Bekentenissen van een goed functionerend feestmeisje: nadat mijn verloofde me had gedumpt, liep ik per dag vier flessen wijn te drinken. Geen van mijn vrienden van de familie zei iets, tot op een avond toen alles veranderde …

Ik kan niet precies aanwijzen wanneer mijn relatie met alcohol begon een probleem te worden, omdat het in het begin allemaal normaal voelde.

Op 16 -jarige leeftijd dronk ik net als iedereen – weekends met vrienden, avondje uit, niets bijzonders.

Maar terugkijkend, was het in mijn dertig dat alcohol verschoof van iets sociaals naar iets dat ik vroeger problemen in mijn leven had.

Op oudejaarsavond, 2008, vertelde mijn verloofde van zes jaar me dat hij niet meer van me hield.

Ik verhuisde uit zijn flat die we de volgende dag deelden – diepbedroefd en verloren.

Ik wist niet wat ik moest doen met de emotionele pijn, dus dronk ik.

Nachten werden doorgebracht in een plaatselijke pub met vrienden en flessen wijn die werden verteerd met mijn moeder Caroline totdat de woede of verdriet voorbijging.

Ik zou niet nuchter uitgaan.

Drinken voelde essentieel.

Het gaf me vertrouwen, gaf me een plezier.

Ik geloofde niet dat het mogelijk was om zonder te genieten zonder.

En het werd mijn manier van omgaan.

Ik verloor mijn baan bij New Look niet lang daarna.

Iemand had geklaagd dat ik naar alcohol rook.

Dat deel werd niet gehandhaafd – maar in plaats van het als een waarschuwingsbord te zien, gebruikte ik het als rechtvaardiging.

Ik zei tegen mezelf dat het hun schuld was dat ik mijn baan had verloren.

Het hield me niet tegen om te drinken – ik dronk meer.

In de banen die volgden, voornamelijk in de detailhandel, zou ik de uren aftellen totdat ik thuis kon komen en een glas wijn kon schenken.

Ik zag het niet voor wat het toen was, maar nu is het zo duidelijk – de obsessie was al begonnen.

Ik was goed functionerend genoeg die niemand echt wist.

Of, tenminste, niemand zei iets.

Tegen 2015 begon ik flessen te verbergen.

Toen wist ik diep van binnen dat iets niet klopte.

Maar ik overtuigde mezelf dat het niemand anders was.

Ik woonde bij mijn moeder tijdens het sparen om naar Cambodja te verhuizen.

Een vriend had me verteld dat het echt leuk was en ik dacht dat een verandering van land me zou kunnen veranderen.

Op een nacht kwam ik thuis van het drinken en had ze alle lege flessen aan de keukenzijde bekleed.

Er waren er ongeveer 15.

Ze had ze aan de achterkant van mijn garderobe gevonden.

Ik herinner me nog de blik op haar gezicht.

Er was geen geschreeuw – gewoon rustig hartzeer.

Verhuizen in 2016 alleen naar Cambodja gaf me totale vrijheid – niemand keek, niemand was ondervraagd – maar het gaf me ook een diep gevoel van eenzaamheid.

Ik gaf Engels als vreemde taal aan jonge kinderen en woonde bij een vrouw uit Nieuw -Zeeland in een appartement in Phnom Penh.

Er was een avondje uit die bij me blijft.

Ik was niet thuisgekomen na een avondje uit en mijn huisgenoot belde mijn moeder terug in het VK, omdat ze zo bezorgd waren.

Ik was in een casino beland met een groep mannen die ik in een bar had ontmoet, telefoon dood, op geen enkele manier voor iemand om mij te bereiken.

Mijn moeder was hectisch. Mijn huisgenoot was in paniek.

Maar ik? Ik dacht dat ze overdreven reageerden. Dat was mijn manier van denken.

Toen wist ik echt dat ik een probleem had.

Ik dacht dat thuiskomen na een jaar het zou oplossen.

