Portretten van Gazanen

4 februari 2024

Een peuter, een tiener, een moeder, een fotojournalist.

Hun levens werden verscheurd in een van de dodelijkste en meest destructieve oorlogen van de 21e eeuw.

De militaire campagne van Israël in Gaza, die nu de vierde maand ingaat, wordt vaak weergegeven in grimmige cijfers en historische vergelijkingen: volgens het ministerie van Volksgezondheid van Gaza zijn zo'n 27.000 Palestijnen gedood. Bijna twee miljoen mensen zijn ontheemd ruim 60 procent van de woongebouwen zijn beschadigd of vernietigd in een gebied kleiner dan Manhattan.

Toch blijven de levens achter deze statistieken vaak aan het zicht onttrokken. Internet- en mobiele telefoondiensten worden vaak onderbroken; internationale verslaggevers kunnen Gaza alleen binnenkomen tijdens begeleide reizen met het Israëlische leger; en tientallen Palestijnse journalisten zijn gedood tijdens een militaire campagne naar aanleiding van de door Hamas geleide aanvallen op Israël op 7 oktober.

Samar Abu Elouf, fotojournalist voor The New York Times, volgde wekenlang een handjevol Palestijnen die alles verloren leken te hebben: een jongen met verkoolde ledematen, een journalist die vier van zijn kinderen verloor bij een Israëlische aanval, een weespeuter die mogelijk nooit meer lopen.

Vervolgens evacueerde The Times mevrouw Abu Elouf en haar familie in december, terwijl het Israëlische grondoffensief zich over Zuid-Gaza uitbreidde.

Sindsdien heeft Gaza dat gedaan spiraalsgewijs richting hongersnood. Sommige bewoners zeggen dat ze gras en veevoer eten om te overleven. Gigantische bommen vallen in de buurt van de laatste functionerende ziekenhuizen. Stortregens beuken door ziekte geteisterde tentenkampen. Uitgeputte artsen maken schrijnende keuzes.

Door dit alles heen heeft mevrouw Abu Elouf geprobeerd contact te houden met de mensen die ze fotografeerde, maar sommigen zijn niet langer te bereiken.

Hun verhalen spelen zich, net als die van Gaza zelf, nog steeds af.

De wees

Aanvankelijk dachten reddingswerkers dat Melisya Joudeh dood was.

Ze haalden haar levenloze lichaam uit het puin van haar ouderlijk huis, tien uur nadat het gebouw op 22 oktober door een verwoestende aanval werd verpletterd. In het ziekenhuis werd ze in een tent vol lijken gestopt.

Maar een uur later begon de zestien maanden oude Melisya te jammeren en te sputteren. Er brak een rumoer uit en ze werd met spoed naar het ziekenhuis gebracht voor een spoedbehandeling, zei Yasmine Joudeh, een uitgeputte tante die dagen later aan het bed de wake hield voor het meisje terwijl ze in een roze konijnenshirt in slaap viel.

Ze was een van de slechts drie overlevenden van wat volgens familieleden en lokale journalisten een Israëlische luchtaanval was.

Haar moeder, die een tweeling verwachtte, was vóór de aanval op hun huis bevallen en werd dood uit de ruïnes getrokken, nog steeds met haar buik in haar armen, zei Yasmine. Melisya's vader en broer werden ook vermoord, net als haar grootouders, vijf ooms, twee tantes, hun echtgenoten en tientallen neven en nichten, in totaal ongeveer zestig mensen uit de families Jarousha en Joudeh die al tientallen jaren in dat wooncomplex woonden. .

Kinderen zijn volgens de krant ongeveer 40 procent van de doden in Gaza sinds 7 oktober Gaza-autoriteiten en internationaal organisaties. Melisya heeft de dood bedrogen, maar heeft zich in plaats daarvan aangesloten bij de 19.000 kinderen die door de oorlog zijn achtergebleven zonder ouders of zonder volwassenen om voor hen te zorgen, aldus UNICEF.

En ze zal voor het leven getekend zijn. Weken eerder had Melisya haar eerste stappen gezet, zei haar tante. Ze waren waarschijnlijk haar laatste.

Bomfragmenten sneden haar ruggenmerg door en verlamden haar vanaf haar middel, zeiden artsen. Maar een paar weken nadat ze gewond was geraakt, werd Melisya ontslagen. Artsen zeiden dat ze geen medicijnen hadden om haar te behandelen en dat ze haar bed nodig hadden voor nieuwere slachtoffers.

Yasmine nam Melisya mee naar huis. Ze beschouwde het weeskind als een zegen van God, maar de zorg voor haar was nog steeds moeilijk.

Melisya schreeuwde toen haar wonden werden gewassen. En 's nachts werd ze wakker uit haar slaap en riep 'mama!' of “baba!”

De moeder

7 oktober begon als een dag van vreugde voor Safaa Zyadah.

