Moeder van 27 zegt dat haar potentieel dodelijke hartaandoening werd afgedaan als een urineweginfectie toen ze zwanger was

Een moeder van twee beweert dat haar potentieel dodelijke hartaandoening werd afgedaan als een urineweginfectie toen ze zwanger was van haar tweede kind.

Weronika Driver vertelde dat haar normale zwangerschap in week 36 drastisch veranderde toen ze wakker werd met een beklemd gevoel op haar borst en overmatig zweten.

Ze herinnert zich dat ze zich doodsbang tot haar man wendde en zei: ‘Ik denk dat ik een hartaanval krijg.’

Maar toen de 27-jarige vrouw uit Tattershall in Lincolnshire bij het ziekenhuis aankwam, zeiden de artsen dat ze ‘uitgedroogd’ was en deden ze haar symptomen af ​​als een urineweginfectie.

Ze stuurden haar vervolgens naar huis, een fout waarvan andere artsen later zeiden dat deze had kunnen leiden tot een potentieel dodelijke beroerte of hartstilstand.

Weronika Driver, 27, herinnert zich dat haar ogenschijnlijk soepele zwangerschap in mei 2020 in week 36 een drastische wending nam

Mevrouw Driver kreeg te horen dat ze waarschijnlijk een urineweginfectie had gehad na haar eerste AF-episode, maar na de geboorte van haar dochter Violet (op de foto, nu vier) kreeg ze de medicatie die ze nodig had

Mevrouw Driver had namelijk geen urineweginfectie, maar atriumfibrilleren, een ernstige aandoening die het normale hartritme verstoort en die, indien onbehandeld, kan leiden tot hartfalen met mogelijk dodelijke afloop.

Pas toen ze opnieuw een aanval kreeg, waarbij ze dit keer het bewustzijn verloor, kreeg ze de diagnose.

De beproeving, die plaatsvond in 2020, heeft een blijvende impact op haar leven gehad. Na de geboorte van haar dochter Violet, die nu vier jaar oud is, kreeg mevrouw Driver te horen dat opnieuw zwanger worden haar leven in gevaar zou kunnen brengen.

Nu deelt ze haar verhaal om bewustzijn te creëren over hartaandoeningen bij vrouwen. Volgens Heart Research UK hebben vrouwen 50 procent meer kans om de verkeerde eerste diagnose te krijgen na een hartaanval.

Mevrouw Diver kreeg voor het eerst het vermoeden dat er iets mis was toen ze haar baby niet meer voelde bewegen. Ze ging naar het Lincoln Hospital om zich te laten controleren.

Maar na twee dagen werd ze naar huis gestuurd en moest ze terugkomen voor controles van de foetale bewegingen.

Het was echter haar eigen gezondheid die een wending nam. Slechts een week nadat ze het ziekenhuis had verlaten, werd ze bezweet wakker en vertelde haar man Ashely, 28, dat ze een ‘hartaanval’ had.

‘Ik kreeg midden in de nacht hartkloppingen en toen ik wakker werd zei ik tegen mijn man: “Ik denk dat ik een hartaanval krijg.” Ik was gewoon zo bezweet, warm en klam,’ vertelde ze aan MailOnline.

‘Ik wist dat ik ‘s ochtends naar het ziekenhuis zou gaan. Dus ik liet het zo’n beetje liggen. Toen ik in het ziekenhuis aankwam, was ik ziek en had ik nog steeds last van die hartkloppingen,’ voegde ze toe.

Toen ze in het ziekenhuis aankwam, werden de bewegingen van haar baby gecontroleerd, haar bloeddruk en temperatuur werden ook gemeten. Maar ondanks dat ze last had van hartkloppingen, werd haar hart niet gecontroleerd.

In plaats daarvan zeiden de artsen dat ze er ‘uitgedroogd’ uitzag en dat ze een urineweginfectie had.

