The Briefing: Arsenal’s ‘beschamende’ VAR-aflevering, Hayes’ USWNT-switch en lelijke gezangen

Welkom bij The Briefing, waar je dit seizoen elke maandag terecht kunt De Atletiek bespreekt drie van de grootste vragen die voortvloeien uit het voetbal van dit weekend.

Dit was het weekend waarin Arsenal stotterde, Manchester United een week lang een crisis afwendde, Sheffield United de eerste overwinning van het seizoen boekte en Luis Diaz een verbazingwekkende vastberadenheid toonde om de gelijkmaker voor Liverpool te scoren in Luton Town.

Hier zullen we de reactie van Mikel Arteta en Arsenal op de winnaar van Newcastle bekijken, hoe belangrijk het is dat Emma Hayes de baan bij de USWNT op zich neemt en waarom ‘Altijd het slachtoffer…’ geen onschuldig terrasgeklets is…

---

Wat is de echte schande: de scheidsrechter of Arsenal die de klachten van Arteta onderschrijft?

Misschien moeten managers geen interviews direct na de wedstrijd geven.

De frustratie is hoog, de emoties hoog, de kans dat ze iets onverstandigs zeggen gaat de pan uit.

Vanuit dat perspectief, en op zichzelf, kun je de opmerkingen van Mikel Arteta over de scheidsrechter in de 1-0-nederlaag van Arsenal tegen Newcastle op zaterdag begrijpen (of zelfs ermee eens zijn). De winnaar van Anthony Gordon was misschien op drie punten afgekeurd, maar er was geen sluitend bewijs dat de bal was uitgegaan, Gordon was geen buitenspel en de vraag of Joelinton Gabriel had geduwd, had beide kanten op kunnen gaan.

De irritatie was begrijpelijk. Hoewel in een ideale wereld elke manager volkomen evenwichtig en kalm zou zijn bij elke beslissing die tegen hem of haar indruist, is het onrealistisch om dat altijd te verwachten.

Maar iedereen die de opmerkingen van Arteta zag voordat hij naar het incident in kwestie keek, kan in de war zijn geweest toen ze het uiteindelijk zagen, in de verwachting dat er nog veel groter onrecht zou plaatsvinden. “Ik schaam me”, zei Arteta, “maar ik moet degene zijn die nu hier komt om te proberen de club te verdedigen en alsjeblieft om hulp te vragen, want het is een absolute schande dat dit doelpunt wordt toegestaan, een absolute schande.”

Dit was slechts een discutabel besluit, geen verpletterend moment van incompetentie dat tot grote introspectie en ontslag zou moeten leiden bij PGMOL, het orgaan dat toezicht houdt op de scheidsrechters in het Engelse voetbal. Het kan een vergissing zijn geweest, maar misschien ook niet: genoeg experts en andere neutrale mensen schijnen te denken dat de functionarissen gelijk hadden toen ze suggereerden dat het geen rampzalige fout was. Vreemd genoeg voelde Arteta’s reactie misschien iets proportioneeler als het ging om de beslissing om Bruno Guimaraes niet van het veld te sturen omdat hij Jorginho een zware klap tegen zijn hoofd gaf, maar zijn woede was specifiek op het doelpunt gericht.

Dit is echter waar we nu zijn. We hebben het punt bereikt, met de constante en oneindige focus op scheidsrechterlijke beslissingen, die nog is verergerd door de VAR en de losse belofte van perfectie, waarop een manager zich gerechtvaardigd voelt om een ​​beslissing als deze als gênant en schandelijk te bestempelen. Betwistbare ambtsdragerschap wordt nu niet langer alleen als dat gezien, maar als onderdeel van een breder verhaal en een gevoel van collectief onrecht.

Arteta’s reactie was disproportioneel, hij zou waarschijnlijk beter moeten weten – vooral nadat hij nog maar een paar weken geleden had gezegd dat scheidsrechters “we moeten begrijpen dat er fouten gebeuren” – maar nogmaals, je kunt het begrijpen.

Daar zou het gebleven kunnen zijn… totdat Arsenal zondagmiddag een officiële verklaring uitbracht waarin stond:

“Voetbalclub Arsenal steunt van harte de opmerkingen van Mikel Arteta na de wedstrijd, na nog meer onaanvaardbare scheidsrechters- en VAR-fouten op zaterdagavond.”

[VAR debate: Has it made football better or worse? How could it be improved? Have your say in our subscriber survey here]

Vermoedelijk maakt het hen niet uit wat iemand anders denkt, omdat ze hun manager hebben gesteund en de gevoelens van veel fans hebben weerspiegeld. Maar het is buitengewoon dat een voetbalclub een ‘officiële verklaring’ uitbrengt, ooit iets dat voorbehouden was aan ontslag van managers enzovoort, over een marginale beslissing van de scheidsrechter waar ze het niet mee eens zijn.

