BEL MOONEY: Mijn jongere man is knap, succesvol en komt tegemoet aan al mijn behoeften. Ben ik gek als ik niet met hem trouw?

Beste Bel,

Vijf jaar geleden, na een wat venijnige scheiding, ging ik met mijn beste vriendin op een feestelijke stedentrip. Na een paar glazen wijn raakte ik gefixeerd op een bijzonder knappe jongere man in de bar. We raakten aan de praat en ik kon niet stoppen met lachen om zijn humor.

Hij was slim, grappig en leek verliefd – dus bracht ik de nacht door in zijn appartement aan de kust. De volgende dag besefte ik dat hij jonger was dan mijn oudste dochter.

Ik ben hem niet meer tegengekomen, maar dacht altijd dat het tijdelijk was. Hij is nu 28 en ik ben 48. Ik geloof in natuurlijk ouder worden: mijn haar is nu zilverkleurig. Ook al ben ik slank, atletisch en zie ik er jonger uit dan ik, niemand zou mij ooit voor zijn tijdgenoot aanzien.

Ik weet dat hij mij mooi vindt en er trots op is om samen met mij gezien te worden. Ons leeftijdsverschil heeft alleen maar voor problemen gezorgd bij zijn vrienden, vooral hun vrouwen en vriendinnen, die lijken te denken dat hij zijn jeugd verspilt aan een oudere vrouw.

Ik heb altijd strikte grenzen aangehouden en hem verteld dat er geen toekomst voor ons is. Ik laat hem niet op bezoek komen, maar breng drie tot vier dagen per week met hem door. Ik heb gedurende deze tijd andere relaties gehad, maar ben daar niet eerlijk tegen hem over geweest. Ik weet dat hij mij nooit ontrouw is geweest.

Hij voorziet in al mijn behoeften en betaalt voor elk etentje en elke vakantie die we samen nemen. Hij is opvallend knap en erg succesvol.

Maar er is iets veranderd in de afgelopen maand. Tijdens onze recente vakantie raakte ik bevriend met een 62-jarige Duitse vrouw die alles is wat ik op haar leeftijd zou willen zijn.

Mooi, zelfverzekerd en intelligent, ze heeft een interessant leven geleid en risico’s genomen die ik nooit had overwogen.

Op onze laatste dag op het eiland zei ze dat ik dom was om niet te trouwen met de man die zo duidelijk dol op me is.

Dat moment veranderde mijn denken en nu wil ik me aan hem binden en dat hij zich aan mij verbindt. Hoe vertel ik mijn vriend, nadat ik vijf jaar lang heb gezegd dat we geen toekomst samen hadden, dat ik nu graag zou willen dat hij een aanzoek doet?

NICOLA

Bel Mooney antwoordt: Er zullen veel vrouwen zijn die dit lezen en vol jaloezie zijn. ‘Goed gedaan’ is vaak de reactie als vrouwen horen dat een dame een veel jongere partner heeft. Anderen mompelen misschien dat het leeftijdsverschil inderdaad te groot is – en wat als hij later besluit dat hij echt kinderen wil hebben?

Sommigen vragen zich misschien af ​​waarom je in vredesnaam je haar zilverkleurig laat worden, omdat niemand dat tegenwoordig meer hoeft te doen en ‘natuurlijk ouder worden’ een gemengde zegen is, vooral als je een jongere minnaar hebt met vrienden van zijn eigen leeftijd die misschien denken dat je op zijn moeder lijkt. . Anderen zullen uw geesteskracht in deze hele kwestie bewonderen.

Je vermeldt je carrière of financiële situatie niet, maar je bent duidelijk een sterk persoon die haar eigen geest kent. Je vond hem leuk, je sliep met hem en controleerde vervolgens de relatie door de voorwaarden vast te leggen, zowel emotioneel (‘tijdelijk’) als praktisch (‘strikte grenzen’).

Je koos ervoor om ‘andere relaties’ te hebben terwijl je dit knappe, succesvolle, zorgzame toonbeeld onder de mannen zag – en je vond het niet erg om tegen hem te liegen door nalatigheid.

