Binnen in het mooiste hotel van Londen… waar je waarschijnlijk nog nooit van hebt gehoord, met ogenschijnlijk telepathisch personeel, adembenemende slaapkamers en naast enkele van de meest chique winkels van de hoofdstad

Ik ben niet beroemd, dus ik zou niet herkend moeten worden op straat. Maar dat was ik wel toen ik aankwam bij The Biltmore Mayfair, een weelderig vijfsterrenhotel vernoemd naar de prestigieuze Londense wijk waar het zich bevindt.

‘Goedemorgen, meneer Reid,’ glimlachte een keurig geklede man naast de portier van het hotel. ‘Ik ben Francis en ik zal uw butler zijn tijdens uw verblijf.’

Huh? Ik was net van mijn vouwfiets gestapt, mijn honkbalpet bedekte een groot deel van mijn gezicht, en had nog steeds niets anders gezegd dan ‘hoi’.

Ik was met mijn zoon, Josh, op zijn full-size fiets. We waren drie uur te vroeg om in te checken, om toestemming te vragen om onze stoffige fietsen en slordige tassen weg te zetten voordat we naar de tentoonstelling van het Romeinse leger in het British Museum gingen. Ik had niet verwacht dat ik bij naam genoemd zou worden.

‘Hoe wist je wie ik was?’ vroeg ik Francis, terwijl ik zijn hand schudde en een holle handdruk terugkreeg. ‘We kennen al onze VIP’s,’ antwoordde Francis met nog een glimlach.

Carlton Reid checkt in bij The Biltmore Mayfair, een weelderig vijfsterrenhotel dat is vernoemd naar de prestigieuze Londense wijk waarin het zich bevindt

Het hotel met 307 kamers werd tot 2019 geëxploiteerd als het Millennium Hotel London Mayfair, waarna het na een renovatie van £ 60 miljoen werd heropend als The Biltmore Mayfair

De foto hierboven toont de chique Pine Bar van het hotel

‘Ja, maar hoe?’ wist ik terug te praten voordat Carlos, de portier met de hoge hoed, met een brutale grijns in de rede viel: ‘Schrijf het op ervaring. We zijn heel oud.’

Ik heb in veel chique hotels verbleven, dus ik ben gewend dat het personeel vriendelijk en hartelijk mijn naam gebruikt. De back-of-house intelligence briefings die zulke begroetingen vereisen, zijn echter meestal na het inchecken.

Dat we hartelijk werden begroet op de stoep voor het hotel, zonder enige aankondiging van onze aankomst (er was bijvoorbeeld geen chauffeur die ons van het vliegveld kwam ophalen), was echt een belevenis.

Deze enorme aandacht voor details maakt van The Biltmore een doorsnee vijfsterrenhotel (ja, zoiets bestaat echt) tot iets bijzonders.

Bruisend van klasse: hierboven ziet u het Veuve Clicquot-terras van het hotel

Het hotel kijkt uit op het groene Grosvenor Square, waar van de jaren vijftig tot en met 2017 de Amerikaanse ambassade was gevestigd

Natuurlijk hielp het dat we een van de acht signature suites van het hotel hadden geboekt, die allemaal nogal groots zijn uitgerust met butlerservice. Francis was te discreet om te onthullen hoe de magie werkt, maar het is duidelijk dat die butlerservice begint met een Google-zoekopdracht vóór aankomst naar hoe toekomstige gasten eruit zien.

‘Hier, laten we jullie fietsen meenemen,’ zei Carlos, wenkend naar de conciërges terwijl onze fietsen en tassen in stilte werden weggehaald, zonder enige minachting voor ons vervoermiddel. En niemand keek naar ons neer toen we op ‘Boris-fietsen’ sprongen bij een Santander Cycles-stand tegenover het hotel.

Toen we later terugkwamen van het British Museum, bracht Francis ons naar onze suite en wees ons op de vele voorzieningen, waaronder een eetkamer, een kitchenette, een inloopkast met drankjes en twee op afstand bedienbare Japanse verwarmde toiletten voor de ultieme verwennerij van ons achterste.

Ik voelde een warme gloed, niet van de wc-brillen, maar van de keuze aan toiletartikelen van het hotel. De badkamers van Biltmore zijn voorzien van Quercus-zeep, shampoo en lotions van dat typisch Engelse parfumbedrijf Penhaligon’s, dat het favoriete geurmerk in ons huis is sinds mijn vrouw en ik voor het eerst hun Blenheim Bouquet tegenkwamen toen we 26 jaar geleden op huwelijksreis waren in een chique landhuishotel.

Het Biltmore heeft acht signature suites, allemaal met uitzicht over Grosvenor Square. Twee zijn vernoemd naar Amerikanen: de Roosevelt Suite en de John Adams Suite

Ik ben nog nooit in een ander hotel geweest waar Penhaligon’s, de parfumerie van Oscar Wilde, te vinden was.

De sterke associatie van het hotel met Penhaligon’s strekt zich uit tot een samengestelde geurervaring in de Regent Street-winkel van het chique merk, een paar blokken verderop. Daar vragen geurspecialisten naar uw stijlvoorkeuren en selecteren ze monsters op basis van de soorten texturen die u mooi vindt, uw gevoel voor mode en uw smaak.

