Toen de veroordeelde verkrachter van het kind een immigratiehof vertelde dat hij niet moest worden gedeporteerd omdat hij 15 kinderen in Groot -Brittannië had verwekt, zag zelfs de doorgewinterde rechter er verbijsterd uit.
'Een. Vijf?' Ze sputterde terwijl ze zich deze maand op een woensdagochtend rechtop in haar stoel bracht: 'Je hebt vijftien kinderen in het Verenigd Koninkrijk?' De verontrustende openbaring weergalmde door de sombere rechtszaal die, met zijn plastic stoelen en tafels en uniforme witte muren, meer op een steriel callcenter leek dan op een traditionele huis van recht.
De 48-jarige Jamaican verscheen voor ons via een groot plasmatelevisiescherm, gestraald naar het Taylor House Tribunal Center in Angel, Noord-Londen, vanuit een gevangenis van categorie B in de gevangenis van Swaleside in Kent.
De zaak van de verkrachter is slechts een van de 15 of zo, ik kwam vorige maand tijdens een veertien dagen tegen in twee van de Britse immigratierechtbanken – Taylor House en Field House, Centraal -Londen – waar ik luisterde naar tribunalen, registratie onderzocht over beslissingen uit het verleden en met rechtenstaf sprak.
Hij was 16 jaar gevangengezet nadat hij in 2016 schuldig was bevonden aan Birmingham Crown Court van vier tellingen van verkrachting en zes seksuele aanvallen van twee meisjes, misbruik die begon toen ze zeven waren en enkele jaren duurden.
Een van de meisjes had dapper een leraar verteld wat er gebeurde en legde uit dat haar aanvaller hen had gewaarschuwd om 'het ons geheim te houden'.
Nadat de politie een onderzoek had geopend, vluchtte de misbruiker van de meisjes en het kostte detectives drie jaar om hem eindelijk op te sporen en hem te arresteren. Ondanks de schokkende aard van zijn misdaden, kan de verkrachter niet worden genoemd of geïdentificeerd in zijn strijd tegen deportatie vanwege een gerechtelijk bevel dat door een rechter aan de pers wordt opgelegd.
Gespecialiseerde immigratierechters verdienen tussen £ 150.000 tot £ 160.000 per jaar
Mislukte asielzoekers die naar huis worden teruggekeerd – een relatief zeldzaam voorkomen in een systeem gewurgd door het Europees Verdrag inzake mensenrechten
Waarom is deze bestelling uitgegeven? Om zijn recht en dat van zijn gezin te beschermen tegen een privéleven, op grond van artikel acht van het Europees Verdrag inzake mensenrechtenwet. Of hij zijn recht zal winnen om in Groot -Brittannië te blijven, valt nog te bezien – de beslissing zal later dit jaar worden genomen.
Niet alle tribunalen bij deze rechtbanken betreffen natuurlijk veroordeelde criminelen.
Ik hoorde gevallen van studenten die waren overleden nadat hun visum was verlopen; Er was er een met een moeder die door het thuiskantoor werd gezegd om hier illegaal te zijn, maar die beweerde dat ze niet moest worden gedeporteerd omdat haar kinderen in haar afwezigheid zouden moeten opgroeien.
Een andere zaak betrof een Albanese vrouw die naar verluidt uit haar thuisland was verhandeld en door gangsters seksuele uitbuiting had verkocht. Het thuiskantoor was het ermee eens dat ze het slachtoffer was van mensenhandel, maar nog steeds van plan was haar te deporteren, bewerend dat ze hier illegaal was. Ze zal maanden moeten wachten voordat haar zaak volledig kan worden gehoord.
Nog meer betrokken gevallen van twee Palestijnse vrouwen die asiel zoeken na de oorlog tussen Israël en Hamas. In een bureaucratische fout vergat het Home Office te reageren op juridische inzendingen van hun advocaat, waardoor de zaak maanden werd uitgesteld.
Mijn indruk was van een systeem in crisis, overweldigd door cijfers – in juni 2024 waren er maar liefst 220.000 lopende asielclaims in Groot -Brittannië. En onvermijdelijk, voor alle relatief sigrum -gevallen die ik zag en sommige schijnbaar waardige aanvragers voor asiel, waren er schokkende voorbeelden van mensen waarvan ik dacht dat ze het systeem probeerden te spelen door het Europese Verdrag voor de mensenrechten te exploiteren.
Het was in Field House dat de goed gerapporteerde en farcicale beslissing werd genomen om de Albanese criminele Kervis Disha, 39, die in 2021 werd gevangen, gedurende twee jaar in de gevangenis te staan voor het hanteren van £ 300.000 gestolen contant geld, om in Groot-Brittannië te blijven omdat zijn 10-jarige zoon niet van Albanese kip-nuggets houdt. Het tribunaal oordeelde dat het 'onnodig hard' zou zijn om de jongen terug te sturen met zijn vader vanwege zijn voedselgevoeligheden.
