Op een druilerige zaterdag in mei vorig jaar naderde een slanke man in een blauwe regenjas een huis in Melrose, een buitenwijk van Boston. Het was net voor 6 uur ‘s ochtends en er was niemand in de buurt. De man haalde een blik rode spuitverf tevoorschijn en krabbelde “JUST THE BEGINNING!” aan de zijkant van het witte huis. Toen gooide hij een steen door een groot raam en rende weg.

Het huis was van Lauren Chooljian, een journalist bij New Hampshire Public Radio. Uren eerder was het huis van haar ouders in New Hampshire ook vernield – voor de tweede keer in een maand tijd. Weken eerder was ook het huis van haar redacteur aangevallen.

De boodschap van drie woorden van de vandaal in rood zou juist blijken te zijn. Wat begon als een reeks vandalisme-incidenten, is het afgelopen jaar uitgegroeid tot een keiharde juridische vechtpartij met belangrijke implicaties voor het Eerste Amendement.

Aanvallen op journalisten in de Verenigde Staten zijn gemeengoed geworden. Vorig jaar publiceerde de US Press Freedom Tracker geïdentificeerd 41 journalisten die fysiek werden aangevallen. In één extreem geval werd een politicus uit Nevada beschuldigd van het vermoorden van een verslaggever die hem onderzocht.

Smaadrechtszaken zijn volgens hem ook in opkomst de laatste gegevens verzameld door het Media Law Resource Center. Veel juridische experts zeiden dat dergelijke rechtszaken vaak werden gebruikt om kleinere nieuwsorganisaties te straffen voor agressieve berichtgeving en om anderen ervan te weerhouden zich uit te spreken.

En soms, zoals mevrouw Cooljian en New Hampshire Public Radio hebben vernomen, komen de fysieke en juridische bedreigingen samen. Hun beproeving is een treffend voorbeeld van de gevaren waarmee nieuwsorganisaties worden geconfronteerd in een tijd waarin politici regelmatig journalisten demoniseren en sommige rechters de bescherming van het Eerste Amendement die de pers al lang geniet, willen inperken.

Om de persvrijheid op het spel te zetten, beval een staatsrechter in New Hampshire vorige week NHPR om hem transcripties van zijn interviews met bepaalde bronnen te laten bekijken, waaronder degenen die ermee hadden ingestemd om op anonieme basis te spreken. Juridische experts noemden de uitspraak ongebruikelijk en alarmerend en zeiden dat dergelijke beslissingen het voor journalisten moeilijker zouden kunnen maken om mogelijk wangedrag door publieke figuren te onderzoeken.

Kort voordat de huizen in Massachusetts en New Hampshire werden vernield, had mevrouw Chooljian gepubliceerd een onderzoek naar vermeend seksueel wangedrag door Eric Spofford, de oprichter van New Hampshire’s grootste netwerk van verslavingsrehabilitatiecentra. Haar huis werd minder dan twee dagen nadat New Hampshire Public Radio de heer Spoffords eis om het online artikel van mevrouw Chooljian te verwijderen, afgewezen.

De heer Spofford heeft de beschuldigingen van seksueel wangedrag ontkend en heeft gezegd dat hij niets te maken had met het vandalisme. (De man in de blauwe regenjas, die op video is vastgelegd, is hij niet.) Vorig jaar beschuldigde hij de New Hampshire Public Radio, die zo’n twee dozijn journalisten heeft, ervan te hebben geprobeerd de aanvallen op hem af te schuiven “om te proberen mij af te schrikken”. geen juridische stappen ondernemen, omdat ze weten dat ik zal winnen.” De heer Spofford klaagde al snel onder meer NHPR en mevrouw Chooljian aan wegens smaad.

Mevrouw Chooljian en haar collega’s weten niet wie er achter het vandalisme zat, maar ze zijn ervan overtuigd dat het verband hield met hun onderzoek naar meneer Spofford.

“Dat is tegenwoordig journalist zijn in Amerika”, zei mevrouw Cooljian in een interview.

De heer Spofford zei in een verklaring dat The New York Times dezelfde “valse beschuldigingen” verspreidde die NHPR had uitgezonden. “We zouden ons allemaal zorgen moeten maken als mediakanalen samenwerken in een oneerlijke karaktermoord”, zei hij.

Deze week brengt New Hampshire Public Radio een podcast uit, “De 13e stap”, over het onderzoek naar de heer Spofford en de bredere bergingsindustrie, evenals de bedreigingen waarmee de nieuwsorganisatie onderweg te maken heeft gehad.

Op advies van de beveiligingsadviseurs van NHPR zullen mevrouw Cooljian en haar gezin zich buiten de staat nestelen.

Een vulgariteit in het rood

Meneer Spofford, de oprichter van Granite Recovery Centers, was een grote vis in New Hampshire. Hij had getuigde naar het congres en geadviseerd de gouverneur van de staat, Chris Sununu, over de opioïde-epidemie. Hij bouwde een persoonlijk merk op – waaronder meer dan een miljoen volgers op sociale media – deels door het publiek te trakteren op verhalen over zijn geschiedenis van drugsgebruik.

