Finally, the world can stop speculating and coming up with countless fantastic conspiracy theories or tasteless ‘jokes’ about what happened to Kate Middleton.

I’m sure there are plenty of people who were embarrassed when the news broke of her cancer diagnosis on Friday. But the one person I think of in all of this, the one person my heart goes out to in every way, is Prince William.

This poor man.

From his parents’ divorce when he was just ten years old, to their subsequent divorce, quickly followed by the untimely death of his adoring, adored mother, we have witnessed time and time again how life threw hardships at him.

In recent years he has dealt with increasing disagreements with his only sibling Harry and sister-in-law Meghan, his father’s cancer, and now this – an unexpected and tragic burden on top of everything else.

The distance from Harry is undoubtedly felt particularly keenly.

After all, he’s the only person who fully understands what this is like. The only person to have endured both divorce and the death of a parent, in such a devastating public setting, is irreconcilably estranged.

There were certainly too many stones thrown, too much pain and too many injuries for Harry to provide any comfort or strength to William.

William who now carries the weight of the crown as his 75-year-old father undergoes his own treatment for cancer; William must support his young family like never before.

As someone who has danced with cancer myself, I know how overwhelming it is for your partner. My husband was terrified when I was diagnosed with malignant melanoma in 2014, much more terrified, he later told me, than I seemed.

Our children were 14, 13 and the twins were 11. While everyone gathered around me, few thought to contact my husband.

He stepped in to care for the children, driving them back and forth, making sure their lives continued to progress normally, all the while worrying about what might happen to me.

When friends called him, they asked about me, and like William, he bore much of the burden alone, putting on a brave face, knowing he had to be strong for all of us.

We now know that the prince pulled out of his godfather King Constantine’s memorial service at 11am last month because he had just heard of Kate’s cancer. Two days later he was back at work and showed tremendous courage and devotion to duty.

We will hear endless speculation about Kate in the coming days, but few think about the partners and everything they have to go through when their loved one is struck by a serious illness.

William’s pain is even deeper right now considering his three young children: George, 10, Charlotte, 8, and Louis, just 5.

They are not much younger than William was when his mother died, and that trauma and grief, the specific fear of losing a mother, is undoubtedly something he will bend heaven and earth to protect them.

We don’t have a prognosis for Kate. She says that she is receiving preventive chemotherapy, that she feels ‘good’ and is ‘getting stronger every day’. We are all thinking of her and praying.

But illness is a great equalizer.

No matter how much help the Waleses have, how many nannies or nurses there are, William must now be a steadfast force for his children and wife.

And while Kate may need space to break down, to lie awake at night with fear dancing around her head, William will feel like he needs to be a rock, as all partners must do when their loved ones are so seriously affected are.

This is as much William’s struggle as it is Kate’s, but he, as stoic and kind in public as his mother always was, will now be under pressure to keep that mask on at home too.

No matter how scared he is, he can’t show it.

He has to keep smiling for the children and reassure them that mommy will be fine.

Children are remarkably observant: if he lets his fears surface, they will notice them, so he must keep it all deeply hidden while surrounding them with the safety, security, and love they need right now.

He is not only a husband, a father and a prince; his main role at this time is caregiver.

Whatever your life revolved around – family, work, charities, royal garden parties – everything stops when hospitals and doctors take over your daily life.

Considering everything William has been through in his life, we can only hope that he has trusted friends and loved ones to care for him as well.

They need to let him know that no matter how stoic he has to be for Kate and their children, he needs to know that he can crack, to let out that scared fifteen-year-old boy who just lost his mother.

Dear Jane,

My mother spent years preparing me to become my brother’s “pseudo-mother” after she died, and I find it very difficult to carry the burden of this job – which I never wanted in the first place.

My brother is seven years older than me and has been bullying me for years. As we were growing up, he attacked me physically and verbally, and the insults continued into my 40s, although he stopped the physical torment when we reached our teenage years.

