Negentien dagen nadat hij als Chinese leider de macht had overgenomen, riep Xi Jinping de generaals bijeen die toezicht hielden op de kernraketten van het land en stelde een botte eis. China moest klaar zijn voor een mogelijke confrontatie met een formidabele tegenstander, zei hij, waarmee hij aangaf dat hij een krachtiger nucleair vermogen wilde om de dreiging het hoofd te bieden.

Hun strijdmacht, zo zei hij tegen de generaals, was een ‘pijler van onze status als grote macht’. Ze moeten, zei de heer Xi, ‘strategische plannen ontwikkelen om onder de meest gecompliceerde en moeilijke omstandigheden te reageren op militaire interventie door een machtige vijand’, aldus een officiële interne samenvatting van zijn toespraak in december 2012 tot de Chinese nucleaire en conventionele raketarm. heette toen het Second Artillery Corps, wat werd geverifieerd door The New York Times.

In het openbaar waren de opmerkingen van de heer Xi over nucleaire kwesties schaars en formeel. Maar zijn opmerkingen achter gesloten deuren, onthuld in de toespraak, laten zien dat angst en ambitie de drijvende kracht achter zijn transformatieve opbouw van het Chinese kernwapenarsenaal in het afgelopen decennium zijn geweest.

Vanaf die begindagen gaf de heer Xi aan dat er een robuuste kernmacht nodig was om de opkomst van China als grote macht te markeren. Hij weerspiegelde ook de vrees dat de relatief bescheiden kernwapens van China kwetsbaar zouden kunnen zijn tegen de Verenigde Staten – de “machtige vijand” – met zijn kring van Aziatische bondgenoten.

Nu de nucleaire opties van China zijn gegroeid, beschouwen de militaire strategen kernwapens niet alleen als een verdedigingsschild, maar ook als een potentieel zwaard – om tegenstanders te intimideren en te onderwerpen. Zelfs zonder een kernwapen af ​​te vuren zou China zijn raketten, bommenwerpers en onderzeeërs kunnen mobiliseren of zwaaien om andere landen te waarschuwen voor de risico's van een escalatie naar de rand van de afgrond.

“Een krachtig strategisch afschrikkingsvermogen kan de vijand dwingen zich terug te trekken uit onbezonnen actie en hem te onderwerpen zonder oorlog te voeren”, zegt Chen Jiaqi, een onderzoeker aan de Chinese Nationale Defensie Universiteit, schreef in een papier in 2021. “Wie meer geavanceerde technologieën beheerst en strategische afschrikwapens ontwikkelt die anderen in het stof kunnen achterlaten, zal een krachtige stem hebben in tijden van vrede en het initiatief nemen in tijden van oorlog.”

Dit artikel is gebaseerd op de interne toespraken van de heer Xi en tientallen rapporten en onderzoeken van het Volksbevrijdingsleger, waarvan vele in technische tijdschriften, om de motivaties van de Chinese nucleaire opbouw te achterhalen. Sommigen zijn erin geciteerd Recent onderzoek van De nucleaire houding van China; vele anderen zijn nog niet eerder ter sprake gekomen.

De heer Xi heeft het atoomarsenaal van het land sneller uitgebreid dan welke andere Chinese leider dan ook, waardoor zijn land dichter bij de hoofdklasse van de Verenigde Staten en Rusland is gekomen. Hij heeft de omvang van het Chinese arsenaal verdubbeld ongeveer 500 kernkoppenen in dit tempo zou het land in 2035 ongeveer 1.500 kernkoppen kunnen hebben – grofweg evenveel als Washington en Moskou nu elk inzetten. Amerikaanse functionarissen hebben gezegd. (De Verenigde Staten en Rusland hebben elk nog eens duizenden kernkoppen in de mottenballen gelegd.)

China ontwikkelt ook een steeds geavanceerder assortiment raketten, onderzeeërs, bommenwerpers en hypersonische voertuigen die nucleaire aanvallen kunnen uitvoeren. Het heeft zijn nucleaire testlocatie in de verre westelijke regio Xinjiang geüpgraded, waardoor de weg is vrijgemaakt voor mogelijke nieuwe ondergrondse tests, misschien als er een wapenwedloop tussen de supermachten uitbreekt.