Slechts enkele uren voor middernacht op de 6e was ze bevallen van haar vijfde kind – een meisje dat ze Batool noemde – in een ziekenhuis in Gaza-stad.

Maar terwijl ze haar pasgeboren baby wiegde, klonken de oorlogsgeluiden op haar afdeling.

Mevrouw Zyadah, 32, die verschillende oorlogen in Gaza had meegemaakt, hoopte dat deze snel zou eindigen. Maar toen ze later die dag thuiskwam, werd het duidelijk dat het deze keer anders was.

De muren van haar huis trilden toen Israëlische gevechtsvliegtuigen boven hun hoofd raasden en bommen afwierpen als vergelding voor de door Hamas geleide aanval waarbij volgens Israël op 7 oktober ongeveer 1.200 mensen om het leven kwamen. Mevrouw Zyadah en haar man verzamelden hun vijf kinderen, waarvan de oudste 13 jaar oud was. en begon te rennen.

In de eerste weken van de oorlog veranderden ze verschillende keren van huis, waarbij ze onderdak vonden bij familieleden totdat gevechten of Israëlische waarschuwingen hen dwongen verder te trekken. Terwijl de familie zich door de straten haastte, zei ze, zagen ze straaljagers op doelen schieten en zagen ze lijken langs de kant van de weg liggen.

Uiteindelijk stopten ze bij een geïmproviseerd VN-kamp in de stad Khan Younis, in het zuiden van Gaza. Het was druk en vies, maar zogenaamd veilig. Opgesloten in een kleine tent begon haar familie hun leven zo goed mogelijk te organiseren. Een paar dagen later wiegde ze Batool terwijl ze met The Times sprak, dankbaar dat ze het hadden overleefd.

‘We zijn het rennen beu,’ zei ze. Maar hun uitstel was van korte duur.

Begin december trokken Israëlische troepen Khan Younis binnen, in de hoop uit te spoelen de Hamas-strijders die zich volgens hen onder burgers verborgen hielden. Rondom het VN-kamp, ​​waar 43.000 mensen woonden, woedden gevechten, die soms doordringen.

Op 24 januari raakten verschillende granaten een VN-schuilplaats in het kamp, ​​waar ongeveer 800 mensen woonden, waarbij 13 mensen om het leven kwamen, aldus de Verenigde Naties. Het Witte Huis zei van wel “ernstig bezorgd” door het voorval.

Het was onduidelijk of mevrouw Zyadah en haar familie getroffen waren. De laatste tijd waren zij telefonisch niet bereikbaar.

De fotojournalist

De confrontatie met de pijn van anderen staat centraal in de carrière van Mohammed al-Aloul, 36, een fotojournalist die jarenlang de strijd in Gaza in zijn zoeker heeft vastgelegd.

Maar op 5 november kwam de pijn voor hem.

Het stond op het gezicht van de heer al-Aloul gegrift toen hij de ingebakerde stoffelijke resten van zijn zoon vasthield, die volgens de autoriteiten van Gaza omkwam bij een Israëlische luchtaanval. En die pijn gierde diezelfde dag opnieuw door hem heen toen hij over de lichamen van drie van zijn andere kinderen stond die, zo bleek, bij dezelfde aanval waren omgekomen.

Hij viel op zijn knieën en huilde.

‘God help mij deze pijn te verdragen’, zei hij.

Na 7 oktober zag hij zijn eigen familie nauwelijks meer, terwijl ze van de ene bomaanslag naar de andere renden en video's opnamen voor het Turkse staatsmediabureau Anadolu. Maar hij miste zijn vijf kinderen erg, zei hij.

Voor de oorlog keken ze na het werk samen met hem naar voetbalwedstrijden op televisie, terwijl ze juichten en ‘gooaal!’ riepen. samen met de commentatoren. Toen de gevechten eenmaal begonnen, droeg hij de baseballpet van zijn zoon Ahmed naar zijn werk.

‘Het droeg zijn geur,’ zei hij.

Op 4 november, na een zeldzame nacht thuis te hebben doorgebracht, zei de heer al-Aloul dat zijn zesjarige zoon, Kenan, hem had gesmeekt niet te gaan. Maar hij vertrok en terwijl hij de volgende dag ontheemde families aan het documenteren was, belde een vriend.

Er was een aanval geweest nabij zijn huis in centraal Gaza. Wat volgde was een hectische waas, zei de heer al-Aloul.

Hij scrolde door de sociale media en belde vrienden toen er nieuwsfragmenten doorkwamen.

Uiteindelijk hoorde hij in het ziekenhuis dat Kenan en drie van zijn andere kinderen – Ahmad, 13, Rahaf, 11 en Qais, 4 – dood waren, evenals vier van zijn broers en enkele van hun kinderen en buren. Zijn vrouw raakte ernstig gewond.

