Superspy Science: Wetenschapper ontkracht enkele van de vreemdste en gekste verhaallijnen in James Bond-blockbusters – inclusief de vraag of het echt de dood zal betekenen als je bedekt wordt met goudverf

Van dodelijke laserstralen tot dames bedekt met goudverf: de James Bond-films bevatten ongetwijfeld enkele van de meest spectaculaire decorstukken uit de moderne cinema.

Maar zelfs die-hard Bond-fans vragen zich vaak af of de verschillende stunts en verhaallijnen in de geliefde blockbusters op de werkelijkheid zijn gebaseerd.

Gelukkig scheidt een nieuw boek eindelijk het wetenschappelijk correcte van het volkomen fantastische.

Kathryn Harkup, een Britse scheikundige en auteur, heeft alle 25 James Bond-films van Eon Productions bestudeerd, vanaf ‘Dr No’ uit 1962 tot ‘No Time to Die’ uit 2021.

In het boek ontkracht ze enkele van de raarste en gekste decorstukken waarbij de fictieve spion betrokken is, terwijl andere, zegt ze, verrassend wetenschappelijk verantwoord zijn.

VERSTIKKING DOOR GOUDVERF

Een van de meest memorabele scènes uit de hele James Bond-franchise is ongetwijfeld ‘Goldfinger’ (1964).

In een hotel in Florida vindt Bond (gespeeld door Sean Connery) het lijk van Jill Masterson (Shirley Eaton), die van top tot teen bedekt is met goudverf.

In de volgende scène legt Bond aan zijn superieur M bij MI6 uit dat mensen stikken als het lichaam wordt geverfd, tenzij ‘je een klein kaal plekje aan de basis van de wervelkolom achterlaat zodat de huid kan ademen’.

Maar zoals dr. Harkup onthult, is dit, ondanks de algemene veronderstelling van Bond-fans, helemaal niet wetenschappelijk accuraat.

In feite wordt slechts ongeveer 2 procent van de zuurstoftoevoer van het lichaam door de huid geabsorbeerd – dus het blokkeren ervan met verf zou ons er niet van weerhouden te ademen.

De enige manier waarop we zouden stikken door verf is als het onze belangrijkste ademhalingswegen – de mond en de neus – blokkeert.

Dr. Harkup zegt: ‘Het beeld van Mastersons gouden lichaam dat op het hotelbed ligt, is ingeburgerd geraakt in de populaire cultuur en het idee om te worden gedood door verstikking van de huid is als feit geaccepteerd, ook al is het onzin.’

Meer dan 40 jaar later werd de scène opnieuw gecreëerd in de Bond-film ‘Quantum of Solace’ uit 2008, met Daniel Craig in de hoofdrol.

Met een knipoog naar de originele scène vindt Bond MI6-agent en liefdesbelang Strawberry Fields dood en bedekt met ruwe olie.

Aangezien het personage echter in de olie is verdronken in plaats van er alleen maar mee bedekt te zijn, is deze scène geloofwaardiger.

DODELIJKE LASERS

Later in Goldfinger wordt Bond wakker en wordt hij aan een tafel vastgebonden door de gelijknamige slechterik van de film, gespeeld door Gert Fröbe.

Goldfinger zet een schakelaar om en een felrode laserstraal begint richting Bonds kruis te bewegen.

Zoals Goldfinger uitlegt, kan zijn ‘industriële laser’ die ‘een buitengewoon licht uitstraalt dat je in de natuur niet tegenkomt’ ‘een vlek op de maan projecteren of op dichterbij bereik door massief metaal snijden’.

Zoals dr. Harkup opmerkt, zou de laser korte metten moeten maken met het doorsnijden van een geheim agent en zou hij ‘zijn tweedeling zijn begonnen op een van de meest gevoelige delen van Bonds anatomie’ voordat hij uiteindelijk zijn vitale organen zou bereiken.

Hoewel het waar is dat lasers door vlees en metaal kunnen snijden, zou het er niet uit hebben gezien als de rode die uit het apparaat van de slechterik komt.

Eigenlijk had het infrarood licht moeten zijn, dat onzichtbaar is voor het menselijk oog, maar dan zou het niet zichtbaar zijn geweest voor bioscoopbezoekers.

‘Het rode licht van de laser van Goldfinger zou vrijwel volledig door het metaal worden gereflecteerd en heeft ook niet de kracht om door het lichaam van Bond te snijden’, zegt de expert.

KOGEL IN HET HOOFD

Wanneer we in ‘The World is Not Enough’ (1999) kennis maken met schurk Renard (Robert Carlyle), krijgt hij een kogel in zijn hersenen.

Hij leeft echter nog steeds, en afgezien van een lelijk litteken lijkt de enige bijwerking het verlies van zijn belangrijkste zintuigen te zijn: aanraking, geur en pijn.

Zoals de MI6-arts uitlegt, beweegt de kogel nog steeds – zij het heel langzaam – door het deel van de hersenen dat de medulla oblongata wordt genoemd, waardoor de zintuigen worden gedood.

Ze zegt: ‘Hij kan zichzelf harder pushen, langer dan welke normale man dan ook. De kogel zal hem doden, maar hij zal elke dag sterker worden tot de dag dat hij sterft.’

