10 beroemde kunstwerken die niet zijn wat ze lijken

Kunst is heel persoonlijk voor de kunstenaar; ze schilderen hun gevoelens, hoop en dromen op het doek, doen dan een stap achteruit en hopen dat de kijkers het begrijpen. Soms doen we dat wel, en soms niet. Veel schilderijen dragen een tegengestelde boodschap uit, wat het proces er niet eenvoudiger op maakt. Zonder de noodzakelijke context zien kijkers het beeld en nemen het uiteraard voor waar aan.

Het kan lastig zijn om dit soort schilderijen van de rest te onderscheiden. Zelfs een ogenschijnlijk ‘eenvoudig’ stilleven kan vol ingewikkelde details en verborgen betekenissen zitten. Op dezelfde manier bevatten enkele van de beroemdste kunstwerken uit de geschiedenis minstens één aspect dat de meerderheid van de kijkers heeft gemist. Maakt het altijd een verschil? Niet noodzakelijk. Maar meestal is het best interessant. Blijf lezen voor 10 beroemde kunstwerken die niet helemaal zijn wat ze lijken.

Verwant: Top 10 beroemde schilderijen die horrorfilmmakers inspireerden

10 Zelfportret met verbonden oor (1889) van Vincent van Gogh

Een van de beroemdste schilderijen uit de geschiedenis is die van Vincent van Gogh Zelfportret met verbonden oor. Het kunstwerk is vooral bekend omdat het werd geschilderd kort nadat de kunstenaar zijn oor had afgesneden. Een populaire theorie is dat het gebeurde nadat hij te veel van de hallucinogene stof absint had gedronken, maar dat is niet het hele verhaal.

Collega-kunstenaar Paul Gauguin kwam naast Van Gogh wonen en werken in zijn kleine gele huis in Zuid-Frankrijk. Ondanks een veelbelovende start werd hun relatie tumultueus en gespannen. Toen Van Gogh vermoedde dat Gauguin van plan was te vertrekken, en Gauguin dit bevestigde, nam Van Gogh het nieuws niet zo goed op.

Volgens Gauguin ‘viel Van Gogh hem dreigend aan’ met een ‘scheermes in de hand’. Later die avond gebruikte Van Gogh hetzelfde mes om zijn oor te verwijderen. Aanvankelijk leek Van Gogh dood, met bloed op het bed en het grootste deel van zijn huis. Gauguin bevestigde dat hij nog leefde, maar zei tegen de autoriteiten dat ze Van Gogh moesten vertellen dat hij naar Parijs was teruggekeerd. Van Gogh schilderde het zelfportret als een garantie dat hij gezond was, rustte en volledig meewerkte aan de bevelen van zijn artsen, zoals warm blijven met een jas en een hoed.^[1]

9 Twee Tahitiaanse vrouwen (1899) van Paul Gauguin

Over Gauguin gesproken: zodra de Parijse kunstenaar het gele huis verliet, groeide hij uit tot een kunstenaar die volgens velen ‘belangrijker was dan Van Gogh’. Twee Tahitiaanse vrouwen is een van de vele Gauguin-schilderijen waarop inheemse vrouwen worden afgebeeld als de ideale ‘Tahitiaanse Eva’. Ondanks zijn onschuldige uiterlijk herbergt het schilderij duistere geheimen. Later bleek dat de vrouwen meer waren dan de modellen van de kunstenaar. Het waren ook zijn seksslaven.

Toen Gauguin naar de eilanden Tahiti en Hiva Oa in de Stille Zuidzee verhuisde, nam hij drie inheemse bruiden mee – in de leeftijd van 13, 14 en 14 jaar. Bewerend dat hij ‘het decadente Parijs verliet voor een zuiverder leven in een vruchtbaar paradijs aan de Zuidzee’, besmette hij zijn jonge vrouwen, en talloze anderen, met syfilis in het huis dat hij La Maison du Jouir (“het Huis van het Orgasme”) doopte. Scheuren in zijn karakter kwamen eerder aan het licht toen hij zijn vrouw en vijf kinderen achterliet om negen zware maanden bij Van Gogh te gaan wonen. De straf voor zijn wandaden? Een postuum gebrek aan bekendheid.^[2]

8 De schreeuw (1893) van Edvard Munch

Iconisch op het niveau van het hebben van een eigen emoji, die van Edvard Munch De Schreeuw is niet helemaal wat het lijkt. De beroemde expressionistische kunstenaar gaf enige context met betrekking tot zijn inspiratie in een dagboekaantekening van 22 januari 1892:

“Ik liep met twee vrienden langs de weg. De zon ging onder – ik voelde een vlaag van melancholie – plotseling werd de lucht bloedrood. Ik stopte, leunde tegen de reling, doodmoe terwijl de vlammende lucht als bloed en zwaard boven de blauwzwarte fjord en de stad hing. Mijn vrienden gingen verder – ik stond daar te trillen van angst – en ik voelde een enorme, oneindige schreeuw door de natuur.

