Billie Jean King bracht tennisgelijkheid naar de top van de sport. Ze heeft zich daar nooit op haar gemak gevoeld

Billie Jean King verliest zijn geduld.

Misschien is dat wat er gebeurt als je 80 jaar oud bent en de actuariële tabellen zeggen dat de tijd begint te dringen. King pleit al ruim een ​​halve eeuw voor gelijkheid voor vrouwen. Er is vooruitgang geboekt, maar nog lang niet genoeg, meent ze, zowel in het leven als in het tennis.

King is elke kamer binnengedrongen die ze kon en probeerde ze allemaal te bewerken. Ze heeft geprobeerd allerlei bruggen te bouwen, in de overtuiging dat als ze maar één op één met mensen kon praten, ze hun wereldbeeld een beetje dichter bij dat van haar zou kunnen brengen. Soms buigen ze. Anderen kunnen breken. Toch is ze nog steeds bezig en probeert ze de emoties en frustraties die daaronder sudderen te onderdrukken. Het ongeduld dat zich openbaart als ze eenmaal de gelukkige en lege basisuitwisselingen heeft doorstaan ​​die horen bij het leven in het establishment van de sport terwijl ze probeert het beetje bij beetje, keer op keer te ontwrichten.

Lang geleden maakte King een koude berekening. Ze wilde niet iemand zijn die ‘gewoon aan het praten was en op een zeepkist stond’, zoals ze vorige week zei tijdens een interview dat via video werd afgenomen sinds zij en haar partner, Ilana Kloss, last hadden van een luchtwegaandoening.

“Het gaat erom wat je doet.”

Dat vereiste, zei ze, praktische uitvoerbaarheid. Praktisch komt met een prijs, maar serieus, waarom duurt het in vredesnaam zo lang?

‘Ik heb het volgende gezegde: als je de geschiedenis leest, gaat het snel, maar als je erin leeft, gaat het langzaam’, zei ze.

GA DIEPER

‘Ik denk dat we beter verdienen’: hoe en waarom tennis vrouwen in de steek laat

King, twaalfvoudig Grand Slam-kampioen in het enkelspel, oprichter en leider van de WTA Tour, de moordenaar van Bobby Riggs in de Battle of the Sexes-confrontatie van 1973, is 365 dagen per jaar tenniskoning. Dat geldt vooral in de nazomer, wanneer de US Open plaatsvindt in het Billie Jean King National Tennis Center in Flushing, NY.

Een andere herinnering komt in de herfst, wanneer de finale van de Billie Jean King Cup, de nationale teamcompetitie die haar naam draagt, een aantal van de beste damesspelers ter wereld samenbrengt. Dit jaar zijn ze naar Malaga, Spanje gekomen.

King heeft vele rollen gespeeld in het evenement sinds hij de eerste editie won als onderdeel van Team USA in 1963, toen het bekend stond als de Federation Cup. Deelnemer, kampioen, teamcaptain, naamgever, marketingpartner, chef-cheerleader. Vorig jaar ergerde ze zich eraan dat het diner voor het personeel en de media op het evenement traag verliep, wat hun werk in de weg stond. Ze pakte de verantwoordelijken aan en zei dat ze het moesten repareren.

In zekere zin is de editie van dit jaar een doorbraakmoment voor haar. De BJK-finales zullen overlappen met de finales van de Davis Cup, de herenteamcompetitie. Ze vertelt al een tijdje aan iedereen die het wil horen hoeveel beter de twee evenementen samen zouden zijn: een soort wereldkampioenschap tennis.

Ze heeft vergelijkbare ideeën over de WTA- en ATP Tour Finals, die momenteel duizenden kilometers uit elkaar liggen in respectievelijk Riyadh, Saoedi-Arabië en Turijn, Italië.

“Je hebt je twee grote seizoensafsluitingsevenementen voor individuen en teams. Om de sport echt onder de aandacht te brengen, net als de majors, toch? Het wordt net een vijfde major.”

Ze zegt dit allemaal met een combinatie van voldoening en de hoofdschudden waarom-duurt-het-zo-lang-voor-mensen-naar-mij-luisteren die haar zinnen onderstrepen. Ze heeft het record om ze te rechtvaardigen. Ze overtuigde de US Open ervan om in 1973 gelijk prijzengeld aan mannen en vrouwen te geven; Wimbledon wachtte nog eens 34 jaar. Nummer 1 van de wereld, Aryna Sabalenka, moest nog iets zeggen over het feit dat ze half zoveel betaald kreeg als nummer 1 van de mannenwereld, Jannik Sinner, voor het winnen van de Cincinnati Open deze zomer. Het is geen tijd om je op je gemak te voelen. Er is meer te doen.

Billie Jean King danst met Arthur Ashe op het Wimbledon Champions’ Ball in 1975. (Smith / Associated Press)

Op dit moment bestaat er geen twijfel over dat King tijdens haar leven evenveel impact heeft gehad op de moderne sport als wie dan ook. Hoe ze dit allemaal heeft bereikt, levert nog een les op over hoe je invloed kunt verwerven.