Een eigenzinnige versie van deze geurprofilering is ook beschikbaar op penhaligons.com. ‘Dit is een plek waar gretige neuzen al lang hun nieuwsgierigheid bevredigen,’ beweert de website. Blijkt dat ik een ‘sportieve heer’ ben die ‘enigszins ambitieus is en nogal een voorkeur heeft voor een beetje gezonde competitie’. Volgens de scherpzinnige penhaligons.com ‘straal ik ook zekerheid, elegantie uit en ga ik door gesprekken heen’ met een ‘ogenschijnlijk bodemloos zelfvertrouwen’. Geloof het maar!

De Amerikaanse president Franklin D. Roosevelt (er staat een standbeeld van hem in het midden van Grosvenor Square) stierf in 1945, vóór de bouw van het Biltmore in de jaren zestig, merkt Carlton op

Carlton en zijn zoon Josh verbleven in de Duchess-suite op de vijfde verdieping

Ik kreeg monsters aangeboden van The Tragedy of Lord George, een houtachtig parfum van £235, en van Lothair, ‘geparfumeerd met de buit van avontuur’ van £175. Het bleken jeneverbes, vijgenmelk en amber te zijn.

Ik werd niet gewezen op de £235 kostende eau de parfum The Blazing Mister Sam, die bedoeld is voor de ‘Amerikaan in het buitenland’ met ‘alle arrogantie die je mag verwachten’.

Dit zou een passende geurkeuze zijn voor het klassieke Biltmore van rode baksteen, omdat het hotel uitkijkt op het groene Grosvenor Square, waar van de jaren 50 tot 2017 de Amerikaanse ambassade was gevestigd. Het plein – het is eigenlijk een ovaal, gebouwd in de Regency-periode, waarbij 69 procent van de eerste huurders van het plein aristocraten waren – heeft lange banden met Amerika en kreeg in de Tweede Wereldoorlog de bijnaam ‘Eisenhower Platz’.

‘De hertogin suite [above] is vernoemd naar de hertogin van Devonshire Georgiana Cavendish, de charismatische Regency-schoonheid, socialite en politieke organisator,’ onthult Carlton

Carlton schrijft: ‘Een verblijf in The Biltmore is een luxe – de Duchess-suite kost £ 2.800 per nacht – maar toch met een ingetogen klasse’

Het Biltmore heeft acht signature suites, allemaal met uitzicht over Grosvenor Square. Twee zijn vernoemd naar Amerikanen: de Roosevelt Suite en de John Adams Suite. De Amerikaanse president Franklin D. Roosevelt (er staat een standbeeld van hem in het midden van Grosvenor Square) stierf in 1945, voordat het Biltmore in de jaren 60 werd gebouwd. John Adams, later de tweede president van Amerika, was de eerste Amerikaanse ambassadeur in Groot-Brittannië en woonde vanaf 1785 op 9 Grosvenor Square.

Wij verbleven in de Duchess-suite op de vijfde verdieping, vernoemd naar de hertogin van Devonshire, Georgiana Cavendish, de charismatische schoonheid uit het Regency-tijdperk, socialite en politiek organisator.

Er is helemaal niets Regency-achtigs aan deze suite, en ook niet aan het hotel in het algemeen.

Het hotel met 307 kamers opereerde tot 2019 als het Millennium Hotel London Mayfair, toen het heropende als The Biltmore Mayfair na een renovatie van £ 60 miljoen. Toen maakte het deel uit van Hilton’s LXR-merk voor de bovenbouw en opereert het sinds mei dit jaar onafhankelijk.

‘Het Biltmore Mayfair heeft nog niet de naamsbekendheid van bijvoorbeeld The Dorchester, maar dat is in zijn voordeel’, merkt Carlton op

Carlton zegt dat hij dankzij zijn butler, Francis (hierboven), kon genieten van ‘een ongeëvenaarde klantenservice’

In een verklaring over de bewuste ontkoppeling staat: ‘Het hotel zal onder de nieuwe managementstructuur nog steeds verheven ervaringen en ongeëvenaarde klantenservice bieden.’

Ongeëvenaarde klantenservice? Jazeker, en daar kunnen we Francis voor bedanken.

Ik maakte me zorgen over een butler, bang dat hij een schok zou krijgen als hij mijn weekendtas uitpakte (geen formele kleding erin, alleen een laptop en wat ondergoed en sokken). Het bleek dat Francis er was of niet, afhankelijk van je behoeften. We hadden er maar weinig, dus we zagen hem zelden en belden niet naar zijn mobiele telefoon, waarvan het nummer op het visitekaartje stond dat hij ons bij aankomst gaf.

Hij ruimde echter wel stilletjes espressokopjes op van de eettafel toen we niet keken. Er is een buitendeur naar de kitchenette voor de butler-ingang, en Francis was duidelijk binnen geweest om stilletjes op te ruimen.

Andere luxehotels — waaronder enkele in de buurt van deze meest vergulde buurt — bieden ook butlerservices voor hun suites. In werkelijkheid was Francis meer een superconcierge dan een persoonlijke butler die je recht in je gezicht stond, en ik was daar blij mee.

Een verblijf in The Biltmore is decadent — de Duchess suite kost £2.800 per nacht — maar met een ingetogen klasse. De algehele ambiance is lichter dan in veel andere luxehotels in Londen, waarvan sommige van de oudere donker en bijna klef kunnen zijn. De nabijheid van de beste winkels en koninklijke parken van Londen is een cruciaal onderdeel van de aantrekkingskracht van The Biltmore.

Het Biltmore Mayfair heeft nog niet de naamsbekendheid van bijvoorbeeld The Dorchester, maar dat is in zijn voordeel. Het is een discreet, luxe, groot maar vriendelijk hotel voor kenners.

Je kunt Carlton vinden op Twitter/X-en op x.com/carltonreid.