‘Een deel van mijn kern’: hoe Schumer besloot zich uit te spreken tegen Netanyahu

In de bibliotheek van de James Madison High School in Brooklyn maakte senator Chuck Schumer zondagmiddag de balans op van de plons die hij een paar dagen eerder had gemaakt. In een toespraak in de Senaat had hij premier Benjamin Netanyahu van Israël bestempeld als een grote belemmering voor de vrede in het Midden-Oosten en opgeroepen tot verkiezingen om hem te vervangen als de oorlog voorbij is.

Het was hier, herinnerde hij zich, in deze kolossale rode bakstenen school diep in het zuiden van Brooklyn, waar hij op zijn zestiende aan zijn transistorradio gekluisterd zat om het laatste nieuws over de Arabisch-Israëlische oorlog van 1967 te horen. Hier vereerde hij Sandy Koufax, de Joodse werper voor de Brooklyn Dodgers die weigerde te spelen op Jom Kipoer en ontdekte dat het cool was om trots te zijn op zijn afkomst.

En zondag keerde de heer Schumer, de New Yorkse democraat, meerderheidsleider en hoogste joodse functionaris in de Verenigde Staten, terug om uit te leggen hoe zijn opvoeding in het joodse Brooklyn in de schaduw van de Holocaust hem ertoe aanzette een politiek riskante toespraak te houden die bracht een keerpunt teweeg in de politiek van de Amerikaans-Israëlische betrekkingen.

“Dit maakt zo deel uit van mijn kern, mijn ziel, mijn neshama”, zei de heer Schumer in een interview, waarbij hij het Hebreeuwse woord voor ziel gebruikte. “Ik zei tegen mezelf: ‘Dit kan mij politiek pijn doen; dit kan mij politiek helpen.’ Ik zou mezelf niet in de spiegel kunnen kijken als ik het niet deed.”

Zijn belangrijkste doel, zo zei hij, “was te zeggen dat je nog steeds van Israël kunt houden en een sterke mening over Israël kunt hebben, en het totaal oneens kunt zijn met Bibi Netanyahu en het beleid van Israël.”

De terugslag van de Republikeinen was snel en wreed. De toespraak van Schumer weergalmde maandagavond nog steeds, toen voormalig president Donald J. Trump het in een interview citeerde en zei dat “elke Joodse persoon die op de Democraten stemt, hun religie haat. Ze haten alles aan Israël, en ze zouden zich moeten schamen, want Israël zal vernietigd worden.”

De heer Schumer is niet geheel verrast door de reactie. “Ik wist dat ik in de maalstroom zou zitten”, zei hij zondag, vóór de opmerkingen van Trump. Maar de reactie was groter dan hij had verwacht.

Republikeinen en zelfs enkele Democraten beschuldigden hem ervan zich op ongepaste wijze te bemoeien met de verkiezingen van een ander land. De Republikeinse Joodse Coalitie zei dat “de machtigste Democraat in het Congres de Joodse staat in de rug heeft gestoken.” En sommigen ter linkerzijde zeiden dat hij niet ver genoeg was gegaan in het veroordelen van het gedrag van Israël in de oorlog tegen Hamas in Gaza.

Het is moeilijk om de heer Schumer, de meedogenloze party-operator die altijd met zijn flip-phone werkt en op de een of andere manier nooit zonder stroom zit, voor te stellen als iemand die de politiek ooit opzij zet. Er is iets bijna komisch aan de kinderlijke vreugde die hij ervaart in de mate waarin hij door hardnekkig werk is opgeklommen, van deze eenvoudige straten van Midwood tot het hoogtepunt van de Amerikaanse politiek.

Maar hij houdt vol dat het zijn diepe Joodse geloof was – en de morele noodzaak die hij voelt om op te komen voor de Joden en voor Israël – die hem ertoe brachten zich uit te spreken tegen de heer Netanyahu.

‘Het kwam hier vandaan,’ zei hij, wijzend naar zijn onderbuik.

Toch kwam zijn toespraak op een moment van diepe politieke verdeeldheid binnen zijn partij over de oorlog in Gaza, die kwetsbaarheden heeft gecreëerd voor president Biden en de Democraten die onmogelijk te negeren zijn.

Democratische leiders staan ​​onder extreme druk van progressieven vanwege het Israëlische offensief tegen Hamas, dat heeft geresulteerd in tienduizenden burgerdoden in Gaza, waar de bevolking binnenkort met hongersnood te maken zou kunnen krijgen. Tijdens de Democratische voorverkiezingen in Michigan kozen ruim 100.000 kiezers voor ‘niet-gecommitteerd’ om hun ontevredenheid over de steun van Biden aan Israël te uiten en hem aan te sporen tot een onvoorwaardelijk staakt-het-vuren.

De heer Schumer zei dat hij na zijn toespraak urenlang sprak met conservatieve Joodse kiesdistricten waarvan de leden woedend waren. Hij zou dinsdag een breed spectrum van Joods-Amerikaanse leiders toespreken, gefaciliteerd door de Conferentie van Presidenten van Grote Amerikaans-Joodse Organisaties, door Zoom.

