misschien confronterend, maar ik deel het omdat ik wil dat de wereld weet dat het mogelijk is om de cyclus van verslaving te doorbreken en aan de andere kant uit de strijd te komen.

Zie je, ik werd omringd door drugsmisbruik toen ik opgroeide. En ironisch genoeg was het de vlucht uit deze giftige omgeving die mij in mijn eigen verslaving stortte.

Toen ik op 17-jarige leeftijd verdwaald raakte, ontmoette ik een paar motorrijders – leden van outlaw motorbendes – en zij lieten mij kennismaken met cocaïne. Ik was er niet meteen aan verslaafd; dat zou pas twee jaar later gebeuren Ik ben verhuisd van West-Australië naar de Gouden Kustde feesthoofdstad van Australië, en begon naar nachtclubs te gaan.

Ik probeerde aan mijn chaotische gezinsleven te ontsnappen door naar de snelweg te verhuizen. In plaats daarvan maakte het de zaken alleen maar erger. Tegen het einde van mijn tienerjaren was ik hopeloos verslaafd aan cola.

Voordat ik over mijn verslaving praat, vraagt ​​u zich waarschijnlijk af of ik ooit geïntimideerd ben door de criminelen met wie ik omging en die mij drugs gaven. Het punt is dat ik me nooit veilig had gevoeld toen ik opgroeide in mijn familie, dus ik voelde me op mijn gemak bij gevaar – het was normaal voor mij.

En het was ook leuk. Met deze jongens in de buurt was er elke avond een feest. En uiteindelijk besloot ik van feesten mijn beroep te maken. Zodra ik meerderjarig was, nam ik een baan aan als skimpy (een in bikini geklede serveerster) en werkte ik aan privé-evenementen. Cocaïne hield me alert en ik had het gevoel dat ik nooit de controle verloor, in tegenstelling tot wanneer ik alcohol dronk.

Lezly Kaye (op de foto met haar zoon) was een cocaïneverslaafde tiener. Ze is nu nuchter en een succesvolle zakenvrouw

Van dinsdag tot en met zondag was het non-stop chaos. Ik verdiende snel geld en genoot van de sensatie omringd te zijn door slechteriken. Ik was een goed functionerende verslaafde en bereikte uiteindelijk het punt waarop ik geen twee dagen zonder cocaïne kon – die altijd gemakkelijk verkrijgbaar was met fietsen in de buurt.

In veel opzichten was ik nog een kind, maar het gebruik van drugs verhoogde mijn statusgevoel. Ik voelde me groot en belangrijk, en dat kon ik ook mezelf voor de gek te houden door te denken dat cocaïne ‘acceptabel’ was, omdat het geen ‘hardcore’ drug was zoals heroïne. Nee, het was gewoon een leuke partydrug, om nog maar te zwijgen van de favoriete drug van de rijken en beroemdheden.

Gelukkig is het mijne geen tragedieverhaal.

Ik heb niet een leven lang verslaving doorstaan ​​om uiteindelijk berooid en gebroken te eindigen. Mijn tijd als uit de hand gelopen cocaïneverslaafde duurde slechts twee jaar, en ik kan met trots zeggen dat dit nu definitief tot het verleden behoort.

‘Van dinsdag tot en met zondag was het non-stop chaos. Ik verdiende snel geld en genoot van de sensatie omringd te zijn door slechteriken’, schrijft Lezly

Maar voordat we het vandaag over mijn leven hebben, wil ik een beeld schetsen van mijn leven als feestmeisje.

Mijn werkweek was van woensdag tot en met zondag en ik verdiende normaal gesproken tussen de $ 2.000 en $ 5.000 per week als halfnaakte serveerster. Voor mij was uiterlijk macht: ik was lang, gespierd en had grote borsten. Wie wil er nou niet met mij feesten?

Maar hoewel ik aan de buitenkant mooi en glanzend was, was mijn eigenwaarde van binnen aan flarden.