But throughout our childhood, my mother insisted that I had to be a better sister to him. That I had to make sure he was taken care of – and that she let me cook and clean with her, because she said it was our responsibility to take care of the “men of the house.”

As we got older and moved out of our parents’ house, we would go back for dinner once a week and it would be the same. My mother and I cook, my brother and father sit and watch TV.

When my father passed away, my mother focused all her energy – and mine – on my brother, insisting that I offer to pick up groceries for him, that I pick up his dry cleaning… and for whatever damn reason I have done .

A few years ago our mother became ill, and it was I who took on all the responsibility of arranging her care, resolving issues with her health insurance, and making sure she had a nurse to care for her when I couldn’t .

When she died, he moved into her house – which she left to both of us in her will. But he refuses to take care of it or maintain it, insisting that that is my job.

It stinks of damp, the floors are filthy, there are leaks in the roof… and he does nothing about it, just tells me to hire professionals to get in. He also told me to make myself available to clean it for him. once a week because “we both own it.”

I told him I will pay 50/50 for the cost of having the more serious damage repaired, but he refused. He has also refused to help clear out our mother’s things, cruelly saying that if he dies, I can clear out her things and his at once, which is just too depressing a thought to manage.

I already take care of paying his utility bills and arranging his insurance, and I’m at my limit with what else I can do.

I feel the weight of this obligation every day – but I would feel so guilty if I just stopped doing all the things I do because I really don’t know if he would succeed?

I don’t know what to do.

By,

My brother’s keeper

Dear guardian of my brother,

We don’t live in the 1950s anymore, and unless your brother has a disability that requires a significant amount of assistance, you should quit your job as your brother’s indentured servant.

I know how hard this is because, as you say, you are trained. But your teaching was wrong, and you have no responsibility to care for and pay for a grown man who—unless something is missing from your letter—is perfectly capable of taking care of himself.

He can tell you he isn’t. You may think he isn’t, but what you do to carry on your mother’s tradition enables him; he can stay a kid, let the women in his life pay for him and do everything for him, as long as you keep doing that.

If he really isn’t able to care for himself, and it’s unclear why that’s the case other than the fact that people have always done it for him, then the two of you can find a part-time caregiver who can help cover the costs. pay. bills and taking care of household things.

Not only are you giving up your life for him, you’re keeping him from living a full life.

Please find a therapist who can work through these issues, to get to the core of this codependency, to give you the tools to live a full life of your own.

Edward VIII’s abdication on December 11, 1936 was the culmination of a long standoff between king, church and government over Edward’s determination to marry twice-divorced American Wallis Simpson.

Rancorous views about Edward’s private life finally burst onto the British public stage on December 3, 1936 and consumed the country for nine days, forcing a constitutional showdown that threatened the fabric of national life.

Edward’s willful determination and his single-minded love for an unsuitable consort: these are the forces long considered decisive in what became a defining moment for the British monarchy in the 20th century.

Yet there is an equally influential but overlooked factor in how Edward came to his unprecedented decision: the fear bordering on paranoia that consumed Wallis in the final weeks of his reign.

Convinced that she was a target for the assassin’s bullet, the object of Edward’s all-consuming obsession fled England in the throes of panicky excitement, leaving behind a lonely and pining king who wanted only to be reunited with the woman he loved. loved.

It all started with a rock through a window…

On November 27, 1936, amid escalating rumors about the relationship – and as Edward confronted the issue of marriage with Prime Minister Stanley Baldwin – an unknown man threw a rock through the ground-floor window of Wallis’s home at 16 Cumberland Terrace.

Intent on not missing his target, the attacker threw a second stone at Wallis’ neighbor, Lord Salisbury, in case he did not have the correct address.

“A deluded wretch,” is how Max Beaverbrook, owner of the Daily Express, described the villain to Murphy. But perhaps a consequential loss.

Indeed, the press baron came to believe that the broken windows had been “an even more influential factor than Baldwin in the king’s decision to abdicate without a fight.”