Maar na vijf jaar ben je van gedachten veranderd, gewoon door één opmerking van een oudere vrouw die je op vakantie bewonderde. Ze was misschien interessant en pittig — maar ik moet vragen wat ze mogelijk over jou en je vriendje weet, na zo’n korte kennismaking.

Het observeren van iemands romantische gedrag tijdens een week vakantie is iets heel anders dan de beslissing dat de attente minnaar daadwerkelijk echtgenoot wil worden.

De vragen liggen voor de hand: hebben jij en hij ooit over het huwelijk gesproken? Heeft hij ooit gevraagd waarom je die stevige ‘grenzen’ stelde en zei dat hij meer van je zou willen? Hoe weet je dat ‘hij nooit ontrouw is geweest’ – terwijl hij vermoedelijk hetzelfde over jou denkt?

Hoe denk je dat hij zou reageren op een bekentenis van dubbele timing – als jij het zou halen?

Mensen zeggen vaak, met opgewekt optimisme, dat ‘leeftijd slechts een getal is’. Het probleem is – dat is het niet. Ouder worden is een proces vol onzekerheden en angsten die net zo natuurlijk zijn als zilver haar. Ik ben toevallig getrouwd met iemand die 17 jaar jonger is dan ik (en heb ook andere zeer succesvolle huwelijken met een leeftijdsverschil gekend), maar ik maakte me in 2006 (toen hij me ten huwelijk vroeg) zorgen dat hij ooit verdrietig zou zijn dat hij nooit een eigen gezin had gehad.

Ik vrees een toekomst waarin hij zowel een ‘verzorger’ als een liefhebbende echtgenoot wordt. Maar we hebben dit allemaal besproken.

De enige manier om vooruit te komen is uiteraard door over zijn gevoelens en die van jou te praten. Ik huiver bij de gedachte dat je hem vertelt dat je ‘wil dat hij een aanzoek doet’ – dat is een te grote sprong. Doe het rustig aan. Geef hem meer. Laat je eigen grenzen varen, maar wees erop voorbereid dat je gekwetst wordt.

Vieze buurman maakt mij wanhopig

Beste Bel,

Wij hadden medelijden met een buurman. Ze woont alleen met een hondje boven ons in een flatgebouw. We kookten maaltijden voor haar, deden boodschappen en kochten cadeaus voor haar als traktatie.

We hebben een heerlijke gemeenschappelijke tuin met een prachtig groen gazon en veel bloemen. We waren verrast toen er bruine vlekken op het gazon verschenen en bloemen vertrapt of ontworteld werden. We dachten dat het de wind was of misschien een zwerfhond.

Ik installeerde CCTV en was geschokt toen ik zag dat het de buurman was. Ze schopte onze tuinornamenten en prikte de bloemblaadjes van bloemen met haar wandelstok, en ze trok ook planten uit de grond. Ze keek er vol haat naar toen ze dit deed. Ze liet haar hond los en die wiedde onkruid op het gazon.

Ik confronteerde haar ermee, maar ze ontkende het. Ik zei dat we bewijs hadden, dus lieg niet. Ze had er geen spijt van en zei dat we haar niet kunnen tegenhouden en dat ze daar met haar hond naar binnen zal gaan wanneer ze wil. Ik heb haar aangegeven bij de eigenaar van het gebouw, de politie en de antisociaal gedragseenheid van de gemeente en wacht op reacties.

Mijn probleem is dat ze ons geloof in de menselijke natuur heeft geschokt. Hoe kunnen mensen zo slecht zijn als ze met alleen maar vriendelijkheid worden behandeld?

Mattheus

Bel Mooney antwoordt: Omdat taal zo belangrijk is, zal ik beginnen met een voorzichtige suggestie voor een wijziging in de jouwe. Zie je, je e-mailonderwerp is ‘Evil neighbor’ en je vraagt ​​naar mensen die ‘wicked’ zijn.

Er zijn genoeg echt slechte mensen en veel echt ‘kwaad’ in onze wereld, maar ik weet niet zeker of het je echt helpt om op die manier over deze dame te denken. Je teleurstelling, terechte ongeloof, ergernis en desillusie zijn heel gemakkelijk te begrijpen. Ik zou hetzelfde voelen. Maar ik stel voor dat we allemaal onze gevoelens op een negatieve manier versterken door de verkeerde namen te gebruiken.

