De Dump Biden-beweging heeft weer aan kracht gewonnen binnen de Democratische Partij.
We kunnen nog niet met zekerheid zeggen dat het gaat lukken. Team Biden blijft zich inspannen om hun man in de race te houden.
Maar de grond zakt onder de voeten van de president weg. Het zou wel eens een onstuitbare aardverschuiving kunnen worden.
Volgende week om deze tijd zouden de Democraten op zoek kunnen zijn naar een nieuwe presidentskandidaat. Of nog steeds aan het twisten zijn over de vraag of ze dat wel zouden moeten zijn.
Ik sprak vandaag met twee vooraanstaande Democraten, de een een ervaren verkiezingsstrateeg en de ander lid van Joe Bidens staf toen hij vicepresident was.
Beide partijen waren het erover eens: Biden moest zich terugtrekken en plaatsmaken voor iemand anders.
Een derde Democratische medewerker was nog directer: ‘Iedereen wil dat hij opstapt.’
Ik sprak vandaag met twee senior Democraten. Beiden waren eenduidig: Biden moet zich terugtrekken en plaatsmaken voor iemand anders.
Het is de nieuwe stemmingmakerij van een partij in moeilijkheden, ook al zijn er maar een paar mensen, zoals afgevaardigde Lloyd Doggett (Dem, Texas) en Raul Grijalva (Dem, Arizona), bereid om publiekelijk te zeggen dat Biden zich moet terugtrekken.
Natuurlijk zijn dit nauwelijks bekende namen, zelfs niet in hun eigen huishoudens. Maar achter hen staat een muur van namen die klaar staan om te volgen.
Zodra er meer gebeurt, zal de dam breken en zal Bidens positie onhoudbaar zijn.
Zelfs enkele vooraanstaande Democraten die Biden achter gesloten deuren ontmoette om zijn standpunt te versterken, zoals de gouverneurs Jared Golden (Maine) en Marie Perez (Washington), vertelden hem dat ze dachten dat hij zou verliezen van Donald Trump.
Ondertussen zijn de Democraten in het Huis van Afgevaardigden druk bezig met het uitwisselen van conceptbrieven met verschillende strekkingen, waarin ze het standpunt ‘Dump Biden’ in twijfel trekken.
Wat ze ook in het openbaar zeggen, ik moet nog met een senior Democratische activist spreken die in besloten kring zal beweren dat hun partij het Witte Huis kan behouden met Biden aan kop.
De groeiende zorg is nu inderdaad niet het verlies van het presidentschap. Dat is bijna een gegeven aan het worden. Het is de schade die Biden de rest van het ticket zal toebrengen.
Afgelopen weekend dacht ik, nadat ik aanvankelijk op het verkeerde been was gezet, dat het team van Biden de overhand had.
De president was nog steeds aan het bijkomen van de nasleep van zijn auto-ongelukdebat met Donald Trump in Atlanta afgelopen donderdag.
Stemmen, vooral in de voorheen loyale linkse commentatoren, begonnen hardop te zeggen wat ze tot nu toe alleen in vertrouwen hadden gezegd: dat Biden op geen enkele manier fit genoeg was om te strijden voor herverkiezing en een nieuwe termijn van vier jaar te dienen.
Het Witte Huis en de campagne van Biden waren verbijsterd, maar gingen toch de strijd aan met een tegenoffensief. Daarmee werd de opstand de kop ingedrukt en werden anderen onder druk gezet om hun uitlatingen niet in de openbaarheid te brengen.
Ik begon te denken dat dissidente Democraten en hun media-aanhangers, die toch niet bepaald de sterkste mensen zijn, zich met de staart tussen de benen zouden terugtrekken.
Maar dat deden ze niet.
In plaats daarvan verdubbelden ze hun inzet en publiceerden ze nieuwsberichten waarin ze Bidens geschiktheid om zich herkiesbaar te stellen verder in twijfel trokken. Ook verschenen er meer opiniestukken waarin ze hem opriepen om plaats te maken voor iemand anders.
Dit verraste de spinmachine van het Witte Huis, die in de beste tijden al een behoorlijk onhandige operatie is.
De peilingen na het debat hebben de rebellen aangemoedigd om door te vechten, maar geen daarvan belooft goed nieuws voor Biden.
