The daughter of John Latorre, the Melbourne underworld figure who was gunned down in his driveway has shared tragic new details about the moments after he was shot.

At a packed funeral service, Latorre was remembered as “a man of honor, respect and generosity,” and his daughter said she did “all she could” to save him after his execution killing.

The family hugged and cried as they entered the church, dressed from head to toe in black for the somber occasion.

As hundreds of mourners filled the pews of St. Monica’s Catholic Church in Moonee Ponds, Latorre’s flower-filled casket was displayed at the front of the church, complete with a floral wreath and a framed photo of Latorre.

A heart-shaped floral tribute was also placed at the front, with ‘Nonno’ written in red letters, while hymns played in the background in both English and Italian.

Mr Latorre is said to have been a discreet but influential member of the Australian branch of the ‘Ndrangheta’ – a powerful mafia organization from Calabria, southern Italy.

Latorre’s wife Maria and daughter Antoinette shared the role of the Catholic death rituals, which included sprinkling the coffin with water and lighting the memorial candle.

In delivering the eulogy, Antoinette said her father was a “pillar of strength.”

“Latorre means ‘the tower’ in Italian and daddy, you always will be,” she said.

‘My beautiful and wonderful father, I cannot believe that you are no longer here with us – it was not your time to go.

“I want you to know that I tried everything I could to help you that morning. I was close to you, just as you are to me.

‘My courage and strength came from you that day – we will always remember you and say your name, you will never be forgotten.

‘You were a man of honor, respect and generosity. You taught us the importance of family. You told us that we are strong and to hold our heads high.”

Latorre’s other daughter, Melina, broke down in tears as she delivered her eulogy, saying she had “never felt so much pain” and that her heart was “irreparably broken.”

“You taught us from such a young age the value of respecting our family and friends, which I think has become part of who we are,” she said.

‘Deep down you were a big softie and would do anything for us.

‘Not a day goes by that we don’t look at your picture and talk to you.

“I am truly sorry that you left this earth so suddenly and not on your time or God’s time.

“You didn’t deserve this.”

Father Joe Giacobbe introduced the Mass and said that in addition to formal tributes such as hymns, a clear tribute to Latorre was the large number of people who attended the funeral.

“If you want a tribute to the lord, look around,” he said.

“This is a pretty big church and it’s full, probably twice as big.”

A second introductory and opening prayer was also said in Italian, including a series of Ave Maria thanksgiving prayers.

Latorre was a fruiter who had been a fixture at the Melbourne Markets in Epping.

About 4:30 a.m. on March 12, he was shot in the driveway of his Greenvale home with gunshots to his upper body as he left for work.

He died instantly and his bloodied body was discovered shortly afterwards by a shocked relative.

The Herald Sun previously reported that Latorre’s murder contract had required the green light from the top of the mafia, suggesting it may have been some kind of fly-in-fly-out job.

Multiple sources confirmed to the same masthead that there was no way the murder of someone as high-status as Latorre could have happened without sanctions from the Honored Society bosses.

Detectives are piecing together the circumstances surrounding the murder and continue to appeal for any information relating to the murder.

It is believed that a small motorcycle was the getaway vehicle for the killer, and police intelligence suggests that the bicycle that ‘made a loud noise’ was seen near Latorre’s home in Buchanan Place around the time of the murder.

Police continue to investigate possible links between organized crime and the shooting.

No one has been charged in connection with his death and police are still searching for his killer.

Dit gebouw, boordevol kanonnen (allemaal gericht op Frankrijk), werd gebouwd door Henry VIII, belegerd door Cromwell, bezet door de hertog van Wellington (die hier stierf) en Sir Winston Churchill. Het was ook het toneel van een beroemd seksschandaal uit de 20e eeuw.

Meer recentelijk heeft Walmer Castle echter gediend als een weinig bekende – en verrassend bescheiden – koninklijke residentie. En vanaf morgen, slechts een paar maanden lang, zullen deze privévertrekken voor het eerst aan het publiek worden getoond.

Na genoten te hebben van een exclusieve preview, moet ik zeggen dat het niet de Tudor-kantelen of het originele paar Wellington-laarzen zijn die in mijn gedachten blijven hangen. Het is de smaak van wijlen koningin-moeder in een uitbundig decor uit de late jaren 70 – en dat dit zeker de enige plek was waar ze (een paar dagen per jaar) in een flat met drie slaapkamers woonde. Tot op de dag van vandaag staat haar stempel erop.

In 1978, tegen haar negende decennium, verwierf koningin Elizabeth de koningin-moeder een extra huis toen de koningin haar benoemde tot lid van het oude ambt van Lord Warden of the Cinque Ports. Deze erepositie dateert uit de middeleeuwen en wordt voor het leven toegekend aan een prominente nationale figuur. Walmer Castle, vlakbij Deal in Kent, wordt levenslang op gunst en gunst verhuurd.

Dit omvat verschillende historische kamers die een deel van het jaar voor het publiek te zien zijn, plus prachtige tuinen, een slotgracht, café, cadeauwinkel en theesalon, allemaal onder toezicht van English Heritage. Het kasteel beschikt echter ook over een privéappartement binnen de wallen. En nadat ze de eerste vrouwelijke Lord Warden in de 800-jarige geschiedenis van dit ambt was geworden, bracht de koningin-moeder een aantal zeer persoonlijke accenten aan.

Vanaf morgen mogen bezoekers door de ‘geheime deur’ in de oude Donjon. Ze worden onmiddellijk getransporteerd van de museumachtige sfeer van de openbare vleugel naar wat aanvoelt als een comfortabel, zij het vervaagd hotel uit het tijdperk van Fawlty Towers. Een versleten rode loper leidt langs een logeerkamer (met veel naoorlogs bruin meubilair) en een paar treden omhoog, met leuningen, naar een gang en een staande klok.

Hier vinden we een eerder functionele dan gezellige keuken met mooi zicht op de tuinen. Ik zie een Morphy Richards-broodrooster en open kasten in Formica-stijl, waaronder een roestvrijstalen theepot en een mengelmoes van mokken die menig kantine kent.

Deze waren eigendom van de meest recente Lord Warden, de voormalige chef van de Defensiestaf, Lord Boyce, en zijn overleden vrouw. Michael Boyce, een vooraanstaande voormalige onderzeeër, werd na de dood van de koningin-moeder in 2002 op deze post benoemd en woonde hier af en toe tot aan zijn eigen dood in 2022.

Sindsdien is de plaats leeg gebleven, in afwachting van de benoeming van een nieuwe Lord Warden door de koning. De Boyces hebben niets aan de plek veranderd, dus we hebben nu een perfecte momentopname van het leven bij Walmer in zijn koninklijke jaren.

We gaan verder naar de privé-eetzaal, ingericht in lentegroene tinten en onlangs omgedoopt tot de Sir Robert Menzies Room, naar de voorganger van de koningin-moeder. De grote Australische staatsman werd in 1965 benoemd tot Lord Warden als opvolger van Sir Winston Churchill en gebruikte het als zijn Britse basis. Zijn nalatenschap is de charmante verzameling Australische landschappen van hedendaagse kunstenaars.

Naast de deur bevindt zich de Queen Elizabeth Room, die ze opnieuw heeft ontworpen in een blauwgroen tint. De bomen en bladeren op het zijden behang passen bij het patroon op de bank. Hier las ze de kranten (vooral de racepers) en keek ze tv. Bezoekers zien op het scherm scènes van haar installatie als Lord Warden. We komen dan naar de slaapkamer van de koningin-moeder.

Hier zijn de bloempatronen het meest bloemrijk, met roze rozen die langs de kroonlijst, volants, het hoofdeinde en de gordijnen naar beneden stromen. Ze liggen ook overal in de fauteuil. Een sprei uit de jaren zeventig bedekt het bed. Aan de muur hangt naast koningin Victoria een JAK-cartoon uit de Evening Standard uit 1995.

Het toont de Queen Mum op de wallen van het naburige Dover Castle, zwaaiend met haar handtas naar een gehavende Fransman. Destijds was er een enorme ruzie geweest na een Frans bod om de haven van Dover (de belangrijkste van de Cinque Ports) te kopen. De lokale bevolking smeekte de koningin-moeder, als Lord Warden, om in te grijpen.

Hoewel ze geen partij kon kiezen in een politiek dispuut, kwam ze er aardig dichtbij en gaf ze haar privésecretaris de opdracht om namens haar te schrijven naar de minister van Transport, Sir George Young, ‘zodat hij zich bewust zou kunnen zijn van de diepe gevoelens van de burgers van deze oude zeehaven’. De Fransen trokken zich terug.

