Ik dacht dat de ziekelijke mishandeling van mijn vader, rabbijn, niet erger kon worden – toen ontdekte ik nog duisterdere geheimen

Het is een mooie, zonnige zaterdagmiddag – de sabbat – wanneer de 10-jarige Sara Sherbill voelt dat er iets heel erg mis is met haar vader.

Hij is een geliefde rabbijn in een orthodoxe gemeenschap in Chicago en is zojuist in een slecht humeur thuisgekomen uit de synagoge – iets wat de laatste tijd steeds vaker gebeurt – en het geweld neemt langzaam en met een angstaanjagende onvermijdelijkheid toe.

In haar verschroeiende nieuwe memoires, Er was nacht en er was ochtendSherbill beschrijft het duistere dubbelleven van haar vader en hoe hij, toen hij eenmaal niet langer in staat was zijn eigen familie te misbruiken, in een spiraal van verdorven drugsmisbruik terechtkwam, waarbij hij de kwetsbare jonge meisjes in zijn gemeente aasde.

De opflakkering was begonnen met een wrede klacht over het eten op tafel.

‘Is het teveel gevraagd om een ​​warme maaltijd als ik thuiskom?’ zegt de rabbijn tegen zijn vrouw. ‘Kun je dat niet voor mij doen?’

Sherbills moeder probeert, zoals gewoonlijk, de situatie onschadelijk te maken.

‘Danny, hou op,’ zegt mijn moeder zachtjes, en hij gooit een stuk brood naar haar – brood dat ze met haar eigen handen heeft gebakken. Het is tenslotte de sabbat.

‘Mijn moeder zegt niets.’

Sherbill is te vaak getuige geweest van het tafereel – niet specifiek dit, maar nog veel meer van hetzelfde – om haar mond te houden. Het is alsof de misstanden van de afgelopen tien jaar op dat ene moment exploderen en ze begint te schreeuwen.

‘Schreeuw niet tegen haar, schreeuw niet tegen haar. Houd op gemeen te zijn.

‘Nu worden stoelen achteruit gegooid, en mensen staan ​​op en schreeuwen, en nu schreeuwt mijn moeder ook, en mijn vader slaat haar, en ik ren’, schrijft Sherbill.

Doodsbang haast ze zich om eerder dan haar vader haar kamer te bereiken, waarbij ze de deur achter zich dichtslaat en met het slot rommelt, maar haar 10-jarige vingers zijn niet helemaal snel genoeg.

‘De slagen van mijn vader regenen op mij neer. Nu is er minder angst, wat vooral gaat over het anticiperen op wat onbekend is, en in plaats daarvan is er pijn, maar dat merk ik minder. In de eerste plaats heb ik het gevoel dat ik mijn verstand aan het verliezen ben, en dat is wat ik nu schreeuw. Straks gaat mijn vader naar zijn kamer… en komt terug met een riem, om de klus af te maken.’

Het misbruik duurt nog jaren, schrijft Sherbill. Ze leert haar armen te bedekken met lange mouwen; om in de zomer een broek te dragen in plaats van een korte broek. Ze leert waarschijnlijk ook sneller rennen.

Toen ze zeventien was, herinnert ze zich dat ze werd gewekt door geschreeuw uit de keuken en zag dat haar moeder ineengedoken in een hoek zat, terwijl haar vader stoelen naar haar gooide.

‘Ze ziet er bang uit, banger dan ik haar ooit heb zien kijken, en ik heb haar vaak bang zien kijken’, schrijft ze.

‘Mijn vader schreeuwt ook… ‘Jij ijskoude, seksloze teef. Jij koude, ijskoude teef.”’

Die nacht sluipt Sherbill naar buiten, zonder schoenen, en rijdt naar het politiebureau om haar vader aan te geven wegens huiselijk geweld.

Maar het houdt nog steeds niet op.

Meer dan eens waarschuwt hij zijn vrouw: ‘De volgende keer dat je dit huis verlaat, zul je in een lijkzak zitten.’

Ze schrijft: ‘Het feit dat mijn vader mijn moeder wil vermoorden is iets wat ik altijd heb geweten, maar nu zegt hij het hardop… Hoe meer hij het zegt, hoe meer ik het geloof.’