De laatste peiling van de New York Times geeft Donald Trump een voorsprong van negen punten onder geregistreerde kiezers. Een peiling van de Wall Street Journal gaf Trump een voorsprong van zes punten onder waarschijnlijke kiezers. Belangrijker nog, het ontdekte dat 80 procent van de Amerikanen Biden ongeschikt vond om zich opnieuw kandidaat te stellen. Er komt een tijd dat zelfs Democratische elites rekening moeten houden met die kracht van de publieke opinie.
De peilingen na het debat hebben de rebellen aangemoedigd om door te vechten, maar geen daarvan belooft goed nieuws voor Biden.
De laatste peiling van de New York Times geeft Donald Trump een voorsprong van negen punten onder geregistreerde kiezers. Een peiling van de Wall Street Journal gaf Trump een voorsprong van zes punten onder waarschijnlijke kiezers.
De campagne ‘Save Biden’ brengt de Democraten onnoemelijk veel schade toe. De propagandamachine van het Witte Huis is synoniem geworden met liegen.
Eerst kregen we te horen dat hij niet goed presteerde in het debat omdat hij verkouden was, iets wat geen van zijn medewerkers van tevoren had gezegd.
Toen dat niet door de geurtest kwam, werd een nieuwe lijn onthuld: hij had last van een jetlag door een druk internationaal reisschema.
Dat was net zo ongelooflijk als zijn ‘koude’. Biden was 10 dagen voor het debat gestopt met jetsetten. Hij had uitgerust in zijn huis aan het strand van Rehoboth, Delaware en daarna bijna een week opgesloten in Camp David, Maryland met zijn assistenten, om zich voor te bereiden op het debat. Beiden bevinden zich in dezelfde tijdzone aan de oostkust.
Mocht het zo zijn dat Jet-Lag Joe op de debatavond nog steeds last had van wat we ‘lange jetlag’ zouden kunnen noemen, dan onderstreept dat natuurlijk alleen maar hoe ongeschikt hij is om zich opnieuw kandidaat te stellen.
Internationaal reizen is een groot onderdeel van de taakomschrijving van een Amerikaanse president. Je kunt er niet bijna twee weken over doen om daarvan te herstellen.
Liegen is tegenwoordig zo’n standaardhouding van het Witte Huis van Biden dat ze zich ertoe wenden zonder ook maar na te denken over de problemen die dit met zich mee kan brengen.
De Democraten willen campagne voeren tegen Trump omdat hij een ‘bedreiging voor de democratie’ is.
Na zijn gedrag op 6 januari 2021 is het een geloofwaardige bewering. Maar dat het Witte Huis en de Biden-campagne het Amerikaanse volk meedogenloos voorliegen door de manifeste ongeschiktheid van de president om zich opnieuw kandidaat te stellen te ontkennen, laat staan zijn kansen om nog eens vier jaar in het Witte Huis te overleven, is net zo’n grote ‘bedreiging voor de democratie’.
Ze proberen het land een man op te dringen die zijn weinige resterende jaren in welverdiend pensioen mag doorbrengen. Ze verwachten dat de kiezers de Biden-spinners geloven in plaats van het bewijs dat ze dagelijks zien.
Wie zullen de Amerikanen geloven: de propaganda van Biden of hun eigen ogen?
Door de vraag te stellen, beantwoord je hem al. En daarmee onthul je de dubbelzinnige arrogantie van het Witte Huis van Biden.
Zelfs de meest geharde Democratische rebellen accepteren dat ze Biden niet kunnen dwingen om weg te gaan, aangezien hij de partijconventie in Chicago in augustus al heeft vastgelegd. Ze hebben hem nodig om op zijn zwaard te vallen.
Daar is vooralsnog geen enkel teken van.
First Lady Jill Biden helpt hem niet om het juiste te doen. ‘Dr. Jill’ — ze houdt vast aan haar academische titel ondanks de onopvallende status ervan — houdt te veel van haar bevoorrechte positie om Joe aan te sporen een handelwijze te volgen die er een einde aan zou maken.
Jill loopt inderdaad in zekere zin harder dan Joe. Ze vertelt haar man hoe ‘geweldig’ hij het heeft gedaan in het debat, zoals een moeder dat zou doen met haar vierjarige kind dat net als laatste is geëindigd in een schoolrace.
First Lady Jill Biden helpt hem niet om het juiste te doen. ‘Dr. Jill’ houdt te veel van haar bevoorrechte positie om Joe aan te sporen een actie te ondernemen die daar een einde aan zou maken.
