Een pleegmoeder heeft vijf jaar gevangenisstraf gekregen omdat ze een 10-jarige jongen zeven minuten lang onder haar gewicht van 340 pond had verpletterd totdat hij stierf.
Jennifer Lee Wilson, 49, vermoordde Dakota Levi Stevens in een verdraaide 'straf' nadat hij was weggelopen en een buurman had gesmeekt hem te redden van haar misbruik.
De jongen rende op 24 april naar de buurman en vertelde de huiseigenaar dat zijn pleegouders hem hadden geslagen en hem niet met zijn maatschappelijk werker wilden laten praten.
Maar slechts een paar minuten nadat ze de buurvrouw had gevraagd hem te adopteren, werd Dakota teruggesleept naar Wilsons huis in Liberty Township, Indiana, toen ze aankwam.
Toen ze thuiskwamen, lag Wilson bovenop Dakota terwijl hij schreeuwde – totdat zijn kreten verstomden en hij stikte.
Dakota werd twee dagen later dood verklaard in een ziekenhuis in South Bend, en een autopsie wees uit dat hij schade aan organen en zacht weefsel, lever- en longbloedingen en andere verwondingen had opgelopen.
Het St Joseph County Coroner's Office oordeelde dat Dakota's dood een moord was, met een vorm van dood door mechanische verstikking.
Senior rechter Michael Bergerson veroordeelde Wilson tot vijf jaar achter de tralies en nog een jaar voorwaardelijk wegens roekeloze moordaanslagen bij het Porter Superior Court.
Dakota Levi Stevens, 10, werd dood verklaard in een ziekenhuis in South Bend, twee dagen nadat zijn pleegmoeder ongeveer zeven minuten bovenop hem lag.
Jennifer Lee Wilson, 49, werd veroordeeld tot vijf jaar achter de tralies en nog een jaar voorwaardelijk wegens roekeloze moordaanslagen
De straf was meer dan de standaard drie jaar voor een misdrijf van niveau 5, en meer dan waar de verdediging of de aanklager om had gevraagd.
Plaatsvervangend aanklager Mary Ryan eiste twee jaar gevangenisstraf, twee jaar huisarrest en één jaar voorwaardelijk, terwijl de advocaten van Wilson geen gevangenisstraf wilden – slechts drie jaar huisarrest en twee jaar voorwaardelijk.
'Hij is dood verklaard door verstikking, een 10-jarige jongen, die deze rechtbank niet zal negeren, zoals hij door de beklaagde werd genegeerd', zei rechter Bergerson tegen de rechtbank.
'Ze oefende duidelijk meer geweld uit dan nodig was en dat creëerde de omstandigheden die tot zijn dood leidden.'
Rechter Bergerson zei dat Wilson het vertrouwen had geschonden dat inherent is aan haar rol als pleegmoeder, en dat ze 'met gevoelloze minachting' aan de telefoon zat voor Dakota toen hij stierf.
‘Al die tijd huilde deze mooie jongen om zijn leven, huilde om zijn leven, maar de beklaagde was zich er totaal niet van bewust dat ze zojuist een pleegkind had vermoord’, zei hij.
'Het is moeilijk om een flagrantere samenloop van omstandigheden te bedenken.'
Rechter Bergerson zei dat verzachtende factoren zoals Wilsons wroeging en gebrek aan criminele geschiedenis ‘buiten beschouwing moeten worden gelaten door het overweldigende bewijs van schuld in deze zaak’.
Familieleden hebben gezegd dat hij en zijn jongere zus uit het huis van hun biologische ouders zijn verwijderd vanwege het drugsgebruik van hun ouders toen Dakota nog maar vijf jaar oud was.
De rechtbank zat vol met 'Dakota's leger' van aanhangers, samen met talrijke leden van haar biologische familie, die juichten na de veroordeling.
Dakota's tante, Ana Parrish-Parker, legde een slachtofferverklaring af waarin ze beschreef hoe ze een jaar lang de voogdij had vóór Wilson.
Haar zus, de moeder van Dakota, liet het kind uit haar zorg verwijderen toen hij vijf was vanwege haar drugsverslaving, en zijn vader stierf aan een infectie die verband hield met zijn drugsgebruik.
Parrish-Parker slaagde erin Dakota's jongere zusje te adopteren, maar de jongen werd haar door de staat ontnomen nadat ze de eisen om hun therapieschema te verhogen weigerde.
Ze zei dat de kinderen al te maken hadden met een veeleisend therapieschema en dat als ze daar nog meer aan zouden toevoegen, ze 'geen tijd zouden hebben om te genieten van het kind zijn'.
Andere familieleden boden aan om Dakota in huis te nemen, maar dat werd door de staat geweigerd. In plaats daarvan stuiterde hij rond het systeem en de geestelijke gezondheidszorg.