Zelfs de kaptafel werd naar haar smaak opnieuw ingericht, net als de badkamer ernaast met zijn grote marmeren omlijstingen. In haar latere jaren zou ze het liefst de groen betegelde badkamer aan de overkant van de gang met inloopdouche gebruiken. Het gastentoilet naast de deur heeft nog steeds een levendige oranje en gele bloemenbak met kitsch uit de jaren 70 erop geschreven. In een nis, bekend als het Telefoonbijgebouw, belde de koningin-moeder.

We vinden hier portretten van Lord en Lady Boyce en een telefoon die anekdotes over het leven afspeelt, opgenomen door de kinderen van Lord Boyce uit zijn eerste huwelijk, Hugo en Christine. Hugo Boyce herinnert zich dat hij een rillende bezoeker hoorde klagen dat Walmer (uitgesproken als ‘warmer’) omgedoopt moest worden tot ‘Colder Castle’.

Buiten blijft de meest opmerkelijke bijdrage van de koningin-moeder de tuin die ontwerper Penelope Hobhouse als cadeau voor haar heeft gecreëerd. Het omvat prachtige vormsnoei, een zomerhuis, een rechthoekige vijver en een beeld van een corgi op een bank waar een echte corgi met de koningin-moeder poseerde voor een portret.

Hoewel haar verblijf nooit meer dan een paar dagen per jaar duurde, was ze dol op deze plek. ‘Mijn slaapkamer was echt prachtig, en we zijn er zelfs in geslaagd een aantal gasten te ontvangen voor een diner in de geïmproviseerde eetkamer. De chef-kok was erg gelukkig in zijn kleine keuken en er hing een heerlijke sfeer in het kasteel’, schreef ze na haar eerste verblijf aan haar binnenhuisarchitect Oliver Ford.

Het personeel werd scherp gehouden. ‘Ze vond het zeker leuk als de dingen op haar manier werden gedaan’, zegt Kathryn Bedford, curator collecties voor English Heritage, met veel plezier. ‘Haar team zou haar eigen gordijnen naar beneden halen, omdat ze de gordijnen die wij hier hadden niet mooi vond.’

Zoals koninklijke biograaf Hugo Vickers opmerkt: ‘Het jaarlijkse bezoek veroorzaakte een enorme opschudding, waarbij zilver, glas en borden uit Londen werden meegenomen, om nog maar te zwijgen van speciale stoelen… Een deel van het meubilair, grapte de koningin-moeder, was ‘uit Windsor geknepen’. ‘

De titel van Lord Warden gaat terug tot de middeleeuwen, toen vijf Kanaalhavens een speciale status kregen. In ruil daarvoor zouden ze schepen voor de koning leveren en werden er forten gebouwd, met name Dover Castle. Walmer was een van de drie die werden toegevoegd voor extra bescherming nadat de scheiding van Hendrik VIII van Catharina van Aragon de paus ertoe aanzette een invasie van Engeland te eisen.

Tegen de 18e eeuw was de titel van Lord Warden een ere-sinecure geworden voor een voorname grandee van die tijd. Hoewel de hertog van Wellington grote herenhuizen had in Londen en Hampshire, bracht de hertog elke herfst graag entertainment door in zijn Kentse fort.

In 1842 leende hij het kasteel aan koningin Victoria nadat Brighton werd getroffen door een uitbraak van roodvonk. Victoria merkte op dat de ‘situatie charmant is… maar het huis erg klein is’. Na de Eerste Wereldoorlog trok een andere Lord Warden, Earl Beauchamp, zich plotseling terug in ballingschap in het buitenland om een ​​dreigend seksschandaal te voorkomen.

Hoewel hij een getrouwde vader van zeven kinderen was, had zijn homoseksuele smaak zich uitgebreid tot het voorstellen van lakeien en zelfs lokale vissers, in een tijd dat dit nog een strafbaar feit was.

Tijdens de Tweede Wereldoorlog bevond Walmer zich binnen het bereik van vijandelijke artillerie, waardoor het te gevaarlijk werd voor Winston Churchill om er zijn intrek te nemen nadat hij in 1941 Lord Warden werd.

Voorlopig zal English Heritage het decor van de koningin-moeder uit de jaren 70 laten zoals het is totdat de koning een nieuwe Lord Warden benoemt. Wie zou dat kunnen zijn? Eén kandidaat die in mijn gedachten opkomt, is zijn zus. Niet alleen heeft de Princess Royal een grote affiniteit met de zee, maar haar man, Sir Tim Laurence, kent de plaats ook heel goed – als voormalig voorzitter van English Heritage.

Door Connie Rusk voor Mailonline

Gepubliceerd: 19:38 EDT, 21 maart 2024 | Bijgewerkt: 20:05 EDT, 21 maart 2024

One thing is certain – no one who knew Luke D’Wit had the slightest inkling that a man they described as ‘kind and gentle’ and a ‘boring computer geek’ was capable of one murder, let alone a double killing.

After all, the 34-year-old didn’t drink, barely socialised and spent much of his spare time at his home in West Mersea, Essex, playing computer simulation games that were a world away from the violent ones so often enjoyed by others his age.

Above all else, he appeared entirely disinterested in money, and even spent some of his spare time volunteering for local clubs and charities.

Yet the chilling fact remains that on April 7 last year this same Luke D’Wit slipped a fatal dose of the powerful prescription opioid fentanyl into the drinks of Stephen and Carol Baxter, a kindly and wealthy couple who had befriended the oddball after he began doing IT work for their fitted shower mat firm.

And it is D’Wit who Detective Superintendent Rob Kirby, the head of the Kent and Essex Serious Crime Directorate which investigated the couple’s macabre deaths, this week described as both ‘cold and calculating’ and ‘one of the most dangerous men I have come across.’

So dangerous, indeed, that had he not been convicted, Det Supt Kirby believes he was ripe to offend again. ‘I have absolutely no doubt,’ he added. ‘That had he not been caught he would have gone on to commit further murders.’

How on earth, then, did this apparently mild-mannered website builder morph into a killer so cold-hearted that, as the jury heard, he even positioned a mobile phone at the Baxters’ home to stream live footage from their conservatory to a home security app on one of his own phones?

This allowed him to watch the oblivious couple dying in front of his eyes from the fatal dose of fentanyl he had administered, before sneaking back into the house to remove any incriminating evidence such as contaminated glasses.

He then wrote a codicil to the Baxters’ wills that would make him a director of their company Cazsplash Ltd, ensuring he would be a beneficiary of their extensive savings.

Yet as the Mail can reveal today, some of those who know him believe his motivation may have been even more sinister, rooted in a desire to ‘get one over’ on those who had written him off and commit the ‘perfect crime.’

‘He thought he was cleverer than most people and was sometimes frustrated that friends had moved on to better things,’ one of them told the Mail. ‘It was like he resented that his [anti-social] personality had got in the way.’

Certainly, D’Wit had failed to make much of his life by the time his path crossed with that of the Baxters.

He grew up as an only child with his dustman father Vernon and mother Jan in a cottage in Churchfields, West Mersea, and attended Thomas Lord Audley School in nearby Colchester before studying for a computer technology degree at the University of Essex.

After university, while friends escaped the close-knit community of Mersea Island in Essex for more exciting lives elsewhere, D’Wit drifted between jobs, working for a garden furniture company in Clacton, and later a furniture company in Colchester before, aged 22, setting up a website design company called Stand Out Studios Ltd with a friend.

It was dissolved 17 months later. ‘They designed a logo and that was it. I don’t think they even found any clients,’ one friend who knew D’Wit at the time told the Mail.

‘Luke thought that having his own website development firm was a status symbol… But it was never a proper company.’

His domestic life was barely more dynamic, with one friend revealing that as his contemporaries got into serious relationships and bought their own houses, the quietly spoken D’Wit remained at the family home with his mother – even, astonishingly, sharing a bedroom with her, with blue sheets for his bed and pink for hers.

‘He was definitely a bit of a mummy’s boy and a home boy,’ D’Wit’s former best friend, who did not want to be named, confided this week. ‘He did not seem to have any ambition and he never really progressed with his life.’

That included his social life: Uninterested in drinking culture, he eschewed the pubs and clubs popular with his peers and seemed little interested in romantic relationships.

‘A lot of us thought he was asexual because he never showed any interest in girls, or guys,’ the friend added. ‘He was into fashion or how he looked. He never had any massive desires for a load of money, or cars or anything else.’

