Negen jaar geleden was Brad Smeele een fitte en gezonde 27-jarige toen een bizar ongeluk zijn leven op zijn kop zette.

Terwijl hij een truc uitvoerde tijdens een wakeboardwedstrijd in Florida, crashte de Nieuw-Zeelandse atleet en 'verbrijzelde' zijn wervels, waardoor hij de rest van zijn leven niet meer van zijn nek naar beneden kon bewegen.

De inmiddels 36-jarige bracht maanden in het ziekenhuis door als een ‘gevangene’ in zijn eigen lichaam. Hij kon zich niet meer bewegen en moest accepteren dat hij nooit meer zou kunnen lopen of de dingen zou kunnen doen waar hij van hield.

'Ik werd wakker uit deze geweldige dromen waarin ik weer aan het wakeboarden was en dat soort dingen. Het echte leven was een nachtmerrie', vertelde hij aan FEMAIL.

Ondanks de extreme fysieke en mentale uitdagingen die de blessure veroorzaakte, heeft Brad, uit Auckland, niet alleen geleerd zijn beperkingen te accepteren, maar ook echt dankbaar te zijn voor het leven dat hij heeft.

In juli 2014 leefde Brad 'de droom', streefde een carrière na als professioneel wakeboarder en jaagde de zomer over de hele wereld na.

'Ik vond het heerlijk om in de zomer altijd buiten te zijn, in de zon aan het meer. Babes in bikini's en dat soort dingen,' zei hij.

'Het betaalde niet goed, maar het had allemaal duidelijke voordelen. Het was de levensstijl waar ik echt verliefd op werd.'

Terwijl hij een dubbele salto in de lucht uitvoerde tijdens een training in Florida, viel Brad en ging met zijn hoofd de helling op.

'Ik boog mijn hoofd en probeerde een val te maken om eruit te rollen, maar ik kreeg mijn schouders er niet helemaal rond. Ik duwde feitelijk mijn hoofd in mijn borstkas en verbrijzelde mijn C4-wervels', herinnert hij zich.

'Ik was een tijdje bewusteloos, met mijn gezicht naar beneden in het water. Mijn vrienden kwamen bij me en slaagden erin me rechtop te zetten en ik was blauw in mijn gezicht, de ogen wijd open, reageerde niet, ademde niet of zoiets.'

Omstanders gingen Brad reanimeren voordat hij begon te ademen en weer bij bewustzijn kwam, maar hij kon zijn lichaam niet voelen.

Paramedici werden gebeld en Brad werd naar het dichtstbijzijnde ziekenhuis gebracht, waar hij een MRI onderging zodat de artsen de volledige omvang van de schade konden beoordelen.

Hij onderging een grote operatie van negen uur om zijn nek 'weer in elkaar te zetten' met twee metalen staven en veertien schroeven, en werd aan de beademing gelegd om hem te helpen ademen.

Brad kreeg te horen dat hij door het ongeval verlamd was geraakt en dat hij een kans van één tot twee procent kreeg om zijn bovenste ledematen ooit nog te kunnen gebruiken. Er was geen kans meer om te lopen.

Hij werd overgebracht naar een instelling in Atlanta, Georgia, waar hij drie maanden verbleef totdat zijn toestand stabiel genoeg was om naar Nieuw-Zeeland te vliegen.

Door de beademingsapparatuur waarop hij lag, kon hij niet eten, drinken of spreken, en de geestelijke gezondheid van Brad leed er enorm onder.

‘Ik wilde mijn moeder, mijn familie en alle mensen om me heen niet belasten met wat ik voelde. Ik wilde niet meer bestaan. Ik wilde niet verder', zei hij.

'Dat kon ik ze niet vertellen en ik heb me maandenlang schuldig gevoeld. Ik kon mijn moeder nauwelijks in de ogen kijken zonder te voelen dat de pijn naar mij terugkaatste. Ik had er intern mee te maken omdat ik niet kon praten. Het voelde alsof ik er helemaal alleen doorheen ging.'

Brads competitieve aard begon uiteindelijk te werken en hij veranderde zijn manier van denken in de richting van het willen bewijzen dat artsen ongelijk hadden.

Nadat hij de beademing had afgebouwd en uit zijn bed kon worden gehaald zonder dat zijn bloeddruk daalde, was Brad stabiel genoeg om de reis naar huis te maken.

'Het was een raar gevoel. Het was ongeveer dezelfde tijd van het jaar waarin ik gewoonlijk aan het einde van het (wakeboarding)seizoen thuiskwam, dus het voelde heel vertrouwd,' zei hij.

'Als ik door de stad reed, was alles hetzelfde, behalve ik. Ik voelde me echt vervreemd, alsof ik een last zou zijn voor mijn vrienden en familie en totaal ontoereikend.'

Vanaf het vliegveld ging Brad rechtstreeks terug naar het ziekenhuis waar hij twee maanden verbleef voordat hij nog een maand naar de afkickkliniek ging en verhuisde naar een rolstoeltoegankelijk huis waar hij op bedrust werd gelegd.