Je zou hopen dat een voetbalclub verstandiger en constructiever zou zijn als, zoals later in hun verklaring wordt vermeld, het hun doel is om de scheidsrechtersnormen in de competitie te verbeteren. Je zou hopen dat, zelfs als we accepteren dat het een vergissing was en Gordons doel afgekeurd had moeten worden, sommige beslissingen tegen jou ingaan en dat iedereen volwassen genoeg zou moeten zijn om dat te accepteren. Maar dat deden ze niet, en in plaats daarvan steunden ze officieel de gefrustreerde uitbarsting van hun manager.

Dat is het gênante deel.

---

Hoe groot is de aanstaande benoeming van Hayes als USWNT-coach?

Het Engelse voetbal zal behoorlijk vreemd aanvoelen zonder Emma Hayes.

Ze kwam in 2012 bij Chelsea, toen de Women’s Super League (WSL) nog maar aan het tweede seizoen bezig was. De WSL is, samen met het succes van het Engelse nationale team, de belangrijkste drijfveer geweest voor de stijging van de populariteit en erkenning van het damesvoetbal in Groot-Brittannië, en Hayes heeft daar een groot aandeel in gehad.

Ze heeft zes WSL-titels gewonnen, waarvan de afgelopen vier op rij. Ze heeft vijf FA Cups en tweemaal de League Cup gewonnen, en in 2020-2021 won ze alle drie de titels in één seizoen, waardoor Chelsea pas de tweede was die een binnenlandse treble won. Chelsea werd dat seizoen ook tweede in de Champions League, pas het tweede Engelse team en de eerste sinds 2007 die de finale bereikte.

Twee van de belangrijkste leden van het Engelse Euro 2022-winnende team, Millie Bright en Fran Kirby, zijn onder Hayes tot bloei gekomen bij Chelsea. Nog twee, Jess Carter en Lauren James, hielpen de ploeg van Sarina Wiegman naar de finale van het WK Dames.

Met haar experts heeft ze ook een rol gespeeld bij het vormgeven van de manier waarop het grote publiek over het spel denkt. Ze is vaak een van de meest inzichtelijke en weloverwogen tv-analisten en co-commentatoren, zowel op het gebied van mannen- als vrouwenspel.

Kortom, het is moeilijk om één meer invloedrijke Engelse figuur te bedenken die momenteel in het spel werkt.

Dit is een kolossale deal voor het Amerikaanse nationale damesteam als, zoals zeer verwacht, Hayes de komende dagen wordt bevestigd als hun nieuwe hoofdcoach. Dit is een cruciale tijd voor wederopbouw na het WK, en ze hebben de beste kandidaat die ze hadden kunnen aantrekken om toezicht te houden op dit nieuwe tijdperk.

Het was waarschijnlijk de enige baan waarvoor Hayes Chelsea zou hebben verlaten. Ieder ander in Engeland zou een stap terug zijn geweest. Een andere Europese club, zoals Lyon of Barcelona, ​​zou haar talenten misschien wel waard zijn geweest, maar vooral dat laatste zou niet passen bij Hayes’ gevoel voor pragmatisme. Geen van de Amerikaanse binnenlandse partijen beschikt over de vereiste cache. De baan in Engeland is waarschijnlijk de enige andere baan die ze had kunnen aannemen, maar Wiegman gaat op zijn vroegst pas in 2025 ergens heen.

Het Engelse voetbal zal haar missen. De VS moeten niet onderschatten wat een belangrijke staatsgreep haar benoeming is.

---

Het is geen grapje: waarom ‘Always the Victim’ nooit voor Liverpool-fans mag worden gezongen

De opkomst van Luton van de non-League naar de Premier League is een van de hartverwarmende verhalen van de afgelopen jaren. Het team heeft een stijl die onaangenaam is om tegen te spelen, maar vaak spannend om naar te kijken, en met Rob Edwards hebben ze een geweldige manager. Kenilworth Road is een charmant anachronisme tussen een reeks luxueuze, glimmende stadions in de topklasse.

Kortom, hun promotie vorig seizoen was veel interessanter dan een Norwich City of een West Bromwich Albion of een Watford die terug naar de Premier League jojoelde.

En toch zijn er, naast de charme en de nieuwigheid, enkele zeer onaangename elementen ter ondersteuning gekomen. In hun eerste thuiswedstrijd, tegen West Ham United, richtten sommige fans een verschrikkelijk vrouwonvriendelijk gezang op Jarrod Bowen – en een ander zeer verwerpelijk voorbeeld verscheen zondag in het 1-1 gelijkspel tegen Liverpool.