The episode certainly sent Edward into overdrive. He broke off his talks with Baldwin at Buckingham Palace so that he could personally escort Wallis to the safety of his home, Fort Belvedere in Windsor Great Park.

Wallis, Edward reflected, had been ‘at all times beyond the protection of the king’s person’, and it became essential for him to extend the protective sphere of the royal orbit around her.

Until November 1936, the silent agreement between monarch and media had kept her name firmly out of the British press.

Unburdened by public criticism, Edward had dazzled Wallis by transforming her comfortable middle-class existence with Ernest Simpson into one of unparalleled luxury.

Wallis showered her with expensive jewelry and Parisian haute couture and became one of the fashionable leaders of London society – a position she relished.

‘Everyone succumbs to glamour; challenge anyone to say something different,” she thought later.

Yet the explosion of hostilities epitomized by this single act of violence shattered any illusions Wallis might have had about how the British public would react to her romance with Edward.

Her “physical shyness,” as Beaverbrook described, emerged and fear overwhelmed her.

“It convinced her,” Beaverbrook told her husband’s ghostwriter, Charles JV Murphy, “that the British people were plotting to kill her. Her fears, in turn, aroused his bravery. He rushed to protect her. And in doing so, he found himself taking her side against his own people.”

But even the protection of Fort Belvedere – a miniature fortress located in the oasis of Windsor Great Park – proved insufficient.

Within a week, Wallis’s face, virtually unknown in Britain, appeared in the country’s headlines. The anonymity she had enjoyed was destroyed and her world, as she later described it, “was blown up.”

Familiarity, at least for Wallis, translated into fear – and she became convinced she was a target for assassination.

When she fled to France on the night of December 3, she left the country and a king who, as Beaverbrook emphasized, “had but one thought: to rejoin her.”

On the way to Newhaven, where they were to catch the ferry to France, Wallis’s companion Perry Brownlow noted that she remained in the grip of excitement – determined to escape – for fear that she would suffer bodily harm if she got into Britain to stay.

Her determination proved disastrous, as she had no meaningful communication with Edward and lost all influence. She was a witness rather than a participant in the final hours of the abdication crisis

“I was running for my life,” Wallis exclaimed to Murphy in March 1950 as she described the journey with Brownlow.

Dressed in a bathing suit, on his way to spend the day with glamorous American socialite Jayne Wrightsman, Wallis had made a surprise appearance as Murphy and Edward sat together in ‘the white room overlooking the sea’ in the palatial Palm Beach mansion of the American financier, Robert Jong.

Young was one of the Windsors’ closest friends in America and their frequent host.

Murphy had been helping Edward with the final revisions of his memoirs, which were due to appear in the American photographic magazine Life in May 1950, when Wallis burst in with a sudden and awkward intervention – a complaint about the dangerous and traumatic conditions of her escape from Britain. and its vengeful population.

After hearing his wife’s dramatic statement, the Duke of Windsor, as Murphy noted, intervened with “a mild reservation”:

“Sweetie, it wasn’t for your life. It wasn’t like that.’

The Duchess, Murphy noted, “looked at him gravely” and replied with unequivocal determination, “I was fleeing for my life.”

The rift between the pair was astonishing and convinced Murphy that the Windsors had “never discussed alone and with in-depth research the circumstances of the abdication.”

At that moment, Wallis was at her most fierce and determined – unafraid to contradict her illustrious husband in what Murphy described as ‘the manner of all confident women’ and fully demonstrating the qualities that Edward himself had identified in her: ‘ independent….demanding.’

Yet in the final weeks of 1936 it was fear rather than determination that determined her actions and ultimately, as Murphy and others came to believe, the course of the king’s short reign.

A rock thrown through a window struck fear in a woman also known for her steely determination.

And so the disaster was set in motion.

• Jane Marguerite Tippett is author of Once A King – the lost memoirs of Edward VIII, published by Hodder & Stoughton, price £25

Iemand plaatste onlangs een foto van mij op Instagram van twintig jaar geleden.