In het interview wilde de heer Schumer doorgaans graag vertellen over de complimenten die hij ontving. ‘Heb je Nancy vandaag gezien?’ zei hij over voormalig voorzitter Nancy Pelosi, de democraat uit Californië, die zondag in een CNN-optreden zijn toespraak een ‘daad van moed’ noemde. Hij gaf een assistent opdracht een brief te delen die hij had ontvangen van Ehud Olmert, een voormalige Israëlische premier, waarin hij hem ‘eerlijk en bereid om naar voren te treden en te zeggen wat er gezegd moet worden’ noemde.

Het duurde lang. De heer Schumer zei dat hij ongeveer twee maanden en tien concepten had besteed aan het perfectioneren van een toespraak van 44 minuten waarvan hij wist dat deze een delicate lijn zou moeten volgen. Hij wilde niet alleen maar aandringen op beleidsveranderingen in het Israëlische offensief in Gaza zonder de heer Netanyahu aan te spreken, die hij “de bron van de problemen” noemde.

“Om gewoon voor beleidsveranderingen te gaan – ik dacht dat het niet zou doordringen, het zou niets opleveren,” zei hij.

Bezorgd dat het leiderschap van Netanyahu de mondiale reputatie van Israël en de steun van de Verenigde Staten in gevaar zou brengen, vroeg Schumer zich af hoe ver hij kon gaan.

“Ik worstelde met mezelf – misschien moet ik zeggen dat Bibi moet aftreden”, zei Schumer. Maar hij kwam al snel tot de conclusie dat dit een grens zou overschrijden. “Dat is Israël vertellen wat het moet doen, en het bevindt zich midden in een oorlog.” Later voegde hij eraan toe dat toen het idee om ontslag te eisen opkwam, “ik altijd nee zei.”

In plaats daarvan riep de heer Schumer op tot nieuwe verkiezingen, en liet hij, zoals hij het in zijn toespraak verwoordde, ‘de chips vallen waar ze kunnen vallen’.

“Bibi zou elke verkiezing tot 2026 kunnen voorkomen”, zei hij. “Ik ben bang dat Israël onder zijn leiderschap zo’n paria in de wereld en zelfs in de Verenigde Staten zou worden, omdat ik naar de cijfers kijk en ze snel afnemen. Ik moest me uitspreken voordat het erodeerde.”

Zonder Amerikaanse steun, zo voegde hij eraan toe, zou de “toekomst van Israël wel eens voorbij kunnen zijn.”

Hij zegt dat zijn woorden al het beoogde effect hebben gehad, daarbij verwijzend naar een verschijning die de heer Netanyahu maakte op CNN op zondag waarin hem werd gevraagd of hij zich zou engageren om na de oorlog nieuwe verkiezingen uit te schrijven. (De premier ontweek de vraag.)

De heer Schumer hield zich aan zijn eigen standpunt tijdens de voorbereiding van de toespraak en bracht het Witte Huis pas een dag eerder op de hoogte van zijn plannen om de toespraak te houden – de enige feedback die hij wilde was om na te gaan of deze de onderhandelingen over de vrije gijzelaars in Gaza zou verstoren. Hem werd verteld dat dit niet het geval zou zijn.

De senator deelde de inhoud van zijn opmerkingen met niemand buiten een kleine kring van stafleden en zijn vrouw Iris Weinshall.

“Als het Joods is, doet hij het zelf,” zei Stu Loeser, een voormalig assistent, over de heer Schumer. ‘Op dit gebied is hij zijn eigen beste adviseur. Hij is in veel opzichten het naoorlogse Amerikaanse jodendom.”

Maar de heer Schumer schreef een gesprek met rabbijn Rachel Timoner toe, die congregatie Beth Elohim leidt in Park Slope, waar hij de synagoge bezoekt en veel van de mijlpalen van zijn familie heeft begeleid, waardoor zijn denken werd beïnvloed.

“Wij delen de overtuiging dat Israël het recht heeft om zichzelf te verdedigen tegen Hamas, maar spraken over de wanhopige noodzaak om de gijzelaars naar huis te brengen en de humanitaire crisis in Gaza te beëindigen door middel van een overeenkomst”, zei ze. “Ik zei dat zelfs als we alleen maar om de veiligheid van Israël zouden geven, deze oorlog Israël op het wereldtoneel en zijn relatie met de Verenigde Staten feitelijk zou schaden.”

De rabbijn zei dat ze tegen Schumer zei dat de rechtsextremisten in de regering van Netanyahu “ons allemaal in gevaar brachten, omdat hun agenda gaat over het ontmenselijken van de Palestijnen en het ondermijnt de democratie en de dierbaarste waarden van Israël.”

