Dansen, zingen, de koningin-moeder die ronddraait en een bisschop die zo dronken is van droge martini's dat hij nauwelijks 'Grace' kan zeggen… Toen een uitnodiging voor Royal Lodge echt het populairste ticket van de stad was!

Tegenwoordig zijn er hardnekkige beweringen dat de koning probeert zijn jongere broer uit zijn huis in de Royal Lodge te verhuizen – en dat Prins Andrew zich daar op de een of andere manier verschanst en zich verzet tegen zijn kwelgeesten.

Ik ben er niet van overtuigd dat dit het geval is.

Het is echter waar dat de Lodge, genesteld op zijn 98 hectare eigen terrein in Windsor Great Park, niet langer het huis van vreugde is dat het in vroegere tijden was, vooral tijdens de lange jaren van het weduwschap van de koningin-moeder toen het werd een unieke oase van entertainment.

Haar levensfilosofie was dat als je in haar omgeving kwam, ze wilde dat je met een beter gevoel wegging.

Ze had het vertrouwen om allerlei interessante mensen uit vele lagen van de bevolking, de kunsten, de muziek, de musea, het toneel, het ballet en de opera, te plukken en ze vervolgens te entertainen.

Sinds 1662 staat er een huis waar Royal Lodge staat.

De kunstenaar Thomas Sandby woonde daar, en toen George IV het als tijdelijk huis gebruikte, nam hij John Nash – de maker van Regent Street – in dienst om het te veranderen en uit te breiden, met verdere verbeteringen door Jeffry Wyatville.

Ambtenaren van het Koninklijk Huis woonden er door de jaren heen totdat George V het in 1931 aan de hertog en hertogin van York (later George VI en koningin Elizabeth) schonk.

De toekomstige George VI was er dol op en kon niet wachten om Sir Eric Savill de vrije hand te geven om daar een prachtige tuin te creëren – niet te verwarren met de nabijgelegen Savill Garden, een andere van zijn creaties, die open is voor het publiek.

In 1932 schonken de inwoners van Wales prinses Elizabeth een miniatuurhuis, Y Bwthyn Bach, waar veel jongere leden van de koninklijke familie sindsdien generaties lang van hebben genoten.

De koning en de koningin woonden het liefst in de Royal Lodge en gebruikten deze gedurende hun hele regering.

Nadat de koning stierf, werd het het weekendhuis van de koningin-moeder toen ze in het zuiden was.

Tijdens haar vrolijke weduwschap vermaakte de koningin-moeder zich in stijl.

Er werd reikhalzend uitgekeken naar de uitnodigingen voor de Royal Lodge.

De diplomaat, Sir Charles Johnston, herinnerde zich een avond in 1973: ‘Het is een betoverde wereld op zichzelf – alle pracht van een koninklijk etablissement, maar niets van de publieke aandacht, moeite en gevoel van spanning … Na het eten hadden we liedjes en dans en op en neer marcherend, en ik zal dit dynamische figuurtje nooit vergeten, bedekt met juwelen, met warrig haar, ronddraaiend, stampend, de colonne gasten leidend – de ene deur uit, de andere in – met de armen omhoog in de Hooglandse houding…'

De overdreven sociale vrijgezel, Peter Coats, voormalig vriendje van Chips Channon, werd in 1979 omschreven als 'als een hond met twee staarten, die mensen laat raden waar hij het weekend heeft doorgebracht, hij helpt ze gretig en zorgt ervoor dat ze het goed raden.'

Op culturele avonden lezen John Betjeman en Ted Hughes hun poëzie voor. Noël Coward trad op aan de piano, Raymond Leppard en Ruth, Lady Fermoy (grootmoeder van Diana) speelden duetten.

In 1984 zong een Canadese bariton liederen van Schubert en Britten, geregisseerd door David Willcocks, en Lord David Cecil las voor uit stukken van Mary McCarthy en Max Beerbohm.

Bij een andere gelegenheid brachten Edward Fox en Patrick Garland een poëtisch eerbetoon aan de Crazy Gang en in 1990 las Sir John Gielgud voor uit Horace Walpole en Auden.

De koningin-moeder zat naast de koningin op de eerste rij en spoorde haar gasten aan: 'Wilt u, zoals ze zeggen, gaan zitten?' toen de voorstelling zou beginnen.

Dan was er nog bisschop Horace Donegan, een sociale prelaat, die de koningin-moeder in 1954 in New York had ontmoet. Toen hij haar eenmaal had gevonden, liet hij haar nooit meer los.

Ze nodigde hem elke zomer een weekend uit in Royal Lodge, en hij werd behoorlijk zenuwachtig totdat zijn jaarlijkse uitnodiging arriveerde.

Hij preekte in de Koninklijke Kapel, maar op de een of andere manier betrok hij altijd de koningin-moeder in zijn preken, dus maakte ze daar voorzichtig een einde aan.

Hij was ook dol op een Dry Martini. De koningin-moeder zei tegen haar kabinetschef, Sir Martin Gilliat, op straffe van ontslag, dat ze ervoor moest zorgen dat de bisschop geen tweede Dry Martini in handen kreeg, aangezien dit hem tijdens het diner minder interessant maakte.

Onnodig te zeggen dat de bisschop zich versterkte met een tweede drankje en toen ze gingen eten, kon hij geen genade zeggen.

Er viel een pijnlijke stilte. Sir Martin zei later dat zijn carrière voor zijn ogen flitste.

Hij ging door Ludgrove en Eton en was halverwege Sandhurst toen de bisschop zijn tegenwoordigheid van geest ontdekte en sputterde: 'Voor de vriendelijkheid van Hare Majesteit om ons hier samen te brengen, voor uw milddadigheid, o Heer.' (in die volgorde).

In de daaropvolgende jaren plaagde Sir Martin hem: 'Neem nog een drankje, bisschop. Het zal je standvastig maken voor de Genade.'

De koningin-moeder bracht haar laatste weken door in Royal Lodge, na de begrafenis van prinses Margaret, en zij stierf daar op de zaterdag van het paasweekend, 30 maart 2002.

Royal Lodge is tegenwoordig nogal anders.

Prins Andrew kreeg in augustus 2003 een huurcontract van 75 jaar en woont er sindsdien.

We zijn gewend geraakt aan paparazzifoto's van de hertog aan het stuur van een Land Rover terwijl hij zo nu en dan tevoorschijn komt.

Soms is Sarah Ferguson bij hem, en de twee zijn altijd voorbeeldige gescheiden ouders geweest, die hun dochters en nu hun kleinkinderen een gelukkig thuis boden.

Daarnaast rijdt de hertog vaak in Windsor Great Park en organiseert hij af en toe een schietfeest.

Maar de dagen van het overdadige entertainment van de koningin-moeder behoren tot het verleden.