EVE SIMMONS: Antidepressiva gaven me het gevoel dat ik gek werd en niet nog een dag kon leven. Hier leest u wat u moet doen als u hetzelfde overkomt

Het is twee uur ‘s nachts en ik ben klaarwakker en scrol verwoed door TikTok op zoek naar video’s die door vreemden zijn gepost over het antidepressivum dat ik gebruik. Ik typ ‘eerste twee weken antidepressiva, het gevoel alsof ik gek word’ in de zoekbalk, in de hoop iemand te vinden die iets soortgelijks heeft meegemaakt en hersteld is.

Zou ik me ooit weer normaal voelen?

Ik ben drie weken daarvoor begonnen met het innemen van de pillen. Het volgde op een episode van acute angst – een probleem waarmee ik op verschillende momenten in mijn leven heb geworsteld. Ongeveer twee en een halve week later begon ik me heel vreemd te voelen.

De beste manier waarop ik het kan omschrijven is het gevoel los te staan ​​van mijn lichaam. Ik had moeite om me ergens op te concentreren – zelfs op afleveringen van Love Island, die normaal gesproken mijn gedachten afleiden van de stress van de dag.

Eve Simmons zegt dat ze een pro-pillenstandpunt inneemt, gebaseerd op haar algehele positieve ervaring

Ik werd af en toe verteerd door paniek en was me voortdurend bewust van mijn hartslag.

Als voormalig plaatsvervangend gezondheidsredacteur van deze krant, en momenteel gezondheidsredacteur van de zusterwebsite MailOnline, weet ik waar ik terecht kan voor betrouwbaar medisch advies. Ik ken de weg in klinische onderzoeksdocumenten en heb een aantal van ‘s werelds beste deskundigen op het gebied van de geestelijke gezondheidszorg op de snelkeuzelijst staan.

Maar in dit geval stond ik versteld: geen enkele arts met wie ik sprak en niets dat ik las leek tastbaar advies te kunnen bieden.

Ik had weinig andere keus dan me tot de sociale media te wenden voor antwoorden – en tot op zekere hoogte vond ik ze. Maar ik kon het niet helpen dat ik dacht dat ik niet zo zou moeten zijn.

Ik moest hier vorige week aan denken toen er opnieuw ruzie ontstond tussen deskundigen over de veiligheid van antidepressiva.

In de ene hoek staan ​​psychiaters die beweren dat verontrustende bijwerkingen enorm onderbelicht zijn gebleven. In de andere groep zijn er mensen die volhouden dat deze problemen zeldzaam, klein en van voorbijgaande aard zijn, en dat alle artsen die het daar niet mee eens zijn, bangmakerij zijn.

Woensdag schreven leden van het anti-antidepressivakamp aan het medische tijdschrift The Lancet, waarin ze beweerden dat ontwenningsverschijnselen – hallucinaties, slapeloosheid en toenemende angst – tot de helft van de patiënten die de pillen slikten, treffen. Dit is veel meer dan eerder onderzoek, eerder dit jaar gepubliceerd, suggereerde.

Ik heb op deze pagina’s eerder over mijn geestelijke gezondheid geschreven – ik neem een ​​pro-pillenstandpunt in, gebaseerd op mijn algehele positieve ervaring.

Het beste bewijs toont aan dat antidepressiva ongeveer de helft van de symptomen van patiënten verbeteren.

En ze werken voor mij. Ik kreeg ze voor het eerst voorgeschreven toen ik 15 was, toen ik plotseling werd getroffen door onverklaarbare, onophoudelijke angst, maar ik had ze maar minder dan een jaar nodig en stopte zonder problemen.

Ik nam ze opnieuw toen ik in de twintig was, en voor de derde keer toen ik 30 was, in 2022. Toen ondervond ik voor het eerst negatieve effecten.

Binnen twee weken ontwikkelde ik het gevoel van dissociatie – het gevoel dat het lichaam gescheiden was van de geest. Het was zo erg dat ik vrijaf moest nemen van mijn werk.

Maar dit verdween grotendeels binnen ongeveer een week en ik ging door met het innemen van de tabletten.

Ik geloof dat ze mij daardoor beter toegerust hebben gemaakt om met de rijke schakeringen van het leven om te gaan, inclusief een onaangename scheiding. En ik zei dit allemaal publiekelijk. Er kwam reactie, vooral van mensen die last hadden van bijwerkingen en beweerden dat ik de schade tot een minimum beperkte. Maar ik bleef bij mijn standpunt en won zelfs een onderscheiding van de British Association for Psychopharmacology voor mijn pro-medicatieartikelen.

