Het ongelooflijke leven van een Holocaust-overlevende die haar haar zwart verfde en haar gele ster eraf rukte om zich te verstoppen voor de nazi’s voordat ze naar een concentratiekamp werd gestuurd – terwijl ze op 102-jarige leeftijd op de cover van de Duitse Vogue staat

Een glamoureuze vrouw met een strakke bob en gouden sieraden lacht warm op de cover van de juli/augustus editie van de Duitse Vogue in een felrode mantel van het Italiaanse designerlabel Miu Miu.

Het is precies het soort cover waar het belangrijkste modetijdschrift ter wereld om bekendstaat, alleen is de opvallende vrouw op de voorkant geen supermodel of filmster. Margot Friedländer is een 102-jarige Duits-Joodse overlevende van de Holocaust.

Nadat haar moeder en haar jongere broer in 1943 naar het vernietigingskamp Auschwitz werden gedeporteerd, dook Margot onder en probeerde ze zich te vermommen door haar haar te verven en een ketting met een kruis te dragen.

Hoewel ze door enkele Duitsers werd geholpen, werd ze uiteindelijk verraden aan de SS en op 16 juni 1944 gedeporteerd naar Theresienstadt, waar ze ‘zoveel mensen vermoord’ zag. Haar hele familie was het jaar daarvoor vermoord in Auschwitz.

Vandaag de dag, als Duitse Vogue Ze begeleidt de interviewnotities en werkt onvermoeibaar samen met studenten om ‘haar verhaal tastbaar te maken voor de volgende generatie.’

Margot Friedländer, 102, op de cover van de juli/augustus editie van de Duitse Vogue, draagt ​​een mantel van het Italiaanse merk Miu Miu. Op haar linker revers staat het Bundesverdienstkreuz 1e Klasse en op haar rechter revers de Orde van Verdienste van de deelstaat Berlijn

Margot in het voorjaar van 1943. Ze leefde al enkele maanden ondergedoken en probeerde zich als christen te vermommen door een ketting met een kruis eraan te dragen

Margot werd geboren in Berlijn en was 12 jaar oud toen Hitler aan de macht kwam. Ze zei dat haar familie hoopte dat hij gewoon ‘weer zou verdwijnen’ en dat alles weer normaal zou worden.

Ze heeft een gelukkige jeugd gehad, waarin ze genoot van familieweekendjes naar de Scharmützelsee en schommelen in het Friedrichstadt-Palast. Ook bracht ze veel tijd door met haar geliefde oma, Adele, die Margot ‘mijn kleine muis’ noemde.

In 1936 begon ze aan een opleiding aan de Kunst- en Ambachtsschool in Berlijn, waar ze zich specialiseerde in modetekenen en reclame.

‘Ik had grote plannen’, vertelde ze aan het tijdschrift over haar droom om naaister en ontwerpster te worden.

Margot, die haar tijd doorbrengt met het praten met schoolkinderen over haar ervaringen tijdens de oorlog, werd gefotografeerd in een bloemenensemble van Loro Piana voor de Duitse Vogue

Margot (rechts) staat afgebeeld met twee vriendinnen op de Kurfürstendamm, een van de beroemdste straten van Berlijn, in 1943. Ze zou slechts enkele maanden later worden gedeporteerd naar Theresienstadt

Een jonge Margot afgebeeld met haar man Adolf Friedländer. Beiden geïnterneerd in Theresienstadt, het paar trouwde toen het kamp werd bevrijd

Margot bracht een jaar door in de salon Rosa Lang-Nathanson, waar ze een opleiding tot naaister volgde, maar toen ze in november 1938 aankwam, zag ze overal gebroken glas en rook in de lucht van brandende synagogen. De salon is na de Kristallnacht nooit meer heropend.

Halverwege de jaren veertig, op 21-jarige leeftijd, werden haar moeder en broer Ralph door de Gestapo meegenomen.

De laatste woorden die haar moeder haar naliet, mondeling doorgegeven door een buurman, waren: ‘Versuche, dein Leben zu machen’ – ‘Probeer je leven te leven’.

Margot rukte haar gele ster af, die aangaf dat ze Joods was, en droeg een ketting met een kruisje om haar nek. Ook verfde ze haar zwarte haar rood.

Een arts opereerde zelfs haar neus om haar uiterlijk te ‘ariseren’.

Ze werd gedood door een ondergronds netwerk van 16 Duitsers en dook ‘s avonds vaak onder op verschillende plekken.

Haar onderduikperiode kwam in het voorjaar van 1944 ten einde toen twee mannen, nazi-collaborateurs, haar op straat aanhielden en haar papieren opeisten.

Ze werden meegenomen omdat ze geen identiteitsbewijs kon tonen. Onderweg naar het politiebureau vertelde ze de waarheid.

Nadat ze had gezegd ‘Ik ben Joods’, werd Margot ‘herinnerd aan het lot van mijn familie en alle andere Joden’.

Ze werd gedeporteerd naar het getto van Theresienstadt, een doorgangskamp waar mensen verder naar het oosten werden gedeporteerd, waar ze de dood vonden.

Terugdenkend aan haar ervaringen in Theresienstadt zei ze dat ze nooit de moorden op ‘oude dames die om een ​​stuk brood vroegen’ zal vergeten.

In het kamp ontmoette ze Adolf Friedländer, die 11 jaar ouder was dan zij en die ze kende van het administratiekantoor van de Culturele Vereniging in Berlijn, waar ze als jonge vrouw had gewerkt.