Toen ik halverwege de dertig was, met zeven bestsellers op mijn naam, was ik gekleed in een dure designerjas, met onberispelijk blond gestreept haar en druipend van de juwelen. Ik bestudeerde de foto aandachtig; hoe bitterzoet was het om mezelf zo jong en glamoureus te zien, maar zo vol twijfel aan mezelf.

Sterker nog, ik herkende mezelf nauwelijks – en niet alleen vanwege het verstrijken van de tijd; mijn hele houding is anders. Ondanks het gekapte uiterlijk en de zelfverzekerde glimlach keek ik naar een vrouw die zich kleedde om indruk te maken, omdat ze zich zo ontoereikend voelde.

Destijds verborg ik mijn overweldigende gebrek aan eigenwaarde achter een glanzende wapenrusting. Ik dacht dat ik glamoureuze, sterke, rijk uitziende auteurs als Jackie Collins en Barbara Taylor-Bradford moest navolgen. Vooral omdat ik geen idee had wie de echte ‘ik’ eigenlijk was. Twintig jaar later doet dit beeld mij beseffen dat mijn aanhoudende gebrek aan vertrouwen ertoe heeft geleid dat ik in veel verschillende persoonlijkheden terecht ben gekomen.

Er was die jonge glamoureuze auteur; de relaxte strandkuiken; de feestelijke bohemien; en de rozeharige kunstenaar.

Het kostte me vele jaren om de persoon te vinden die ik al die jaren zocht: ikzelf.

Zoals veel onzekere vrouwen die ik ken, ben ik altijd een soort kameleon geweest. Ik wist misschien niet wie ik was, maar ik had het vermogen om mezelf te veranderen in wie ik dacht dat ik moest zijn om erbij te horen – of wie ik dacht dat je wilde dat ik was.

Je hoefde door de jaren heen alleen maar naar mijn haar te kijken om een ​​idee te krijgen van wat er van binnen gebeurde: blonde strepen betekenden dat ik probeerde erbij te horen; brunette betekende dat ik me verstopte, en roze betekende het begin van het feit dat ik er niet langer bij hoefde te horen. Eindelijk, vier jaar geleden, was het doorlaten van het grijs een teken dat ik dichter bij zelfacceptatie kwam.

Want als we niet weten wie we zijn – of bang zijn dat wie we zijn niet goed genoeg is – kunnen we ons verschuilen achter luxe labels, sieraden of zelfs een persona die we creëren.

Maar door dat te doen ontzeggen we onszelf het vermogen om contact te maken met anderen – want de hemel verhoede dat iemand de echte wij zou doorzien.

Als kind, toen ik opgroeide in Londen met een jongere broer die op kostschool zat, was ik onhandig en verlegen. Als tiener je passend kleden betekende dat je hobbelige rokken en zeer puntige platte schoenen van Kensington Market moest dragen, of oversized ezeljassen en onhandige DM’s.

Gedurende mijn twintigste werd ik steeds verliefder – en veranderde ik mezelf in wie het vriendje destijds wilde dat ik was.

Door met een muzikant te daten, werd ik een groupie die rondhing in opnamestudio’s; Het daten met een advocaat maakte van mij de perfecte trofee-vriendin. Ja, ik kon in elke rol stappen en die met heel mijn hart spelen, waarbij ik mezelf ervan overtuigde dat ik was wie ik was – tijdelijk.

Op mijn dertigste trouwde ik met de man waarvan ik dacht dat mijn ouders die voor mij zouden hebben uitgekozen. Ironisch genoeg zeiden ze later dat ze dachten dat we niet geschikt waren.

We hadden elkaar op een blind date ontmoet en urenlang gepraat. Er was weinig fysieke aantrekkingskracht op mij, maar hij voldeed aan de vereisten van een veilige en verstandige partner, en mijn biologische klok liet me doen wat ik dacht dat het juiste was voor deze levensfase.