Field House in Londen, waar de zaak van de Kameroense fraudeur werd gehoord
Taylor House is een zogenaamd eerste tier tribunaalcentrum en de uitspraken zijn niet gepubliceerd
Maar tijdens mijn veertien dagen die de rechtbanken onderzoeken, kwam ik een andere niet -gemelde beslissing tegen die werd genomen in Field House die net zo ondoorgrondelijk leek.
Het omvatte een Kameroense fraudeur die bijna vier jaar werd gevangengezet en in 2008 werd gedeporteerd voordat hij het land in 2017 illegaal opnieuw binnenkwam. Volgens online gegevens van zijn zaak probeerde het thuiskantoor hem een tweede keer in 2023 te verwijderen, maar sensationeel beweerde hij dat hij een leverancier was van geslachtsspeeltjes-en dat hij als zodanig zou worden waargenomen als een homoseksuele in campers en opvolgde. Zijn advocaten, onder verwijzing naar het Europees Verdrag voor de rechten van de mensen, voerden aan dat als Groot -Brittannië deze fraudeur zou deporteren, zijn artikel twee en drie rechten zouden worden overtreden.
Deze 'artikelen' zijn wetten die door advocaten worden gebruikt om de deportatie van criminelen te voorkomen, in dit geval door de bescherming van de Kameroener onder het 'recht op leven' en 'vrijheid van marteling' te argumenteren. Hoewel de rechtbank aanvaardde dat hij inderdaad heteroseksueel was en hier kinderen had verwekt, waren ze het er niettemin over eens dat hij het risico liep als homo te worden beschouwd als hij naar zijn thuisland zou worden teruggegeven.
Dus stonden ze hem toe in Groot -Brittannië te blijven, volgens juridische documenten verkregen door de Mail.
In theorie moet een buitenlander die gedurende 12 maanden of meer gevangen zit, worden gedeporteerd na het uitzitten van hun straf. Maar in de praktijk worden de verschillende clausules van de Human Rights Act ingezet om velen toe te staan te blijven – als een rechter de rechten van de crimineel wordt overtuigd en hun familie zwaarder weegt dan het gevaar voor het Britse volk.
Met zo'n nadruk op de mensenrechten, is het juridische proces onhandig en wanhopig tijdrovend.
Veel asielaanvragers verschijnen meerdere keren vóór tribunalen gedurende meerdere jaren die pleiten voor hun recht om te blijven. Dit legt een enorme druk op de immigratierechtbanken, die gewoon niet groot of talrijk genoeg zijn om het aantal zaken aan te kunnen.
In het eerste geval na hun aanvraag om in Groot-Brittannië te blijven, worden ze geweigerd door het Home Office, ze hebben het recht om in beroep te gaan in een zogenaamde eerste centrum, zoals in Taylor House, waarvan er 11 in Groot-Brittannië zijn.
De grotere hebben tot 20 rechtszalen, de kleinere locaties vijf. In deze centra stelden advocaten van het thuiskantoor tot £ 60.000 per jaar de zaak voor deportatie voor gespecialiseerde immigratierechters op tussen £ 150.000 tot £ 160.000 per jaar.
Ondertussen vertegenwoordigen advocaten de asielzoekers die verlof zoeken om te blijven.
Het hele proces wordt gefinancierd door belastingbetalers, onderdeel van de oog-waterige £ 5 miljard-plus die jaarlijks wordt uitgegeven door het thuiskantoor op asiel. En toch wordt de grote meerderheid van wat er in deze rechtbanken gebeurt, gehouden tegen publiek onderzoek.
Niet alleen worden enorme gevallen gehoord met anonimiteitsopdrachten, maar de beslissingen van de juryleden in eerste centra-meestal gemaakt lang na de hoorzitting-worden niet gepubliceerd.
Inderdaad, de enige manier waarop het publiek van de uitkomst kan horen, is als het thuiskantoor of advocaten die handelen voor de asielzoeker ervoor kiezen om in beroep te gaan tegen de beslissing in een hoger tribunaal. In dat geval vinden de hoorzittingen plaats op het One Appeals Tribunal van het land in Field House. Hier publiceren rechters de beslissingen en kunnen, als ze dat nodig acht, anonimiteitsorders vernietigen.