Het gezin – inclusief Sherbill en haar vier broers en zussen – verhuist naar Israël in de hoop op een nieuwe start, maar zelfs daar, zegt ze, explodeert het woedende humeur van haar vader in afschuwelijke wreedheid en geweld.

Terwijl ze na een dagje uit naar huis rijdt, beschrijft ze haar angst terwijl hij ze bijna allemaal in blinde woede vermoordt.

‘Als we aan onze klim naar Jeruzalem beginnen, waarbij de steile zandstenen kliffen aan weerszijden oprijzen, versnelt mijn vader’, schrijft Sherbill. ‘Hij accelereert niet alleen, hij geeft gas. Hij overschrijdt niet alleen de snelheidslimiet; hij probeert te zien hoe snel een auto kan gaan. Niet alleen deze auto, maar elke auto.

‘Elke keer als we een scherpe bocht maken, versnelt hij. We zitten allemaal op de achterbank, boven op elkaar. We beginnen te schreeuwen. We beginnen te huilen. We schreeuwen dat hij moet stoppen. Maar hij stopt niet.

‘Ik voel een verkrampt, bevroren gevoel in mijn benen, terwijl mijn lichaam zich schrap zet voor wat komen gaat.

‘De auto snelt naar de rand. De auto snelt richting de afgrond.

‘Ik denk, niet voor de eerste en niet voor de laatste keer, dat mijn vader ons probeert te vermoorden.’

Ze overleven. En in de jaren die volgen, verspreidt het gezin zich om hun wonden te likken en een nieuw leven op te bouwen.

‘Sommigen van ons zouden teruggaan naar Amerika, sommigen van ons zouden God achter zich laten, sommigen van ons zouden zo boos zijn dat we zouden proberen onszelf in brand te steken.’

Het misbruik drijft Sherbill tot zelfbeschadiging, haar broer tot drugs en een zelfmoordpoging, terwijl een andere broer of zus te kampen heeft met een depressie.

‘Zelfs toen we dachten dat er niet meer leven uit ons kon komen, gebeurde dat toch. We hadden geen keuze. Wij geloofden in God, en God had ons geboden te leven.’

Het duurt een verbazingwekkende veertig jaar voordat haar moeder uiteindelijk van haar man scheidt en over hem zegt: ‘De totaliteit van zijn wezen was slecht.’

En tegen de tijd dat ze haar eigen kinderen opvoedt, denkt Sherbill dat haar vader eindelijk zijn macht over haar heeft verloren – om er vervolgens achter te komen dat hij zijn misbruik heeft overgedragen en nu ‘jonge vrouwen en minderjarige meisjes tot slachtoffer maakt’.

Een van die meisjes noemt ze Leah.

In het verhaal dat Leah haar vertelt, valt ze flauw nadat haar vader haar met drugs heeft belaagd. Als ze wakker wordt, wordt haar jurk om haar heupen omhoog getrokken. Ze is verkracht.

Leah is soms dakloos, vaak zonder geld. Ze kan nergens heen en heeft dus weinig opties. Wat betekent dat ze afhankelijk wordt van de rabbijn – die inmiddels zelf werkloos is, in een ‘stinkend studio-appartement’ in Miami woont en aan kanker sterft.

Sherbills broer komt een keer bij hen binnen.

‘Onze vader lag naakt op bed. Hij was ziek, ja, maar blijkbaar nog springlevend. Naast hem zat… Leah… Ze was ooit gemeentelid geweest en lid van de synagoge van mijn vader in Miami voordat hij werd ontslagen.

‘Nu was ze 22 en lag ze naakt op bed, afgezien van een korte broek en een bh. Een exemplaar van de Bijbel lag open, alsof ze bezig waren met studeren, wat ze in zekere zin ook waren.

‘Mijn vader legde haar de waarde van tzedaka uit – strikt vertaald als liefdadigheid, ja, maar dat is slechts de meest basale manier om het woord te begrijpen. Het omvat zoveel meer dan dat: de goddelijke opdracht om iemand in nood te helpen.

‘Ze waren net klaar met het snuiven van heroïne, of ze stonden op het punt nog meer te gaan doen.’