Maar zelfs op de vlucht terug naar het VK en een biertje drinken op de luchthaven, wist ik dat het niet zou zijn.

Ik kreeg mijn eigen plek, wat betekende dat er niemand in de buurt was om te zien wat ik deed.

Ik denk dat diep van binnen, mijn moeder wist het – maar ze besefte ook dat ik er zelf naartoe zou moeten komen.

Ze zou er soms zachtjes over praten en ik zou deze halfslachtige beloften doen om te verminderen.

Maar de waarheid is dat alleen leven het veel te gemakkelijk maakte om door te gaan.

Toen kwam Kerstmis 2018 toen ik 38 was.

Ik werkte in een pub en na een van mijn diensten dronk ik veel te veel.

Ik ben een drankje naar een drankje in een drankje gekomen. Ik kan me niet eens herinneren dat ik het deed.

Mijn collega’s waren zo bezorgd dat ze de politie belden.

Maar nogmaals, ik zag het gevaar niet – of mijn eigen verantwoordelijkheid.

Ik gaf hen de schuld. In mijn hoofd was ik het slachtoffer.

Ik ging nooit terug naar die baan, maar ik reed ook niet meer totdat ik in 2019 nuchter werd, dus een deel van mij wist het.

Tegen het einde dronk ik per dag tussen drie en vier flessen wijn.

Dat was mijn normale geworden. Ik dacht niet eens dat het overdreven was – het was precies wat ik nodig had om de dag door te komen.

Ik stopte zoveel uitgaan omdat het gemakkelijker was om thuis te drinken.

Toen ik uitging, zou ik meestal black-out dronken worden.

Ik zou vallen, mijn sleutels verliezen, wakker worden op plaatsen waar ik geen herinnering aan had ooit te gaan.

Het werd te riskant, te onvoorspelbaar.

Dus begon ik de bank, een fles – of vier – en mijn eigen kleine bubbel van zelfmedelijden te kiezen.

Uiteindelijk kon ik niets doen zonder een drankje in mij.

Ik had minstens twee glazen wijn nodig om zich klaar te maken voor mijn werk, omdat mijn handen zoveel zouden schudden.

Ik heb mezelf veel geïsoleerd omdat ik zo hard probeerde om te verbergen wat er echt aan de hand was, omdat ik geen vragen van vrienden of familie wilde ondergaan.

Ik was in die tijd niet in een romantische relatie.

In sommige opzichten wist ik dat ik niet in staat was.

Maar ik was promiscue. Ik had veel one-night stands, denkend dat ze me op de een of andere manier beter zouden laten voelen.

Dat deden ze niet. Als er iets is, maakten ze het erger.

Ik werd wakker gevuld met schaamte en zelfhaat en gebruik dat dan als een ander excuus om te drinken.

In de zomer van 2018 heb ik ervaren wat een dieptepunt had moeten zijn.

Dat was toen ik mijn gezicht brak na een val terwijl ik dronken was.

Maar dat was het niet. Nog niet.

Ik moest acht dagen stoppen met drinken terwijl ik op antibiotica was.

Maar de volgende week vierde ik door opnieuw te drinken.

Een beloning. Ik wist dat ik toen in de problemen zat.

Ik ging naar mijn eerste AA -bijeenkomst in januari 2019.

Ik was dronken toen ik ging.

Ik herinner me er niet eens veel over, maar dat was de eerste keer dat ik toegaf dat er iets mis was – zelfs als ik er nog niet klaar voor was om ermee om te gaan.

Alcohol en verslaving hadden mijn vertrouwen beïnvloed, mijn zelfgevoel, mijn vermogen om mijn eigen gedachten te vertrouwen.

Ik stopte met het maken van plannen voor de toekomst.

Ik leefde dagelijkse, uren tot uur, fles-tot-fles. Het beroofde me van de tijd.

En het had invloed op mijn gezondheid – mijn lichaam was uitgeput, mijn handen schudden, ik zweet constant, mijn angst was door het dak.

