'Ik had een affaire met een Fransman… ik betwijfel of ik hem nog een keer zal zien': MARIE HELVIN over seks op 71-jarige leeftijd en de losse ontmoeting die haar libido hielp vergroten

Het komt niet vaak voor dat ik wordt uitgenodigd om de borsten van een andere vrouw te voelen. En toch doe ik hier precies dat. Marie Helvin, het supermodel uit de jaren zeventig, heeft zojuist haar beha losgemaakt om mij haar nieuwe linkerborst te laten zien, gereconstrueerd na een borstamputatie in 2022.

Ze moedigt me aan om een ​​prik te nemen. Het is inderdaad een kunstwerk.

Perfect afgestemd qua textuur, vorm en rechtopheid op de juiste, zonder zichtbare littekens. 'Nou, je had vooraf moeten zien hoeveel foto's van mezelf ik naar mijn chirurg heb gestuurd', zegt ze. 'Hij liet zijn hele team op zijn tenen lopen en zorgde ervoor dat ze het precies zo kregen als voorheen.'

We ontmoeten elkaar in Zuid-Londen, vlakbij de hoogbouwflat aan de rivier waar Helvin nu woont. Ze is van top tot teen in het zwart gekleed en haar ebbenhouten haar is achterover geschraapt in een strenge paardenstaart. Ze heeft zojuist een lingeriecampagne geleid waarin de stukken zo laag zijn uitgesneden dat ik alles moest afscheren, zegt ze nuchter.

Maar Helvin, die tijdens zijn jeugd op Hawaï vrijwel in bikini leefde, is nooit preuts geweest. Ze was in de jaren zeventig en begin jaren tachtig getrouwd met David Bailey en was een muze van de controversiële Duitse fotograaf Helmut Newton. Ze werd voortdurend naakt gefotografeerd. Ze ziet geen reden waarom, juist omdat ze nu een bepaalde leeftijd heeft bereikt, ze zich ineens zo moet gedragen.

Niettemin voelt ze zich pas sinds afgelopen zomer echt op haar gemak genoeg om de seks te hervatten, en zelfs dan is het onder voorbehoud.

'Allereerst doet het nog steeds pijn', zegt ze terwijl ze met haar hand reflexmatig op haar borst klopt, 'en ten tweede is het moeilijk om tegen iemand te moeten zeggen: 'Je kunt me zo niet aanraken', en om uit te moeten leggen waarom. .' Daarom, zegt ze, geeft ze er de voorkeur aan dat geliefden 'anoniem' zijn.

'Maar als ik de term 'anonieme seks' gebruik, bedoel ik niet seks met een volslagen vreemde, zoals iemand die je misschien oppikt in een restaurant of op een feestje, maar iemand die je misschien ontmoet via een vriend of kennis en jij beiden zijn het erover eens dat het ‘relatievrij’ zal zijn, maar informeel en hoogstwaarschijnlijk alleen voor die ene keer.

'Ik onderzoek ze altijd zorgvuldig', voegt ze eraan toe, 'en het zou altijd heel veilig zijn. Ik kan me niet herinneren hoe seks is zonder condoom! Het is al een tijdje niet meer gebeurd, maar afgelopen zomer had ik een heel korte ontmoeting met een Fransman die ik ontmoette via een vriend van een vriend van een vriend.

Ik kon zeggen: 'Ik wil niet dat mijn borsten worden aangeraakt', omdat ik heel erg betwijfel of ik hem ooit nog zal ontmoeten.'

Als je, net als ik, begin jaren zestig geboren bent en van tijdschriften hield, zul je je herinneren wat een fenomeen Helvin destijds was. En hoe het onmogelijk was om een ​​exemplaar van te kopen Mode zonder haar of haar beste vriend Jerry Hall op de cover.

'De verschrikkelijke tweeling', zo kregen ze de bijnaam, terwijl ze over de catwalk liepen voor ontwerpers als Valentino en Kenzo. 'Ja, we kregen £ 5.000 per show, wat in die tijd een enorm bedrag was', zegt Helvin. 'Natuurlijk, dat is nu peanuts.'

Ze zegt dat ze uit elkaar zijn gegroeid, vooral omdat Hall verwikkeld raakte in het moederschap. 'Ik voelde me nutteloos bij haar', zegt Helvin. Ze herinnert zich een uitstapje naar het theater in 1984 toen Hall, die net haar dochter Elizabeth had gekregen, zich tot haar wendde en zei: 'Ik lek'. Helvin was totaal verbijsterd. 'Wat moet ik daarmee? Hoe kan ik u helpen?'