Over de toespraak van de heer Schumer zei ze: “Dit was hoe hij probeerde het morele pad te onderscheiden en probeerde een stap verder te gaan op een manier waarvan hij wist dat het riskant voor hem was, om iets te doen waarvan hij ten diepste voelde dat het goed was.”

Critici vertelden hem dat hij ongelijk had.

Nathan Diament, uitvoerend directeur openbaar beleid van de Union of Orthodox Jewish Congregations of America, die al lang een goede relatie heeft met de heer Schumer, zei dat hij verbijsterd was door de opmerkingen.

“De toespraak was opzienbarend, juist vanwege zijn positie en zijn staat van dienst als tientallen jaren lang een leidende supporter van Israël in een zeer hoge positie”, zei de heer Diament. Hij zei dat hij het ongepast vond dat de heer Schumer niet alleen had opgeroepen tot nieuwe verkiezingen, maar de heer Netanyahu en Hamas op dezelfde lijst had geplaatst van wat hij de vier grootste belemmeringen voor vrede.

Op de vraag hoe de toespraak zijn relatie met de heer Schumer in de toekomst zou beïnvloeden, zei de heer Diament: “Ik denk niet dat ik daar het antwoord nog op weet.”

Terwijl hij door zijn oude buurt reed, onderbrak de heer Schumer zichzelf voortdurend om lokale bezienswaardigheden uit zijn jeugd aan te wijzen. Hier stond het huis waar dr. Isabel Berkelheimer, de tandarts uit zijn jeugd, woonde. Verderop in die straat deelde Gil Hodges, een voormalige eerste honkman van de Brooklyn Dodgers, snoep uit op Halloween.

Hij herinnerde zich zijn verbazing toen hij op twintigjarige leeftijd voor het eerst Israël bezocht voor de bar mitswa van zijn broer. “Ik herinner me dat ik zei: ‘Er zijn Joodse vuilnismannen; we hebben geen Joodse vuilnismannen in Amerika!’” zei hij. “We hebben onderwijzers, we hebben klerken, maar in Israël kun je van alles zijn.”

Op 7 oktober leidde de heer Schumer een tweeledige Senaatsdelegatie naar China en Korea toen hij bericht kreeg over de aanval van Hamas op legerbases en weerloze Israëlische burgers. Hij onderbrak zijn reis en begon te onderzoeken hoe snel hij Israël kon bereiken.

“Hij zei tegen mij: ‘Ik moet gaan – ik voel het, ik moet daar zijn'”, herinnert zijn vrouw, mevrouw Weinshall, die op dat moment met hem reisde, zich. “Wat hij zag was gewoon verwoestend voor hem.”

De heer Schumer werd emotioneel toen hij terugdacht aan zijn ontmoeting met families van gijzelaars, waaronder Ruby Chen, de in Brooklyn geboren vader van Itay Chen, 19. De Israëlische autoriteiten hebben onlangs aangekondigd dat de heer Chen werd gedood tijdens de Hamas-aanval van 7 oktober en dat zijn lichaam werd vastgehouden in Gaza.

“Nu vragen ze mij: ‘Doe mij één plezier: zorg dat hij zijn lichaam terugkrijgt, zodat we een shiva kunnen hebben'”, zei hij, verwijzend naar het Joodse rouwritueel. “Dus daar zijn we mee bezig.”

De heer Schumer geeft de heer Netanyahu en de heer Trump de schuld van de erosie van de tweeledige steun voor Israël in Amerika, waarvan hij vreest dat deze de toekomst van Israël in gevaar zou kunnen brengen.

“Van Israël een partijdige kwestie maken, schaadt Israël en de Amerikaans-Israëlische relatie alleen maar”, schreef hij maandag op sociale media en noemde de reactie van Trump op zijn toespraak “hatelijk.”

De heer Schumer zei dat hij nog steeds gelooft dat zijn Republikeinse collega’s van Israël houden, “maar sommigen van hen houden er meer van om de Democraten in elkaar te slaan.” Als voorbeeld noemde hij het besluit van de Republikeinse voorzitter Mike Johnson, de Republikein uit Louisiana, afgelopen najaar om de hulp aan Israël te koppelen aan het bezuinigen op de financiering van de Internal Revenue Service, een gifpil voor de Democraten. Het wetsvoorstel is grotendeels langs partijlijnen door het Huis aangenomen, maar is in de Senaat nergens terechtgekomen.

Terwijl hij door Brooklyn naar het huis van zijn dochter reed voor hun wekelijkse familiediner op zondag, zei de heer Schumer dat hij meer over dit onderwerp te zeggen zou hebben. Afgelopen herfst hield hij vanuit de Senaat een belangrijke toespraak over antisemitisme – hij overweegt nu een boek over dit onderwerp – en zocht naar een mogelijkheid om hetzelfde in Europa te doen.

‘Ik geef om de Joden’, zei hij. “Het is niet het enige waar ik om geef. Ik geef om Amerika, ik geef om New York, ik geef om mijn familie, maar ik geef om de Joden.”