Ik ben na 18 maanden gestopt met de pillen, opnieuw zonder problemen.

Maar deze zomer keerde de angst terug: ik merkte dat ik ‘s nachts wakker lag, geplaagd door angst, en moeite had om te ademen.

Ik was bang dat ik op de rand van een psychotische episode balanceerde en dat ik weer medicijnen nodig had. Deze keer vroeg ik me echter af of ik gelijk had als ik zo’n voorstander was van antidepressiva.

Ik begon de laagst mogelijke dosis escitalopram te nemen, een veelgebruikt antidepressivum.

Er was een korte periode van verlichting, maar tegen het einde van de maand was ik doodsbang voor alles. De wereld om me heen voelde onveilig en mijn gedachten vertelden me dat ik nog een dag van leven niet aankon.

Gelukkig had ik al jaarlijks verlof van mijn werk. Het grootste deel van de week bracht ik heen en weer tussen mijn bed en de bank, terwijl ik het internet afspeurde naar onderzoek dat mijn vermoeden zou ondersteunen – mijn wanhopige hoop – dat mijn ervaring een tijdelijke bijwerking was en dat ik niet gek aan het worden was.

Maar wat ik tegenkwam was universeel vaag. De medicijnen kunnen in de eerste weken zowel ‘angst en opwinding’ als ‘sedatie’ veroorzaken. De NHS zegt eenvoudigweg dat antidepressiva ‘in het begin problemen kunnen veroorzaken, die over het algemeen verbeteren’.

Ik nam contact op met de psychiater die het recept had uitgeschreven. ‘Het is moeilijk’, sms’te ze me, samen met enkele verwarrende instructies om langzaam van de drugs af te komen als ik me slecht bleef voelen.

Dit riep volgens mij nog meer vragen op. Als ik doorging, zou het dan overgaan? Of was het een waarschuwing dat er iets ernstig mis ging? Als ik zou stoppen, zou mijn angst dan terugkeren?

Ik heb een vertrouwde contactpersoon gemaild – een wereldwijd toonaangevende deskundige op het gebied van geestelijke gezondheidszorg – die zei dat het ingewikkeld is en voorstelde om met mijn psychiater te praten.

Dus deed ik wat elke gezondheidsjournalist lezers waarschuwt: ik wendde me tot TikTok voor advies. Maar wat ik zag was verrassend geruststellend. Honderden mensen, voornamelijk in Amerika, hadden het over soortgelijke ervaringen. Ze spraken over hun hersenen die zich ‘twee stappen achter’ hun lichaam voelden, of als een ‘f****** zombie’.

Er zijn geen betrouwbare cijfers die ons kunnen vertellen hoeveel patiënten in een vroeg stadium met psychiatrische problemen kampen

Bij één meisje maakte de medicatie ‘de grens tussen de realiteit en een droomwereld heel dun’. Het klonk allemaal waar – ik was niet de enige.

Ondertussen documenteren honderden berichten op website Reddit de bijwerkingen van antidepressiva in detail: het uitschakelen van slapeloosheid; paniekaanvallen; zelfmoordgedachten; en, zoals een gebruiker het uitdrukte, ‘het gevoel alsof je in een absolute hel zit’.

Maar het is geruststellend dat de overweldigende meerderheid zei dat deze binnen de eerste drie maanden afnamen – en een algehele verbetering van hun geestelijke gezondheid rapporteerden.

Een veel voorkomend thema was shock; niemand had hen gewaarschuwd dat het zo moeilijk zou zijn om met de drugs te beginnen.

Waarom praten experts hier dan niet over?

‘Als je voor het eerst antidepressiva gaat gebruiken, krijg je plotseling een boost van chemicaliën [in the brain] wat voor sommige mensen onaangename symptomen kan veroorzaken’, zegt dr. Sameer Jauhar, een psychiater aan King’s College London.

‘Na verloop van tijd hebben de hersenen de neiging zich hieraan aan te passen, waardoor deze symptomen verminderen.’

Maar hoeveel mensen hier last van hebben, is onduidelijk.

Uit een onderzoek uit 2018, gebaseerd op enquêtes onder ruim duizend patiënten, bleek dat ruim de helft van degenen die het meest voorkomende antidepressivum gebruikten – selectieve serotonineheropnameremmers (SSRI’s) – zich als gevolg daarvan suïcidaal voelde. Het gevoel ‘mist of afstandelijk’ te zijn werd door driekwart opgemerkt, terwijl ook het gevoel ‘emotioneel verdoofd’ en ‘minder gelukkig’ werd genoemd.