Zijn woorden hebben velen ertoe gebracht te theoretiseren dat de figuur op het schilderij Munch zelf vertegenwoordigt. Maar kunsthistorici beweren dat de figuur doet denken aan een Peruaanse mummie die Munch in 1889 op de Wereldtentoonstelling in Parijs zag.^[3]

7 Dood en het kind (1889) van Edvard Munch

De Schreeuw is niet het enige schilderij van de Noorse kunstenaar Edvard Munch dat meer bevat dan op het eerste gezicht lijkt. Zijn schilderij Dood en het kind toont een jong meisje dat voor het bed van haar onlangs overleden moeder staat.

Munchs hele familie, behalve zijn vrome vader, stierf aan een ziekte toen hij nog een jonge jongen was. Zijn vader leerde hem dat hun dood ‘een goddelijke vergelding voor hun wandaden’ was, een les die Munch tijdens zijn kindertijd en vroege volwassenheid sterk beïnvloedde. The Death and the Child vertegenwoordigt de vroege tragedie en het stille verdriet dat hij leed, zoals blijkt uit de verstoorde uitdrukking van het meisje. Tegelijkertijd tonen haar ogen een verre uitdrukking die suggereert dat ze de realiteit heeft verlaten.

Er wordt ook gezegd dat het schilderij spookt. Veel van de vorige eigenaren meldden na het brengen vreemde bovennatuurlijke ervaringen Dood en het kind hun huizen binnen. Deze omvatten beweringen dat de ogen van de jonge meisjes hen zouden volgen waar ze ook gingen en dat de lakens van de moeder hoorbaar ritselden als ze in de buurt van het kunstwerk kwamen.^[4]

6 De replica van de liefdesbrief (1887) van Richard King

Ondanks dat het een replica is van Liefdesbrieven door Charles Trevor Garland (1885-1906), onderscheidt iets aan het schilderij van Richard King het van zijn voorganger. Het schilderij van King, vooral bekend omdat het werd tentoongesteld in het Driskill Hotel in Austin, Texas, werd gekocht om te dienen als gedenkteken voor Samantha Houston, een vijfjarig meisje dat op de hoofdtrap dood viel terwijl ze achter haar speelgoedbal aan zat. (Het gerucht gaat dat het onderwerp op het schilderij een opvallende gelijkenis vertoont met de jonge Samantha).

Gasten hebben vreemde ervaringen gemeld sinds het schilderij zijn intrek nam op de vijfde verdieping. Ze beschreven onverklaarbare aanvallen van duizeligheid, misselijkheid en het alarmerende gevoel van van de grond getild te worden. Sommige hotelgasten beweerden dat het onderwerp van het schilderij met hen probeerde te communiceren, omdat ze merkten dat haar uitdrukking veranderde wanneer ze wegkeken. Samantha’s geest heeft zelfs aan de deurknop gerammeld van het Yellow Rose-appartement, dat zich dicht bij het schilderij bevindt.^[5]

5 De geest van een vlo (1819-1820) door William Blake

De geest van een vlo van de in Londen geboren kunstenaar, graveur en dichter William Blake staat in contrast met het merendeel van zijn kunstwerken die hem beroemdheid brachten, die voornamelijk uit hemelse vormen bestaan. Blake’s inspiratie voor deze ‘verlichte’ werken waren visioenen die hij had sinds zijn vierde jaar, toen hij beweerde Gods hoofd door het raam van zijn ouderlijk huis te hebben zien verschijnen.

Hij zag ook engelen de naburige bomen bezetten met ‘heldere engelenvleugels die elke tak als sterren bezaaiden’. Het visioen volgde hem gedurende zijn adolescentie. Op volwassen leeftijd waren dit soort visioenen gebruikelijk voor Blake. Als gevolg hiervan dachten veel van zijn tijdgenoten dat hij gek was.

Inspiratie voor De geest van een vlo kwam voort uit een ander soort visie. John Varley, een collega-kunstenaar en goede vriend van Blake, legde het uit in zijn Verhandeling over de zodiakale fysiognomie dat het schilderij gebaseerd was op een spiritueel visioen van een geest en een vlo. Terwijl Blake de geest aantrok, vertelde het hem dat “alle vlooien werden bewoond door de zielen van mannen die ‘van nature bloeddorstig tot overmaat’ waren.” Het wezen, een angstaanjagende mix van mens en dier, is bedoeld om een ​​menselijk karakter over te brengen. vervormd door dierlijke trekken.^[6]

4 De Sixtijnse Kapel (1508–1512) van Michelangelo

Een van de beroemdste kunstwerken uit de geschiedenis, het schilderij van Michelangelo op het plafond van de Sixtijnse Kapel, bevat een aantal verrassend wetenschappelijke geheimen. In ‘De Scheppingsscène’, waarin God Adam zijn eerste levensvonk geeft, wordt God afgebeeld met een roodbruine mantel die achter Hem en Zijn engelen aan stroomt en die toevallig dezelfde vorm heeft als een menselijk brein.