De enige overlevende onder zijn kinderen was zijn jongste zoon, de eenjarige Adam, wiens gezicht werd gegeseld door granaatscherven.

'Hij is alles wat ik nog heb,' zei meneer al-Aloul dagen later, terwijl hij het kind tegen zijn borst drukte.

Nu is de familie van de heer al-Aloul in Turkije, waar zijn vrouw wordt behandeld voor haar uitgebreide wonden.

Wisal Abu Odeh, 34, viel flauw nadat hij een uur in de rij had gestaan ​​om naar het toilet te gaan. Het leven was zwaar voor iedereen in het vuile, krappe kamp voor ontheemden in Khan Younis. Maar ze was vijf maanden zwanger.

‘Soms’, zei ze in november, ‘denk ik dat het beter was geweest om in mijn huis te sterven.’

Voor de oorlog dacht mevrouw Abu Odeh erover om een ​​kinderkamer met Spiderman-thema in te richten voor de babyjongen die ze verwachtte. Nadat de gevechten waren begonnen, maakte ze zich zorgen of ze haar zwangerschap levend zou doorkomen.

De omstandigheden zijn verschrikkelijk in de VN-kampen waar de meeste ontheemden in Gaza verblijven. Diarree, luchtweginfecties en hygiënegerelateerde aandoeningen zoals luizen nemen explosief toe, zeggen de Verenigde Naties. Vaak delen duizenden mensen één douche of toilet.

Te midden van al die chaos leven volgens de VN ongeveer 50.000 zwangere vrouwen en bevallen er dagelijks ongeveer 180. Basiszorg is niet beschikbaar. Keizersneden worden soms zonder verdoving uitgevoerd. Veel vrouwen bevallen in tenten of toilettenDat meldt Artsen Zonder Grenzen.

Mevrouw Abu Odeh zei dat ze in een ruimte sliep met veertien andere meisjes en vrouwen. Geteisterd door honger en angst liepen de spanningen soms hoog op. Ze had vrouwen zien stompen of aan de haren trekken bij ruzies over eten of water – of over de rij springen om naar het toilet te gaan.

De laatste tijd bereikten de gevechten haar kamp en de laatste tijd was ze telefonisch niet bereikbaar.

Een slachtoffer van kinderbrandwonden

Mohamed Abu Rteinah, 12, herinnert zich niet veel van wat er gebeurde toen een explosie zijn huis verpletterde op 24 oktober. Het ene moment dronk hij thee als ontbijt terwijl zijn grootmoeder de Koran las. De volgende minuut rende en schreeuwde hij, terwijl zijn ledematen schijnbaar in brand stonden, zei hij.

Zijn moeder, Ula Faraj, 33, zei dat ze geschokt terugdeinsde toen ze voor het eerst de brandwonden zag die ongeveer 30 procent van zijn benen bedekken. Zijn 8-jarige zusje, Batool, had soortgelijke verwondingen.

Het was onduidelijk wie de munitie had afgevuurd die hun huis in de zuidelijke stad Rafah trof, hoewel de autoriteiten van Gaza en The Associated Press destijds Israëlische luchtaanvallen in het gebied rapporteerden. Veel van de tienduizenden bommen die Israël sinds 7 oktober heeft afgeworpen, zijn geleverd door de Verenigde Staten, waaronder ‘bunkerbrekers’ van 2.000 pond die honderden mensen het leven hebben gekost in dichtbevolkte gebieden.

Mensenrechtenorganisaties zeggen dat deze wapens dat wel zouden kunnen Amerikaanse functionarissen betrekken bij oorlogsmisdaden. Israël zegt dat het de oorlogswetten respecteert en voorzorgsmaatregelen neemt om het aantal burgerslachtoffers in zijn oorlog tegen Hamas te beperken. President Biden, die Israël ooit waarschuwde dat dit zo was steun verliezen voor zijn ‘willekeurige bombardementen’”, zegt hij er bij de Israëlische strijdkrachten op aan te dringen het aantal slachtoffers tot een minimum te beperken.

Ervaren artsen zeggen de omvang van kinderbrandwonden in Gaza is schrijnend, vooral omdat het ingestorte gezondheidszorgsysteem van het gebied hen nauwelijks kan behandelen. Er waren alleen basispijnstillers beschikbaar om Mohamed en Batool te behandelen, zei hun moeder in een ziekenhuis in Khan Younis. Gaas, zalf en schoon water waren schaars.

Ze kon nauwelijks kijken, zei ze, terwijl haar kinderen huilden toen artsen probeerden hun wonden schoon te maken.

Weken later slaagde het gezin erin Gaza te verlaten voor een spoedoperatie in Caïro – en woensdag werden ze samen met andere gewonde kinderen uit Gaza geëvacueerd naar de Verenigde Arabische Emiraten voor verdere behandeling.