The one thing that did interest the thickset, curly-haired D’Wit was an ongoing passion for IT which, by his mid-twenties, led to him becoming involved in designing and managing websites for local businesses.

He used his skills to help others, creating a Facebook page for the Mersea Island Lions Club – a community group that helps the ‘less fortunate’ in the area – as well as doing website work for the charity’s annual road run event.

D’Wit’s work with local organisations included voluntary work for the Mersea Carnival.

Heidi Cornish, a character witness for the defence, also told the court he had helped at a soup kitchen, adding: ‘He loved to be involved where people need help.’

But it was his IT skills that brought him to the attention of Mr and Mrs Baxter around ten years ago.

At the time the couple had just moved to the area from London and were working hard to promote Cazsplash Ltd, which they had launched in 2012.

A former adult educator, Carol Baxter had come up with the idea for bathroom mats that fit around curved or corner shower units and held the intellectual property rights to those. The company also sold matching towel sets.

Her husband, whom she married in 2000, was a fellow director of Cazsplash, as well as being a senior executive with multi-million-pound international property firm Jonas Lang LaSalle, which has its headquarters in Chicago.

The couple had two children together, a daughter Ellie, and a son, Harry, while Carol also had two children from a previous relationship.

They enjoyed the fruits of their success, with a five-bedroom £1million home.

Perhaps D’Wit had his eye on all this from the start or perhaps that was an idea that developed later. Either way, over time he inveigled his way into the couple’s lives to such an extent that some neighbours mistakenly thought he was a carer for Carol, who had an auto-immune condition.

He was certainly trusted enough by the mother-of-four to assist her with her medication, as well as making the couple ‘disgusting’ smoothies that he said was for the benefit of their health.

It was via these smoothies that, the prosecution suggested, D’Wit administered his fatal dose of fentanyl.

‘It’s difficult to imagine any scenario where two individuals who are not prescribed fentanyl could accidentally contaminate their food with this drug,’ prosecutor Tracy Ayling KC told the jury.

D’Wit’s IT skills also enabled him to create fake online personas to ‘manipulate’ the family, among them bogus doctors.

One called ‘Andrea Bowden’ was based in Florida and gave helpful advice on alternative treatments for Mrs Baxter’s thyroid condition. Conveniently, ‘Andrea’ suggested limiting contact with the couple’s children.

The defendant claimed these inventions were masterminded by Stephen Baxter to encourage his wife to take her medication.

Mr Baxter, of course, was no longer around to defend himself. But in any case D’Wit’s ploy was flawed because there were so many responses to the bogus experts from an obviously ignorant Mr Baxter that it was clear he had no idea they didn’t exist.

Meanwhile, the jury were played a sinister recording in which D’Wit could be heard practising the voice of one of the false identities he had fabricated, this creation had to speak to Mrs Baxter.

Using a high-pitched voice, he said: ‘Hi Carol, it’s Jenny. It’s Cheryl’s sister… Yes, oh, so nice to finally speak to you after all these messages we’ve been doing.’

In court, D’Wit insisted he had been practising this in order to cheer Carol up.

Another disturbing detail uncovered by detectives was that D’Wit told the family he had bone cancer and was having scans.

They assumed this was in order to get the Baxters’ sympathy but it was a claim that was demolished in court where it emerged no hospitals had a record of him receiving treatment.

That D’Wit’s relationship with the unwitting Baxters was based on a number of lies was clear.

Even so, quite when he began to formulate the plan to murder them is unknown – although in court the jury learned that, in a curious twist, a 17mm metal tack had been found in Mrs Baxter’s digestive system in 2022 after she complained of pain.

The same tacks would later be found at D’Wit’s house. The jury was told to ‘consider how the tack got inside her’.

Perhaps D’Wit feared time was running out: At one point, the court learned, the Baxters appeared to tire of D’Wit’s almost permanent presence at their house and began to leave a box outside the front door so he could drop things off without going in.

According to Ellie they had even discussed sacking D’Wit.

Yet he managed to ingratiate himself further, running shopping errands for the couple and taking Mrs Baxter to West Mersea’s Flow Performance gym where they did fitness classes together. D’Wit, who had been overweight, shed several stone in this period.

Then, in April 2023, Luke D’Wit took the calculated decision to administer a deadly dose of fentanyl to the couple who had placed so much trust in him.

Two days later, in a scene fit for a horror film, their bodies – sitting in their favourite armchairs in the conservatory of their home – were found by a hysterical Ellie.

Given the apparent lack of suspicious circumstances, detectives initially suspected carbon monoxide poisoning.

It was only when, weeks later, tests revealed fentanyl in the couple’s systems that a murder investigation was launched – with Ellie and her partner, Marcus Young, among the initial suspects.

Mercifully, detectives soon concluded they had had no part in the deaths, although Ellie still had to endure cross-examination in court, where she emotionally told the jury: ‘All I’m guilty of is loving my parents.’

Detectives’ sole attention was now on D’Wit, who had made a point of telling officers he was ‘almost like a son’ to his victims and in court described himself ‘literally running’ to the Baxters’ house when Ellie told him they had died.

He certainly had the means to commit the appalling crime: A search of his home five minutes away from the Baxters’ revealed an ample supply of fentanyl which had been used by his father, who died of cancer in 2021.

A makeshift pestle and mortar was also discovered, which may have been used to grind it up, along with other substances his victims unwittingly ingested, such as fatal levels of an antihistamine found in Mrs Baxter’s body.

Some of Carol Baxter’s jewellery was also found behind a sofa at his home.

Yet despite the verdict and the unfolding evidence in court of D’Wit’s dark side, there remains a sense of profound disbelief among those who know him that the man they always felt could not hurt a fly had been convicted of such a cruel and callous crime.

‘I was out walking my dog when my mum called me to say he had been charged, and I thought it must have been a different Luke D’Wit. I checked his address to convince myself it was really him,’ his ex-best friend said. ‘What came out in court was just shocking. I always thought he didn’t have an aggressive bone in his body.’

‘He just looked like your average computer geek,’ a neighbour of the Baxters added: ‘I still can’t believe that he did these murders. I just don’t see how he had it in him.’

As we have seen, tragically he did – with fatal and devastating consequences.

YOUR Facebook notifications are forever (again) about the change.

Facebook has announced that it is bringing back the Poke button, one of the platform features dating back to 2004.

2

2

The feature wasn’t completely gone, although it had been largely retired since about 2014.

The Poke button has been hiding deep in your Facebook settings all this time.

But its popularity has recently skyrocketed again after web developers made the button more visible.

I poked Priscilla and now we’re married.

Facebook founder Mark Zuckerberg

Thanks to a small design tweak, the number of Pokes exchanged on the platform has increased thirteen times, according to Facebook.

And it has piqued the interest of Gen Z and Millennial users ages 18 to 29, who made up about half of Pokes in recent weeks.

“Wait, I thought they removed ‘poke’ years ago. How do you poke someone?’ one Facebook user wrote on Wires.

Another added: “I remember when FB had that ‘POKE’ button, I just found it and my last Pokes were in 2014. Glad it’s back.”

Facebook made changes to the Poke button earlier this year.

In 2017, there was a small attempt to bring back the Poke by putting it on profile pages, but the trend didn’t catch on again.

It was a fad in the early days of Facebook, but its popularity faded in the 2010s.

What’s the point of poking?

Facebook never defined what the idea behind poking was, but users made up their own interpretations.

For many, it was the original button to jump into someone’s DMs.

For others it was a funny way to annoy someone.

In response to the Poke revival, Facebook founder Mark Zuckerberg joked on Threads, saying, “Nature is healing.”

Zuckerberg then revealed who his very first Poke was, confirming to millions of people that their flirtatious attempts at poking weren’t entirely in vain.

“I poked Priscilla and now we’re married.”

How do I poke someone on Facebook?

You can see and send Pokes on Facebook via your por page.

Or you can search for a friend and there will be a Poke button to the right of their name.

When you poke someone, he or she will receive a notification.

It’s a quirky way to remind someone you’re online, or even to make a new connection.

If you don’t want someone to poke you, you can block him/her.

Het is een van de best bewaarde nederzettingen uit de bronstijd in Groot-Brittannië, wat vergelijkingen oplevert met het Italiaanse Pompeii.

Nu geeft een nieuwe studie meer inzicht dan ooit tevoren in de levens van Britten op Must Farm in Peterborough, 3000 jaar geleden.

