De explosieveiligheidslimiet van het leger kan de risico’s van krachtige wapens missen

Christian Beyer werkte 23 jaar lang rond de grondschokkende ontploffingen van een van de krachtigste wapens van het leger: de M1 Abrams-tank. En bijna al die tijd was hij een modelsoldaat, ontving onderscheidingen voor verdienstelijke dienst en promoveerde tot hoofdsergeant die verantwoordelijk was voor de opleiding van jonge tankbemanningen.

Toen, in 2020, op 38-jarige leeftijd, begon hij uit elkaar te vallen.

Hij kon niet slapen. Zijn familie merkte dat zijn evenwicht wankel was geworden en hij begon onduidelijk te spreken. Hij huilde om kleine dingen en bleef stilstaan ​​bij ingebeelde samenzweringen.

Hij werd gemeen en vervolgens gevaarlijk. Volgens legerdocumenten gaf hij op een avond laat in 2021 zijn vrouw een duw tijdens een ruzie en greep vervolgens naar een keukenmes toen een senior sergeant hem probeerde te kalmeren.

Toen de strijd van sergeant Beyer begon, begon het leger net in te zien dat het afvuren van zware wapens tot hersenbeschadiging kon leiden. Onder mandaat van het Congres begon het land programma’s op te zetten om de blootstelling te volgen en te beperken, en kondigde het zijn eerste veiligheidsdrempel aan voor de intensiteit van ontploffingen om “nadelige gevolgen voor de hersengezondheid,” en opgetrokken een lijst van 14 wapens dat zou een aanzienlijk risico kunnen opleveren.

Maar de M1 Abrams stond niet op de lijst. Uit tests met het 4.000 pond wegende hoofdkanon van de tank bleek dat dit ruim onder de nieuwe veiligheidsdrempel lag. Het leger bleef het dus als veilig behandelen en sergeant Breyer bleef doorwerken.

De drempel is echter minder wetenschappelijk dan het lijkt. Het is geen maatstaf voor het risico voor de gezondheid van de hersenen, gebaseerd op rigoureus onderzoek, maar eerder een decennia-oude richtlijn waarbij ontploffingen waarschijnlijk de trommelvliezen van soldaten doen barsten, geleend in een mum van tijd omdat het Pentagon niets beters had. Blast-onderzoekers zeggen dat het misschien geen betrouwbare graadmeter biedt.

“Het is eigenlijk een tijdelijke aanduiding, omdat niemand weet wat het werkelijke aantal zou moeten zijn”, zegt Christian Franck, hoogleraar biomechanica aan de Universiteit van Wisconsin-Madison, die deel uitmaakt van een team dat de effecten van ontploffingen op de hersenen modelleert. voor het Ministerie van Defensie. Hij herhaalde de mening van veel andere onderzoekers.

“Als de juiste soort golf hersenweefsel raakt, breekt het weefsel gewoon – het wordt letterlijk uit elkaar gescheurd,” zei Dr. Franck. “Dat zien we in het lab. Maar wat voor soort ontploffing zal dat in het echte leven doen? Het is complex. Het werk kost tijd. Er is veel dat we niet weten.”

De overgrote meerderheid van de ontploffingen vindt plaats tijdens trainingen, niet tijdens gevechten, en instructeurs worden vaak aan veel meer blootgesteld dan wie dan ook. Maar in tegenstelling tot troepen die in gevechtssituaties worden ingezet, worden instructeurs niet gescreend op hersenletsel.

Toen de toestand van sergeant Beyer verslechterde, zei zijn vrouw, Christy Beyer, dat ze zich zorgen begon te maken dat hij aan te veel tankexplosies was blootgesteld, en vertelde ze zijn bevel dat hij een grondige medische evaluatie nodig had.

Het leger besloot dat hij iets anders nodig had: straf.