'Aan de ene kant was het goed, maar je komt uit het ziekenhuissysteem waar ik omringd ben door andere mensen in een rolstoel en ik heb alle verpleegkundige zorg en alles wat ik nodig heb', zei hij.

'We hebben het gevoel dat je naar het ziekenhuis gaat en als je eruit komt, zal het beter met je gaan, maar dat was bij mij gewoon niet het geval. Toen begonnen de grote mentale gevechten pas echt.'

Brad begon zijn identiteit in twijfel te trekken, die diep verwikkeld was in zijn wakeboardcarrière.

'Ik had een vraagteken boven mijn hoofd: wie ben ik? Wie is Brad zonder wakeboarden? Hoe stel ik mezelf voor? Ik zei altijd: “Hallo, ik ben Brad, ik ben een wakeboarder”, zei hij.

Drie jaar na het ongeval zei Brad dat hij zijn dieptepunt had bereikt.

'Mijn focus lag op de fysieke revalidatie. Ik wilde bewijzen dat de dokters ongelijk hadden, dat is wat ik wist te doen: vechten en hard werken en al die moeite doen, 'zei hij.

'Dat was drie jaar lang mijn fulltimebaan, ik ging gewoon revalideren en na drie jaar kon ik mijn armen nog steeds niet meer bewegen dan voorheen. Ik had het gevoel dat ik geen vooruitgang had geboekt, ik was gewoon ongelooflijk verdwaald.'

Terwijl hij werd opgenomen in de spinale afdeling, begon hij te schrijven over zijn ervaringen, een proces dat volgens hem een ​​'verlossende' manier was om zijn emoties te verwerken.

De beslissing leidde ertoe dat hij uiteindelijk zijn autobiografie, Owning It: The Ride That Changed My Life, uitbracht, die hij schreef door op een scherm te typen met een stylus in zijn mond.

Brad maakte ook opnieuw contact met een oude vriendin van zijn moeder en kinesioloog, Susie, die volgens hem een ​​'geschenk uit de hemel' was.

Susie gaf Brad de middelen om zijn mentale pijn te verwerken en een manier te vinden om dankbaar te zijn voor het leven dat hij heeft.

‘Ik zou proberen mijn focus te verleggen van achterom kijken naar wat ik had en alles wat ik ben kwijtgeraakt en alles wat ik niet meer kan doen, en beginnen te kijken naar wat ik wel kan doen’, zei hij.

'Wat kan ik doen? Welke kansen zijn er? Waar ben ik dankbaar voor? Wat heb ik waar ik echt dankbaar voor ben?'

Brads gezondheidsproblemen blijven aanhouden omdat hij te maken krijgt met chronische pijn, darmproblemen en autonome dysreflexie, een syndroom dat ervoor zorgt dat zijn bloeddruk tot gevaarlijke niveaus stijgt.

Zijn positiviteit en humor blijven echter sterk ondanks zijn uitdagingen.

'Ik hou ervan om mijn situatie onder de loep te nemen en er grappen over te maken. Siemand zou echt iets moeten zeggen om mij te beledigen,' zei hij.

'Ik ben nogal een stand-up man, ik kan tegen alle stieren*** op en ik kan nooit te laat komen.'

Het feit dat hij 'rolstoelgebonden' is, heeft hem er ook niet van weerhouden om in de datingscene te stappen en hij zei dat hij nog steeds een seksleven kan onderhouden.

'Dat was een van de grootste dingen waar ik echt kapot van was toen ik verloor. Mensen denken dat ik geen seks kan hebben – jij wel. Ik kan beginnen, maar kan het niet afmaken', zei hij.

'Er is de laatste tijd sprake geweest van een droge periode op het gebied van daten, maar in het begin was dat niet zo erg. Ik was verrast door de aandacht en interesse die ik kreeg.'

Brad gebruikt zijn ervaring om anderen te inspireren en motiveren. Hij spreekt regelmatig op scholen, liefdadigheids- en bedrijfsevenementen over hoe hij geluk vond na zijn blessure.

Een van zijn grootste lessen van de afgelopen negen jaar was om jezelf niet met anderen te vergelijken, ongeacht hun situatie.

'Op dit moment viert de vergelijkingscultuur, vooral op sociale media, hoogtij. Al vroeg liet ik mezelf een bepaald gevoel over mezelf voelen, gebaseerd op naar wie ik keek', zei hij.

'Ik zou naar iemand kunnen kijken met een blessure op een lager niveau dan ik, die zijn armen kan bewegen en ik zou van plaats willen ruilen, maar je weet nooit wat er in het leven van die persoon aan de hand is.'

'Het is een illusie om te denken dat we alleen maar van plaats kunnen ruilen en denken dat het allemaal beter zal gaan. In plaats van vergelijkingen te maken, gaat het om het opdoen van inspiratie.'