De bewoners leefden een leven van ‘gezellige huiselijkheid’ en aten met honinggeglazuurd hertenvlees en vlezige pap, zeggen archeologen van de Universiteit van Cambridge.

Andere verrassend verfijnde kenmerken van de nederzetting zijn sieraden met geïmporteerde kralen, kleding van fijn vlaslinnen en zelfs een prullenbak voor gereedschap.

Must Farm was minder dan een jaar oud toen het op mysterieuze wijze werd verwoest door een catastrofale brand, hoewel men denkt dat alle inwoners zijn ontsnapt.

De nieuwe studie is afkomstig van de Cambridge Archaeological Unit (CAU), die bijna tien jaar geleden Must Farm heeft opgegraven.

Het beschrijft duizenden artefacten daar, waaronder een aardewerken kom met de vingerafdrukken van de maker gevangen in de klei en die nog steeds zijn laatste maaltijd bevatte.

Chemische analyse onthulde sporen van een tarwepap vermengd met dierlijke vetten – mogelijk geiten- of edelherten.

Ongelooflijk genoeg rustte er nog steeds een gebroken houten spatel die voor het roeren werd gebruikt tegen de binnenkant van de kom.

‘De site geeft ons tips voor recepten voor ontbijten en braaddiners uit de Bronstijd’, zegt projectarcheoloog dr. Chris Wakefield van CAU.

‘Chemische analyses van de kommen en potten toonden sporen van honing samen met vlees van herkauwers, zoals herten, wat erop wijst dat deze ingrediënten werden gecombineerd om een ​​vorm van prehistorisch met honing geglazuurd hertenvlees te creëren.

‘Het lijkt erop dat de bewoners hun vleessappen hebben bewaard om als topping voor pap te gebruiken.’

De inwoners van de Must Farm hadden waarschijnlijk favoriete stukken vlees, waarbij ze bijvoorbeeld vaak alleen de voorpoten van een zwijn meenamen om te braden.

Visgerechten die de voorkeur hadden, waren snoek en brasem, die gevangen hadden kunnen worden uit een langzaam stromende rivier beneden.

Archeologen denken dat Must Farm bestond uit grote houten roundhouses die op palen boven de rivier waren gebouwd.

De hele nederzetting zou ongeveer 2 meter boven de rivierbedding hebben gestaan, met loopbruggen die enkele van de hoofdhuizen overbrugden.

Het zou relatief klein zijn geweest, met plaats voor maximaal 60 personen, inclusief kinderen.

Must Farm werd in 1999 ontdekt, maar pas in 2015 begon de Cambridge Archaeological Unit van de Universiteit van Cambridge met opgravingen op de locatie.

Sindsdien hebben bijna 100 wetenschappers en specialisten de vondsten uit de oude Engelse nederzetting geanalyseerd.

Daartoe behoren grote hoeveelheden gereedschap, sieraden en persoonlijke bezittingen, waaronder een ketting van kralen gemaakt van glas, barnsteen, siltsteen en schalie, geïmporteerd uit verre landen als Denemarken en Iran.

In totaal werden 49 glaskralen gevonden en experts denken dat ze allemaal afkomstig zijn uit verre oorden, waaronder Noord- en Oost-Europa en het Midden-Oosten.

‘Dergelijke voorwerpen zouden geleidelijk duizenden kilometers afleggen in een lange reeks kleine transacties’, zei dr. Wakefield.

Stoffragmenten, weefgetouwgewichten en klosjes – kleine cilindertjes omwikkeld met draad – laten zien dat bewoners ter plekke hun eigen kleding maakten.

Keramische en houten containers die gebruikt hadden kunnen worden bij het bereiden en serveren van voedsel, zijn onder meer kleine kopjes, kommen en grote voorraadpotten.

Ter plaatse gevonden speren, tot wel 3,5 meter lang, en zwaarden, werden net zo vaak gebruikt bij de jacht op dieren als bij rivaliserende groepen.

Er waren ook sikkels (messen voor het oogsten van gewassen), bijlen en gebogen ‘gutsen’ die werden gebruikt om hout te hakken en te beitelen, evenals draagbare scheermessen voor het knippen van haar.

Direct onder een van de roundhouses werd één intacte bijl gevonden, waarvan de experts denken dat deze daar opzettelijk is geplaatst als een teken van geluk, of als een offer aan een of andere geest na voltooiing van de bouw.

Ondertussen bevatte een grote houten prullenbak beschadigd bronzen gereedschap dat waarschijnlijk wachtte om te worden omgesmolten en opnieuw te worden gemaakt.

Er bestaan ​​nog steeds enkele mysteries rondom Must Farm, waaronder de oorzaak van de brand die het verwoestte, die ‘waarschijnlijk nooit bekend zal worden’.

‘Sommigen beweren dat het misschien is aangevallen, omdat de bewoners nooit zijn teruggekeerd voor hun goederen, die vrij gemakkelijk uit de ondiepe wateren zouden kunnen worden gehaald’, zegt David Gibson van CAU.

Toen de brand uitbrak, zouden gebouwen en hun inhoud zijn ingestort in de modderige rivier eronder, die de verschroeide resten ‘dempte’.

De combinatie van verkoling en wateroverlast leidde tot een ‘uitzonderlijk’ behoud, waardoor de plek de bijnaam ‘Britain’s Pompeii’ kreeg.

Er was geen bewijs dat mensen omkwamen in de brand, maar verschillende jonge schapen zaten vast en werden levend verbrand, zoals blijkt uit de skeletresten.

Verschillende kleine hondenschedels suggereren dat de dieren in eigen land werden gehouden, misschien als huisdier, maar ook om te helpen bij het vangen van prooien.

‘Coprolieten’ van honden – gefossiliseerde uitwerpselen – onthullen de huisdieren die gevoed werden met restjes van de maaltijden van hun baasjes.

De nieuwe studie is gepubliceerd in twee delen (deel I En Deel II), beide online beschikbaar.

A VIDEO recently surfaced on Facebook showing bizarre images of termites running into dead ends.

In the images, viewers can see a ring of termites following each other in a circle.

1

The termites, which appear to be in a fungus, do this until they die of exhaustion.

The clip, uploaded by Simon Jeffery, was shared on Facebook to the Australia & New Zealand Fungus Identification group.

Jeffrey took the images about five years ago in Maleny, Queensland, Australia.

He told Live Science in an email that he was at a woodworking show when he filmed the incident.

“[They had] all different types of bark and all kinds of critters breaking down the woods… It was a really cool barn,” Jeffery said.

He noted that he wasn’t sure if the stable owner added the termites to the fungus, according to LiveScience.

The phenomenon is the result of strong pheromones produced by termites.

These pheromones are released by termites so that others can find their way back to the nest.

The practice is not uncommon among social insects and can also be seen in ants.

Although the pheromones are intended to guide lost termites back to their pack, they can sometimes result in death.

“In this video, they are engaged in a ‘death spiral,’ which has been well documented in ants and a few termites,” said Thomas Chouvenc, assistant professor of urban entomology at the University of Florida’s Fort Lauderdale Research and Education Center. Living Science.

“When a group of foraging social insects accidentally enters a death spiral, they usually die of exhaustion,” he added.

This is especially true when there is a lot of traffic as the scent is more powerful and attractive.

“For termites, the physical contact of following a predecessor in line is often a simple way to organize good traffic flow,” Chouvenc said.

“Such lines are very common in termites and lead them from A to B. In the case of this video, that line made a loop because of the physical circle from the fungi’s morphology.”

It is not clear when the first termite death spiral was observed, but an ant death spiral was first described in 1921 by American entomologist William Beebe.

Beebe observed a death spiral with a circumference of 300 meters and it reportedly took each ant two and a half hours to make one revolution.

Zit jij lekker? Dan zit je waarschijnlijk in de premium economy en niet in de goedkope stoelen achterin het vliegtuig.

Premium economy-hutten van British Airways, Virgin Atlantic, Emirates en anderen beloven kleinere hutten, grotere stoelen, beter eten en extra beenruimte.

Vlieg premium economy en u krijgt ook een grotere bagagevrijstelling plus extraatjes vóór de vlucht, zoals speciale incheckbalies en vroeg instappen.

De toegevoegde extra’s zijn populair. Insiders van luchtvaartmaatschappijen zeggen dat premium economy-stoelen deze zomer veel sneller verkopen dan alle andere, vooral op belangrijke vakantieroutes naar Amerika, het Caribisch gebied en Dubai.