Jill loopt inderdaad in zekere zin harder dan Joe. Ze vertelt haar man hoe ‘geweldig’ hij het heeft gedaan in het debat, zoals een moeder dat zou doen met haar vierjarige kind dat net als laatste is geëindigd in een schoolrace.
Ze tuurt vanaf de cover van de nieuwste Vogue met een stalen vastberadenheid en een gul gebruik van het koninklijke ‘wij’.
De rebellen hopen dat zelfs zij zich zal moeten neerleggen bij het onvermijdelijke, als het huidige gemompel van ontevredenheid in de komende dagen uitmondt in een kakofonie.
Zelfs Kamala Harris neemt haar beslissingen.
De vicepresident blijft in het openbaar uiterst loyaal, maar haar volk bereidt achter de schermen alles voor, voor het geval Biden besluit dat het spel gespeeld is.
Vriendelijke media worden geïnformeerd dat zij de natuurlijke opvolger van Biden is en dat, mocht hij zich terugtrekken, de troon onbetwist aan haar zal worden overgedragen.
Ze beweren zelfs dat zij als enige aanspraak zou kunnen maken op de oorlogskas die al is opgebouwd voor het Biden-Harris-ticket. Het idee dat de Democratische Partij geen manier zou kunnen vinden om dit geld naar een andere kandidaat te sluizen, is echter belachelijk.
De rebellen willen een open conventie in Chicago met een parade van hoopvollen die strijden om de kandidaat te zijn. Maar prominente zwarte en linkse Democraten zeggen dat het onredelijk zou zijn als Harris zou worden overgeslagen voor een blanke man in het geval van Bidens terugtrekking.
Het is een absurd argument, maar het zal wel voor veel onrust zorgen binnen de Democratische Partij.
Harris werd door Biden gekozen als zijn running mate, niet omdat ze de beste kandidaat was die beschikbaar was, maar omdat ze zwart en een vrouw was. Als ze niet om dezelfde redenen overgeslagen kan worden — als haar geslacht en ras belangrijker zijn dan het kiezen van de beste kandidaat die waarschijnlijk zal winnen — dan zullen de Democraten worden opgetild door hun eigen identiteitspolitieke petard.
Trump zou een geluksvogel zijn. Hij denkt dat zijn beste kans om te winnen is dat Biden in de race blijft. Hij vreest dat een jongere Democraat zijn huidige voorsprong in de peilingen zou kunnen verkleinen. Maar hij vreest Harris niet: hij denkt dat zij nog makkelijker te verslaan zou zijn dan Biden.
Ondertussen zou Biden voorlopig nog steeds ‘opstandig’ zijn.
Hij plant een reeks optredens om te laten zien dat hij nog steeds energiek is, dat hij nog steeds zijn knikkers heeft, dat hij zelfs zinnen kan afmaken als hij (naar verluidt) geen jetlag heeft. Er wordt grote hoop gevestigd op een interview dat vrijdagavond tijdens primetime wordt uitgezonden om te laten zien dat hij het nog steeds in zich heeft.
Maar het platform is het vriendelijke ABC-netwerk, de interviewer is George Stephanopoulos, een voormalige assistent van Bill Clinton en een vrij soft-touch inquisiteur, en het is niet live. Het is onwaarschijnlijk dat het de draaiknop zal verplaatsen, hoe dan ook.
Zelfs Kamala Harris maakt haar keuzes. De vicepresident blijft in het openbaar onwrikbaar loyaal, maar haar mensen bereiden achter de schermen de grond voor, mocht Biden besluiten dat het spel voorbij is.
Biden zal op zijn kwetsbaarst zijn wanneer het Congres maandag na het reces van 4 juli weer bijeenkomt.
Dan zijn alle politici weer terug op dezelfde plek. Nabijheid leent zich altijd voor samenzweringen en staatsgrepen. Capitol Hill zal volgende week nog meer een machiavellistische beerput zijn dan normaal.
De president heeft nog steeds zijn aanhangers. Chris Coons, junior senator voor Delaware, de thuisstaat van de president, dringt er bij Biden op aan om een twee uur durende live-uitzending van een townhallmeeting te houden om het Amerikaanse volk zijn ‘betrokkenheid, wendbaarheid en capaciteit’ te laten zien.
Ik neem aan dat het wel zeker is dat het gaat gebeuren als zelfs een van je beste bondgenoten je voorstelt om op een zelfmoordmissie te gaan.