Ik ben opgegroeid omringd door drugsverslaafden, bendes en misbruik. Mijn kindertijd was een constante strijd om te overleven, emotioneel en fysiek. Ik had altijd gezworen dat ik niet hetzelfde drugspad zou volgen. En toch keek ik op maandag naar mezelf in de spiegel – de enige dag van de week waarop ik me onthield van drugs, wat aan lichaamsbeweging deed en echt goed voedsel at – en zag ik een jong meisje dat ik niet herkende.

Ondanks alles wat ik had geprobeerd te ontsnappen, bewandelde ik hier hetzelfde pad: het feesten, de drugs, het drankmisbruik – het voelde allemaal te vertrouwd. Ik zat gevangen in een overlevingscyclus die ik had geërfd. Tegen de tijd dat ik 21 was, wist ik dat ik moest veranderen.

Ik herinner me de ochtend toen er iets in mij knapte. Terwijl ik rondkeek in mijn flat, gevuld met het puin van weer een gekke nacht, kroop een vreselijk zinkend gevoel door mijn lichaam en in mijn keel. Of het nu de paranoia van de comedown was of het besef dat ik niet langer de controle over mijn leven had, ik wist gewoon dat dit mijn dieptepunt was.

Ik nam een ​​besluit: ik liet mijn verleden mijn toekomst niet bepalen. Ik pakte mijn koffers en plande mijn verhuizing naar huis. Ik heb het niet aan mijn baas of aan mijn ‘vrienden’ verteld. In feite vertelde ik aan niemand die ik aan de Goudkust had ontmoet dat ik wegging.

‘Normaal gesproken verdiende ik tussen de $2.000 en $5.000 per week als halfnaakte serveerster. Voor mij was uiterlijk macht: ik was lang, gespierd en had grote borsten. Wie wil er nu niet met mij feesten?’

De terugkeer naar WA markeerde het begin van Lezly’s wedergeboorte. ‘Op 21-jarige leeftijd werd ik gedoopt in de katholieke kerk en begon een echte carrière – in de rekrutering, niet in bikini-serveerster. Ik was altijd atheïst geweest, maar dacht dat als ik gedoopt zou worden, de oude versie van mij ‘schoongeveegd’ zou worden.’

Terugkeren naar WA markeerde het begin van een reis die alles veranderde.

Op 21-jarige leeftijd werd ik gedoopt in de katholieke kerk en begon een echte carrière: in de rekrutering, niet in bikini-serveerster. Ik was altijd atheïst geweest, maar dacht dat als ik gedoopt werd, de oude versie van mij ‘schoongeveegd’ zou worden.

Ik klom snel door de gelederen In mijn tweede jaar verdiende ik meer dan een half miljoen dollar. Ik kocht snel vijf vastgoedbeleggingen en halverwege de twintig was ik al van plan om vervroegd met pensioen te gaan.

Klinkt als mijn happy end, nietwaar? Wat er in werkelijkheid gebeurde, was dat ik mijn verslaving aan drugs had ingeruild voor een verslaving aan het werk. Ik was aan het trekken Dagen van twaalf uur, zes dagen per week. Ik blokkeerde de geesten uit het verleden door obsessief bezig te blijven. Ja, het was lucratief, maar het was nog steeds een vorm van zelfmedicatie.

En natuurlijk werd mijn nieuwe industrie overspoeld met drugs.

Recruitment voelt soms aan als een Wolf of Wall Street-achtige industrie: je werkt hard en speelt harder. Hoewel ik nooit volledig terugviel, gebruikte ik af en toe cocaïne op sociaal gebied, terwijl mijn collega’s dat wel deden.

Rond deze tijd ontmoette ik de man met wie ik zou trouwen. We waren tien jaar samen, maar drie jaar geleden gescheiden.

Ondanks dat ik al tien jaar samen ben en een zoon heb, die nu zes is, heb ik mijn man nooit over mijn verleden als cocaïneverslaafde verteld, omdat ik me ervoor schaamde. Ik wilde vergeten dat de oude ik ooit bestond.