Een grote verschuiving in de Chinese kernmacht en -doctrine zou de concurrentie met de Verenigde Staten ernstig kunnen bemoeilijken. De expansie van China heeft in Washington al tot een intens debat geleid over hoe te reageren, en dat heeft nog veel meer opgeleverd twijfel over de toekomst van belangrijke wapenbeheersingsverdragen. Terwijl het Amerikaans-Russische antagonisme ook het vooruitzicht op een nieuw tijdperk van nucleaire rivaliteit vergroot.

De heer Xi en president Biden hebben de wrok sinds vorig jaar gekalmeerd, maar het vinden van nucleaire stabiliteit kan ongrijpbaar zijn als Peking buiten de grote wapenbeheersingsverdragen blijft, terwijl Washington de strijd aangaat met zowel Peking als Moskou.

Cruciaal is dat China's groeiende nucleaire opties de toekomst van Taiwan vorm kunnen geven – de eilanddemocratie die Beijing claimt als zijn eigen territorium en die voor veiligheidssteun afhankelijk is van de Verenigde Staten. De komende jaren kan Peking er vertrouwen in krijgen dat het de interventie van Washington en zijn bondgenoten in welk conflict dan ook kan beperken.

Bij het beslissen over het lot van Taiwan zou de ‘troefkaart’ van China een ‘krachtige strategische afschrikkingskracht’ kunnen zijn om te waarschuwen dat ‘elke externe interventie niet zal slagen en onmogelijk kan slagen’, schreef Ge Tengfei, een professor aan de Chinese Nationale Universiteit voor Defensietechnologie. in een tijdschrift van de Communistische Partij in 2022.

Xi's nucleaire revolutie

Sinds China in 1964 voor het eerst een atoombom testte, hebben zijn leiders gezegd dat zij nooit “de eersten zouden zijn die kernwapens zouden gebruiken” in een oorlog. China, zo redeneerden zij, had slechts een relatief bescheiden reeks kernwapens nodig om potentiële tegenstanders op geloofwaardige wijze te bedreigen, zodat het vijandige steden zou kunnen wegvagen als hun land ooit met kernwapens zou worden aangevallen.

“Op de lange termijn zijn de Chinese kernwapens slechts symbolisch”, zei Deng Xiaoping, de Chinese leider, in 1983. het standpunt van Peking uitleggen aan de bezoekende Canadese premier Pierre Trudeau. “Als China er te veel energie aan zou besteden, zouden we onszelf verzwakken.”

Zelfs toen China vanaf de jaren negentig zijn conventionele strijdkrachten opwaardeerde, groeide zijn kernwapenarsenaal stapsgewijs. Toen de heer Xi in 2012 de leiding overnam, had China dat ook gedaan ongeveer 60 intercontinentale ballistische raketten in staat de Verenigde Staten te raken.

China daagde zijn buurlanden al steeds meer uit in territoriale geschillen en zag gevaar in de pogingen van de regering-Obama om de Amerikaanse macht in de Azië-Pacific te versterken. In een toespraak eind 2012 waarschuwde de heer Xi zijn commandanten dat de Verenigde Staten “de strategische inperking en omsingeling om ons heen aan het opvoeren waren.”

Peking was ook bezorgd dat zijn nucleaire afschrikking aan het verzwakken was. Chinese militaire analisten waarschuwden dat de raketten van het Volksbevrijdingsleger kwetsbaar werden voor detectie en vernietiging naarmate de Verenigde Staten vooruitgang boekten op het gebied van militaire technologie en allianties bouwden in Azië.

Officiële Chinese geschiedenisverslagen versterkten die angst. In onderzoeken van het Volksbevrijdingsleger wordt vaak stilgestaan ​​bij dit onderwerp de Koreaanse oorlog En crises boven Taiwan in de jaren vijftig, toen Amerikaanse leiders lieten doorschemeren dat ze atoombommen op China konden laten vallen. Dergelijke herinneringen zijn verankerd standpunten in Peking dat de Verenigde Staten zijn geneigd te gebruiken “nucleaire chantage.”