Hoe gespannen, rebels en ontwrichtend ze ook was in haar jonge jaren, iemand die haar goede vriend Arthur Ashe op de korrel nam omdat hij niet radicaal genoeg was, ze besloot dat de enige manier waarop ze verandering kon afdwingen en het tennis naar haar hand kon zetten, was door doe het van binnenuit. Ze moest zich een weg banen naar de gangen van de rijken en machtigen en doen alsof ze erbij hoorde, zelfs als dat betekende dat ze een leven in ongemak moest leiden. Nu heeft ze er spijt van dat ze niet met Ashe heeft samengewerkt vanuit de tennisclubs die zo exclusief waren toen ze er allebei nog waren.

In de jaren zeventig betekende iets doen het samenwerken met de tabaksmanagers van Philip Morris, die het vrouwentennis financierde. Tot op de dag van vandaag gaat ze om met bedrijfsleiders van miljardairs, ondanks dat ze het ernstig oneens zijn met hun politiek. Ze heeft aangedrongen op betrokkenheid en het sluiten van deals met de heersers van landen die homoseksualiteit criminaliseren en de rechten van vrouwen inperken. Bijna elk jaar zitten zij en Kloss in de Royal Box van Wimbledon. Veel meer establishment dan dat wordt het niet.

GA DIEPER

Beckham, Guardiola en de prinses van Wales: welkom in de Royal Box van Wimbledon

“Ik denk niet dat ik me ooit op mijn gemak heb gevoeld”, zei ze. “Ik dacht nooit echt: ‘Ohhhh, ontspan.’ Nee, ik ben altijd behoorlijk alert, denk ik.”

Kloss, King’s partner in het bedrijfsleven en in het leven, zei dat ze hebben geleerd deze kamers als kansen te beschouwen: om te leren en relaties op te bouwen met mensen die hen kunnen helpen te komen waar ze heen willen, en ook waar ze willen dat de sport naartoe gaat. Ze hebben geïnvesteerd in honkbal via de LA Dodgers en in ijshockey voor dames, het damesvoetbalteam van Angel City en media-startups. King richtte in 1974 de Women’s Sports Foundation op, twee jaar nadat Titel IX seksediscriminatie op scholen verbood.

“Je krijgt misschien niet alles, maar ik denk dat als je iemand kent, je het gevoel hebt dat er een verband is”, zei Kloss. “Persoonlijk heeft het opbouwen van die relaties ons allebei ongelooflijk goed gediend.”

King heeft haar deel van het luchtafweergeschut gekregen vanwege deze aanpak. Tijdens een evenement ter ere van de oprichting van de WTA aan de vooravond van Wimbledon 2023 sprak ze haar steun uit voor een deal van tientallen miljoenen dollars om de WTA Tour Finals naar Saoedi-Arabië te brengen, een land dat door mensenrechtenorganisaties wordt bekritiseerd vanwege zijn op het gebied van de vrijheid van meningsuiting, de criminalisering van relaties tussen mensen van hetzelfde geslacht en de rechten van vrouwen.

‘Ik denk dat ik het geld zou aannemen’, zei ze destijds, en herhaalde haar al lang gekoesterde steun voor betrokkenheid als middel voor verandering. Haar mede-boegbeelden van het damestennis, Martina Navratilova en Chris Evert, schreven in de Washingtonpost dat het inzetten als voertuig voor verandering zou betekenen dat een groot evenement en al zijn cachet wordt toegekend aan een koninkrijk dat het nog moet verdienen.

Chris Evert en Billie Jean King hebben tegengestelde standpunten ingenomen over het organiseren van de WTA Tour Finals in Saoedi-Arabië. (Ulises Ruiz / AFP via Getty Images)

De WTA nam het geld in ontvangst. Afgelopen weekend won Coco Gauff $4,8 miljoen (£3,8 miljoen) voor het winnen van het kampioenschap, de grootste cheque in de geschiedenis van het damestennis.

GA DIEPER

‘Dezelfde mensen die vrouwen toestaan ​​te tennissen, martelen ook de activisten’

Elk gesprek met King levert verrassingen op. Terugdenkend aan de begindagen van de tweede feministische golfbeweging in de jaren zeventig, zegt ze dat ze zich enigszins gemeden voelde door de leiders ervan. Ze wenste dat die vrouwen, inclusief haar oude vriendin Gloria Steinem, haar en de andere spelers meer hadden gebruikt.

“Jocks werden gezien als niet al te slim, zodat we niet wisten wat we deden. Ik zei altijd tegen Gloria dat we niet alleen maar van bovenaf werken. Maar ik denk dat we een platform hadden”, zei King.

Koning is niet bitter. Zij en Steinem hebben onlangs thee gedronken; ze zijn in orde. Steinem weigerde commentaar te geven.

Ze gelooft dat haar wedstrijd met Riggs de tennisboom in de Verenigde Staten heeft gelanceerd, vooral onder vrouwen, en niet een of andere Grand Slam-finale, noch Rod Laver’s beroemde duel met Ken Rosewall in Texas in 1972, dat tot in de avond meer dan 21 miljoen kijkers trok. programmering uren.