De moeder van twee werd wakker met een beklemd gevoel op haar borst en zweette overmatig – ze vertelde haar man dat ze een hartaanval kreeg (op de foto zwanger van haar dochter Violet)

Mevrouw Driver, op de foto met haar man Ashley, 28, Violet, vier, (links) en Rosie, acht, (rechts). Ze herinnert zich dat haar net werd verteld om ‘het rustig aan te doen, water te drinken’ en de volgende dag terug te komen toen haar symptomen voor het eerst begonnen.

Mevrouw Driver herinnert zich dat haar werd gezegd dat ze het rustig aan moest doen, water moest drinken en de volgende dag terug moest komen. Ze was echter te moe om op dat moment tegen de diagnose in te gaan en ging naar huis om uit te rusten.

‘Ik was moe, hoogzwanger en het was allemaal heel eng, want het was ook nog eens Covid en er was niemand bij me in het ziekenhuis,’ vertelde ze.

‘Ik heb geprobeerd om thuis te blijven, te ontspannen en gewoon te gaan zitten en niets te doen, maar ik werd steeds duizelig, misselijk en voelde me zo bezweet,’ voegde ze toe.

Maar de volgende ochtend kon mevrouw Driver niet meer rechtdoor lopen zonder te vallen en bewusteloos te raken. Ze belde haar moeder om haar naar het ziekenhuis te brengen.

Het angstaanjagende was dat ze tijdens de reis steeds haar bewustzijn verloor, moest overgeven en bezweet zwom.

‘Mijn moeder moest de auto meerdere keren aan de kant zetten, omdat ik steeds maar weer bij bewustzijn was,’ vertelde ze.

Mevrouw Driver vertelde dat het ergste deel van de reis was dat haar dochter Rosie, inmiddels acht, die bij haar was, in de war en bang was, omdat ze niet begreep wat er met haar moeder gebeurde.

Toen ze in het ziekenhuis aankwam, nam een ​​arts haar pols op en ontdekte dat die onregelmatig was. Vervolgens liet hij een ECG maken, een test die de elektrische signalen in je hart meet.

Uit het ECG bleek dat haar hartslag 250 slagen per minuut bedroeg en dat deze al een paar dagen zo hoog was.

Hoewel de hartslag per persoon verschilt, ligt een normale hartslag in rust tussen de 60 en 100 slagen per minuut, aldus de NHS.

Hieruit concludeerden artsen dat mevrouw Driver boezemfibrilleren (AF) had, een aandoening die gekenmerkt wordt door een onregelmatige en abnormaal snelle hartslag.

Het wordt veroorzaakt door willekeurige elektrische impulsen die verkeerd worden afgegeven vanuit de bovenste hartkamers en die het normale hartritme verstoren.

Dit kan leiden tot klachten als hartkloppingen en kortademigheid en in sommige gevallen tot hartfalen.

Meer dan 1,5 miljoen mensen in het Verenigd Koninkrijk hebben de diagnose AF gekregen, ongeveer één op de 50 mensen.

Volgens de British Heart Foundation lijden nog eens 270.000 mensen aan AF, maar zijn ze niet gediagnosticeerd en zijn ze zich niet bewust van de gevaren.

Elinor Fowler, onderzoeksvoorlichter bij Heart Research UK, zei: ‘De kans op boezemfibrilleren neemt toe met de leeftijd. De meeste gevallen doen zich voor bij mensen ouder dan 65 jaar.

‘Maar ook jongere mensen kunnen AF krijgen. Het is daarom belangrijk om de symptomen te herkennen, ongeacht de leeftijd.’

Wat precies de oorzaak is van AF is onbekend. De aandoening treft zowel mensen met hart- en vaatziekten als gezonde atleten.

Hoewel zeldzaam, kan AF zich ook ontwikkelen tijdens de zwangerschap. Bovendien kan zwangerschap ook bestaande, mogelijk niet-gediagnosticeerde, AF verergeren doordat aanstaande moeders een verhoogde bloeddruk ervaren.