In plaats van hem naar een van de militairen te sturen gespecialiseerde hersenletselcentra Om te zien of een hersenletsel of een andere factor zijn achteruitgang zou kunnen hebben veroorzaakt, stuurden commandanten hem naar de krijgsraad wegens het onder druk zetten van zijn vrouw en andere misdaden die verband hielden met het incident. Het is nog steeds onduidelijk of zijn gedragsverandering het gevolg was van hersenletsel. Het leger zette hem gevangen, verlaagde zijn rang en dwong hem dit voorjaar met pensioen te gaan.

“Er was iets veranderd in zijn hersenen”, zei Christy Beyer onlangs in een emotioneel interview, waarbij hij vaak stopte met huilen. “Ik bleef mensen, zijn bevel en de politie smeken om hulp voor hem, maar niemand deed dat.”

Zonder uniform bleef meneer Beyer uit de hand lopen. Hij liet zijn vrouw en drie kinderen achter en zwierf met weinig richting door het land. In oktober, zo zegt de politie, trok hij tijdens een dispuut over parkeren een mes naar twee grijsharige mannen in Noord-Californië, probeerde ze met zijn auto overreden en vluchtte vervolgens, klauterend door wijngaarden, door een rivier doorwadend en op weg naar een meerdaagse reis. klopjacht.

De gedecoreerde voormalige hoofdsergeant zit nu in de gevangenis, in afwachting van zijn proces wegens staats- en federale strafrechtelijke aanklachten. Hij heeft onschuldig gepleit. De heer Beyer was niet bereikbaar voor commentaar en zijn advocaat weigerde commentaar te geven.

De nieuwe explosieveiligheidsdrempel van het ministerie van Defensie meet de kracht van explosies op basis van de piekdruk van de explosiegolf: alles meer dan vier pond per vierkante inch wordt als potentieel schadelijk beschouwd.

Maar de piekdruk is slechts één meting en explosiegolven zijn ingewikkeld, aldus dr. Franck, de explosieonderzoeker. Sommige golven bereiken een hoge piek maar gaan snel voorbij, terwijl andere met lagere pieken langer kunnen duren en meer energie kunnen leveren.

Hoewel er nog veel onbekend is over de manier waarop ontploffingen de hersenen beschadigen, bestudeert het leger al tientallen jaren hun effect op de longen en oren, en in die onderzoeken kunnen sommige golven met lagere pieken “eigenlijk meer schade toebrengen aan het menselijk lichaam”, zegt Timothy Kluchinsky, een Legeronderzoeker die wapenveiligheid bestudeert.

Hij was het ermee eens dat de huidige veiligheidsdrempel misschien niet de beste manier is om de gevaren van explosies te beoordelen. Maar hij zei dat de afdeling een soort maatstaf moest vaststellen om de strijdkrachten te waarschuwen om wapenexplosies met de nodige voorzichtigheid te behandelen.

De bestaande trommelvliesdrempel was, zei de heer Kluchinsky, “het gemakkelijkst te begrijpen voor de gebruikersgemeenschap.”

Bijna alle wapens op de lijst van veertien potentieel gevaarlijke wapens van het ministerie van Defensie hebben dat wel hieronder gemeten de veiligheidsdrempel. Maar de troepen die ze afvuren hebben dat wel gedaan herhaaldelijk gemeld hersenschuddingachtige symptomen.

Het leger is begonnen met een inspanning genaamd het Warfighter Brain Health Initiative om onderzoek, veiligheidsrichtlijnen en het volgen van blootstelling aan explosies te coördineren, maar het is nog steeds een work in progress, dat snel wordt uitgerold voordat het voltooid was, aldus Kathy Lee, de directeur van het initiatief.

“We moeten oplossingen bieden”, zei mevrouw Lee in een interview. “Als we de oplossing van 80 procent kunnen bereiken en op de markt kunnen brengen, is deze misschien niet perfect, maar we kunnen ons wel ontwikkelen als dat nodig is.”

Ze zei dat de veiligheidsdrempel deel uitmaakte van een alomvattende nieuwe aanpak, inclusief een programma dat vanaf volgend jaar alle troepen regelmatig zou testen op hersenletsel.