De familie hoorde pas enkele dagen later dat Dakota stierf via een Facebook-bericht van een van zijn pleegouders.
'Je familie zien lijden en weten dat je niets kunt doen, is heel wanhopig. Het brengt je naar het laagste dieptepunt', zei Parrish-Parker in tranen tegen de rechtbank.
'We konden er niet bij zijn om zijn hand vast te houden… Zijn dood was volledig te vermijden.'
Wilson beweerde dat Dakota ‘problemen met verbale en fysieke agressie’ had
Parrish-Parker vertelde na de veroordeling aan de Chicago Tribune dat het gevangen zetten van Wilson 'de allereerste stap was in het samenkomen van onze harten'.
'Er was een totaal gevoel van vrede dat Levi niet werd genegeerd. Levi was hier,' zei ze.
Wilson sprak ook tijdens haar veroordeling, waarbij hij de aanhangers van Dakota rechtstreeks toesprak en erkende dat ze haar niet zouden vergeven, vaak snikkend terwijl ze sprak.
‘Ik kan je niet om vergeving vragen, omdat ik niet met zekerheid kan zeggen dat ik iemand zou vergeven die verantwoordelijk was voor de dood van mijn geliefde’, zei ze.
'Door deze tragedie ben je hem opnieuw kwijtgeraakt. Ik ben diep bedroefd over de rol, mijn rol, in deze verschrikkelijke tragedie.
'Net zoals jullie allemaal een liefdevolle en ondersteunende omgeving voor Dakota wilden, zo heb ik dat ook gedaan. Nooit in een miljoen jaar kon ik me voorstellen dat ik de persoon zou zijn die verantwoordelijk zou zijn voor zijn dood.'
Wilsons echtgenoot Robert Wilson vertelde de rechtbank dat zijn vrouw Dakota destijds bij zijn benen vasthield omdat ze vreesde dat hij zichzelf pijn zou doen – zoals hij in het verleden had gedaan.
Wilson beweerde eerder dat de jongen 'verbale en fysieke agressieproblemen' had.
Het echtpaar was bereid afstand te doen van hun pleegvergunning omdat hun drie andere kinderen – voormalige pleegkinderen die ze adopteerden – ouder waren en ze wilden reizen.
Maar ze kwamen overeen om Dakota afgelopen april op te nemen – dagen voordat hij werd vermoord – omdat ze twee jaar eerder respijtzorg voor hem hadden verleend.
In een verklaring van de politie staat dat Wilson ‘zichtbaar radeloos’ was toen agenten op 25 april bij haar huis aankwamen en de jongen niet ademden en zonder hartslag op de grond aantroffen.
Wilson vertelde de politie dat Stevens op 24 april opgewonden wakker werd nadat hem was verteld dat hij niet het huis in mocht rennen terwijl hij Nerf-geweren speelde met de andere kinderen.
Ze zei dat ze tegen Dakota en de andere kinderen had gezegd dat ze naar buiten mochten gaan om te spelen nadat ze klaar waren met hun klusjes, maar hij weigerde en stormde weg.
In eerste instantie zei ze dat ze van plan was hem de tijd te geven om af te koelen, maar toen ze besefte dat hij niet in de achtertuin was, stapte ze in haar auto om hem op te sporen.
Wilson vond hem toen in gesprek met de buurvrouw, die de pleegmoeder vertelde dat de jongen haar had gevraagd de politie te bellen.
Maar Wilson vertelde de politie later dat ze de buurvrouw had opgedragen zich met haar eigen zaken te bemoeien, zo blijkt uit gerechtelijke documenten.
Vervolgens dwong ze Dakota om bij haar in de auto te stappen en bracht hem terug naar haar huis. Wilson beweerde dat hij vervolgens opnieuw probeerde weg te rennen.
Wilson vertelde de politie dat ze zich niet kon herinneren of ze de jongen had aangepakt of dat ze allebei op de grond waren gevallen, 'maar het was haar bedoeling om hem vast te houden'.
De daaropvolgende minuten praatte Wilson via een videogesprek met Dakota's maatschappelijk werker, die volgens haar de jongen probeerde te kalmeren via de telefoon, hoewel hij 'zwaaide en rondbewoog'.
Wilson had ook een gesprek met haar man via de deurbelcamera terwijl ze ging liggen [Dakota’s] middengedeelte' nabij de oprit.
Ze vertelde haar man Dakota dat hij 'een van zijn dagen' had.
Na enkele minuten stapte Wilson van de jongen af en vertelde de politie dat ze buiten adem was geraakt door haar gewicht, en merkte dat hij niet bewoog.
Vervolgens zei ze tegen Dakota dat ze moest opstaan en vroeg: 'Doe je alsof?'
' Toen rolde ze [Dakota] en het leek erop dat zijn oogleden bleek waren', legden gerechtelijke documenten uit.
'Ze begon toen met reanimatie en belde 911.'