Het was een goede relatie. We hebben veel gereisd en waren geweldige ouders – dat zijn we nog steeds. Maar in zekere zin hebben we elkaar nooit echt gekend, omdat ik dat hoofdstuk van mijn leven voor hem geheim hield. Vanwege dat, intimiteit, diepgang en verbinding ontbraken in ons huwelijk. Ik denk niet dat hij mij ooit heeft zien huilen.

Omdat ik zo graag wilde doen alsof mijn verleden ooit had plaatsgevonden, heb ik het grootste deel van mijn twintiger en dertiger jaren doorgebracht met het masker van een succesvolle, goed samengestelde jonge professional. Ik wilde niet toegeven dat ik van binnen nog steeds dat gebroken feestmeisje was, en dat ik alleen maar drugs had ingeruild voor en verslaving aan werk en geld..

Maar zoals ik tijdens mijn feesten ontdekte, wordt het hoogtepunt altijd gevolgd door de brute comedown. En dat is precies wat er met mij gebeurde.

Ik was van nauwelijks overleven naar bloeien gegaan. In totaal heb ik vijftien jaar in de rekrutering gezeten, waarbij ik acht jaar bij hetzelfde bedrijf heb gewerkt en daar naar de top van de ladder ben geklommen. Toen ik slechts zes weken vrij had genomen om mijn zoon te krijgen, kreeg ik een aanbod om samen te werken met een investeerder om mijn eigen bedrijf te starten. Het was te verleidelijk om weerstand te bieden.

Ik heb dat bedrijf vanaf de grond opgebouwd totdat het op 60 miljoen dollar werd gewaardeerd. Geen slechte prestatie voor 18 maanden werk. Maar de goede tijden bleven niet duren.

In 2022 was ik zo opgebrand dat ik de activa van het bedrijf verkocht en twaalf maanden vrij nam. Ondanks ons succes was ik, toen ik het bedrijf sloot, een schuld van $3 miljoen verschuldigd aan de belastingdienst.

De meeste mensen zouden in paniek raken als ze zo’n enorme schuld hadden, maar na alles wat ik had meegemaakt, had ik het sterke gevoel dat ik mezelf uit elke situatie kon redden, hoe onmogelijk ook. – wat ik deed.

In januari 2023 startte ik mijn coaching- en virtuele assistent-bedrijf en in mijn eerste jaar behaalde ik een omzet van zes cijfers. Nu ben ik op weg naar een omzet van zeven cijfers

De weg naar succes is zelden lineair, en mijn reis was daarop geen uitzondering. Het was rommelig, vol misstappen, tegenslagen en lessen die we op de harde manier hebben geleerd. Maar elke beslissing die ik na dat punt nam, werd gevoed door een verlangen om boven mijn verleden uit te stijgen.

In januari 2023 startte ik mijn coaching- en virtuele assistent-bedrijf en in mijn eerste jaar behaalde ik een omzet van zes cijfers. Nu ben ik op weg naar een omzet van zeven cijfers.

Het was niet gemakkelijk – jezelf uit de duisternis halen is dat nooit – maar ik wist dat het leven dat ik wilde mogelijk was als ik er moeite voor deed.

Ik maakte gebruik van dezelfde rusteloosheid die mij ertoe had aangezet om als verdwaald tienermeisje zes avonden per week te feesten om een ​​natuurkracht in het zakenleven te worden. Maar het verschil deze keer was dat ik niet op het pad van zelfvernietiging zat, maar dat in plaats daarvan was iets echts en betekenisvols bouwen.

Ik ben niet bang voor angst. Zoals het cliché luidt: ik voel het en doe het toch. Zelfs met mijn schulden en de demonen uit mijn verleden ben ik erin geslaagd om door te zetten en de beste moeder en zakenvrouw te worden die ik kan zijn.

Ik wil dat andere vrouwen weten dat waar je ook vandaan komt, hoe donker je verleden ook is, je toekomst wordt bepaald door je keuzes.

Je kunt je verhaal herschrijven. Dat zou mijn boodschap zijn aan mijn 19-jarige zelf.

• Zoals verteld aan Carina Stathis