Weinig mensen zullen betwisten dat de M1 Abrams-tank een straffende explosie aflevert. Troepen moeten dubbele gehoorbescherming dragen als ze zich binnen 250 meter bevinden, en moeten minstens 9 meter achter de tank blijven als deze vuurt.

De tank is ontworpen om tijdens het schieten afgesloten te worden om de bemanning binnenin te beschermen, maar in de praktijk houden de bemanningen de bovenluiken regelmatig open. Hierdoor kan de ontploffing door hun compartiment weerklinken, waar het leger zegt dat de explosie een piek bereikt van ongeveer twee pond per vierkante inch. De knal die ze horen is gemeten op 172 decibel – meer dan 100 keer de geluidsintensiteit van een straalmotor.

“Het is behoorlijk gewelddadig”, zegt Daniel Gade, een gepensioneerde luitenant-kolonel van het leger die het bevel voerde over een tankcompagnie in Irak. “Ik denk niet dat er iemand is die het heeft afgevuurd en die niet denkt dat het zijn tol eist.”

Een legerwoordvoerder, luitenant-kolonel Robert Lodewick, zei dat alle beschikbare gegevens suggereerden dat het risico voor tankbemanningen door blootstelling aan explosies “laag” was. In meer dan twintig jaar, zei hij, heeft het leger geen enkel hersenletsel geregistreerd dat verband hield met het afvuren van het Abrams-pistool.

Het onderzoek naar explosies evolueert, zei kolonel Lodewick, en voegde eraan toe dat “het leger zich blijft inzetten voor het begrijpen, verzachten, nauwkeurig diagnosticeren en onmiddellijk behandelen van overdruk en de gevolgen ervan in alle vormen.”

Dat kan echter moeilijk zijn, omdat het jaren kan duren voordat de symptomen van hersenletsel zich ontwikkelen. Denk hierbij aan depressie, woede, stemmingswisselingen en andere problemen die vaak worden aangezien voor niet-gerelateerde psychische aandoeningen.

Artilleristen die werden blootgesteld aan duizenden M777-houwitserexplosies en uiteindelijk de diagnose hersenletsel kregen, vertelden The New York Times dat ze in eerste instantie vaak een verkeerde diagnose van psychiatrische problemen kregen of werden gestraft voor wangedrag.

De heer Beyer ging direct na de middelbare school bij het leger en had een ongewoon lange carrière die zich uitsluitend bezighield met tanks, waaronder zes overzeese missies, waarvan drie in Irak. Zijn laatste opdracht was als tankinstructeur op een van de drukste trainingsposten van het leger, Fort Irwin in Californië.

Een doorsnee tankbemanningslid vuurt ongeveer 120 schoten per jaar af en werkt slechts een paar jaar rond tanks voordat hij het leger verlaat of naar andere opdrachten gaat. Meneer Beyer is nooit verder gegaan.

Een woordvoerder van Fort Irwin zei dat hoewel de meeste trainingen werden gedaan met lasers in plaats van met scherpe kogels, een typische tankinstructeur zou worden blootgesteld aan het afvuren van 120 tot 240 schoten per jaar. Andere tanksoldaten schatten dat hij in de carrière van de heer Beyer gemakkelijk meer dan 3.000 ontploffingen had kunnen ervaren.

Ook werd hij in 2008 getroffen door een bermbom, waardoor hij tijdelijk versuft raakte.

Uit onderzoek blijkt dat, hoewel individuele ontploffingen geen direct, voor de hand liggend letsel veroorzaken, onopgemerkte schade zich kan opstapelen bij herhaalde blootstelling, waardoor neurale verbindingen uiteindelijk falen.

Het leger merkt al tientallen jaren dat een ongewoon aantal troepen die de middelbare leeftijd bereiken gedragsproblemen vertonen – een fenomeen dat het ooit ‘oude soldatensyndroom.” De afgelopen jaren hebben sommige onderzoekers dat wel gedaan suggereerde een verband met blootstelling aan explosies.

