Het zou de gelukkigste tijd van ons leven moeten zijn, maar toen stortte onze wereld in een oogwenk in… nu zijn we op een missie om ervoor te zorgen dat andere koppels niet dezelfde beproeving hoeven te ondergaan
Het enige wat Michelle McCranor wilde, was het lichaam van haar dochtertje Celeste in haar armen houden.
In plaats daarvan werd haar doodgeboren baby door artsen en verpleegsters meegenomen en nooit meer teruggezien. Ze werd rechtstreeks vanuit het ziekenhuis naar het graf gebracht.
Michelle en haar man Tim dragen nog steeds de mentale littekens van de beproeving die 23 jaar geleden plaatsvond. Ze doen er alles aan om te voorkomen dat anderen hetzelfde lijden ondergaan als zij.
Het echtpaar uit Adelaide droomde er altijd van om een kind te krijgen en waren heel blij toen ze binnen een maand na hun bruiloft zwanger raakten.
Mevrouw McCranor zei dat de zwangerschap van Celeste ‘volkomen normaal’ verliep en dat er pas in de laatste tien weken complicaties optraden.
‘Ik had een bloedstollingsaandoening die werd opgemerkt. Het lijkt alleen te verschijnen als ik zwanger ben,’ zei mevrouw McCranor.
‘Door de stolling ontstond er een probleem met de bloeddoorstroming en kreeg de baby niet genoeg voedingsstoffen binnen.
‘Maar er was nooit een alarm. We waren in deze zwangerschapsbliss, er werd niet gesproken over het feit dat onze baby het niet zou halen.’
Het echtpaar (op de foto op hun trouwdag) was geschokt toen ze erachter kwamen dat er elke dag gemiddeld zes Australische baby’s doodgeboren worden, terwijl 20 tot 30 procent van die sterfgevallen als vermijdbaar wordt beschouwd
Mevrouw McCranor (op de foto tijdens haar zwangerschap) herinnert zich dat ze haar dochter ‘achter’ moest laten in het ziekenhuis, zonder dat ze haar ooit kon vasthouden.
De McCranors herinneren zich dat ze het gevoel hadden alsof ze ‘nooit zwanger waren geweest’ toen mensen stopten met vragen naar Celeste vanwege hun eigen ongemak (foto: Celeste’s begrafenis)
Mevrouw McCranor leed later aan pre-eclampsie, een hoge bloeddrukstoornis die zwangere vrouwen treft, en werd in het ziekenhuis op bedrust gezet.
Tijdens haar verblijf merkten de artsen dat Celestes hartslag vertraagd was en besloten ze haar bevalling in te leiden bij 32 weken.
Het stel sprak met een therapeut over de mogelijke problemen die een te vroeg geboren baby met zich mee zou brengen, maar ze zeggen dat ze niet voorbereid waren op wat er zou gebeuren als Celeste zou overlijden.
‘Het is moeilijk uit te leggen, het was alsof ik geen angst had. Ik dacht: “Nou, ik lig nu in het ziekenhuis. Als er een probleem is, lossen ze het op”,’ aldus mevrouw McCranor.
‘We zaten in een soort bubbel van opwinding, omdat we een baby zouden krijgen.’
Dhr. McCranor voegde toe: ‘Niemand noemde het woord doodgeboorte. We wisten toen nog niet eens wat het was.’
Voor mevrouw McCranor was de dag van Celeste’s geboorte een complete waas.
Ze kreeg een morfine-infuus toegediend, waardoor ze zich verdoofd voelde door de overweldigende emoties van de bevalling en door de effecten van de opioïden.
Ze kan zich echter nog goed het griezelig stille moment herinneren waarop Celeste in het veldbed naast haar bed werd gelegd.
‘Het leek alsof alles in slow motion ging, maar toch gebeurde het allemaal zo snel,’ aldus McCranor.
‘We hadden een oudere vroedvrouw en ik herinner me dat zij Celeste op haar bed legde.
‘Ik dacht: “Wat moeten we nu doen? Mogen we haar aanraken?”
‘Niemand heeft mij ooit mijn baby gegeven. Ik heb haar nooit vastgehouden, nooit.’
