Camilla’s mysterieuze edelstenen. Een zwarte tinnen koffer. Een buitenechtelijk kind. En een van de meest opmerkelijke hoeveelheden koninklijke sieraden ooit gezien. (En het werd allemaal gekocht met flessen McEwen’s bier…)

In de herfst van 1942, midden in de oorlog, arriveerde een zwart metalen koffer met de initialen MHG in Buckingham Palace.

Niet veel om naar te kijken, de doos was geadresseerd aan koningin Elizabeth, koningin-gemalin van George VI (en later de koningin-moeder).

Er zat misschien een kleine aanwijzing in het beslist chique adres, ‘Polesdon Lacey, Dorking’, dat op de kofferbak stond aangegeven.

Toch moet de inhoud zeker een inademing hebben veroorzaakt van degene die het genoegen had het deksel op te tillen.

Want in de blikken doos lag een verzameling juwelen die zo mooi waren dat een aantal ervan vandaag de dag tot de meest gedragen stukken in het bezit van de koninklijke familie behoren.

De sprankelende inhoud was des te opmerkelijker vanwege wat ze vertegenwoordigen: een gelukkig einde van een verhaal ontsierd door Victoriaanse preutsheid. En omdat ze hun oorsprong hebben in flessen McEwens bier.

Toevallig heeft de collectie ook het antwoord gegeven op het raadsel van de mysterieuze ‘stomacher’ of corsage die koningin Camilla droeg tijdens de recente diplomatieke receptie in het Paleis.

Sieradenexperts waren stomverbaasd, maar ik kan je vertellen dat dit stuk, vrijwel zeker Cartier, een van de vele was die in 1942 uit die stam werd gevist.

De bron van de erfenis was wijlen Margaret Helen Greville, een vriendin van koningin Mary, schoonmoeder van Elizabeth, koningin-gemalin en grootmoeder van wijlen koningin Elizabeth II.

Margaret Greville was ook goede vrienden geweest met Alice Keppel, minnares van Edward VII. Ze was ook meter van Sonia Keppel, de grootmoeder van koningin Camilla.

Tegenwoordig wordt ze herinnerd als een filantroop, maar haar opmars in de sociale hiërarchie verliep verre van soepel.

Inderdaad, Koning George V was ontevreden over de band van zijn vrouw met Margaret Greville, een ongemak dat werd veroorzaakt door de relatie tussen zijn vrouw en Margaret Greville haar ingewikkelde en beslist onorthodoxe persoonlijke geschiedenis.

De rijkdom van Margaret Greville werd voor het eerst verworven door haar vader, William McEwan, de Schotse brouwer wiens bedrijf de flessen bier maakte die vandaag de dag nog steeds zijn naam dragen.

Toch had de schande gelokt toen hij een kind verwekte bij een dienstmeisje dat Helen Anderson heette.

Het is waar dat McEwan een vrijgezel was en geen familie had om te verraden, maar het kind was buitenechtelijk en dit was de 19e eeuw.

Dus betaalde McEwen voor een brouwerijmedewerker die behulpzaam William Anderson heette, om zich voor te doen als de echtgenoot van Helen, en in 1863 werd in Londen een dochter geboren.

Ze heette Margaretha.

Na de geboorte keerde Anderson terug naar zijn vrouw en kinderen in Edinburgh en zijn baan in de brouwerij.

Helen en baby Margaret bleven in Londen totdat een passende periode was verstreken en het passend werd geacht om naar het noorden terug te keren, Helen als ‘weduwe’.

In tegenstelling tot veel van dergelijke verhalen uit die tijd kende dit verhaal een happy end, want toen het kind de leeftijd van 21 jaar bereikte, trouwde het voormalige dienstmeisje, haar moeder, met de rijke brouwer.

Margaret werd zijn stiefdochter en enige erfgename – zoals hij graag vertelde aan iedereen die er toe deed.

Eind jaren tachtig van de negentiende eeuw verhuisden de McEwens naar een groot herenhuis tussen Park Lane en Piccadilly en Maggie verloofde zich met de onstuimige Ronald Greville, zoon van Lord Greville, de kabinetschef van Gladstone – en een vriend van de gezellige Prins van Wales, later Edward VII.

Ondanks een begin met grote moeilijkheden leidde ze een verguld leven – in sommige opzichten letterlijk.

In de Vanity Fair-uitgave van april 1891 werden huwelijkscadeaus vermeld, waaronder een tiara bestaande uit drie rivierhalskettingen, met vijf diamanten ter grootte van zes pence in het midden en een diamanten aigrette (een hoofddeksel ontworpen als veren van zilverreigers) van 18 inch en bezet met negen briljant geslepen diamanten.

Dit was slechts het begin van de spectaculaire collectie van Maggie Greville. Binnenkort zou ze een belangrijke klant zijn van Boucheron in Parijs, die bijvoorbeeld maakte wat we nu kennen als de Greville Tiara

In 1887 kocht Boucheron op een veiling een grote hoeveelheid sieraden die ooit toebehoorden aan de Franse koninklijke familie.

In 1901 werd de eerste versie van dit majestueuze stuk gemaakt.

Oorspronkelijk gemaakt om als kroon op het midden van het hoofd te worden gedragen met een papyrusbladontwerp, onderging het twee grote veranderingen.

In 1919 werd het vergroot zodat het lager op het hoofd gedragen kon worden. Vervolgens werd het in 1921 volledig ontmanteld om te worden gereset in de modieuze geometrische Art Deco-stijl die we vandaag de dag kennen.

In 1929 bezocht Margaret Greville Cartier London voor een diamanten halsketting met twee rijen. Negen jaar later bestelde ze een bijpassende ketting met drie rijen om hem nog mooier te maken, en wat we nu kennen als The Greville Festoon Necklace.

Francesca Cartier Brickell, auteur van The Cartiers en kleindochter van Jean-Jacques Cartier, vertelde me dat de jaren dertig met het koninklijke jubileum en de kroning een decennium van grote kettingen waren voor Cartier London.

Cartier maakte ook Maggie’s fantastische kroonluchteroorbellen, die wijlen koningin Elizabeth bij een aantal gelegenheden droeg en vorige week door de prinses van Wales werd gedragen tijdens de diplomatieke receptie.

Margaret Greville kocht smaragden die toebehoorden aan keizerin Josephine, diamanten van Marie Antoinette en een diamanten ring die toebehoorde aan Catharina de Grote.

Ze had parelkettingen die jaarlijks opnieuw geregen zouden worden, en volgens de biografie van Pam Burridge pochte ze ooit dat ze ‘heel Piccadilly zou kopen’.

Tegen de tijd van haar overlijden in 1942 en haar legaat had Margaret Greville haar relatie met George V al hersteld.

Het hielp ongetwijfeld toen ze op een gegeven moment beloofde haar spectaculaire huis, Polesden Lacey in Surrey, na te laten aan hun tweede zoon Bertie, de toenmalige hertog van York (die George VI werd).

Uiteindelijk werd het huis aan de National Trust overgelaten, omdat Bertie, inmiddels de koning, nauwelijks behoefte had aan onroerend goed.

Maar welke vrouw beweert ooit teveel sieraden te hebben?

Zeker niet koningin Elizabeth de koningin-moeder, of degenen die haar zijn gevolgd in het genieten – en tentoonspreiden – van de vrijgevigheid van Margaret Greville.

• Josie Goodbody is sieradenschrijver en auteur van mysterieromans