NHPR’s rapportage over de heer Spofford begon in 2020 toen mevrouw Chooljian schreef een artikel over een uitbraak van Covid-19 in een Granite Recovery-faciliteit. Ze kreeg toen een tip over beschuldigingen van seksueel misbruik tegen meneer Spofford. Gedurende de volgende 15 maanden interviewde ze tientallen huidige en voormalige medewerkers en patiënten van Granite Recovery. (De heer Spofford heeft zijn bedrijf eind 2021 verkocht voor wat hij zei was $ 115 miljoen.)

In februari 2022 presenteerde mevrouw Chooljian haar bevindingen aan de heer Spofford. Zijn toenmalige advocaat Mitchell Schuster, zei zijn cliënt “heftig elk vermeend wangedrag ontkent.” De heer Schuster beschuldigde mevrouw Cooljian ervan zich bezig te houden met “oneerlijke berichtgeving en kwaadwillig gedrag”. Hij belde ook de redacteur van mevr. Cooljian, Daniel Barrick, om te klagen.

Op 22 maart publiceerde NHPR het onderzoek dat centraal staat in de aanklacht wegens smaad van de heer Spofford. Een voormalige patiënt van Granite Recovery beschreef hoe meneer Spofford haar ongepaste chatberichten had gestuurd. Een voormalige werknemer zei dat de heer Spofford haar seksueel had misbruikt. Piers Kaniuka, de voormalige directeur van het spirituele leven van Granite Recovery, zei dat hij in 2020 ontslag nam nadat een medewerker hem had verteld dat meneer Spofford haar seksueel had misbruikt.

De dag nadat de uiteenzetting liep, stuurden de advocaten van de heer Spofford brieven naar verschillende mensen die met mevrouw Chooljian hadden gesproken. In de brieven werd gewaarschuwd dat de heer Spofford een rechtszaak aan het plannen was en dat de ontvangers van de brief alle schriftelijke communicatie en ander materiaal met betrekking tot de rapportage moesten bewaren.

Een paar weken later, op 24 april, waren mevrouw Cooljian en haar man in Colorado toen ze een sms ontving van haar moeder. Iemand had een steen door het raam van haar ouders gegooid en een vulgair woord met rode verf op hun garagedeur gespoten.

Mevrouw Chooljian belde meneer Barrick, de redacteur die onlangs het telefoontje van de advocaat van meneer Spofford had beantwoord. Hij vertelde mevr. Cooljian dat hetzelfde woord op zijn huis was gespoten.

De volgende dag hoorde mevrouw Cooljian dat een huis waar zij en haar man eerder woonden ook was vernield.

Haar ouders drongen er bij haar en meneer Barrick op aan hun onderzoek naar meneer Spofford te heroverwegen. “Misschien is dit geen goed idee,” haar vader, Barry Chooljianherinnerde zich te zeggen.

Een ‘Buzzsaw’ tegenkomen

De bronnen van mevrouw Chooljian stonden ondertussen onder druk van de advocaten van de heer Spofford. Nadat de advocaten hadden gedreigd dhr. Kaniuka, het voormalige hoofd van het spirituele leven van Granite Recovery, aan te klagen, schreef hij een notariële brief aan mevr. Chooljian waarin hij “spijt” uitte voor, onder andere, het vergelijken van dhr. Spofford met Harvey Weinstein. Hij heeft zijn beweringen over zijn ontslag wegens vermeende aanranding niet ingetrokken.

Misty D Marris, een andere advocaat van dhr. Spofford destijds, schreef aan ten minste één van de bronnen van mevr. (De bron weigerde.) Een soortgelijk bericht ging naar de raad van toezicht van NHPR, waarin werd geëist dat het artikel van mevrouw Chooljian van haar website zou worden verwijderd.

De volgende dag, 19 mei, Sigmund D. Schutz, de advocaat van NHPR, antwoordde dat het radiostation het artikel niet zou verwijderen. Als de heer Spofford een rechtszaak aanspant, “zal hij een cirkelzaag tegenkomen die het eerste amendement wordt genoemd”, schreef de heer Schutz.

Op 21 mei rond 01.00 uur viel iemand voor de tweede keer het huis van de ouders van mevrouw Cooljian aan. Ongeveer vijf uur later legde de deurbelcamera van mevrouw Cooljian een video vast van de man in de blauwe regenjas die haar raam insloeg.

FBI-agenten en federale aanklagers in Boston onderzoeken het vandalisme, volgens drie mensen met kennis van hun inspanningen. Ze onderzoeken de mogelijke betrokkenheid van meneer Spofford, zei een van de mensen.