‘Premium Economy wordt zo’n goed ontvangen cabine’, zegt Justin Penny, hoofd luchtvaart bij reisbureau Flight Centre.

‘Veel budgetreizigers die in economy reizen, hebben het gevoel dat ze geen waar voor hun geld krijgen, omdat ze alleen maar goedkopere tarieven willen. Dan zijn er mensen uit de zakenwereld en de eerste klasse die misschien het gevoel hebben dat ze ook geen waarde krijgen, omdat ze veel betalen.’

Premium hutten hebben echter de neiging om de duimen omhoog te steken.

‘De prijs is uiteraard heel belangrijk’, zegt Penny. ‘En dat is afhankelijk van de beschikbaarheid. Je moet ook verder kijken dan het harde product [the seat dimensions]aangezien deze over het algemeen behoorlijk vergelijkbaar zijn.’

De kwaliteit van het eten en drinken, het entertainment, het aanbod van voorzieningen en de vriendelijkheid van de service zorgen samen voor een ‘X-factor’ die verder gaat dan alleen de prijs/zitplaatsgrootte, zegt hij.

De vuistregel voor het verkrijgen van de beste deal is om dicht bij uw vertrekdatum te boeken, wanneer de tarieven doorgaans 10-35 procent hoger zijn dan de economy – gemiddeld zijn ze meestal 85 procent duurder.

Premium Economy-cabines bestaan ​​al sinds het begin van de jaren negentig, toen de Taiwanese luchtvaartmaatschappij EVA Air ze voor het eerst introduceerde (in 1991), snel gevolgd door andere luchtvaartmaatschappijen.

Hier bekijken en beoordelen we enkele van de belangrijkste spelers.

Virgin Atlantic: toeters en bellen

Het draait allemaal om de ‘kleine details’ in de premium economy-hutten, volgens Virgin Atlantic, dat terugkomt in extra’s zoals porseleinen serviesgoed op de foodservice met menu’s met gerechten als kip- en preitaarten en barbecue pulled pork.

U krijgt bij het instappen een glaasje bubbels aangeboden (in plaats van na het opstijgen, meestal op BA). Snacks zijn te allen tijde verkrijgbaar bij een ‘Wander Wall’ met eiwitrepen, chocolade, pretzels en chips in de voorraadkast.

Een voorzieningenpakket met een tandenborstel, tandpasta, oogmasker en oordopjes is ook inbegrepen, en u krijgt zowel voorrang bij het instappen als voorrang bij bagageaflevering bij de carrousel.

Bovendien is er een speciale check-in om wachtrijen in economy class te vermijden.

IS HET DE MOEITE WAARD? Ja: het is levendig en voelt bijzonder, ook al zijn de stoelen niet veel groter.

Leun achterover en ontspan met een glas bubbels na het opstijgen in BA’s premium economy-versie – genaamd World Traveler Plus. Alcohol en twee maaltijden geserveerd op porseleinen serviesgoed zijn inbegrepen, evenals iets bredere stoelen – meestal ongeveer 2,5 cm breder – met een redelijke hoeveelheid extra beenruimte van ongeveer 12 cm.

Andere extra’s zijn onder meer een hoofdtelefoon met ruisonderdrukking, een persoonlijk entertainmentsysteem en een ‘stijlvolle amenity kit gemaakt van gerecyclede flessen’ met lippenbalsem, een oogmasker, tandenborstel en tandpasta.

U krijgt ook een stopcontact, voorrang bij het instappen en het dubbele van de gebruikelijke bagagevrijstelling (twee tassen van 23 kg).

Op de World Traveler Plus-pagina van ba.com is het een beetje verwarrend of toegang tot de luchthavenlounge is inbegrepen in de premium economy-tarieven… pas op, want dat is niet het geval – als u doorklikt, ontdekt u dat u extra moet betalen voor een pas.

IS HET DE MOEITE WAARD? Twijfelachtig… de stoelgrootte is vergelijkbaar met die van de economie en de add-ons missen pit.

Emirates: Keuze uit het stel

Ontspan in crèmekleurige lederen stoelen met een royale beenruimte van 100 cm in de premium economy cabine van Emirates, die is voorzien van gezellige mahoniehouten wandpanelen. De stoelen hebben hoofdsteunen die op zes manieren kunnen worden versteld, en er is een gedempte beensteun die omhoog gaat om uw kuiten te ondersteunen.

Voorzieningensets zijn gemaakt van gerecyclede materialen met een tandheelkundige kit, oogmasker en boekenlegger.

De maaltijden hebben een luxe uitstraling: het eten wordt geserveerd op Royal Doulton porselein met linnen dienbladdoeken en servetten, bij gerechten als Thais peperrundvlees met jasmijnrijst en paksoi, of salades bestaande uit gegrilde paprika, artisjokken, pijnboompitten, asperges en parmezaanse kaas.

IS HET DE MOEITE WAARD? Absoluut: Emirates was traag in de races die premium economy aanboden, maar nu is het de leider van het peloton, ook al kan de prijs wat hoog zijn.

Kies uw hoofdmaaltijd 24 uur vóór uw vlucht met behulp van de ‘Book the Cook’-functie van Singapore Airlines, dat bekend staat om zijn beter dan gemiddelde eten.

Klanten uit de premium economy – net als die in de zakenwereld en de eerste klasse (maar niet in de economie) – kunnen kiezen uit roergebakken varkensvlees met jasmijnrijst en choy sum of roergebakken ‘kung pao’-kip met cashewnoten en Aziatische groenten en noedels. Er is champagne beschikbaar, niet alleen mousserende wijn.

Premium Economy-cabines hebben een strak grijs lederen interieur en stoelen met zowel voet- als kuitsteunen. Per zitplaats zijn er twee USB-punten en handige leeslampjes.

Er zijn oortelefoons met ruisonderdrukking aanwezig, maar geen voorzieningensets, hoewel u wel tandenborstels, oogmaskers en oordopjes kunt aanvragen. Premium Economy-passagiers krijgen voorrang bij het instappen.

IS HET DE MOEITE WAARD? Kan beter: de tarieven stijgen voor premium economy en u verwacht misschien iets meer voor uw geld, hoewel de service geweldig is.

Qantas: Fatsoenlijke extra’s

De stoelen zijn ruim in de premium economyklasse, met een stoelafstand van 40 inch, wat gunstig is in vergelijking met andere luchtvaartmaatschappijen – en vooral belangrijk op lange vluchten naar Australië. De nieuwste cabines zijn voorzien van slim verstelbare ‘gevleugelde privacyhoofdsteunen’, die rondbuigen en uw buren effectief buitensluiten.

Het cabine-interieur heeft een ingetogen, smaakvolle uitstraling in grijstinten. Elke stoel heeft twee USB-oplaadpunten en een Bluetooth-audioverbinding met het entertainment-touchscreen. Er zijn hoofdtelefoons met ruisonderdrukking en voorzieningensets met oogmaskers, tandenborstels en tandpasta aanwezig.

Het eten wordt geserveerd op porseleinen servies van de Australische ontwerper David Caon. Verwacht rundvlees met zwarte peper, oesterzwammen en rijst, geserveerd met Australische mousserende wijn.

Voordat u vertrekt wordt er een drankje aangeboden en er is een zelfbedieningssnackbar met eiwitrepen, fruit, chocolade en chips.

IS HET DE MOEITE WAARD? Ja, vooral als je zo’n afstand aflegt: de toeslag is niet te hoog en de stoelen zijn goed geproportioneerd.

Cathay Pacific: Stijlvol en doordacht

Nieuwe premium economy-stoelen hebben lederen hoofdsteunen die rond buigen, wat bijdraagt ​​aan de privacy en het ‘intelligente verlichtingsontwerp’ – dat wil zeggen, goed voor het lezen en gebruiken van laptops. Er zijn kuitsteunen en voetsteunen aanwezig, en de algehele uitstraling is veel meer zakelijk dan economisch.

Eten is een sterk punt met Kantonese gerechten, zoals garnalencurry in Hong Kong-stijl of ‘varkensribbetjes met ananas en Chinese zoete tomatensaus en gestoomde jasmijnrijst’, naast steaks en gebraden kip. Er worden drie rode wijnen en drie witte wijnen aangeboden, maar geen mousserende wijn.

Entertainmentsystemen in de nieuwste hutten beschikken over bijzonder grote (15,6 inch) schermen met bluetooth-audiokoppeling.

IS HET DE MOEITE WAARD? Zo ongeveer, als je jezelf wilt trakteren op heerlijk eten en service – jammer dat de prijs zo hoog was toen we checkten.