We waren twee goede mensen; hij een onbuigzame Amerikaan, ik een vrije geest die niet begreep dat we het simpelweg nergens over eens waren.

Nadat we ons eerste kind hadden gekregen, zijn we naar Amerika verhuisd. Mijn carrière begon daar een grote vlucht te nemen, en het was veel gemakkelijker om mijn energie in een verhuizing te steken dan naar de echte problemen in het huwelijk te kijken.

Ik leidde mezelf af door nog drie kinderen te krijgen. Van buitenaf zag het leven er perfect uit: mijn carrière was succesvol, mijn inkomen lucratief, en ik stapte gemakkelijk in de persoonlijkheid van een bestsellerauteur met het vereiste blonde haar, de grote diamanten en het grote huis.

Ik besefte niet hoe onaangenaam dit was. Als mensen naar mij keken, zagen ze iemand die ondoordringbaar was; Vrienden vertellen me nu dat ze doodsbang waren toen ze mij voor het eerst ontmoetten.

Ze wisten niet of ik aardig, loyaal, of grappig was, of – verrassend genoeg – veel nuchterder dan mijn harnas deed vermoeden. Want zo’n façade was niet alleen volkomen onauthentiek, maar ook intimiderend.

De rol van de perfecte vrouw met een perfect leven kon ik uiteindelijk niet langer volhouden; het voorwendsel was gewoon vermoeiend.

Onze breuk in 2006, na zeven jaar huwelijk, volgde op wat een normale ruzie had moeten zijn. Maar deze keer, toen hij vroeg of ik wilde dat hij wegging, zei ik ja.

Het is niet verrassend dat mijn scheiding opnieuw aanleiding gaf tot een nieuwe uitvinding. Veel vrouwen melden dat het einde van een huwelijk voor hen een nieuw begin betekent.

Ik verhuisde naar een klein huisje aan het strand en verkocht alle merkkleding en sieraden die ik bezat. Ik wilde niet dat ik eraan werd herinnerd hoe hard ik had geprobeerd iemand anders te zijn.

Ik bracht mijn dagen door in korte broeken en T-shirts, terwijl ik met de kinderen naar het strand liep voor een picknick en een duik na het eten. Nu ik een hippe, alleenstaande strandmeid was, voelde ik me vrij en licht. Deze rol paste bij de nieuwe ik. Maar toch voldeed ik alleen maar aan hoe ik dacht dat een vrouw die aan het strand woont eruit zou moeten zien.

De huisbaas van mijn strandhuisje was wijs, knap en kalm. Binnen een paar maanden was ik verliefd op hem geworden, en ik hield van wat hij in mij naar boven bracht. Nuchter en bescheiden, hij zou geen tijd hebben gehad voor de trofee-vrouw Jane.

We hebben drie jaar samengewoond, voordat we in 2009 trouwden.

Tijdens onze huwelijksreis raakte ik bevriend met een vrouw die in hetzelfde resort verbleef en toevallig bij ons in de buurt woonde. Bij onze terugkeer in Connecticut stelde ze me voor aan haar vriendengroep.

Omdat ze allemaal onmogelijk glamoureus zijn, heb ik mezelf opnieuw uitgevonden. Deze keer waren het geen merkkleding, maar dure bohemien-geïnspireerde stukken.

Ik kocht jurk na jurk van Maison Marché, een bedrijf dat eigendom was van een van de vrouwen, die al snel een van mijn dierbaarste vriendinnen werd. Ze komt uit Zuid-Amerika, dus voor mij waren het ruches en franjes, met grote oorbellen.

Mijn leven werd een wervelwind van tequila op feestjes en de hele nacht dansen. Dit leverde mij een pseudoniem op: Tequila Jane. Niemand wist wat er zou gebeuren als ze in huis was, maar het zou altijd leuk zijn.

Mijn man was mee en grapte dat hij zich niet had gerealiseerd met hoeveel vrouwen hij trouwde toen we door het gangpad liepen.