Een van de advocaten van de heer Spofford, Howard Cooper, zei dat “geen enkel lid van de wetshandhaving ooit heeft gevraagd om de heer Spofford te interviewen over zijn mogelijke betrokkenheid.” De heer Spofford speculeerde vorig jaar dat de dader een van de bronnen van mevrouw Chooljian zou kunnen zijn. Of, opmerkend dat hij veel supporters had, zei hij dat “misschien een van hen zich gedwongen voelde om deze daden te doen in een misplaatste poging om mij te verdedigen.”

NHPR huurde bewakers in om het huis van mevrouw Cooljian te beschermen, dat al snel werd uitgerust met beveiligingscamera’s, opritalarmen en bewegingsdetectoren. De kantoren van het netwerk in Concord waren uitgerust met versterkte deuren. Om de rekening te betalen, vroeg het station privé geld van een kleine kring van donateurs.

Mevrouw Cooljian zei dat nieuwe bronnen waren overeengekomen om te spreken voor de langere podcastserie. Door de aanvallen veranderden sommigen van gedachten.

In september diende de heer Spofford een 90 pagina’s tellende rechtszaak wegens smaad in tegen NHPR, mevrouw Chooljian, de heer Barrick en anderen, waaronder drie van de bronnen in het artikel van maart. De rechtszaak, voor de staatsrechtbank in New Hampshire, beweerde dat het artikel onbetrouwbare bronnen had gebruikt om de heer Spofford te besmeuren. Het zei dat mevrouw Cooljian “besmet was door een egoïstische ambitie voor persoonlijke toejuiching”.

NHPR besloot de rechtszaak af te wijzen. De heer Schutz, de advocaat van het radiostation, voerde aan dat de nationale bekendheid van de heer Spofford hem tot een publiek figuur maakte, wat betekende dat hij, om schadevergoeding te krijgen, moest bewijzen dat de NHPR wist dat wat het publiceerde vals was of handelde met roekeloze minachting voor zijn nauwkeurigheid. De heer Schutz schreef dat de rechtszaak “geen spoor van feitelijke ondersteuning biedt” voor de beweringen dat mevrouw Chooljian roekeloos handelde.

“Het doel van deze rechtszaak is dat alleen al door een klacht in te dienen, te winnen of te verliezen, critici het zwijgen worden opgelegd”, zei Schutz tijdens een hoorzitting in januari.

In april heeft een rechter, Daniel I. St. Hilaire, toegekend de motie om af te wijzen, erop wijzend dat de rechtszaak er niet in slaagde “te beweren dat de NHPR-beklaagden met daadwerkelijke boosaardigheid handelden in hun rapportage.” Hij zei dat de heer Spofford een gewijzigde klacht zou kunnen indienen die de noodzakelijke feiten beter vastlegt.

Alvorens de rechtszaak opnieuw in te dienen, de advocaten van Mr. Spofford verteld de rechter hadden ze de opnames en aantekeningen nodig van de interviews van mevrouw Cooljian met bepaalde bronnen, waaronder twee die haar op vertrouwelijke basis hadden gesproken. Anders, zo betoogde de heer Spofford, was het vrijwel onmogelijk om te bewijzen dat NHPR roekeloos handelde.

NHPR betoogde dat zou een gevaarlijke inbreuk op de persvrijheid zijn.

Vorige week, Rechter St. Hilaire heerste dat NHPR hem de aantekeningen en transcripties van het interview van mevrouw Cooljian moet verstrekken, met identificerende details over de anonieme bronnen die zijn geredigeerd. De rechter zei dat hij de relevantie van de materialen zou beoordelen alvorens te beslissen of NHPR ze moet delen met dhr. Spofford.

“Ik ben ervan overtuigd dat uit die materialen zal blijken dat ze wisten dat ze mij belasterden”, zei dhr. Spofford in zijn verklaring.

De uitspraak gaat in op wat volgens sommige advocaten een oneerlijke onevenwichtigheid in de smaadwetgeving is: de beste manier voor een eiser om aan te tonen dat een journalist roekeloos heeft gehandeld, is door informatie te verzamelen tijdens het ontdekkingsproces. Toch worden veel rechtszaken afgewezen voordat de ontdekking begint, omdat de eiser geen bewijs van roekeloosheid heeft geleverd.

Maar media-advocaten uitten hun bezorgdheid over de uitspraak. Chad R. Bowman, een advocaat die veel nieuwsorganisaties heeft vertegenwoordigd in smaadzaken, waaronder The Times, zei dat het “zeer verontrustend” was voor een rechter om journalisten te dwingen ongepubliceerd materiaal te overhandigen terwijl de eiser nog geen levensvatbare juridische verklaring had opgesteld. claim.

Op een recente dinsdagavond werd mevrouw Chooljian gevraagd wat ze vond van haar binnenkort uit te brengen podcast. ‘Ik ben bang dat er iemand gewond raakt’, zei ze.

Ze zat in haar huis bij een ingelijste poster met de woorden ‘Stel meer vragen’. Het hangt naast het raam dat de vandaal heeft ingeslagen. Op de vensterbank zijn nog kleine groeven uit de baksteen en gebroken glas te zien.