In de voetsporen van Beatrix Potter: in een prachtig hotel in het Lake District aan de oever van Lake Windermere

Grootvaderklokken, sierlijke fotolijsten, zacht krakende vloerplanken, prachtig antiek meubilair, opvallende olieverfschilderijen en betoverende bustes.

Het interieur van het viersterrenhotel Storrs Hall, dat op de monumentenlijst staat, is opvallend elegant en biedt een betoverend ontspannende omgeving.

Wat het Georgische landgoed naar de superklasse voor rustige ontsnappingen stuwt, is de voortreffelijke ‘pinch me’-locatie – de kustlijn van het grootste meer van Engeland, Windermere, dat in de zuidoostelijke hoek van het buitengewoon aantrekkelijke Lake District National Park ligt, dat op de Unesco-lijst staat.

Storrs Hall ligt op een uitstekend verhoogd perceel, met epische grasvelden die van het hoofdgebouw naar de waterkant lopen en paden die door clusters van weelderig bos aan het meer slingeren.

Ik reis daarheen met mijn partner en vijfjarige dochter vanuit ons huis in Londen via een Avanti-hogesnelheidstreindienst van Euston naar Oxenholme Lake District en een onderschuifbed van daar op een lokale dienst langs een enkelsporige zijlijn naar Windermere.

Dan is het een reis van drie mijl naar het zuiden met bus nr. 6, die ons uitlaadt aan de kant van een drukke A-weg zonder paden, 200 meter van de ingang van het hotel. Dat zorgt voor een enigszins huiveringwekkende aankomst.

Ik voel voelbaar mijn hartslag vertragen als we het terrein opgaan.

Maar als we ons eenmaal op het terras aan de achterkant hebben genesteld, gaat het snel als mijn dochter erop staat dat ik de koffie die ik aan het genieten ben bij mama laat staan ​​en haar naar de kustlijn race – en terug. Opnieuw en opnieuw.

De buitenpleziertjes gaan ononderbroken door.

Op het hotelterrein ontdekken we een touwschommel op een verborgen strand en onderzoeken we de ‘Temple of Heroes’, een ornamentaal achthoekig gebouw dat aan het einde van een kleine verhoogde weg staat en een spectaculair uitzicht biedt op het meer en de hobbelige omgeving.

De tempel was gewijd aan de 18e-eeuwse zeehelden van Groot-Brittannië en gebouwd door de man die Storrs Hall in 1790 bouwde, de landeigenaar Sir John Legard uit Yorkshire.

We genieten ook van een bezoek dat voor gasten wordt geregeld door het hotel van een vogelkenner, die ons op het grasveld kennis laat maken met een kerkuil, slechtvalk en een machtige steenarend. Er wordt ons verteld dat steenarenden niet bang zijn voor mensen, waarbij de ornitholoog onthult dat hij hem ‘uit moet staren’ om de dominantie te behouden.

Mijn dochter is een beetje zenuwachtig voor de adelaar, maar vriendelijke hond Dusty, een gewaardeerd lid van de SUP Watersport Lake District team dat op bezoek komt voor een gratis paddle-boardsessie voor gasten is een enorme hit.

(In feite verklaart ze na de reis dat spelen met Dusty het hoogtepunt van de vakantie is.)

Instructeur Calum begeleidt mijn partner voor een rustige peddel rond het kalme water bij het hotel, waarna mijn dochter meedoet, knielend op het bord terwijl nieuwsgierige ganzen en zwanen toekijken.

We gaan alle drie het water op voor een heerlijke boottocht met Windermere Lake-cruises van Bowness-on-Windermere, drie kilometer naar het noorden, naar het charmante Ambleside.

Hier staren we naar het sprookjesachtige Bridge House, een onmogelijk schattig en merkwaardig 17e-eeuws gebouw dat boven een rivier staat die Stock Beck heet. Daarna is het lunchen bij Tacos del Sol, een kleine eetgelegenheid die verbazingwekkend goed Mexicaans streetfood biedt. Tot de vaste klanten behoort onder meer het keukenteam van het nabijgelegen Michelin-sterrenrestaurant The Old Stamp House.

Vanaf Ambleside gaat het naar het noorden met bus 599 naar het idyllische dorp Grasmere, dat zijn naam deelt met het aangrenzende meer.

Hier dwalen we langs het graf van dichter William Wordsworth – hij woonde in Grasmere, in Dove Cottage, en schreef daar enkele van zijn grootste gedichten – slenteren langs de rivier en de kleine heeft lol in een speeltuin met dramatische bergen.

De dag eindigt met thee en ijs in het café Faeryland Grasmere aan het water, dat een dromerig uitzicht biedt over het meer van Grasmere. Is er ergens in het christendom een ​​café met een meer landelijke setting? Ik betwijfel het ten zeerste.

Het café werd ooit bezocht door Henry, die in 2022 op 57-jarige leeftijd stierf als de oudste zwaan van Groot-Brittannië.

Een blauwe plaquette in het café gewijd aan de vogel beschrijft hem als een ‘hardcore legende’. Een van de cafémedewerkers licht dit toe en zegt dat hij erg geliefd was, maar een beetje lastig, met de gewoonte om eten te stelen en de baas te zijn over honden.

Storrs Hall is een uitstekende uitvalsbasis voor uitstapjes met het thema meren.

Aan de buitenkant ziet het er groots uit, maar hier en daar een beetje sjofel – niet verwonderlijk gezien het weer in het Lakeland dat het te verduren heeft – met een binnenhuisarchitect die tijdens ons verblijf het metselwerk aan het bijwerken was.

Maar van binnen is het, zoals gezegd, een tijdloze vreugde.

Stap over de drempel en je treedt in de voetsporen van Beatrix Potter – wie woonde aan de overkant en woonde verschillende feesten bij in het pand in de 19e eeuw toen het een privéhuis was – en Wordsworth, die te gast was bij een Storrs Hall regatta bash in 1825.

Onze kamer is gigantisch, met een zacht kingsize bed, een comfortabele slaapbank voor de kleine en een badkamer met een bad dat groot genoeg is voor een eigen kleine regatta, en een inloopregendouche met dubbele douches. Andere moderne gemakken zijn een flatscreen-tv en een Dualit-koffiezetapparaat.

Onze vertrekken hebben ook elegantie, dankzij een antiek bureau en lades en luxe dikke gordijnen.

Helaas is er geen uitzicht op het meer – ons uitzicht omvat de parkeerplaats, een caleidoscoop van bomen en struiken en de A-weg die door de nr. 6 wordt omgeploegd.

Het hotel heeft een restaurant met twee AA-rozetten, maar het is alleen voor volwassenen, dus we dineren in de Tower Bar – een spectaculaire bar die in 1943 is gekocht en geëxtraheerd uit Blackpool’s Winter Gardens – en buiten op het terras, met hetzelfde menu aangeboden op beide locaties.

Het eten heeft geen rozetten aangetrokken, maar het is nog steeds indrukwekkend en mooi gepresenteerd, met de Ham Hock, gepotte garnalen met geroosterde zuurdesem en kipschnitzel die allemaal een absolute traktatie zijn.

Het ontbijt is ook een genot, vooral de pap met honing, de kippers en gepocheerde eieren en de supergrote kannen met smeuïge koffie.

Dienst? Over het algemeen pittig, altijd vriendelijk.

Storrs Hall is in veel opzichten een illusie – een officieel viersterrenhotel dat vijfsterrenhotel voelt. Op een locatie die buiten de schaal ligt.