Ik hield van deze versie van mezelf, van het plezier dat ik had, zelfs als ik het overdreef, wat ik vaker deed dan ik had moeten doen.

Natuurlijk zou ik later terugkijken en zien dat ik mezelf verloor in te veel drinken en te veel feesten. Ik was geen vrouw met wie je veel kon praten; Ik had het te druk met het uitschreeuwen op de dansvloer.

Aan de vooravond van mijn vijftigste verjaardag, bijna zes jaar geleden, keek ik in de spiegel, verbaasd dat ik op deze rijpe leeftijd nog steeds geen idee had wie ik werkelijk was.

‘Jane,’ zei ik tegen mijn spiegelbeeld, ‘het wordt tijd dat je erachter komt. Het valt niet te ontkennen dat je eerlijk gezegd de middelbare leeftijd al gepasseerd bent, en als je het nu niet doorhebt, zul je nooit het ware geluk vinden.’

Natuurlijk waren er veel vreugdevolle tijden en ik hield van mijn familie en vrienden, maar ik voelde me nooit op mijn plek.

Wie zou ik zijn, dacht ik, als het me niet meer kon schelen wat iemand anders dacht? Als ik me niet langer zorgen hoefde te maken over het erbij horen, en in plaats daarvan zou ontdekken wat ik leuk vind? Ik had echt geen idee.

De eerste stap die ik deed was mijn haar voor de lol roze verven. Ik dacht dat het me dichter bij de echte ik bracht, maar in feite was het een kleine stap, het uitproberen van onconventionaliteit, gewoon om te zien hoe het zou voelen.

Mijn reis naar zelfacceptatie kon niet worden voltooid met een flesje haarverf.

Het werd zowel moeilijker als gemakkelijker gemaakt toen de pandemie toesloeg. Ik kon mezelf niet langer afleiden met feestjes, avondjes uit, etentjes thuis organiseren; Ik kon niet langer voor mezelf wegrennen.

Tegelijkertijd waren mijn man en ik bezig met het plannen van onze volgende stap. Nadat we ons ouderlijk huis in 2021 hadden verkocht, vroegen we ons af of we in de stad in Connecticut zouden blijven waar mijn man opgroeide, een stad waar ik 23 jaar heb gewoond, of dat we ergens anders zouden verhuizen?

Mijn man wilde naar Californië of North Carolina. Maar ik wilde geen buitenwijken; het was een prachtige plek geweest om ons gezin groot te brengen, maar nu mijn kinderen het huis uit waren, wilde ik iets groters, iets meer.

In het begin verlangde ik naar huis; voor Europa, voor Londen en voor oude vrienden – de vrienden die mij kenden lang voordat ik een bestsellerauteur werd, en die altijd mijn familie zullen zijn. Dus bracht ik veel tijd door in Londen, waar ik me bij hen het meest mezelf voelde.

De versie van mij die ze zagen – degene met natuurlijk grijs haar, die niet bang was om zichzelf voor gek te zetten, noch bang voor wat iemand dacht – voelde als mijn meest ware, beste zelf.

Vorig jaar bracht ik ongeveer vier maanden door in Marrakech, Marokko, terwijl mijn man heen en weer reisde.

In 2022 had ik een boek geschreven – Sister Stardust – dat zich afspeelde in deze magische stad. We genoten zoveel van onze tijd daar dat we vorige maand zijn verhuisd naar een riad die we voor een jaar hebben gehuurd, om te kijken of dit een plek is om een ​​hoed neer te leggen.

Nu ik weet wie ik ben – iemand met een fel eerlijkheidsgen, die van verandering houdt, die een te vrije geest heeft om te lang ergens te blijven – is het veel gemakkelijker om vrienden te maken.

Ik heb niet langer de behoefte om mezelf te bewijzen; Als gevolg daarvan ben ik open op een manier die ik nog niet eerder was geweest. En de schaamte die ik zo lang heb gedragen, de schaamte dat ik niet goed genoeg was, is verdwenen.