“We moeten scherpe wapens hebben om onszelf te beschermen en dodelijke knotsen waar anderen bang voor zullen zijn”, zei de heer Xi eind 2014 tegen de bewapeningsofficieren van het Volksbevrijdingsleger.

Eind 2015 zette hij een grote stap in het upgraden van de Chinese kernmacht. In zijn groene pak als voorzitter van het Chinese leger zat hij een ceremonie voor waarin het Tweede Artilleriekorps, de bewaarder van de Chinese kernraketten, herboren werd als de Rocket Force, verheven tot een dienst naast het leger, de marine en de luchtmacht.

De missie van de Rocket Force, meneer Xi vertelde het aan zijn commandantenomvatte “het versterken van een geloofwaardig en betrouwbaar nucleair afschrikmiddel en een nucleair tegenaanvalvermogen” – dat wil zeggen het vermogen om een ​​eerste aanval te overleven en met verwoestende kracht terug te slaan.

Van tunnels tot silovelden

China is niet alleen op zoek naar meer kernkoppen. Het is ook gericht op het verbergen en afschermen van de kernkoppen, en op het sneller kunnen lanceren ervan vanaf land, zee of lucht. De nieuw verhoogde Rocket Force heeft een krachtige stem aan die inspanning toegevoegd.

Onderzoekers van de Rocket Force schreven in een onderzoek uit 2017 dat China de Verenigde Staten moet navolgen en moet zoeken naar “nucleaire krachten die voldoende zijn om de nieuwe mondiale situatie in evenwicht te brengen, en ervoor te zorgen dat ons land het initiatief kan winnen in toekomstige oorlogen.”

Het Chinese nucleaire afschrikkingsmiddel was lange tijd sterk afhankelijk van eenheden gegraven in tunnels diep in afgelegen bergen. Soldaten zijn getraind om onder te duiken in tunnels voor weken of maandenverstoken van zonlicht, regelmatige slaap en frisse lucht terwijl ze proberen onopgemerkt te blijven door vijanden, aldus medische studies van hun slopende routine.

“Als er oorlog komt”, aldus een rapport van de Chinese staatstelevisie in 2018, “zal dit nucleaire arsenaal dat ondergronds schiet, dekking breken waar de vijand het minst verwacht en zijn raketten afvuren.”

De Rocket Force breidde zich snel uit en voegde binnen een paar jaar minstens tien nieuwe brigades toe, een stijging van ongeveer een derde. volgens een studie gepubliceerd door het China Aerospace Studies Institute van de Amerikaanse luchtmacht. China heeft ook meer weg- en spoormobiele raketwerpers toegevoegd om te proberen de Amerikaanse satellieten en andere detectietechnologie te slim af te zijn.

De Chinese angst voor Amerikaanse capaciteiten is niettemin gebleven. Zelfs toen China wegmobiele raketten uitrolde, beweerden sommige deskundigen van het Volksbevrijdingsleger dat dit wel het geval was zou kunnen gevolgd door steeds geavanceerdere satellieten.

Een oplossing, sommigen stelden analisten van de Rocket Force in 2021 zou ook clusters van lanceersilo's voor raketten bouwen, waardoor de Amerikaanse strijdkrachten zouden moeten proberen te detecteren welke echte raketten bevatten en welke dummies hadden, waardoor het “nog moeilijker zou worden om ze in één klap uit te roeien.”

Ander Chinese studies voerde soortgelijke argumenten aan voor silo's, en de heer Xi en zijn commandanten leken daar gehoor aan te geven. De moedigste stap tot nu toe in zijn nucleaire expansie zijn drie enorme velden geweest 320 of zo raketsilo's gebouwd in Noord-China. De silo's, op veilige afstand van de conventionele Amerikaanse raketten, kunnen raketten bevatten die de Verenigde Staten kunnen raken.