American Airlines: Kan het beter doen

Verwacht nogal sombere antracietgrijze interieurs met leren stoelen in de premium economy-cabines van American Airlines. Op sommige routes wordt een speciaal ‘chef-geïnspireerd’ voedselmenu aangeboden voor premium economy, maar niet op alle – waar u eenvoudigweg een standaard economy-maaltijd geserveerd krijgt.

U krijgt echter een ‘Casper’-slaappakket met een lendenkussen en een dagdeken (niet meegeleverd in de economyklasse) en een voorzieningenpakket met een tandenborstel, tandpasta, bodylotion, oogmasker, sokken, oordopjes en een pen .

American Airlines, de eerste grote Amerikaanse luchtvaartmaatschappij die in 2017 een echte premium economy-dienst tussen economy en business class introduceerde, biedt ook vluchtsystemen waarmee je Apple TV kunt kijken.

IS HET DE MOEITE WAARD? Waarschijnlijk niet: de winstmarge is substantieel, de voedselprijs is variabel, en er ontbreekt een gevoel van exclusiviteit boven de economy class.

All Nippon Airways: Superservice (en sake ook)

Donkerblauwe en grijze stoelen met een no-nonsense businessclass-aanpak zijn aan de orde van de dag op ANA.

Op het menu staan ​​verse salades en fruit, samen met speciaal bereid brood dat is ontworpen om (wonderbaarlijk) zacht en vers te blijven tijdens lange vluchten.

De drankjes zijn bijzonder goed: je krijgt wat er in de business class wordt aangeboden, inclusief champagne en een selectie sake- en pruimenwijnen. Snacks zoals rijstcrackers zijn tijdens de vluchten verkrijgbaar.

U krijgt ook pantoffels en een schoenlepel, en u kunt om tandenborstels en tandpasta’s, oogmaskers en oordopjes vragen.

Een van de grootste voordelen van terugvliegen vanuit Japan is dat premiumklassetickets toegang geven tot lounges op de luchthavens Haneda, Narita en Kansai.

IS HET DE MOEITE WAARD? Zeker, als je een van de goedkopere retourtarieven kunt krijgen.

Het allerbeste in de premiumbranche

Ik voelde me een beetje underdressed toen ik vorig jaar in spijkerbroek en sportschoenen aan boord ging van de premium economy-cabine van Emirates, toen ik naar Dubai vloog. schrijft Harriet Sime.

Het had zo’n business class-gevoel dat ik bij de cabinepersoneelmanager vroeg of de gigantische 37A-stoel, bekleed met leer en met een notenhouten cocktailtafel, van mij was. ‘Ja, mevrouw Sime,’ was het antwoord, terwijl ze aanbood mijn jas aan te nemen en mij enkele minuten later een glas champagne, een driegangenmenu en een warme handdoek aanbood.

Ik zat naast een zakenman uit Dubai die zei dat het premiumaanbod van Emirates het beste ter wereld was en ‘beter dan sommige business class-hutten’.

Ik moet het ermee eens zijn. Laten we hopen dat andere luchtvaartmaatschappijen dit snel zullen inhalen.

Kent u het oude gezegde ‘geldpraat en rijkdomgefluister’ nog? Niet veel doen dat. Tenminste, dat denk ik na een vluchtige scroll door TikTok.

Het socialemediaplatform staat vol met goeroes die rijk worden en opscheppen over hun banksaldo, maar een verraderlijke subgroep hiervan is vaak het populairst. Hun beste tip voor een luxe leven? Word niet rijk door het te verdienen, maar door ermee te trouwen.

Eén daarvan, Dixie D’Amelio, een 22-jarige influencer met een fanbase van 57 miljoen mensen, ging viraal voor een video waarin ze klaagt dat ze moet werken en besluit dat ze in plaats daarvan ‘rijk gaat trouwen’. Zij is niet de enige. De hashtag How To Marry Rich is 3,9 miljoen keer bekeken op het platform en een hele online-industrie belooft luidkeels aspiranten te helpen precies dat te doen.

Ik ben niet naïef. Dixie en haar soortgenoten zijn niet de eersten met plannen om voor geld te trouwen. Maar ooit werd er discreet over het advies gefluisterd. Die beleefdheid gaat verloren in de ondertitelde TikTok-video’s van vandaag.

Maar het is niet alleen dat ze indiscreet zijn. Ze hebben het ook duidelijk mis. Alleen voor het geld trouwen is geen garantie voor geluk, en ik kan het weten, want ik leef tussen vrouwen die het wel hebben gedaan.

Ik ben opgegroeid met wat nu in de mode ‘voorrecht’ wordt genoemd. En ja, ondanks de occasionele moeilijke jaren zijn het vriendelijke jaren geweest.

Mijn man weet dat ik altijd waarde heb gehecht aan financiële onafhankelijkheid, en het opofferen ervan voor een leven vol vrije tijd heeft mij nooit in de verleiding gebracht. Natuurlijk heb ik genoten van de vakanties naar de Malediven via de eersteklas lounge, de boetieks in Knightsbridge en de met Michelin-sterren bekroonde lunches, maar ik heb die levensstijl nooit omwille van zichzelf nagestreefd. En ik heb daarvoor nooit op een man vertrouwd.

Als ik ooit in de verleiding was gekomen om mijn eigen verdienvermogen op te geven, zouden de vooroordelen en de spot met de vrouwen in die situatie mij te kwaad hebben gemaakt om er echt van te kunnen genieten.

Je zou je kunnen voorstellen dat het vleiend zou zijn om beschreven te worden als een ‘trofeevrouw’, met al zijn connotaties van decadente glamour. In plaats daarvan werd ik de eerste keer dat er van mij werd aangenomen dat ik er een was, gestoken door hoe leeg mensen dachten dat ik was, totdat ze me vroegen wat ik deed.

Ik ben een schrijver, gespecialiseerd in financiële journalistiek, maar al te vaak nemen mensen niet de moeite om ernaar te vragen. Een vrouw die ‘rijk trouwt’ zoals de TikTokkers zo meedogenloos bepleiten, verliest haar eigen identiteit en wordt gewoon een deel van de entourage van haar man.

Ik herinner me een man die parkeerde in de buurt van een bewonerspark buiten mijn huis in Kensington en tegen me zei toen ik hem vroeg verder te rijden: ‘Leen de auto van de man niet tenzij hij je laat zien hoe je hem moet parkeren, lieverd.’ In een kunstgalerie in St James’s kreeg ik te horen dat het prima was als ik een stuk wilde reserveren totdat mijn man ermee had ingestemd.

Een verkoper bij een meubelwinkel aan King’s Road wees me er behulpzaam op dat ze open waren in het weekend, wanneer mijn man misschien langs kon komen om mijn keuzes goed te keuren. De lijst met kleine vernederingen is lang.

Natuurlijk klinkt dit misschien irrelevant voor jonge meisjes die op zoek zijn naar sensatie en verleid worden door de glamour van een rijke man. Waarom maakt het hen uit wat anderen denken als ze het geld van hun man laten zien en nooit een dag hoeven te werken? Maar laat ik er een waarschuwend woord aan toevoegen.

Ik heb in mijn leven veel Assepoesters gekend en weinig of geen van hen krijgen een gelukkig einde. Ja, het lijkt misschien goed te beginnen. De zomerbruiloft in een Toscaans kasteel komt regelrecht uit een sprookje, net als de couturejurk en de tien-karaats diamanten ring.

Ik heb vrouwen gekend van wie de man hen £10.000 per week zakgeld gaf gedurende de looptijd van het huwelijk.

Wat uiteraard niet met rijkdom te koop is, is emotionele stabiliteit of gemoedsrust. Noch voor hen, noch voor hun echtgenoten. De vrijwel constante angst om niet goed genoeg te zijn of vervangen te worden door iemand die beter is, zorgt ervoor dat geen van beide partijen gelukkig is.

Het is vaak slechts een kwestie van tijd voordat privédetectives worden ingeschakeld om echtgenoten te volgen, of advocaten worden ingeschakeld om het geld te volgen. Wanneer u een transactionele benadering van relaties hanteert, vraagt ​​u om behandeld te worden als handelswaar.

Het begint onvermijdelijk mis te gaan. En als de geldkraan wordt dichtgedraaid, zijn er soms wanhopiger of inventievere maatregelen nodig voor vrouwen die voor geld trouwen en hun eigen geld niet verdienen.