‘Voor sommige mensen zijn de bijwerkingen mild’, zegt prof. John Read, psycholoog aan de Universiteit van Oost-Londen en auteur van het onderzoek. ‘Maar voor veel mensen is dat niet het geval. Hoe kunnen we een medicijn voor de geestelijke gezondheidszorg voorschrijven dat mensen een suïcidaal gevoel geeft?

‘Ook al is het maar voor een paar weken, dat is nog steeds genoeg voor iemand om zelfmoord te plegen.’

Maar andere experts zeggen dat het onderzoek van Prof Read geen betrouwbare indicator is voor de omvang van het probleem. Het is gebaseerd op het feit dat patiënten hun eigen symptomen melden – wat lastig kan zijn om onderscheid te maken tussen de psychische aandoening zelf en de bijwerkingen van het medicijn.

Om redenen als deze worden ‘zelfgerapporteerde’ gegevens beschouwd als de vorm van wetenschappelijk bewijs van de laagste kwaliteit.

De hoogste vorm – gecontroleerde klinische onderzoeken uitgevoerd door artsen – heeft echter ook geen antwoorden geboden.

Er zijn geen betrouwbare cijfers uit dit soort onderzoek die ons kunnen vertellen hoeveel patiënten in een vroeg stadium met psychiatrische problemen kampen. Wat die problemen precies zijn, gaan onderzoekers zelden verder uit dan ‘ernstig, mild of niet-bestaand’.

In 2019 hebben gezondheidshoofden de officiële richtlijnen bijgewerkt om te erkennen dat ontwenningsverschijnselen na het stoppen met antidepressiva ‘ernstig en langdurig’ kunnen zijn. De verandering werd gedeeltelijk veroorzaakt door een vloedgolf aan patiëntrapporten verzameld door prof. Joanna Moncrieff van University College London, een psychiater en uitgesproken criticus van antidepressiva.

Zeggen dat ze door het medische establishment is bekritiseerd zou een understatement zijn – en het strekt haar tot eer dat ze bij haar standpunt blijft.

Het debat blijft voortduren en er zijn weinig overeenkomsten gevonden, dus waar moeten patiënten zoals ik terecht voor betrouwbare informatie?

Idealiter is uw huisarts het eerste aanspreekpunt. Maar uit een onderzoek uit 2019 bleek dat slechts een derde vertrouwen had in hun kennis van de bijwerkingen van antidepressiva.

Toen ik mijn huisarts belde om hulp te zoeken voor mijn meltdown, zei hij dat er ‘enige angst’ te verwachten was. Hij schreef diazepam voor, ook bekend als Valium, en zei dat hij over een week terug zou bellen om naar mij te kijken, maar dat heeft hij nooit gedaan.

Sommige mensen, zegt dr. Jauhar, lopen een groter risico op bijwerkingen van SSRI’s omdat ze ‘gevoeliger zijn voor fluctuerende niveaus van serotonine’ – de chemische stof in de hersenen die verband houdt met de stemming en die de medicijnen helpen reguleren.

Mensen die lijden aan een bipolaire stoornis, een vorm van depressie die extreme perioden van dieptepunten en manie kan veroorzaken, zijn hier vatbaar voor. Extra voorzichtigheid is geboden bij het voorschrijven van SSRI’s aan deze groep.

Zowel prof. Read als dr. Jauhar zijn het over één ding eens: er is meer diepgaand onderzoek nodig.

Maar gelukkig zijn er aangename gegevens over één belangrijk detail. In alle onderzoeken die ik heb bekeken, zijn ernstige bijwerkingen voor de meeste mensen van korte duur.

In een Amerikaans onderzoek onder 400 patiënten die onlangs SSRI’s kregen, leed een vijfde aan ernstige angstgevoelens. Bij tweederde verdween dit symptoom binnen twee weken. Uit grootschalige onderzoeken is gebleken dat slechts één op de tien patiënten de bijwerkingen zo ondraaglijk vindt dat ze met de pil moeten stoppen.

Wat ondubbelzinnig is, is dit: antidepressiva zijn levensreddend. Uit een artikel van University College London uit 2013 bleek dat van de 81 onderzochte zelfmoorden 75 procent van de slachtoffers geen medicijnen gebruikte.

Opnieuw duurde mijn periode van waanzin slechts veertien dagen. Ik slik de pillen vandaag nog steeds. Ik voel mezelf weer, en veel minder angstig dan voorheen.

Dus ik denk dat mijn mantra bij de pillen blijft, als je kunt. Als u dat niet kunt, stop dan niet zomaar – overleg met uw arts over alternatieven.

• Voor vertrouwelijke ondersteuning kunt u Samaritans bellen op 116123, een Samaritans-filiaal bezoeken of naar samaritans.org gaan.