De expansie heeft echter tot turbulentie geleid. Vorig jaar verving de heer Xi abrupt de twee topcommandanten van de Rocket Force, een onverklaarbare opschudding die erop wijst dat de groei wordt geplaagd door corruptie. Dit jaar werden negen hoge Chinese militaire officieren uit de wetgevende macht gezet, wat wijst op een breder onderzoek.

De onrust zou de Chinese kernwapenplannen op de korte termijn kunnen vertragen, maar de langetermijnambities van Xi lijken vast te liggen. Op een congres van de Communistische Partij in 2022 verklaarde hij dat China zijn “strategische afschrikkingskrachten” moet blijven opbouwen.

En zelfs met honderden nieuwe silo’s vinden Chinese militaire analisten nieuwe bronnen van zorg. Vorig jaar, Chinese raketingenieurs voorgestelde versterkende silo's om raketten beter te beschermen tegen precisieaanvallen. “Alleen dat kan ervoor zorgen dat onze kant in het geval van een nucleaire aanval een dodelijke tegenaanval kan uitvoeren”, schreven ze.

Moeilijke beslissingen

Chinese leiders hebben gezegd dat ze een vreedzame eenwording met Taiwan willen, maar dat is niet het geval geweld mag gebruiken als zij menen dat andere opties zijn besteed. Als Peking Taiwan zou veroveren, zouden de Verenigde Staten kunnen ingrijpen om het eiland te verdedigen, en China zou kunnen berekenen dat zijn uitgebreide nucleaire arsenaal een krachtige waarschuwing zou kunnen zijn.

Chinese militaire officieren hebben uitgegeven stormachtige waarschuwingen van nucleaire vergeldingsmaatregelen tegen Taiwan eerder. Nu zouden de dreigementen van China zwaarder kunnen wegen.

Zijn groeiende reeks raketten, onderzeeërs en bommenwerpers zouden geloofwaardige bedreigingen kunnen overbrengen, niet alleen tegen steden in de continentale Verenigde Staten, maar ook tegen Amerikaanse militaire bases op bijvoorbeeld Japan of Guam. Het risico dat een conventionele botsing uitmondt in een nucleaire confrontatie zou beslissingen in de weg kunnen staan. Chinese militaire analisten hebben betoogd dat Russische nucleaire waarschuwingen de NAVO-landen beperkten in hun reactie op de invasie van Oekraïne.

“De escalatieladder die ze nu kunnen toepassen is veel genuanceerder”, zegt hij Bates Gill, de uitvoerend directeur van het Center for China Analysis van het Asia Society Policy Institute. “De impliciete boodschap is niet alleen: 'We kunnen Los Angeles bombarderen.' Nu is het ook: ‘We kunnen Guam wegvagen, en je wilt geen escalatie riskeren als we dat doen.’”

Tot de opties van Peking behoren onder meer Ongeveer 200 DF-26 raketwerperswelke kan uitwisseling tussen conventionele en nucleaire kernkoppen en doelwitten in heel Azië raken. Chinese officiële media hebben Rocket Force-eenheden beschreven het beoefenen van dergelijke swapsen pochte tijdens een militaire parade over de dubbele conventionele en nucleaire rol van de raket – het soort onthulling dat bedoeld is om rivalen bang te maken.

In een echte confrontatie zou Washington te maken kunnen krijgen met moeilijke beslissingen over de vraag of potentiële doelwitten voor aanvallen in China nucleair bewapende raketeenheden kunnen omvatten, en in het uiterste geval of een binnenkomende DF-26 raket nucleair kan zijn.

“Dat zal een heel moeilijke beslissing zijn voor elke Amerikaanse president – ​​om erop te vertrouwen dat welk advies hij ook krijgt, geen nucleaire escalatie in het belang van Taiwan riskeert”, zei hij. John K. Culver, een voormalige senior analist van de CIA die het Chinese leger bestudeert. “Zodra de VS het vasteland van China gaan bombarderen, zal niemand de Amerikaanse president met overtuiging kunnen vertellen waar de Chinese grens precies ligt.”