Vrienden hebben haar verteld dat je de volgende dag niet op een tennisbaan kon komen.

“Iedereen droeg zijn tennisuitrusting naar de supermarkt”, zei ze.

Ondanks haar trots op het overschrijden van grenzen, is ze zich er volledig van bewust dat ze nog niet alles heeft gedaan. Terwijl King speelde – en 39 Grand Slam-titels won (12 enkelspel, 16 damesdubbel, 11 gemengd dubbelspel) – en jarenlang daarna, vonden homo- en biseksuele vrouwen in het tennis dat ze hun seksualiteit moesten verbergen. Statistieken suggereren dat mannen dat wel doen, aangezien er tijdens zijn carrière nog geen openlijk homoseksuele mannelijke speler uit de kast is gekomen. Brian Vahaly, de Amerikaanse voormalig nummer 63 van de wereld, kwam na zijn pensionering in 2007 uit de kast.

Billie Jean King versloeg de gepensioneerde prof Bobby Riggs met 6-4, 6-4, 6-3 in hun ‘Battle of the Sexes’ in 1973. (Hutton Archive / Getty Images)

Haar voornaamste hoop op dit moment is dat de competitie die haar naam draagt ​​enige impact kan hebben buiten de spelers die deze op en buiten het veld spelen. Dit jaar zal het evenement op de ochtend van de finale een topconferentie organiseren over vrouwelijk leiderschap in het zakenleven en de sport. Malala Yousafzai, de Pakistaanse onderwijsadvocaat die op 15-jarige leeftijd door de Taliban werd neergeschoten, is een van de prominente gasten.

Leiderschap is een andere huidige frustratie. Elke entiteit met een plaats aan de tafel waar tennisbeslissingen worden genomen – de toernooien, de tourofficials, de leiders van de Grand Slams, de Internationale Tennisfederatie, die de Billie Jean King Cup controleert – heeft belangen te beschermen. Het nettoresultaat is volgens haar momenteel een schema dat sommige spelers voor het einde van het seizoen uitschakelt. Dat doet haar direct pijn als een aantal van de beste spelers, waaronder Gauff, zich afmelden voor de Billie Jean King Cup omdat ze medio november simpelweg geen benzine meer hebben.

In plaats van het schema in te korten, hebben de ATP en WTA Tours de lengte van hun grootste toernooien, de duizend, verlengd – één sport onder de Grand Slams.

In plaats van de teamcompetities uit elkaar te houden waarvan veel spelers zeggen dat ze een pauze krijgen van de eet-wat-je-doden-aard van de rest van het jaar, houden ze die evenementen aan het einde van het jaar.

GA DIEPER

Hoe de strijd om de tenniskalender te verbeteren de ziel ervan dreigt te vernietigen

De bevooroordeelde King en Kloss – en veel spelers – zouden er de voorkeur aan geven dat het seizoen kort na de US Open zou eindigen, voordat ze zich zouden richten op teamcompetities en een langer laagseizoen.

‘Het is echt gekmakend, weet je, generatie na generatie,’ zei ze. “Als je het spel niet op de eerste plaats zet, verpest je het uiteindelijk voor jezelf. Het is zo duidelijk.”

Het evenement van dit jaar heeft ook een klein cirkel-van-leven-moment voor King. Ze was jarenlang aanvoerder van een Amerikaans team waarin vaak Lindsay Davenport, de voormalige nummer 1 van de wereld, speelde. Nu is Davenport de Amerikaanse aanvoerder.

In een interview in Turijn op woensdag zei Davenport dat King op een sleutelmoment in haar leven kwam, in 1995. Ze was 19, zweefde rond de top 20 en wist niet zeker hoeveel verder haar tennis haar zou kunnen brengen.

King vertelde haar dat ze geen grenzen kende. Het jaar daarop coachte King Davenport bij het Amerikaanse Olympische team in 1996 toen ze de gouden medaille won in Atlanta, Georgia.

“Als je het van zo iemand hoort, gaat het veel verder dan alleen maar horen van, je weet wel, een lokale professional of je ouders,” zei Davenport.

Billie Jean King (midden) met Lindsay Davenport (tweede van links) nadat Team USA de Federation Cup 2000 won. Ze worden vergezeld door Lisa Raymond (links), Jennifer Capriati (rechts) en Monica Seles (tweede rechts). (Mike Fiala / AFP via Getty Images)

Als kapitein volgde King geen bepaalde formule. Soms praatte ze veel, soms zweeg ze. Soms hadden de VS vier vrouwen in de top tien, en King moest ego’s beheersen, de speeltijd spreiden, en, zoals Davenport het uitdrukte, ‘ons leren dat deze paar weken van het jaar groter zouden worden dan de rest van het jaar. gewoon jezelf.

“Hoe kun je je teamgenoot beter laten spelen? Hoe kunnen we allemaal samenwerken om het best mogelijke eindresultaat te bereiken?”

Soms zou het ongemakkelijk worden. Dat was toen goed en dat is nu ook goed. King, die op 22 november 81 wordt, is niet van plan de gewoonte van zijn leven te veranderen.

(Topfoto’s: Getty Images; Ontwerp: Dan Goldfarb)