Mevrouw Driver had geen voorgeschiedenis van hartziekten en herinnert zich dat ze bij het ontwaken in het ziekenhuis niet wist wat er was gebeurd.

‘Het volgende dat ik weet, was dat de kamer vol zat met dokters. Ik was alleen en ik weet nog dat ik tegen mijn oudste zei dat ik zo terug zou zijn. Maar toen zag ik haar een week niet,’ zei ze.

Ze werd een week lang op de cardiologieafdeling gehouden en kreeg te horen dat ze niet op een natuurlijke manier kon bevallen zoals gepland, omdat er een risico bestond dat haar toestand zou verslechteren.

Ze moest echter ook wachten tot na de geboorte om cardioversie te krijgen, een medicijn dat wordt gebruikt om een ​​abnormaal hartritme weer normaal te maken, vanwege de risico’s die de medicatie met zich meebracht voor de toen nog ongeboren Violet.

‘Ik wilde echt een natuurlijke bevalling, want bij mijn eerste zwangerschap ging het helemaal goed. Doktoren zeiden dat er geen kans was op een natuurlijke bevalling, het zou een keizersnede worden.’

Twee jaar later, in maart 2022, kreeg mevrouw Driver een katheterablatie, waarbij dunne, flexibele buisjes, katheters genaamd, door de bloedvaten naar het hart worden geleid. Deze zijn ontworpen om de elektrische activiteit van het hart te registreren en de aritmie te lokaliseren

Maar vanwege haar toestand moest haar man papieren ondertekenen waarin de risico’s werden uitgelegd.

Ze zei: ‘Ik moest erkennen dat ik in een coma kon raken, of dat ik kon sterven. Het was echt verschrikkelijk. Ik herinner me dat mijn man huilde.’

Gelukkig kon mevrouw Driver Violet zien na de keizersnede, voordat haar dochter werd meegenomen naar haar wachtende echtgenoot. Mevrouw Driver kreeg toen cardioversie.

‘Ik kreeg zoveel informatie over mijn aandoening, maar ik was ook zo bang en alleen, want ik wilde gewoon mijn baby zien,’ zei ze.

Uiteindelijk werd mevrouw Driver herenigd met haar baby, waarna ze naar huis werd gestuurd met diverse bloedverdunnende medicijnen.

Enkele weken later kreeg ze echter opnieuw last van AF-symptomen en werd ze naar de eerste hulp in Boston, Lincolnshire, gebracht.

Een cardioloog vertelde haar dat ze een vorm van AF had die ‘komt en gaat’, soms een paar minuten of dagenlang.

Een van de blijvende gevolgen van haar AF-diagnose is het hartverscheurende gevolg dat ze geen kinderen meer kan krijgen.

‘Dokters zeiden dat ik geen kind meer moest krijgen. Want als het nog een keer gebeurt, kan het me eerlijk gezegd meteen doden. Dat was voor mij echt hartverscheurend,’ zei ze.

In een rapport naar aanleiding van de vertraging in de diagnose van mevrouw Drivers bood United Lincolnshire Hospitals NHS Trust haar excuses aan en gaf toe dat de arts in eerste instantie niet had herkend dat haar symptomen overeenkwamen met een ‘mogelijke hartaandoening’.

In het rapport staat dat ‘deze vertraging in de behandeling tot een ongunstige uitkomst, zoals een beroerte of hartstilstand, had kunnen leiden’.

Een woordvoerder van het ziekenhuis vertelde aan deze website: ‘We willen mevrouw Weronika Driver nogmaals onze oprechte excuses aanbieden voor de tekortkomingen in haar zorg die in mei 2020 zijn opgetreden.

‘Het incident voldeed duidelijk niet aan de zorgstandaard die wij willen leveren. Na een grondig onderzoek hebben we een aantal wijzigingen doorgevoerd in onze werkwijze om ervoor te zorgen dat dit niet meer gebeurt.’