Helvin, de dochter van een Amerikaanse soldaat en een Japanse vertaler, werd geboren in Tokio en groeide op in Hawaï en heeft een aantal geweldige verhalen te vertellen. Zoals de keer dat ze als vroegrijp tienjarig jongetje op de knie van Marlon Brando mocht zitten. T

De acteur was een vriend van haar vermeende peetvader geweest en was op de terugweg van Tahiti naar LA een tussenstop gemaakt. 'Wie ben jij, schatje?' gromde hij blijkbaar, terwijl hij haar op zijn schoot nam. Als kinderen werden zij en haar zus Suzon (die later omkwam bij een fietsongeluk) stoned met de surfers en maakten ze slingers van plumeria-bloesem, waarbij toeristen 25 cent in rekening werden gebracht voor een foto.

Een idyllische jeugd dus, maar Helvin was altijd wanhopig om de wereld in te gaan. Tijdens een reis naar Japan met haar moeder werd ze ontdekt door een modellenagent en op 15-jarige leeftijd werd ze overal in reclameborden in het Verre Oosten gepleisterd als het gezicht van de cosmeticagigant Kanebo.

Ik weet niet wat mijn favoriete verhaal is. Misschien die waarin ze met Jackie Onassis in een lift zat en zich plotseling zo misselijk voelde dat ze in de Yves St Laurent-handtas van de voormalige first lady moest overgeven. Of de keer dat ze met Bailey in een nachtclub in Rome was en besefte dat er van haar verwacht werd dat ze een triootje zou hebben met haar man en mode-doyenne Loulou de la Falaise. (Dat deed ze niet.) Maar iedereen zat toen achter haar aan.

Ze herinnert zich in haar autobiografie de onophoudelijke telefoontjes van Warren Beatty, de woede van Eric Clapton toen ze hem aanvankelijk afwees, de vreemde sfeer die ze kreeg van Aristoteles Onassis, die ze ontmoette in St. Tropez: 'Hij kwam op me af en ik voelde gewoon , nee, deze man is veel te gevaarlijk.'

Haar volgende grote liefde, nadat ze in 1985 van Bailey was gescheiden, was Mark Shand, de onstuimige overleden broer van koningin Camilla. Het was een grappige botsing van culturen. Ze herinnert zich de keer dat ze bij zijn familie op het platteland ging logeren, waar ze in volledige make-up en een zijden peignoir voor het ontbijt verscheen, geschokt toen ze hoorde dat de Britse hogere klassen ontbijten in hun smerigste kamerjassen.

Ze zijn nooit getrouwd, deels omdat Helvin nooit kinderen heeft gewild. Ze bleef door de jaren heen daten, met haar exen, waaronder Peter Gabriel, Marco Pierre White en acteur Neil Pearson.

Toen Helvin en ik elkaar voor het laatst zagen, misschien vijftien jaar geleden, was ze een vaste waarde in de Londense sociale circuits, zowel in de mode als in de literatuur (Helvin had de hele Dickens gelezen tegen de tijd dat ze zestien was).

Tom Stoppard, die ze via Mick Jagger ontmoette, was een partner, net als Salman Rushdie, voor wie ze in de jaren tachtig in huis zat. Ze was destijds vrijgezel en mijn partner en ik probeerden haar te matchen met een bevriende theaterproducent.

'Mensen wilden mij vroeger altijd opknappen', zegt ze, en voegt er geheel zonder wrok aan toe, 'maar dat doet niemand meer.'

Tegenwoordig ziet ze er heel anders uit. Magerder. Meer gebeiteld. Nog mooier zelfs, het doet me denken aan hoe ze er in de jaren zeventig uitzag. Ze heeft absoluut geen lijnen. Het moet een facelift zijn, zeg ik, nadat ik eerder achter haar oren had geïnspecteerd (helemaal geen littekens).

Maar nee, dat zweert ze niet, alleen een 'tweejaarlijkse injectie' Botox rond de ogen, veel ricinusolie en een klein metalen steentje waarmee ze religieus haar kaaklijn masseert. Als ze er dunner uitziet, komt dat waarschijnlijk omdat ze vlak voordat ze de leeftijd van 60 jaar bereikte, de beslissing nam om het op het gebied van sporten te doen en de alcohol op te geven.

'Diana Vreeland zei al vroeg in mijn carrière dat ik moest stoppen omdat het regelrecht in mijn kaak terechtkwam', zegt ze, 'en uiteindelijk heb ik haar advies opgevolgd.'

Maar de gebeurtenissen van de afgelopen jaren hebben duidelijk hun tol geëist. Ze is als een stuk porselein dat kan breken als je te hard tikt. Het algehele effect is dat ze fragiel overkomt, en helemaal niet de springerige glamourpoes met appelwangetjes die ik me herinner uit het midden van de jaren negentig.