Misschien was het slechts een vocale minderheid, maar het gezang ‘Altijd het slachtoffer, het is nooit jouw schuld’ was duidelijk te horen bij de thuisfans in de tweede helft, gevolgd door een ander gezang dat refereerde aan de schorsing van Engelse clubs uit het Europese voetbal in de tweede helft. Jaren 80, ingebracht vanwege de Heizel-tragedie in 1985.

Gelukkig is dit soort dingen de laatste tijd minder. Het gezang was te horen bij Chelsea tijdens het openingsweekend en een paar keer tegen het einde van het afgelopen seizoen, maar als algemene regel geldt: ‘Altijd het slachtoffer…’ is niet zo vaak voorgekomen als in voorgaande jaren.

Dit komt gedeeltelijk doordat fans zijn geïnformeerd over de connotaties van het gezang, en de Liverpool-supportersgroep Spirit Of Shankly waardevol werk heeft verricht op dit gebied.

Er zullen er nog steeds zijn die volhouden dat het alleen maar terrasgeklets is en geen relevantie heeft voor de Hillsborough-ramp en de 97 Liverpool-fans die hun leven verloren als gevolg van wat er in 1989 gebeurde. Maar iedereen met een half brein of waardering voor de moderne voetbalgeschiedenis en de cultuur zal begrijpen dat, of de persoon die zingt het nu bewust zo bedoelt of niet, het een directe verwijzing is naar Hillsborough, het meest prominente voorbeeld van de tijd dat Liverpool-fans het slachtoffer waren, maar herhaaldelijk te horen kregen dat de ramp hun schuld was.

Je vraagt ​​je af of de mensen die het zingen de ware connotaties ervan kennen, dat ze gewoon iets herhalen dat ze hebben gehoord in naam van de standaardrivaliteit tussen tegenstanders, dat ze denken dat het precies hetzelfde is als elk ander gezang. Het kunnen heel goed onwetende of naïeve kinderen zijn die in 1989 niet leefden, en zich nog minder bewust waren van de context.

Maar dat is nog meer reden om het gezang als onaanvaardbaar te bestempelen als het gebeurt, aangezien Jamie Carragher het zo goed deed tijdens zijn commentaar voor Sky Sports.

Rivaliteit, antipathie en zelfs verbale agressie tussen verschillende groepen fans moeten worden aangemoedigd. Sommige van de beste sferen die je ooit zult ervaren, zullen worden bepaald door een element van wrok, dat niet alleen ‘wij’ winnen, maar ook ‘zij’ verliezen. Het maakt deel uit van wat voetbal leuk maakt.

Maar degenen die zich bij dit lied aansluiten, moeten zich ervan bewust zijn dat ze daarmee bijdragen aan de voortdurende demonisering van Liverpool-fans en het kleineren van een 34-jarige strijd die tot op de dag van vandaag voortduurt.

---

Binnenkort

• Waarschijnlijk komt de grootste wedstrijd van dit Premier League-weekend op maandag, als Tottenham van Ange Postecoglou het enige overgebleven ongeslagen record in de Premier League pakt tegen Chelsea. Ze gaan met een overwinning terug naar de top, terwijl drie punten voor Chelsea hen bijna naar de bovenste helft van de ranglijst kunnen sluipen.
• Dan is het de Champions League, met deze wedstrijden het omgekeerde van de speelronde die we vorige week zagen: Newcastle neemt het op tegen Borussia Dortmund, dat hen versloeg in Newcastle, maar sindsdien door Harry Kane naar de schoonmaak is gebracht, terwijl Manchester City zou in theorie korte metten moeten maken met Young Boys.
• Woensdag ontvangen Arsenal en hun brandende gevoel van onrechtvaardigheid Sevilla, terwijl Manchester United hun (vaak mislukte) zoektocht voortzet om hun supporters niet te veel in verlegenheid te brengen, terwijl ze afreizen om het op te nemen tegen FC Kopenhagen.
• Donderdag keert de Europa League terug naar ons collectieve bewustzijn en maakt Brighton een reisje naar Amsterdam, waar ze het zullen opnemen tegen een ploeg van Ajax die er daadwerkelijk in is geslaagd een paar wedstrijden te winnen sinds ze voor het laatst tegenover elkaar stonden, terwijl West Ham thuis is tegen Olympiakos. en Liverpool reizen naar Toulouse. In de Conference League ontvangt Aston Villa AZ Alkmaar.
• Donderdag maakt Gareth Southgate ook zijn nieuwste Engelse selectie bekend, voor de kwalificatiewedstrijden voor het EK 2024 tegen Malta en Noord-Macedonië. Zal Anthony Gordon de knik krijgen? Zal James Ward-Prowse genegeerd blijven? Gaan mensen zich gewoon vervelen over het feit dat Harry Maguire, Kalvin Phillips en Jordan Henderson opnieuw worden opgeroepen?

(Bovenste foto: Getty Images)