Het St Joseph County Coroner's Office stelde vast dat Dakota stierf door mechanische verstikking
Agenten van de Sheriff's Department van Porter County arriveerden rond 15.37 uur bij het huis voor een melding van een bewusteloze 10-jarige die niet ademde.
Ze vonden Dakota op de grond vlakbij de oprit, waar iemand reanimatie aan het toepassen was.
Dakota was niet bij bewustzijn, ademde niet en had op dat moment geen pols, en een officier 'merkte op dat de jongere blauwe plekken had'. [on] zijn onderhals en borstgebied'.
In een verklaring van de politie stond dat Wilson 'zichtbaar radeloos' was toen de hulpsheriffs arriveerden en hen vertelde dat Dakota net was weggelopen naar het huis van de buren, maar nog steeds 'gedroeg' en zichzelf op de grond wierp en zei dat hij wegging.
'Wilson verklaarde dat ze op zijn buik ging liggen en zijn maatschappelijk werker belde', aldus de beëdigde verklaring.
'Wilson verklaarde dat hij uiteindelijk stopte met bewegen en zij dacht dat hij deed alsof.
'Ze adviseerde hem ongeveer vijf minuten op hem te laten liggen.'
Tijdens het daaropvolgende onderzoek heeft de politie kopieën verkregen van Wilsons camerabeelden, waarvan ze zeiden dat ze al over de jongen heen lag – vlakbij zijn hoofd en nek.
Gedurende de twintig seconden durende video schreeuwde Dakota, hoorde de rechtbank.
In de volgende video van twintig seconden was hij ‘nog steeds aan het huilen en schreeuwen’, en in een derde video was Wilson nog steeds bovenop hem te zien – dit keer vlakbij zijn billen.
Dakota's armen waren in die video boven zijn hoofd en hij 'bewoog niet' gedurende de hele clip van zes minuten en 48 seconden.
Ondertussen kon men Wilson horen zeggen: 'Ik lag op hem en hij gedroeg zich slecht'.
Dakota werd aanvankelijk voor behandeling naar Northwest Health Porter vervoerd, voordat hij per luchtbrug naar het South Bend Memorial Hospital werd gebracht.
Een arts van Northwest Health vertelde later aan de politie dat hij ‘een ernstige zwelling in zijn hersenen had, die consistent zou zijn met een langdurig zuurstofgebrek’.
'Dit verdiende hij niet. Hij was beter dan veel mensen hier', zei Nicole Rubalcava, de tante van Stevens, op zijn privébegrafenis, aldus de Tribune.
'Zelfs als hij tegen dit spul zou vechten, was het hart van deze jongen echt niet gemaakt voor deze wereld.
'Hij heeft me zoveel geleerd, echt waar, en ik dacht niet dat een kind je zulke dingen kon leren.'
Wilson was dat heeft sinds 2017 een vergunning als pleegouder en had vóór de dood van Dakota een goede reputatie, ‘nadat hij de vereiste training en opleiding had gevolgd die nodig was om de licentie te verkrijgen en te behouden’, vertelden functionarissen van het Indiana Department of Child Services aan de Tribune.
Haar vergunning werd uiteindelijk op 30 juni ingetrokken.
De rechtbank zat vol met 'Dakota's leger' van aanhangers van de veroordeling van Wilson
In Dakota's overlijdensbericht, waarin hij Levi werd genoemd, de middelste naam die zijn familie meer gebruikte dan zijn voornaam, werd uitgelegd dat hij 'op het ritme van zijn eigen trommel marcheerde'.
'Hij hield absoluut van het buitenleven. Tijdens zijn jachtexpedities op insecten heeft hij veel insecten en kikkers gevangen', stond er in.
'Hij had een voorliefde voor haaien en geloofde dat hij een nieuwe soort zou ontdekken, Lego, waarmee hij alles kon bouwen: Minecraft, zijn Pokemon-kaarten en zijn tablet.
'Hij hield ervan zijn verbeeldingskracht te gebruiken en geloof me als ik zeg: hij had een zeer creatieve verbeeldingskracht.
'Levi hield ervan om te lezen, zijn eigen verhalen te verzinnen en ze zelfs na te spelen. Hij was een kleine artiest voor elke camera. Hij hield ervan om op elk moment eigenzinnig te zingen en te dansen.
'Hij hield ervan om bordspellen te spelen en geloofde dat hij elke keer echt won.'
Dakota was ook buitengewoon artistiek en hield van tekenen en kleuren, en blonk uit in wiskunde op school, zo stond in het overlijdensbericht.
'Ik ben er vrij zeker van dat hij zijn leraren en personeel waar voor hun geld heeft gegeven. (Als je het weet, weet je het),' ging het verder.
'Ondanks alles stond zijn favoriete lerares, mevrouw Tarnowski, aan zijn zijde en was een enorme inspiratie voor hem.'