In een recent voorbeeld dat ik ontdekte in Field House, verloor het Home Office een beroep om een Tsjetsjeense jager in Rusland te deporteren in Rusland op verdenking van het helpen en aanzetten van de moord op een regeringsfunctionaris. Bekend als AZ, beweerde de 54-jarige zijn thuisland te zijn ontvlucht na vocht in twee oorlogen tegen Rusland en betrokken was bij de moord.
De belangrijkste veiligheidsdienst van Rusland, de FSB, achtervolgde AZ terwijl hij over de Russische grens gleed – en bleef hem volgen van België naar Holland. Terwijl hij in Nederland werd, werd hij 18 maanden gevangengezet wegens vuurwapendelicten en diefstal. Maar bij zijn vrijlating zei hij dat hij zich ervan bewust werd dat hij opnieuw door Poetin's veiligheidstroepen werd afgezet en vluchtte.
Hoe hij naar Groot -Brittannië kwam, of het nu door mensen smokkelaars achter in een vrachtwagen of op een kleine boot is, blijft een mysterie.
Een van de uitdagingen waarmee immigratierechten worden geconfronteerd, is het vaststellen of gevaarlijke mannen zoals AZ eerlijk zijn in hun verslagen, en of het terugsturen van hem naar Rusland echt zou kunnen betekenen marteling en dood.
In het geval besloot de rechter dat het bewijsmateriaal van AZ 'werd gevonden om geloofwaardigheid te missen'.
Maar hij concludeerde dat het verkeerd zou zijn om hem te deporteren, op grond van het feit dat hij in Rusland zou worden vervolgd omdat hij een voormalige Tsjetsjeense militant was. Velen zouden kunnen concluderen dat de rechter te soepel was. Misschien wel – maar dergelijke beslissingen worden dag in dag uit genomen bij Field House.
In een tweede geval in Field House vorige week bijvoorbeeld, vertelde een Pakistaanse voormalige korporaal en radartechnicus de rechtbank dat hij zijn thuisland ontvluchtte nadat hem werd gevraagd om een dubbele agent te worden door de Taliban. In 2010 op jaarlijks verlof met zijn familie in Swabi in het noordwesten van het land, beweerde hij dat hij werd benaderd door opstandelingen.
Nadat hij de ontmoeting met zijn superieure officieren terug bij Barracks had gemeld, zei hij dat hij werd gearresteerd door de militaire politie en in elkaar geslagen was op verdenking van een spion.
Hoewel hij zich als 16-jarige had aangesloten en 13 jaar dienst had verzameld, verliet hij in Groot-Brittannië in Groot-Brittannië op een studentenvisum in 2013.
Zijn visum verliep, wat betekent dat hij nu een 'overstayer' is opgesloten in een bittere strijd met het thuiskantoor en vecht voor zijn recht om in Groot -Brittannië te blijven. Als hij wordt teruggestuurd, zou hij volgens zijn advocaat worden berecht en potentiële executie in schending van zijn artikel drie rechten als een vermeende Taliban -spion. De beslissing zal over twee weken worden gepubliceerd.
Ik ben geen expert, maar van de zes gevallen die ik hier na mijn twee weken in de rechtbanken heb benadrukt, leek het mij dat er gronden zouden kunnen zijn om de aanvragers in de drie van hen te laten blijven; de Albanese vrouw die was verhandeld in de sekshandel; De voormalige Pakistaanse radartechnicus werd ervan beschuldigd een Taliban -spion te zijn; en de Tsjetsjeense schutter die probeert te voorkomen dat hij teruggaat naar Rusland. Alles hangt echter af van de vraag of ze de waarheid vertellen.
De argumenten om te blijven leken in de andere twee vanzelfsprakelijk absurd: de Jamaicaanse kinderverkoper met 15 kinderen; en de Kameroense fraudeur met zijn seksspeeltjes.
Gezien het verbazingwekkende aantal gehoord gevallen, heeft het me achtergelaten met het standpunt dat het niet alleen een goed gepubliceerde handvol is, maar duizenden mensen die een aanfluiting maken van het immigratie-tribunaalsysteem.
Een nog verontrustender aspect is de sluier van geheimhouding over de Britse immigratierechtbanken door rechters die de pers verbieden om criminelen te noemen.
Vorig jaar claimden een record van 108.138 mensen asiel in het VK, 18 procent meer dan in 2023. Natuurlijk zullen velen geen criminelen zijn, maar er zijn meer dan 10.000 vreemdelingen in de gevangenis in Engeland en Wales, en cijfers van vorig jaar toonden aan dat er bijna 9.000 buitenlandse buitenlandse criminelen waren, met bijna de helft die hier al meer dan vijf jaar waren.
Een leven van criminaliteit lijkt nu geen barrière te zijn voor een buitenlander die vastbesloten is om in ons land te blijven.