Haar broer ziet Leah vaak in het appartement. Soms is ze high. Andere keren is ze hysterisch.

‘Soms gooit ze zichzelf op de grond en begint te schreeuwen, en wat ze schreeuwt is altijd hetzelfde, het refrein van een lied, en het refrein gaat als volgt: Je vader hoort in de gevangenis / Je vader hoort in de gevangenis.

‘Soms bevat het liedje andere woorden, woorden die laten zien dat ze begrijpt hoe erg de dingen eigenlijk zijn.

‘Haar laatste twee vriendjes hebben haar in elkaar geslagen’, vertelt mijn broer. ‘En degene daarvoor ging naar de gevangenis.’

‘Dus nu is papa haar vriendje?’ vraag ik, en mijn broer kijkt me medelijdend aan.

‘Je begrijpt het niet,’ zegt hij tegen mij. ‘Papa is niet haar vriend. Hij is haar rabbijn.”

Sherbill zegt dat Leah later een vrijgaveformulier bij de tempel heeft ondertekend, in ruil voor een contante uitbetaling, zodat ze nooit juridische stappen tegen hem zou kunnen ondernemen.

Maar zij was niet de enige vrouw die haar vader pijn deed, zegt ze.

‘Toen hij stierf, had hij ook voor onbepaalde tijd meisjes misbruikt.’

Hij had last van talloze klachten: een vergevorderde vorm van kanker die was uitgezaaid naar zijn blaas, een geperforeerde tumor, allemaal gecompliceerd door Covid.

‘Dat zou genoeg zijn geweest. Maar hij slikte ook al jaren opioïden en gebruikte regelmatig en soms zelfs bijna fatale doses heroïne, fentanyl, morfine, oxycodon en wat dan ook voorhanden was.’

Nadat hij sterft, verschijnen er naast de gebruikelijke lovende overlijdensberichten ook andere, vreemdere verhalen.

‘Zoals toen een voormalig gemeentelid genaamd Sheldon Winestock op de begrafenis verscheen, en mijn moeder zegt hoe vreemd het is dat juist hij na al die jaren zou komen opdagen, omdat hij mijn moeder had gebeld. jaren geleden om haar te vertellen dat hij de rabbijn op een avond laat in een auto op de parkeerplaats van de synagoge had gezien met een jonge vrouw, een oud-student, en hij vond dat mijn moeder het moest weten.’

Ondanks de jaren van misbruik geeft Sherbill echter toe dat haar herinneringen aan haar vader niet allemaal slecht zijn.

Ze vertelde het De Voorwaarts: ‘Er was wel fysiek geweld, ja, dat leverde soms blauwe plekken op, maar dat was nog niet het ergste. Het ergste was dat ik probeerde te begrijpen waarom mijn vader, die zo aardig was voor zovelen, ons dit aandeed.’

En hoewel ze zijn gruwelijke misbruiken niet ontkent, herinnert ze zich ook alle mensen die hij heeft geholpen.

Een voormalig gemeentelid noemde hem ‘de vriendelijkste van alle mannen’ en beschreef hoe hij urenlang met hem aan de telefoon had gezeten toen zijn vader was overleden.

‘Hij had een hart zo groot als de zon’, zei de persoon.

‘Ik herkende de naam niet van de persoon die dit bericht had geschreven, maar ik twijfelde niet aan de waarheidsgetrouwheid ervan’, schrijft Sherbill.

‘Mijn hele leven hadden mensen mij benaderd – in de gangen van de synagoge, onder het genot van fruitpunch en kruimelige strooikoekjes na de dienst – om te vertellen hoeveel mijn vader hen had geholpen toen hun geliefde overleed.

‘Hij was daar de hele tijd, hield hun handen vast en praatte er doorheen.

‘Dat was het geschenk van mijn vader. Hij was altijd beter geweest in de dood dan in het leven.’

Ze voegt eraan toe: ‘Ik zal denken aan de heiligheid die hij in hun leven heeft gebracht en me afvragen of dit hem zal helpen in het hemelse hof, of zijn goede daden de slechte zullen overstijgen.’

There Was Night and There Was Morning: A Memoir of Trauma and Redemption door Sara Sherbill is uitgegeven door Union Square & Co