Dus is dit überhaupt mogelijk?

In een notendop: nee.

Dr. Harkup noemt dit ‘een enorme overdrijving ten gunste van de fantasiewereld van 007’.

Afgezien van het feit dat kogels geen reden hebben om vast te komen te zitten in zacht weefsel, ‘boren ze geen nette kleine tunneltjes’ in de hersenen, zoals in de film te zien is.

Bovendien zou de vernietigingsweg van de kogel resulteren in meer dan alleen verminderde zintuigen, zoals ‘dramatische veranderingen in de persoonlijkheid’.

‘De schade zal omvangrijk zijn en waarschijnlijk verschillende andere belangrijke functies uitschakelen, evenals alle regio’s die betrokken zijn bij pijnperceptie’, zegt dr. Harkup.

HOOFDTELEFOON ELEKTROCUTIE

Aan het begin van ‘For Your Eyes Only’ (1981) stuurt MI6 een helikopter om 007 (Roger Moore) op te halen voor een noodmissie.

Helaas is de koptelefoon van de piloot door de kwaadaardige Blofeld gemanipuleerd om een ​​dodelijke elektrische schok toe te dienen, zodat hij het vliegtuig kan saboteren.

Hoewel de schok wordt toegediend met tekenfilmblauwe elektrische flitsen, is dit volgens dr. Harkup een soort ‘geloofwaardige elektrocutie’.

Blofeld had gemakkelijk met de koptelefoon van de piloot kunnen knoeien, door een paar draden bloot te leggen en deze op een hoogspanningsbron aan te sluiten, legt ze uit.

‘De route tussen de twee oortjes zou de stroom door de hersenen leiden, waar het de zenuwsignalen zou kunnen verstoren die de ademhaling regelen en bewusteloosheid zou kunnen veroorzaken, zelfs als de ongelukkige piloot niet onmiddellijk zou overlijden.’

Bovendien zijn er in de echte wereld verschillende tragische berichten geweest over mensen die door hun koptelefoon werden geëlektrocuteerd terwijl ze waren aangesloten op een opladende telefoon, vermoedelijk als gevolg van defecte apparatuur.

KROKODILLEN RUN

‘Live and Let Die’ (1973) bevat een campy maar gedenkwaardig fragment dat redelijk karakteristiek is voor het Roger Moore-tijdperk.

In het diepe zuiden wordt Bond achtergelaten om opgegeten te worden door krokodillen, maar onze held ontsnapt door langs de ruggen van de dieren naar veiligheid te rennen.

Dit is echt mogelijk – hoewel Dr. Harkup het niet aanbeveelt om het te proberen.

Verbazingwekkend genoeg werd de stunt uitgevoerd met echte krokodillen – niet door Moore, maar door de eigenaar van een krokodillenboerderij en stuntman Ross Kananga, een zelfverklaarde krokodillenworstelaar.

De scène vereiste vijf opnames, waaronder één waarin een krokodil bij Kananga’s hiel snauwde, zijn broek scheurde en verschillende verwondingen veroorzaakte (waarvan er één 193 hechtingen vereiste).

‘Een van hen draaide zich om, draaide zijn hoofd om en beet zelfs op de hak van zijn schoen’, herinnerde Moore zich later.

‘Als ik het was geweest, zou het mijn hele been zijn geweest.’

Zoals dr. Harkup opmerkt, kunnen ‘schijnbaar onmogelijke scenario’s’ als deze tot leven worden gebracht door de expertise en gezamenlijke inspanningen van filmmakers – om nog maar te zwijgen van dappere stuntmannen.

NANOBOTS

De nieuwste Bond-film, ‘No Time to Die’, werd vlak voor de Covid-pandemie voltooid, maar toch lijkt een belangrijk element van de plot griezelig veel op het dodelijke coronavirus.

MI6 werkt in het geheim aan het ultieme biologische wapen: kleine programmeerbare apparaatjes genaamd ‘nanobots’ ter grootte van een rode bloedcel, onzichtbaar voor het blote oog.

De nanobots kunnen worden geprogrammeerd om DNA-profielen van geselecteerde individuen, of groepen individuen met dezelfde genetische profielen, te herkennen en deze te doden.

Als gevolg hiervan kunnen mensen die besmet zijn met de nanobots hun familieleden niet knuffelen of zelfs maar aanraken zonder ze te doden.

Gelukkig bestaan ​​deze vervelende kleine bots niet in het echt en zullen ze waarschijnlijk ook niet snel bestaan, aldus de scheikundige.

Afgezien van het feit dat de nanobots niet door de huid kunnen gaan om iemand te infecteren, zullen ze waarschijnlijk fysiek worden afgebroken wanneer ze het lichaam binnenkomen.

Bovendien zou het assembleren van apparaten die zo klein zijn, hetzij door menselijke werknemers, hetzij door een geautomatiseerd proces, de huidige technologische mogelijkheden te boven gaan.

Dr. Kathryn Harkup behandelt scènes uit alle 25 Bond-films in haar nieuwe boek, ‘Superspy Science: Science, Death and Tech in the World of James Bond’, dat in paperback is uitgegeven door Bloomsbury