Onderzoekers van John Hopkins rapporteerden een soortgelijke anatomische toevoeging in ‘Separation from Light and Darkness’, waarin zij geloven dat Michelangelo een hersenstam en ruggenmerg in de onderkant van Gods nek schilderde. Aangezien Michelangelo een ervaren kunstenaar, beeldhouwer en anatoom was, worden dit doorgaans beschouwd als geheime protesten tegen de houding van de kerk ten opzichte van wetenschap en ontdekking.

Ook aanwezig in het beroemde kunstwerk is een engel met een houding die ‘de vijg’, een ouderwets snauwend handgebaar, naar de profeet Zacharias lijkt te trekken. Zacharias vertoont een griezelige gelijkenis met paus Julius II, die de opdracht gaf voor het schilderij. Velen hadden een hekel aan hem, waaronder Michelangelo.^[7]

3 Bloemstilleven (1726) van Rachel Ruysch

Velen beschouwen stillevenschilder Rachel Ruysch uit de Gouden Eeuw als de grootste bloemenschilder van haar tijd. Internationaal erkend vanwege haar ‘uitgebreide en microscopisch gedetailleerde’ weergaven, schilderde Ruysch vaak unieke combinaties van bloemen die tijdens verschillende seizoenen bloeiden. Op die manier kunnen ze nooit voor echt worden aangezien.

“Elk Ruysch-boeket is zorgvuldig samengesteld om een ​​brede kennis te onthullen, of die nu wordt overgebracht in de specifieke soorten bloemen of in de staat van bloei.”

In BloemstillevenKlaprozen, leeuwebekken, rozen, anjers, stokrozen, goudsbloemen, ochtendglorie en een enkele rood-wit gevlamde tulp komen uit de vaas en vullen de hele ruimte. Sommige staan ​​in volle bloei, andere verwelken en sterven af, en insecten hebben gaten in de bladeren gegeten.

Geleerden beweren dat de verschillende toestanden van de afgebeelde bloemen vanitas vertegenwoordigen, een morele boodschap dat ‘schoonheid vervaagt en alle levende wezens sterven’. Ze suggereren dat Ruysch’ schilderij bedoeld was om haar rijke Nederlandse consumenten te waarschuwen niet te gehecht te raken aan hun materiële bezittingen en wereldse genoegens, omdat eeuwige verlossing alleen door God komt.^[8]

2 El Autobus (1929) van Frida Kahlo

Frida Kahlo El Autobus lijkt misschien een eenvoudige weergave van de verschillende klassen van de Mexicaanse samenleving, naast elkaar op een houten bankje bij een bushalte. Maar het heeft een diepere, verborgen betekenis. Ondanks haar bijna sekteachtige aanhang weet niet iedereen dat de Mexicaanse kunstenaar vier jaar vóór het schilderen van het kunstwerk betrokken was bij een busongeluk, waarbij een ijzeren leuning door haar bekken werd gespietst.

Zoals Kahlo later beschreef, voelde het als ‘de manier waarop een zwaard een stier doorboort’. De leuning brak haar bekken en doorboorde haar buik en baarmoeder. Haar ruggengraat brak op drie plaatsen, haar rechterbeen op elf plaatsen, haar schouder ontwrichtte en haar sleutelbeen brak. Later werd ontdekt dat er nog drie extra wervels gebroken waren.

Kahlo’s herstel was lang en ongemakkelijk. Het grootste deel van de tijd bracht ze in bed door in een gipsverband. Aanhoudende pijn als gevolg van haar verwondingen bracht haar ertoe haar droom om medisch illustrator te worden op te geven. Er wordt ook gezegd dat ze door het ongeval geen kinderen meer kon krijgen. El Autobus toont Kahlo en een groep passagiers die op die tragische dag op de bus wachten. De vrouw rechts lijkt Kahlo te zijn.^[9]

1 32 Campbell’s soepblikken (1962) van Andy Warhol

Weinig kunstwerken zijn minder herkenbaar dan die van Andy Warhol 32 Campbell’s soepblikken. Met de 32 soorten Campbell’s soep was de serie Warhols favoriet. Volgens de beroemde popartiest:

“Ik had gewoon de Campbell’s Soups moeten doen en ermee moeten blijven doen… want iedereen maakt toch maar één schilderij.”

Een instant sensatie wanneer ze worden tentoongesteld in de Ferus Gallery in Los Angeles. Niet iedereen is zich ervan bewust dat ze oorspronkelijk niet bedoeld waren om bij elkaar te blijven. Galeriehouder Irving Blum verkocht vijf panelen voordat hij besefte dat hij als set een grotere verkoop zou doen. Blum moest de verkochte stukken opsporen en terugkopen, waaronder een van acteur Dennis Hopper. Vervolgens kocht hij de hele serie van Warhol voor een bescheiden $ 3.000.

Ondanks dat het zijn favoriete kunstwerk is, gaat er een gerucht dat Warhol een hekel had aan Campbell’s soep. In zijn boek Knal, beweerde biograaf Tony Scherman dat Warhol als kind dagelijks soep at omdat het alles was wat zijn familie zich kon veroorloven. Een feit dat, als het waar is, een aanzienlijk ander beeld schetst.^[10]