Maar het kon me niet schelen – mijn grootste zorg was het verbergen van de waarheid, voor anderen, en vooral voor mijzelf.

Ik vertelde het leugens.

Ik leefde een dubbelleven: de versie die ik de wereld liet zien en degene die thuis zat en een ander glas schenkte.

Op het moment dat het allemaal stopte was niet luid of dramatisch.

Het was mei 2019 en ik flauwgevallen op het werk als een winkelbeheer van een winkel.

Ik dronk de hele dag, elke dag – zelfs op het werk.

Toen ze me bewusteloos vonden, voelde ik me pure schaamte. Maar nog steeds niet verrast.

Tegelijkertijd was ik ook in therapie en probeerde ik het hoofd te bieden zonder mijn therapeut daadwerkelijk te vertellen dat ik nog dronk.

Jaren van begraven pijn kwamen op – hartzeer, de scheiding van mijn ouders, de gevolgen van mijn geannuleerde bruiloft. Ik had geen idee hoe ik moest omgaan. Dus ik dronk meer.

Maar die dag is er iets gebarsten. Ik wilde niet meer zo leven.

Maar ik wilde ook niet sterven. Ik had het nummer gekregen voor de Samaritanen en ik heb ze gebeld.

Die oproep heeft mijn leven gered. Daarna belde ik mijn moeder en vertelde haar dat ik hulp nodig had.

Mijn moeder stelde revalidatie voor. En vier dagen later was ik binnen. Nu ben ik al zes jaar nuchter sinds 8 mei 2019.

Als ik eerlijk ben, heb ik mijn herstel niet zo moeilijk gevonden – niet zoals mensen verwachten.

Ik heb al heel vroeg geaccepteerd dat ik gewoon niet kon drinken. Ik hield van revalidatie. Ik heb alles opzocht. Ik begon naar 12-stappenbijeenkomsten en werkte door een programma.

De echte verschuiving kwam in oktober 2020, toen ik eindelijk op sociale media deelde dat ik in herstel was.

Ik was het zat om te doen alsof.

En de uitstorting van liefde en ‘ik ook’ berichten omgedraaid iets in mijn gedachten. Misschien hoefde ik me niet te verbergen.

Toen begon ik anderen te helpen – en anderen helpen hielp me. Dat is hoe het werkt.

Aan de buitenkant zijn de veranderingen duidelijk – ik zie er gezonder uit, ik kom opdagen, ik heb een bedrijf gebouwd.

In 2022 besloot ik om een ​​boek te schrijven om anderen te helpen. Hoe ben ik hier gekomen: het opbouwen van een leven voorbij alcohol ging niet alleen over het delen van mijn verhaal – het ging over het vertellen van de waarheid.

Zelfs toen ik nuchter werd, waren er onvoldoende verhalen die spraken over de identiteitscrisis, het verdriet, de herontdekking, de afleren, de opkomst.

Ik wilde dat vrouwen wisten dat ze niet waren gebroken.

Drinken is genormaliseerd, glamoureerd, geromantiseerd tot het punt waarop niet drinken je de rare maakt.

Maar hier is de waarheid: je hebt geen alcohol nodig om plezier te hebben, in te passen of om de dag te overleven.

En als je dat eenmaal beseft, als je dat eenmaal hebt geleefd – begin je de leugen te zien voor wat het is.

Zoals verteld aan Carol Driver

Amy Deards is een mentaliteitscoach op een missie om vrouwen te helpen los te komen van alles wat hen vasthoudt, of dat nu verslaving, zelftwijfel of oude verhalen zijn die ze zijn verteld.

Ze begeleidt hen om hun ware kracht te ontdekken, onstopbaar vertrouwen op te bouwen en levens te creëren die zo gewaagd en vervullend zijn dat ze nooit willen ontsnappen. Het gaat over transformatie, vrijheid en leven op hun eigen voorwaarden. https: //amydeardscoaching.com/