Toen het besef dat hun dochter was overleden steeds duidelijker werd, raakte het echtpaar in shock.
‘We keken alleen maar naar haar op bed, zonder te weten wat we moesten doen,’ aldus McCranor.
‘Niemand leidde ons, niemand zei of het goed was om haar op te halen – zoals ze tegenwoordig doen.
‘Nu ondergaan ze een heel genezingsproces, sommige mensen nemen hun baby’s zelfs een paar dagen mee naar huis.
‘Soms word ik bijna boos dat we dat gemist hebben.’
De ouders herinneren zich met gebroken harten dat ze zich verloren voelden na de geboorte van hun dochter en dat ze haar, zonder iemand die hen begeleidde, nooit konden vasthouden (op de foto het gedenkteken van de familie voor Celeste)
Mevrouw McCranor (op de foto) begon voor het eerst met hardlopen na de geboorte van haar zoon eind 2002 als een manier om met haar gevoelens van verdriet en schuld om te gaan
Het moment waarop de ouders uit hun schrik werden gewekt, was toen ze een dag na de geboorte van Celeste uit het ziekenhuis werden ontslagen.
‘Ik weet nog dat ik bang was om weg te gaan toen ik het ziekenhuis uitliep,’ herinnert mevrouw McCranor zich.
‘Ik liet mijn baby achter.’
De heer McCranor zei: ‘De verwachting is, net als bij de meeste mensen, dat je blij wordt van een nieuwe baby.
‘In plaats daarvan moesten we naar buiten komen, een begrafenis regelen en iedereen vertellen wat er was gebeurd. Dat is behoorlijk confronterend.’
Mevrouw McCranor had het gevoel dat het enige bewijs dat ze ooit zwanger was geweest, de stapel ziekenhuisfolders was die ze had gekregen over het omgaan met verdriet.
‘Het was bijna alsof we het ziekenhuis uitliepen en iedereen vergat dat we ooit zwanger waren geweest,’ aldus McCranor.
‘Tim en ik zijn het type mensen dat vindt dat we ons gewoon moeten overgeven en door moeten gaan met ons leven, maar het deed pijn dat we niet met anderen over onze baby konden praten.
‘Toen zouden mensen zich ongemakkelijk voelen als je het noemde. Het is bijna alsof ze denken dat de baby gewoon verdampt.
‘Als je zwanger bent, vraagt iedereen hoe het met je gaat en ga zo maar door. Dan ga je weer terug naar je dagelijkse leven en wil niemand het meer vragen.’
Hoewel het echtpaar probeerde hun verdriet te verwerken, werd het door de zorgeloze woorden van de mensen om hen heen voortdurend geconfronteerd met het verlies van hun dochter.
Mensen op hun gedeelde werkplek ondervroegen hen over hun zwangerschapsverlof en het jaar daarop, toen ze hun zoon Luke verwelkomden, vroegen andere ouders zich af waarom ze ervoor hadden gekozen om maar één kind te krijgen.
Na de geboorte van Celeste in 2001 raakte McCranor in een diepe depressie vanwege het verdriet over het verlies van haar dochter en het misplaatste schuldgevoel dat ze voelde omdat ze haar ‘in de steek had gelaten’.
‘Onze zoon werd geboren en ik was een tijdje afgeleid, maar het ging nog steeds niet goed met me’, zei ze.
‘Ik had wat ik ‘sads’ noemde, maar het was duidelijk een depressie.
‘Ik bleef het negeren, maar op een dag was ik bij mijn chiropractor en zag ik een visitekaartje van een personal trainer.
‘Ik heb nooit van de sportschool of zoiets gehouden, maar er gebeurde iets en ik dacht: “Dit is wat ik nodig heb.”‘
De heer McCranor belde namens zijn vrouw en boekte haar eerste sessie.
‘De trainer was een heel lief jong meisje en ze zorgde ervoor dat ik me erg op mijn gemak voelde,’ aldus McCranor.
De McCranors hopen dat Michelle’s (op de foto) hardloopwedstrijd 1 miljoen dollar op zal brengen om bewustwordingsprogramma’s te delen die elke dag het leven van één baby kunnen redden.