Een 40-jarige legerreserve-soldaat genaamd Robert Card, die in oktober 18 mensen doodde bij een schietpartij in Maine, werkte jarenlang als granaatinstructeur. Zijn hersenen worden getest op verwondingen.

De problemen van meneer Beyer begonnen langzaam, zei zijn vrouw. Zijn gehoor werd elk jaar slechter. Als jonge soldaat keek hij graag naar ‘Jeopardy!’ en riep de antwoorden uit voordat de deelnemers dat deden, maar naarmate de tijd verstreek, werd zijn geheugen zo vlekkerig dat hij vaak moeite had zijn sleutels te vinden.

De achteruitgang werd nog groter nadat hij in 2020 in Fort Irwin aankwam. Hij klaagde over scherpe pijn in zijn oren en zijn hart bonkte soms alsof hij een kilometer had gesprint, zelfs als hij op een bank zat. Zijn spijsvertering was zo pijnlijk dat hij in de badkuip lag te huilen. Hersenletsel kan disfunctie in zowel het hart als de darmen veroorzaken.

Hij begon zwaar te drinken. Aanvankelijk gaf zijn vrouw de alcohol de schuld van zijn achteruitgang. Nadat hij in 2021 werd gearresteerd vanwege het duwincident, stopte hij met drinken.

“Hij was nuchter, maar had nog steeds geen zin”, zei ze. “Hij praatte over stemmen in zijn hoofd. Er was duidelijk iets mis met hem.”

Dr. James P. Kelly, die jarenlang leiding gaf aan het behandelprogramma voor hersenletsel van het leger en nu leiding geeft een hersenletselkliniek aan de Universiteit van Colorado zei dat het falen van soldaten met meerdere gevechtsinzet vele oorzaken kan hebben, waaronder posttraumatische stressstoornis of psychische aandoeningen die geen verband houden met de militaire dienst.

Toch zijn er, zegt Dr. Kelly, tests die bewijs van hersenletsel kunnen opsporen, en “gezien de blootstelling aan militaire explosies van deze man zou dat zeker mijn eerste gedachte zijn.” Hij voegde eraan toe: “Het is absoluut cruciaal om een ​​grondige evaluatie uit te voeren.”

Christy Beyer zei dat een dergelijke evaluatie nooit heeft plaatsgevonden. Nadat haar man vorig jaar door een krijgsraad was veroordeeld, zei ze, werd hij paranoïde en boos, ervan overtuigd dat het leger erop uit was hem te pakken te krijgen.

Binnen enkele dagen nadat hij burger werd, verliet hij zijn familie zonder uitleg, ervan overtuigd dat zijn vrouw deel uitmaakte van een ingebeelde samenzwering tegen hem, zei mevrouw Beyer.

In oktober plaatste hij op zijn oude legerpost uitgebreide online tirades waarin hij dreigde specifieke mensen te vermoorden. Na het incident met het mes in Noord-Californië heeft de politie hem opgespoord en arresteerde hem in het huis van zijn vader in Petaluma, Californië, en federale aanklagers hebben hem aangeklaagd in november met het maken van interstatelijke bedreigingen. Hij wordt ook geconfronteerd met lokale aanklachten in Californië.

Zijn familie hoopte dat hij uit de gevangenis kon worden vrijgelaten en in een psychiatrisch ziekenhuis kon worden geplaatst, maar een federale rechter weigerde hem borgtocht. De heer Beyer wordt vastgehouden in een federaal detentiecentrum in Los Angeles en kan een jarenlange gevangenisstraf tegemoet zien.

Mevrouw Beyer maakt zich zorgen dat de civiele autoriteiten, net als het leger, nooit rekening zullen houden met de schade die zoveel tankexplosies kunnen hebben aangericht.

“In mijn hart en ziel weet ik dat dit een oorlogsverwonding is”, zei ze. ‘Ik wou dat iemand het kon zien.’