Hoe vaak is wat wij ‘woede’ noemen, werkelijk ‘verdriet’? (Lees alstublieft En tot slot, over dit belangrijke onderwerp.) Het kan helpen om onze gedachten opnieuw te formuleren, zodat we met een situatie kunnen omgaan.

Je was zo aardig voor deze dame en je bent geschokt en teleurgesteld dat ze dit destructieve geheime leven leidt. Je had medelijden met iemand die kwaadaardig, boos en een leugenaar bleek te zijn. Het is geen verrassing dat uw ‘geloof in de menselijke natuur’ geschokt is.

Het enige wat ik suggereer is dat je stopt met haar als ‘slecht’ te zien en de term ‘beschadigd’ gaat gebruiken. Want, hoe je het ook wendt of keert, het antisociale gedrag dat je beschrijft is nauwelijks normaal — vooral niet als de tuin gemeenschappelijk is en het gebied waar je woont (wat ik weet) extreem wenselijk, prettig en veilig is. Haar acties lijken zinloos wraakzuchtig, dus ik zou willen vragen waarom.

Sommige mensen voelen zich minderwaardig omdat ze geholpen zijn, en beginnen een hekel te krijgen aan de aardige mensen die hen helpen. Sommigen hebben een hekel aan ‘liefdadigheid’ en denken: ‘Houd je medelijden’.

Sommigen worden zo stilletjes opgegeten door jaloezie op het gelukkigere leven van hun buren, dat ze hen kwaad willen doen. Sommige honden zijn immers zo beschadigd als ze jong zijn, dat ze instinctief bijten in de hand die hen voedt.

Het ‘geloof in de menselijke natuur’ dat je koestert is iets moois. Ik had het ook — ooit. Maar denk eens na over de verschrikkelijke wereld van ‘trollen’ die er zijn, die pijn en zelfs zelfmoordgedachten veroorzaken bij hun slachtoffers door op hun toetsenborden/telefoons te klikken om mensen aan te vallen die ze niet kennen. Hoe kunnen ze dat doen? Omdat het een onderdeel is van de menselijke natuur. Zulke mensen zijn vaak machteloos en/of onsuccesvol in het leven, maar het internet heeft hun wraakzuchtige vernietiging bevrijd.

In zekere zin is zij de ‘trol’ van jouw buurt. Ik vraag me af wanneer de bruine vlekken precies verschenen? Vond het tuinvandalisme plaats op hetzelfde moment als uw vriendelijke daden? Als dat niet zo is, en als het iets later zou gebeuren, zou ik me afvragen wat de aanleiding zou kunnen zijn. Was er een kleine ruzie? Heeft de buurman zich beledigd gevoeld door iets dat u wel of niet heeft gedaan? Denk eens na.

Begrijp alsjeblieft dat ik zulke vragen niet stel om haar gedrag te verdedigen. Nauwelijks! En als ik suggereer dat ze eerder beschadigd dan slecht is, probeer ik geen excuses te verzinnen, maar gewoon om redenen te vinden.

Uw klachten kunnen resulteren in een waarschuwing aan uw buurman. Oké, maar jullie blijven nog steeds buren.

In jouw positie zou ik proberen om rustig met haar te praten. Misschien kun je voorstellen om haar hond uit te laten, zodat hij niet op het gras hoeft te plassen. Vraag haar wat ze graag zou willen in de gezamenlijke tuin. Zeg dat wat er is gebeurd, tot het verleden behoort en dat jullie samen aan de toekomst moeten werken.

Ik denk dat het een keuze is tussen aggro – en wat meer vriendelijkheid (gewoon op je tanden bijten). Het zou kunnen werken.

• Bel beantwoordt elke week vragen van lezers over emotionele en relatieproblemen. Schrijf naar Bel Mooney, Daily Mail, 9 Derry Street, Londen W8 5HY, of stuur een e-mail naar bel.mooney@dailymail.co.uk. Namen worden veranderd om identiteiten te beschermen. Bel leest alle brieven, maar vindt het jammer dat ze geen persoonlijke correspondentie kan voeren.