Ik hoorde onlangs van een winkel aan de Brompton Road die contant geld aanbiedt voor designerhandtassen, gekocht in een van de vele luxe boetieks in de omgeving. Omdat ze op hun hoede zijn om een ​​digitaal spoor achter te laten dat hun echtgenoten kunnen volgen, kunnen vrouwen binnenlopen met een Hermes- of Chanel-handtas ter waarde van duizenden ponden, betaald met zijn creditcard, en met contant geld vertrekken.

Degenen die dat nodig hebben, kunnen op deze manier een behoorlijk appeltje voor de dorst opbouwen, zonder dat een echtgenoot (of waarschijnlijker: zijn accountant) achterdochtig wordt. Het is een huiveringwekkende herinnering aan de vernedering van financiële afhankelijkheid en een ijzersterke huwelijkse voorwaarden.

Want wat Dixie en haar fans ook moeten erkennen, is dat het één ding is om voor geld te trouwen, en iets heel anders om eraan vast te houden als je gaat scheiden.

Hoe zorgelijk dit ook is voor de vrouwen in kwestie, ik ben ook bezorgd voor de mannen die al dan niet wetende deelnemers zijn aan deze smakeloze handel.

Als moeder van twee jongens aarzel ik bij het idee van een toekomstige partner die hen ziet als niet meer dan een upgrade van hun levensstijl, ook al is geen van beiden oud genoeg om te daten.

Als ik vermoedde dat iemand achter mijn jongens aanzat om hun geld, zou ik liever een cheque uitschrijven en de jonge vrouw inpakken.

Dat klinkt misschien hard (en een beetje neurotisch), maar op de lange termijn zal het beide partijen behoeden voor het gedoe en het liefdesverdriet. Mijn advies aan jonge mannen is hetzelfde als aan jonge vrouwen. Trouwen omdat je dat wilt, niet omdat je indruk op mensen wilt maken.

Als dit alles de jonge vrouwen van TikTok er niet van kan overtuigen hun ‘trouw rijk’-plannen niet door te zetten, stel ik voor dat ze werken aan het ontwikkelen van een Kardashian-niveau van zelfvertrouwen.

Zonder dit kunnen ze merken dat ze hun grip op de realiteit verliezen, evenals hun buit. Het impostersyndroom is net zo verlammend voor de vrouw in de slaapkamer als voor de vrouw in de directiekamer.

Elke blik en elk woord dat tegen hen wordt gezegd, zal onzekerheden veroorzaken die worden gevoed door de angst – ja, het geloof – dat ze er niet bij horen. Dat ze niet voldoen aan de normen waarvan ze denken dat ze eraan gehouden worden. Er is een daarmee gepaard gaande waanzin om dunner, mooier, beleefder en grappiger te zijn – wat het ook is waarvan je denkt dat het je zal helpen er eindelijk bij te horen.

Om het gevoel te krijgen dat je je nieuwe status verdient en daarom waarschijnlijker bent dat je deze behoudt. Het is een wreed spel en uiteindelijk een onsuccesvol spel. De vrouwen die erin verstrikt raken, onderwerpen zichzelf aan een meedogenloos regime van verzorging en zelfverbetering, en rennen altijd sneller om op hun plaats te blijven.

Sommigen betalen om dit zelfvertrouwen te bevorderen. In Londen zijn er, net als in New York, Beijing of Dubai, genoeg paranormaal begaafden, personal trainers, schoonheidsspecialisten of etiquettecoaches om kwetsbare jonge vrouwen te helpen de versie van zichzelf te worden die ze denken te moeten zijn, terwijl ze duizenden euro’s aan vergoedingen worden kwijtgescholden. .

Het is allemaal schijn. Deze vrouwen krijgen te horen dat het verwarren van een gebaksvorkje met een dessertlepel of het vragen om het toilet in plaats van het toilet de doodsteek is voor elke statuszoeker. Maar de waarheid is veel minder ingewikkeld. Wees wie je bent, en de wereld zal je accepteren zoals je bent.

Sterker nog, een gebrek aan pretentie zorgt er vaak voor dat je een plaats aan tafel krijgt – vrij letterlijk in het geval van één vriend.

Ze is een van de meest charmante vrouwen die ik ken, iemand die een kortstondige carrière in de entertainmentwereld had voordat ze met een zeer succesvolle en rijke producer trouwde.

Ik was totaal ontwapend toen ze tijdens een avondje uit samen de manager van een chique restaurant in Piccadilly feliciteerde met het succes en zei: ‘De afgelopen vijf jaar zijn goed geweest. Ik ben van het wachten aan deze tafels naar het eten aan deze tafels gegaan en jij hebt er nog een toegevoegd [Michelin] ster.’

Niemand die aanwezig was, dacht iets minder over de vrouw. Wij lachten inderdaad met haar mee, blij met haar geluk. Haar gebrek aan pretentie liet zien dat ze het enige had wat met geld niet te koop is: authenticiteit. Het was die avond voor iedereen aan tafel duidelijk dat ze trouwde uit liefde, niet uit geld.

Als er iets misgaat, wat we allemaal doen, ongeacht of we de school hebben afgemaakt of het A-niveau niet hebben gehaald, is de manier waarop je met de situatie omgaat het meest veelzeggend.

Er wordt vaak gedacht dat chique mensen geobsedeerd zijn door status en door wie ze binnenlaten of buiten hun stam houden. Maar dit is ook niet waar. Ze leggen geen struikeldraden over hun landgoederen, wachtend op de volgende persoon die de ‘g’ in Magdalena uitspreekt.

Vriendelijkheid of goede manieren weerhouden de meeste mensen ervan een punt te maken van de werkelijke of ingebeelde tekortkomingen van iemand anders. En goede manieren zijn, net als bijna al het andere in het leven, gemakkelijk voor mensen met een gezond zelfbeeld. Een chip op de schouder, in plaats van een ongepast accent, is de ondergang van zovelen in deze wereld.

Dus mijn advies aan die TikTokkers die zich niet kunnen laten weerhouden van het najagen van een rijke man, is om zich te concentreren op het versterken van hun zelfrespect. Zonder dit kunnen jonge vrouwen zich bedreigd of blootgesteld voelen en defensief worden.

Ik heb ze horen uithalen met passief-agressieve opmerkingen van de variant ‘Ik zou dat nooit kunnen dragen, maar het staat je prachtig’. Anderen gaan volledig voor kernenergie. Ze zetten een persoon of een plaats neer omdat ze bang zijn dat hun gebrek aan kennis hun bescheiden begin bloot zal leggen.

‘Ik kan niet geloven dat je weer met Kerstmis naar de Malediven gaat’, hoorde ik laatst. Misschien vinden ze dat neerbuigend zijn hoort bij rijk zijn. Dat is niet het geval. Het is een afgezaagd en onnauwkeurig vooroordeel over hoe rijke mensen zich gedragen. Deze benadering is vermoeiend en zal gegarandeerd juist die mensen vervreemden naar wie de goedkeuring van een aspirant verlangt.

Zeer vermogende individuen cultiveren ook geen vrienden – of romantische partners – vanwege hun waargenomen nut voor hen.

Ze zijn niet op zoek naar een toekomstige vrouw die Mandarijn spreekt of professioneel tennis speelt. Als ze een verbinding voor hun werk willen maken, staan ​​er zakelijke netwerken klaar om te helpen. Als ze een uitnodiging willen, of het nu voor een privé-eiland is of voor een reis naar de ruimte, nemen ze contact op met hun conciërge.

Voor alle rommelige dingen daartussenin willen ze een partner in de ware zin van het woord. Maar dat doen wij allemaal ook.

Het is een punt dat toekomstige miljardairvrouwen goed in gedachten zouden moeten houden als ze de nieuwste stapsgewijze handleiding volgen om een ​​miljardair in de wacht te slepen. Mijn beste tip? Kies voor de man die je gelukkig maakt, niet degene waarvan je denkt dat hij je rijk zal maken.

De Franse seriemoordenaar gebeld ‘The Serpent’, die in de jaren zeventig en tachtig minstens twintig backpackers in Azië vermoordde, werd vorige week in Londen gefotografeerd, slechts enkele dagen voordat er vanavond een nieuwe documentaire over zijn leven en misdaden op Channel 4 wordt uitgezonden.

Charles Sobhraj, nu 78, werd vrijgelaten nadat hij in december 2022 twintig jaar gevangenisstraf had uitgezeten in Nepal voor de moorden. De crimineel, die nog steeds ontkent dat hij de levens van voornamelijk westerse backpackers op ‘the hippie trail’ heeft beroofd, werd gesignaleerd op de Westminster Bridge in Londen, met behulp van een pruik en bril om zijn uiterlijk te verhullen.