Ze herinnerde zich: ‘Ik was niet verliefd op Adolf. Ik had tijd nodig om weer mens te worden. Dat gold ook voor Adolf. De pijn bracht ons dichter bij elkaar dan verliefd zijn.’

Het stel trouwde kort na de bevrijding van het kamp en begon samen een nieuw leven in New York, waar zij werkte als reisagent en naaister.

Nadat Adolf in 1997 overleed, besefte Margot dat ze ‘nog niet klaar was met Berlijn’ en keerde op 88-jarige leeftijd terug naar haar geboortestad, waar ze in een appartement in een verzorgingshuis woont.

Margot Friedlander (vijfde van rechts op de derde rij) is afgebeeld met klasgenoten op de Joodse middelbare school in Berlijn, rond 1930

Margot (links) met haar jongere broer Ralph en een neef in 1937. Ralph werd vermoord in Auschwitz, samen met de rest van Margots familie.

Ondanks de onvoorstelbare verschrikkingen die ze door haar landgenoten heeft meegemaakt en ondanks het feit dat ze meer dan 50 jaar in de VS heeft gewoond, ziet ze zichzelf gewoon als een Duitse en, zoals het tijdschrift opmerkt, ‘spreekt ze zonder bitter te zijn.’

Hoewel veel nakomelingen van overlevenden de verhalen van hun ouders en grootouders graag willen voortzetten, zal niemand die werkzaam is in Holocaust-onderzoek ontkennen dat het alleen maar moeilijker zal worden om ontkenners te weerleggen zodra de generatie overlevenden er niet meer is.

Margot spreekt ‘in naam van de slachtoffers die niet meer kunnen spreken’, maar zoals de tekst op de omslag – het woord ‘Liefde’ in haar eigen handschrift – aangeeft, vertelt ze haar verhaal niet alleen om het verleden te herdenken, maar ook om de toekomst vorm te geven.

Ze vertelde het tijdschrift: ‘Kijk niet naar wat jullie verdeelt. Kijk naar wat jullie verenigt. Wees menselijke wezens. Wees redelijk.’

Margot is geschokt door de opkomst van antisemitisme in Duitsland en elders en is gealarmeerd door de aanhang van rechtse partijen als Alternative für Deutschland. Ze deelt deze boodschap al jaren met jongeren.

Nu onderdeel van een afnemende generatie overlevenden, reist ze nog steeds door Duitsland om het verhaal van haar leven te vertellen en herdenking te promoten. In 2022 sprak ze het Europees Parlement toe op Holocaust Memorial Day.

‘We moeten waakzaam zijn en niet de andere kant op kijken, zoals we toen deden,’ zei ze. ‘Haat, racisme en antisemitisme mogen niet het laatste woord in de geschiedenis zijn.’

‘Vandaag zie ik dat de herinnering aan wat er is gebeurd om politieke redenen wordt misbruikt, soms zelfs belachelijk wordt gemaakt en met voeten wordt getreden,’ vertelde ze aan parlementsleden, aldus Reuters.

Margot (tweede van rechts) is afgebeeld met familievrienden bij Scharmützelsee, gelegen in Brandenburg in Duitsland

Margot is afgebeeld met een vriend van de familie in het zomerresort aan de Scharmützelsee in Brandenburg rond 1937

Margot en haar man Adolf op het schip naar de VS waar ze in 1946 naartoe emigreerden. Toen Margots man in 1997 overleed, vond ze het tijd om terug te keren naar Berlijn

Adolf Friedländer (rechts) staat op de foto met zijn ouders en zus Ilse rond 1915, toen zijn vader diende als soldaat in het Duitse leger tijdens de Eerste Wereldoorlog.

‘Ik kon het niet geloven, ik moest op 100-jarige leeftijd toekijken hoe symbolen van onze uitsluiting door de nazi’s, zoals de zogenaamde “Judenstern”, schaamteloos op straat werden gebruikt door de nieuwe vijanden van de democratie, om zichzelf – terwijl ze midden in een democratie leven – als slachtoffers te presenteren,’ voegde ze toe, verwijzend naar anti-vaccinatiedemonstranten die gele sterren op hun kleding spelden.

Sprekend tot de New York Times, Anna Wintour, hoofdredacteur van Vogue, verwees naar de ‘politieke stromingen in Europa’ en beschreef Margot als ‘een prachtig en betekenisvol onderwerp.’

En zoals de broches op Margots revers laten zien, heeft ze voor haar inspanningen een aantal van de hoogste onderscheidingen van de Duitse regering ontvangen, namelijk het Bundesverdienstkreuz 1e Klasse en de Orde van Verdienste van de deelstaat Berlijn.

Margot is niet alleen een gewaardeerde onderwijzeres en activiste, ze is ook een modeliefhebber met een voorliefde voor opera. De fotoshoot voor de verzameleditie van juli/augustus van de Duitse Vogue eert haar als veel meer dan alleen een overlevende van de Holocaust.

Op een foto in het tijdschrift is Margot te zien in een bloemenjurk van Loro Piana, terwijl ze op een andere foto een outfit uit haar eigen stijlvolle garderobe draagt.

Ze gaat nog steeds graag naar de opera en woont redelijk zelfstandig. Ze eet zelden in het restaurant in haar flatgebouw, maar bakt liever thuis een gebakken eitje na een drukke campagnedag.