Ik ben een gezondheidsjournalist die schrijft over giftige PFAS en microplastics – hoe ik mijn leven heb veranderd om mijn blootstelling aan kankerverwekkende chemicaliën te beperken

Als journalist schrijf ik al bijna tien jaar over gezondheid en heb ik over talloze zeldzame ziektes en gruwelijke verwondingen (en één pandemie) bericht.

Ik kan dus wel zeggen dat ik een dikke huid heb ontwikkeld als het gaat om alles wat mij zou kunnen doden.

Maar wat mij de laatste jaren echt de stuipen op het lijf jaagt, is de groeiende hoeveelheid onderzoek naar onzichtbare chemicaliën waaraan we dagelijks worden blootgesteld, beter bekend als ‘PFAS’.

U heeft ze misschien wel eens ‘eeuwige chemicaliën’ genoemd. Deze schadelijke stoffen worden gebruikt om voedselverpakkingen waterdicht te maken of pannen antiaanbak te maken.

Maar ze sijpelen door in watervoorraden en fabrieken en besmetten alles, van voedsel tot kleding en natuurlijk ook ons.

Eenmaal in het lichaam hopen ze zich op en worden ze mogelijk nooit meer afgebroken (vandaar de naam voor altijd chemicaliën).

Veel van mijn avondeten bestaat uit kip en groenten, maar de vooraf gemarineerde kip die ik graag eet, bevatte veel meer dan vijf ingrediënten. Dat maakt het tot een ultrabewerkt voedingsmiddel.

Uit onderzoek blijkt dat meer dan negen op de tien mensen meetbare niveaus van deze stoffen in hun bloed hebben – bij sommigen meer dan bij anderen natuurlijk – en ze worden in verband gebracht met een verhoogd risico op kanker, onvruchtbaarheid, hormoonproblemen, ADHD, geboorteafwijkingen en dementie.

De link is zeker niet doorslaggevend, maar als iemand met een familiegeschiedenis van borst- en darmkanker wil ik geen enkel risico nemen. Dus heb ik het afgelopen jaar geprobeerd om alle dingen in mijn leven die me blootstellen aan PFAS te zuiveren.

Van kookpotten tot broodtrommels en zelfs het soort voedsel dat ik eet: dit zijn een aantal manieren waarop ik heb geprobeerd mijn leven te ‘dechemicaliseren’.

Ons geld waar mijn mond is

In tegenstelling tot wat vaak wordt gedacht, voegen voedselproducenten niet opzettelijk eindeloos veel chemicaliën toe aan hun producten om ze lekkerder of verslavender te maken.

Maar met elke verwerkingslaag neemt het risico toe dat de kleine deeltjes de producten verontreinigen.

Een goede vuistregel is om je te beperken tot voedingsmiddelen met slechts een handvol ingrediënten, zoals hele vruchten en groenten (ik moet er echter wel bijzeggen dat we eerder hebben geschreven over het feit dat zelfs vlees en fruit detecteerbare hoeveelheden van deze ingrediënten bevatten).

Ik vertelde mijn man wat ik had geleerd en we beloofden samen veranderingen door te voeren.

Er is geen niveau van veilige blootstelling aan chemicaliën voor altijd en ze worden in verband gebracht met meerdere vormen van kanker, astma, vruchtbaarheidsproblemen, obesitas, geboorteafwijkingen, diabetes en autisme

Als ik offers moest brengen in het belang van mijn gezondheid, dan moest hij dat ook doen.

Zelfs onze hond, die dol is op de restjes van zijn tafel, zou aan sommige veranderingen moeten wennen.

Stap één was om beter geïnformeerd te zijn over wat er in ons voedsel zit en om te proberen om voedsel te eten met minder dan vijf ingrediënten. Dat is ook een goede vuistregel.

Toen we naar de waslijst aan ingrediënten van onze favoriete gemarineerde kip keken, kozen we voor biologische kipfilets die we thuis marineerden. Zo wisten we precies wat we kregen.

Hiervoor moesten meer dan een dozijn ingrediënten worden vervangen door alleen kip met mosterd en honing, plus zout en peper.

Ik kwam er ook achter dat mijn favoriete havermoutsoort als ultrabewerkt wordt beschouwd, dus ik heb hem ingeruild voor gewone havermout met bessen.

Ik ben minder vlees gaan eten nadat ik erachter kwam dat bewerkt vlees in verband wordt gebracht met verhoogde PFAS-niveaus in het lichaam. Nu eet ik voornamelijk granen zoals rijst, quinoa en farro met groenten en een veganistische eiwitbron zoals tofu of kikkererwten.

En desserts van snoepgoed of ijs, omgetoverd in yoghurtrozijnen, met pure chocolade omhulde noten of bevroren yoghurt.

Hoewel we ons hier allebei beter door voelden, moesten we toegeven dat het meer werk is om alles zelf te maken, en niets is lekkerder dan een pak Ben & Jerry’s.

Maar we proberen onszelf niet te veel af te straffen na een enkele cheat meal. De voedingsdeskundigen met wie ik heb gesproken, prediken een 80:20 dieet, waarbij je 80 procent gezond eet en jezelf wat ruimte geeft om te cheaten.

Geen papieren bekertjes, plastic Tupperware of antiaanbakpannen meer

Er worden altijd chemicaliën gebruikt om water en olie af te stoten, waardoor ze perfect zijn voor pannen en voedselcontainers.

Deze chemicaliën zorgen ervoor dat antiaanbakpannen gemakkelijker schoon te maken zijn en dat bepaalde kledingstukken tegen regen kunnen.