The Real Serpent: Investigating a Serial Killer, uitgezonden om 21.00 uur, zal waarschijnlijk nieuwe intriges aanwakkeren bij Sobhraj, ook wel de ‘Bikini Killer’ genoemd, en zijn glamoureuze handlanger, die hielp zijn macabere misdaden mogelijk te maken.

Drie jaar geleden inspireerde hun romance – en de daaropvolgende afdaling in moord – het BBC One-drama The Serpent uit 2021, met in de hoofdrollen Tahar Rahim en Jenna Coleman.

Maar wie was de vrouw die zo verliefd raakte op de charmes van de Slang dat ze haar verloofde en een vaste baan in haar geboorteland Canada in de steek liet om zich bij hem aan te sluiten bij wat een van de meest productieve moordpartijen van de 20e eeuw zou worden?

Dat ze elkaar überhaupt ontmoetten, was te danken aan het lot en de reislust.

De Frans-Canadese Marie-Andrée Leclerc, geboren in 1945 in de provincie Quebec in Canada, ontmoette Sobhraj voor het eerst tijdens een reis in Srinagar, India, met de man met wie ze op het punt stond te trouwen, en raakte al snel ‘geobsedeerd’ door de charismatische toerist.

De gemakkelijk te manipuleren medische receptioniste, die eerder in de stad Levis in Quebec had gewoond, werd hals over kop verliefd op de mysterieuze Fransman wiens exotische uiterlijk en betoverende persoonlijkheid haar naar Bangkok, zijn nieuwe thuis, lokten en haar op een pad naar het kwaad zetten. .

De backpacker, die mank liep na een kinderblessure, had zin in avontuur en toen Sobhraj haar overhaalde hem in Zuidoost-Azië te ontmoeten om zijn ‘gids’ te zijn – en haar vliegticket te betalen – pakte ze haar rugzak en ging mee hem.

Binnen enkele maanden nam ze snel een nieuwe, gevaarlijkere rol op zich, werd de medeplichtige van haar minnaar, deed zich voor als verpleegster of model, soms zelfs zijn vrouw, en knijp een oogje dicht voor zijn misdaden en flirten.

Sobhraj was in 1944 geboren in Ho Chi Minh-stad in Vietnam, destijds een Franse kolonie, en was in de jaren zestig opgeklommen tot de gelederen van de Parijse high society, waar hij een stijlvol imago cultiveerde dat werd gefinancierd door inbraken en de uitbuiting van rijke vrouwen.

Toen zijn eerdere, minder ernstige misdaden hem dreigden in te halen, vluchtte hij terug naar Zuidoost-Azië en spoorde Leclerc aan om hem te volgen.

De moorden begonnen in 1975. Sobhraj en Leclerc raakten bevriend met westerse toeristen in bars en hotels en nodigden hen uit om in hun appartement te verblijven. Ze gebruikte de alias ‘Monique’ en deed zich voor als de vrouw van Sobhraj of een fotomodel.

Het echtpaar organiseerde feesten voor hun ‘gasten’ en nam hen mee naar uitgaansgelegenheden in Bangkok.

Hun slachtoffers werden gedrogeerd met een ruwe mix van laxeermiddelen, kalmerende middelen en braakmiddelen.

Degenen die het overleefden werden neergestoken, gewurgd, verdronken of levend verbrand, hun lichamen gedumpt op bermen of stranden, terwijl de Thaise politie kennelijk ongeïnteresseerd was.

Sobhraj nam vervolgens hun contant geld of reischeques af en stal hun paspoorten. Het totale aantal moorden dat hij heeft gepleegd is onbekend.

Nadat hij herhaaldelijk door het net was geglipt terwijl autoriteiten over de hele wereld achter hem aan gingen, was hij tegen de tijd dat hij in 1976 werd opgepakt de meest gezochte man van Interpol.

Het echtpaar werd uiteindelijk samen met andere handlangers in Delhi gearresteerd toen een plan om een ​​groep Franse studenten te drogeren mislukte.

Leclerc werd in Nepal tot levenslang veroordeeld nadat ze was veroordeeld wegens samenzwering tot moord, maar werd later in hoger beroep vrijgelaten op grond van het feit dat ze in het land moest blijven.

Drie jaar later kreeg ze door de diagnose eierstokkanker toestemming om terug te keren naar haar thuisland, op voorwaarde dat ze terugkeerde naar India om opnieuw te worden berecht zodra haar gezondheid het toeliet.

Kort voor haar dood aan de ziekte, op 38-jarige leeftijd in april 1984, schreef ze een boek genaamd ‘Je reviens’ (Ik kom terug), waarin haar gevoelens voor Sobhraj en haar rol in zijn moorden werden uitgelegd.

Leclerc beweerde in haar dagboeken dat Sobhraj controle over haar uitoefende door haar paspoort en haar geld in te houden – en zei dat ze nooit sterke gevoelens voor de Franse seriemoordenaar had gehad.

Toen Jenna Coleman haar speelde in de BBC One-hit uit 2021, onthulde de actrice dat ze tijdens haar onderzoek een andere kant van Leclerc had ontdekt.

De ster zei: ‘Ze werd door hem gecontroleerd, maar het interessante om haar te spelen was waar de grens lag tussen haar bereidheid om te blijven en haar verlangen om te gaan. Ze was niet bang.

‘Ze kon behoorlijk vurig zijn en ze wist wel wat ze wilde. De vraag of Leclerc een slachtoffer was, is dus complex.’

Coleman voegde eraan toe: ‘Ik dacht erover na dat ze in een waanvoorstelling moest leven, dat ze dit moest laten gebeuren omdat ze zo obsessief was over Charles en dat ze bij hem moest zijn. Het is de psychologie van volledige waanvoorstellingen.

‘Ik denk dat ze de realiteit helemaal niet in haar bewustzijn heeft toegelaten. Ze duwde het weg. Dat is de enige manier waarop ze met hem kon bestaan. Ze had een geheel nieuwe identiteit gecreëerd en het was een soort verslaving voor haar om niet de manke medische receptioniste te zijn die een normaal, saai leven leidde.’

In februari 2023, kort na zijn vrijlating uit de gevangenis in Nepal, gaf Sobhraj toe dat hij minstens 150 slachtoffers had gedrogeerd en paspoorten had gestolen, maar hield vol dat hij schuldig was aan moord.

Tijdens een mediaoffensief in Parijs zei hij tegen Le Monde: ‘Ik heb nogal wat gestolen paspoorten gebruikt, maar ik heb nog nooit iemand vermoord, en ik zal het bewijzen. Op dit moment ren ik overal rond om mijn papieren opnieuw te laten doen.’

De man die cruciaal was om Sobhraj voor het gerecht te brengen, diplomaat Herman Knippenberg, die rond de tijd van de moorden op de Nederlandse ambassade in Bangkok was geplaatst en meedogenloos was in zijn achtervolging van de Bikini Killer, zei toen de BBC One-serie uitkwam dat hij er geen moment aan twijfelde dat Sobhraj schuldig aan de misdaden.

Knippenberg – nu 78 – zei in 2021 dat de realiteit van de zaak net zo hartverscheurend was als het verhaal dat zich op het scherm ontvouwde. En het heeft zijn sporen nagelaten.

‘Het heeft lang geduurd voordat ik Sobhraj kreeg, vele jaren’, herinnert Knippenberg zich, die als adviseur aan het tv-drama werkte.

‘Maar ik moest het doen. Hij kwam in mij terecht als een soort tropische malaria. Hij wilde niet weggaan. Dit is pas voorbij als Sobhraj en ik ons ​​in verschillende werelden bevinden’, zegt hij. ‘Als er een hel bestaat, weet ik zeker dat hij een kandidaat is.’

‘Van alle dingen die ik heb gedaan, is het werk van Charles Sobhraj nog steeds het belangrijkste. Het is het enige punt waarop ik voelde dat ik echt een verschil maakte, waar ik het gevoel had dat ik levens redde.

‘Als we hem niet hadden tegengehouden toen we dat deden, zou hij er nog veel meer hebben vermoord.

‘Mensen zeggen dat ik er geobsedeerd door was, maar dat is absoluut niet zo. Eindelijk voel ik gewoon een gevoel van rechtvaardigheid.’

The Real Serpent: Investigating a Serial Killer wordt uitgezonden op 19 maart 21.00 uur op Kanaal 4