‘Ze leerde ons verhaal al snel kennen en wilde oprecht helpen. Ze begreep dat ik er net zo goed was voor mijn mentale gezondheid als voor mijn fysieke.
‘Zij was degene die me uiteindelijk aan het rennen kreeg. Ze schreef ons in voor deze off-road evenementen en ik ontdekte trailrunning.
‘Het begon mijn hoofd beter te laten voelen. Het werd mijn medicijn.’
Naarmate mevrouw en meneer McCranor in de loop der jaren geleidelijk aan herstelden, werden ze opener over het overlijden van hun dochter.
Luke wist als kind al dat hij een zus had en hij schilderde haar vaak in familietekeningen.
Het gezin viert elk jaar Celestes verjaardag en heeft een foto van haar in huis staan.
Tegelijkertijd ontstond de wens om meer te weten te komen over doodgeboorte en het echtpaar was geschokt door wat ze ontdekten.
‘Op dit moment worden er in Australië gemiddeld zes baby’s per dag dood geboren,’ aldus McCranor.
‘De emotionele en economische gevolgen zijn enorm, en dan hebben we het nog niet eens over de impact op het zorgstelsel.’
Mevrouw McCranor, 53, is van plan om in slechts 20 dagen van Adelaide’s Seacliff helemaal naar Port Melbourne te rennen en op 20 november te eindigen.
Ze hoopt op $ 1 miljoen ophalen voor Stillbirth Foundation Australiadat bezig is met de distributie van een programma genaamd Safer Baby Bundle.
Het pakket is een bewustwordingsprogramma over de vijf belangrijkste dingen waar aanstaande ouders en artsen op moeten letten om de gezondheid van hun baby te bewaken en wanneer ze moeten ingrijpen.
Door de implementatie van het Safer Baby Bundle kunnen we minstens één van de zes baby’s redden die elke dag in Australië doodgeboren worden.
Mevrouw McCranor had het gevoel dat ze werd opgeroepen tot actie door alle baby’s, zoals Celeste, van wie de dood ‘verborgen’ was gehouden vanwege het ongemakkelijke karakter ervan.
‘Het irriteerde me dat doodgeboorte nog steeds over het hoofd werd gezien. Ik had het gevoel dat we al die baby’s die het helaas niet levend redden, geen stem gaven,’ zei ze.
‘Tussen de 20 en 30 procent van deze baby’s zou gered kunnen worden door een eenvoudig bewustwordingsprogramma, zoals de Safer Baby Bundle.
‘Deze programma’s kosten niets, het zou alleen de overheid geld kosten, en hun effectiviteit is in het Verenigd Koninkrijk bewezen.’
De heer en mevrouw McCranor hebben zichzelf en hun geld geïnvesteerd in het creëren van Nog steeds lopendeen organisatie die zich inzet om het bewustzijn over doodgeboorte te vergroten.
Ze zijn ook bezig met de productie van een documentaire met interviews met nabestaanden. Hiermee willen ze de overheid ertoe bewegen bewustmakingscampagnes te financieren.
‘Ik heb mijn stem gevonden en ik heb het gevoel dat we nu in een positie zijn waarin we die stem kunnen laten horen aan alle andere ouders die op dit moment geen stem hebben,’ aldus mevrouw McCranor.
Michelle en Tim McCranor (op de foto met hun zoon Luke) kregen in 2001 een doodgeboren dochter, Celeste
‘Ik zou graag een bewustwordingscampagne op tv zien. Zoals de stoppen met roken, Slip Slop Slap en verkeersveiligheidscampagnes.
‘We willen aanstaande ouders niet bang maken, we willen ze alleen de beste kans geven op een gezond kind.’
De heer McCranor, 62, voegde toe: ‘We kunnen vandaag beginnen met het redden van levens. Zo belangrijk is dit.’
Mevrouw McCranor rent momenteel 11 uur per week en doet minimaal drie krachttrainingen ter voorbereiding op haar aankomende fondsenwervingsloop.
Het stel accepteert donaties op de website Stillrunning met als doel om vóór 20 november 1 miljoen dollar op te halen voor Stillbirth Foundation Australia.