Het probleem is dat de chemicaliën niet alleen in uw eten terecht kunnen komen, maar ook in het water dat bij het afwassen wordt gebruikt. Ze kunnen ook in uw eten terechtkomen als de verpakking vetbestendig is gemaakt of als de antiaanbaklaag op potten en pannen begint te verslechteren.

Met dit in gedachten, was de eerste stap die ik nam om de blootstelling aan schadelijke chemicaliën te verminderen, het vervangen van mijn plastic bakjes.

Ik gooide ze in de recyclingbak en vond alternatieven voor glas. Glas bevat veel minder chemicaliën en is niet-toxisch en niet-poreus, wat betekent dat schadelijke stoffen zoals PFAS niet in voedsel terechtkomen.

Genietend van mijn zelfgemaakte ontbijt met havermout, bosbessen, bananen en lijnzaad (in een glazen pot!) in plaats van een ultrabewerkte versie van havermout van een winkelmerk

Koken op roestvrij staal is lastiger en kan resten en verbrand voedsel achterlaten (zoals u kunt zien bij mijn eerste poging), maar het is PFAS-vrij

De set bakjes die ik kocht was duurder dan de plastic exemplaren ($36 vergeleken met $20), maar ze zijn het waard om gezondheidsrisico’s te minimaliseren.

Let wel op: het kan zijn dat je af en toe door je collega’s wordt gepest als je uit een ‘vaas’ ontbijt.

Vervolgens deed ik onderzoek naar kookgerei. PFAS worden vaak gebruikt in potten en pannen die als antiaanbak worden geadverteerd, en aangezien de mijne zo oud waren en ik de coating zag afbladderen, kon ik de verontreiniging bijna proeven.

Roestvrij staal was de oplossing.

Ik heb mijn plastic voedselcontainers vervangen door glazen exemplaren en mijn lunches gezonder gemaakt door vleesloze maaltijden te eten met granen en groenten – maar de veranderingen hebben mijn boodschappenrekening wel iets verhoogd

Ik draag nu met trots mijn ‘hondenmoeder’-mok op kantoor, en vervang deze door papieren en plastic bekers vol PFAS

Ook deze ‘gezondere’ alternatieven waren duurder, namelijk $ 400, dan mijn oude set, die $ 300 kostte (hoewel het technisch gezien gratis was en we het als verlovingscadeau kregen – sorry tante Lisa!).

Het blijkt echter dat koken met roestvrij staal zo lastig is dat mijn man me een filmpje stuurde waarin hij uitlegde hoe je de nieuwe hulpmiddelen moet gebruiken, nadat ik wat aangebrande resten in een pan had laten zitten.

Als roestvrij staal niet de juiste temperatuur heeft, zal alles wat u erin klaarmaakt, aanbakken. Dit vereist een beter toezicht en meer arbeidsintensieve schoonmaak dan bij de oude antiaanbakpannen.

Achter een schonere achterkant komen

Mijn man en ik hebben geïnvesteerd in een bidet om onze blootstelling aan PFAS in populaire merken toiletpapier te verminderen

Nog moeilijker dan het veranderen van mijn dieet was het vervangen van de tientallen producten in mijn huis die voor altijd chemicaliën bevatten. Het blijkt dat de blootstelling verder reikt dan de keuken, naar het medicijnkastje, de badkamer en de wastafel.

Ik word wakker, douche, smeer wat moisturizer op en doe wat mascara op. Het blijkt dat veel van die producten ftalaten bevatten, een soort eeuwige chemische stof.

Ik heb de shampoo die ik jarenlang gebruikte ingeruild voor een shampoobar zonder schadelijke chemicaliën en plastics

Ze worden gebruikt als stabilisatoren in schoonheids- en hygiëneproducten zoals nagellak, haarsprays en reinigingsmiddelen.

Ftalaten zijn in verband gebracht met meerdere vormen van kankermet een verhoogd risico op borstkanker bij vrouwenevenals verschillende kinderkankers.

Mijn eerste verandering was het veranderen van mijn shampoo, die in plastic zit en een mogelijke kankerverwekkende stof bevat. Nu gebruik ik een shampoo bar zonder schadelijke chemicaliën en die in gerecycled papier zit – geen PFAS plastic.

Verder probeer ik parfumvrij te leven, omdat geparfumeerde producten vaak schadelijke stoffen bevatten.

Gelukkig zijn schonere producten steeds makkelijker te vinden, omdat steeds meer bedrijven zich hierbij aansluiten.

Mijn PFAS-vrije leven heeft zelfs mijn toilet overgenomen.

A rapport Mamavation ontdekte dat populaire merken toiletpapier bleekmiddelen, kleurstoffen, geurstoffen en schadelijke chemicaliën bevatten, waardoor gebruikers worden blootgesteld aan deze stoffen.

In mijn appartement waren we een Charmin toiletpapierfamilie. Maar het rapport wees uit dat het product 13 ppm organisch fluoride bevatte, de marker die werd getest om te bepalen hoeveel PFAS er in iets zit.

De volgende logische stap was om een ​​bidet te installeren en helemaal te stoppen met toiletpapier.

Omdat deze investering onze blootstelling aan PFAS zou verminderen – en ook de kosten voor reguliere boodschappen – besloten we om een ​​mooie investering te doen.

Die van ons kostte ongeveer $400. Ik geef toe dat we eerst schrokken van de prijs, en hoewel er goedkopere opties zijn, konden we de verwarmde stoel en de ‘aanpasbare sproeiopties’ niet weerstaan.

Hoewel ik enthousiast ben over de veranderingen die ik heb doorgevoerd, weet ik dat er nog veel meer gedaan kan worden. Maar het gaat allemaal om kleine stapjes: het doorvoeren van realistische, kleine veranderingen in de loop van de tijd die samen een groot verschil kunnen maken.