Nadat ze vier decennia lang in haar levensonderhoud had voorzien sinds ze uit elkaar ging met Bailey, werd Helvin financieel zwaar getroffen door de pandemie. Hoewel haar modellencarrière opnieuw werd opgestart toen ze vijftig werd ('Dat is wat klanten plotseling wilden, dat hele 'tijdloze schoonheid'-gedoe'), droogde het werk op zodra de lockdown eenmaal was doorgevoerd.

Al snel merkte ze dat ze een beroep moest doen op haar spaargeld; het geld dat ze van plan was uiteindelijk te besteden aan haar terugkeer naar Hawaï, de plek die ze altijd als haar thuis heeft beschouwd. Het was net toen het werk weer binnen druppelde, de zomer vóór haar 70e verjaardag in 2022, toen ze het knobbeltje in haar borst ontdekte.

'Ik lag op de grond en deed mijn buikkrampen en ik voelde het plotseling', herinnert ze zich. 'Het deed geen pijn, maar het was groot, en toen ik in de spiegel keek, kon ik het echt zien.'

Anderhalf jaar later prijst ze zichzelf gelukkig. Ten eerste slaagde haar chirurg erin haar tepel intact te houden (bij veel borstamputatiepatiënten wordt de tepel verwijderd en wordt er een nieuwe getatoeëerd).

Ten tweede had ze, omdat de kanker stadium 1 was, geen radiotherapie of chemotherapie nodig, wat geen haarverlies betekende. 'Dat was mijn eerste gedachte toen ze me lieten zitten,' zegt ze, terwijl ze zachtjes de zijkant van haar hoofd aanraakt. 'Omdat mijn uiterlijk mijn levensonderhoud is. Als ik ze kwijtraak, kan ik de huur niet betalen.'

Tegelijkertijd zorgde de medicatie die haar NHS-oncoloog haar voorschreef, anastrozol, ervoor dat ze zowel lichamelijk als emotioneel geïmmobiliseerd werd, dat ze zes maanden lang nauwelijks kon bewegen zonder te huilen van de pijn.

'Eerlijk gezegd gaf de pijn in mijn gewrichten me het gevoel dat ik duizend jaar oud was', zegt ze, 'en ik ben het soort persoon dat 's ochtends uit bed springt.' Sindsdien is ze overgestapt op een lage dosis tamoxifen, wat de gewrichtspijn en het sombere humeur heeft verlicht, maar ook constante opvliegers veroorzaakte, waardoor haar slaap drastisch werd onderbroken.

'Gelukkig heb ik geen baan van negen tot vijf. Het is oké als ik laat ga slapen. En ik heb een ventilator naast mijn bed. Het enige dat ik hoef te doen is sporten, en gelukkig is er een sportschool in het gebouw.'

Voor nu in ieder geval. Het overkoepelende plan is om terug te gaan naar Hawaï en, ja, misschien met iemand te settelen – maar misschien ook niet. 'Kijk, ik hoop dat ik niet alleen zal zijn als ik sterf', haalt ze haar schouders op. 'Maar ik heb zelf kanker gehad en hoewel het geen fluitje van een cent was, was het prima.

‘De pandemie heeft voor mij veel waarheden aan het licht gebracht’, vervolgt ze. ‘Mensen waarvan ik dacht dat ze vrienden waren, waren eigenlijk kennissen, en ze vielen min of meer weg tegen de tijd dat de lockdown eindigde. Maar ik ben graag alleen, vooral in de winter, als ik graag een winterslaap houd.'

Ze voegt eraan toe dat ze geen emotionele band heeft met Londen en dat ze hier pas de komende vier jaar echt is dankzij haar NHS-oncoloog, die haar begeleidt totdat ze kan stoppen met het gebruik van tamoxifen.

'Als ik de loterij zou winnen, waar ik af en toe aan meedoe, zou ik hier weg zijn', zegt ze. En haar libido? 'Ik moet toegeven dat het tegenwoordig komt en gaat', zegt ze. 'Ik heb het gevoel dat ik nog veel meer fysieke genezing te doen heb. Maar ik geloof dat je je nog steeds sexy kunt voelen en denken, zelfs als je geen seks hebt.'

Terwijl ik vertrek, hoop ik dat Helvin terugkomt naar Hawaï. Ik heb een beeld in mijn hoofd van haar op haar gelukkige plek, terwijl ze mango's eet met de schil er nog aan (heerlijk, zegt ze), op blote voeten rondrent en zee-egels kan kraken met haar hakken. Dat is waar ze in deze fase van haar leven thuishoort.

Bluebella's Valentijnscampagne met Marie Helvin is verkrijgbaar op bluebella.com.

Regisseur van de film: Ester Mlegering.

Moderegisseur: Sophie Dveroordelen.

Stylingassistent: Jessica Carroll.

Haar: Alex Szabo AT Carol Hayes met Hair Rituel van Sisley.

Make-up: Sarah Reygate bij Carol Hayes met Lisa EldriDge.