In november werd ik uitgenodigd om les te geven op een schrijversconferentie. Voorheen was ik altijd in de persona van ‘Jane Green, bestsellerauteur’ gestapt om mijn natuurlijke verlegenheid te verbergen. Deze keer verscheen ik simpelweg als Jane – en voor de eerste keer ooit voelde ik me volledig omarmd.

‘Wat is er met je gebeurd?’ vroeg een schrijver die mij al jaren vaag kent. ‘Je bent veranderd. Je energie is nu zo anders.’

‘Je bent poreus,’ zei een ander tegen me. Ik denk dat ze bedoelde dat voorheen niemand naar binnen kon komen om mijn echte ik te zien; nu laat ik iedereen binnen.

Wat er gebeurde, is dat ik er niet alleen achter kwam wie ik ben, maar, nog belangrijker, dat ik besefte dat ik genoeg ben.

Ik heb geleerd die persoon niet alleen te accepteren, maar ook van haar te houden. Voorheen had ik moeite om dicht bij mensen te komen, want hoe moet je van iemand anders houden als je niet van jezelf houdt?

Het leven is niet perfect, en ik heb nog steeds slechte dagen, maar al met al ben ik best gelukkig.

Zoveel vrouwen verschuilen zich achter persona’s, willen erbij horen, willen goed genoeg zijn, in plaats van diep in hun hart te kijken om erachter te komen wie ze werkelijk zijn.

Ik ben het bewijs dat het nooit te laat is om de echte jij te vinden. Nu word ik elke dag blij en, nog belangrijker, vredig wakker.

Ik wou dat ik deze les had geleerd toen ik in de twintig was, maar misschien zijn er leeftijd, wijsheid en een diep gevoel van ongeluk voor nodig om ons te dwingen heel goed naar onszelf te kijken. Om te beslissen wie we zijn, niet voor iemand anders, maar alleen voor ons.

If Jane Austen once said: “A lady’s imagination is very fast”, and therefore it is very important to keep her busy with ingenious films and series. What could be better than watching a program inspired by Austen’s greatest works?

While Austen Pride and prejudice, Emma And Sensation and sensitivity have been adapted for the big screens, some putting a modern twist on classic prose. Ignorantwhich came out in 1995, is one of the most notable modern adaptations of an Austenian classic.

“You don’t say, ‘You know what, the world needs an adjustment Emma and mine will be brilliant,” director Amy Heckerling told City & Country in July 2020. “You find yourself driving around wondering, ‘What am I going to do now,’ and thinking, ‘I stink and everyone hates me.’ Then you start asking yourself, ‘What do I like and what makes me happy?’ … You had to really want to do what you were doing. I started thinking about what really amused me, which was very positive characters; I just don’t understand how people can be positive and it drives me a little crazy.”

She continued, “I started thinking what if there was a teenage girl who, no matter what, wouldn’t burst her bubble… [and] I started thinking about what the equivalent would be in the world I lived in, in California in the 1990s.”

Keep scrolling below to take a look back at some of the most iconic Austen adaptations:

If the late Queen Elizabeth had a warm heart for Meghan Markle upon first meeting, Prince Philip, we heard last week, had a different opinion. It is said that he privately called her 'DoW' – Duchess of Windsor.

This revelation, courtesy of biographer Ingrid Seward, has caused much amusement, at least on the British side of the Atlantic.

Meghan certainly has her detractors, although not as many as those of her predecessor Wallis Simpson in recent decades.

Today, the Duchess of Windsor is best known as a scandalous figure; her reputation was destroyed by its embroilment in the 1936 abdication crisis, something neither the royal family nor the British public have forgiven.

Popularly, Valais remains an adventurer whose ambitious marriage to Edward VIII almost destroyed the monarchy. 'DoW' was not intended to flatter.

Research for my new book reveals a very different woman, but one with talent, charm and, coincidentally, a fair degree of diplomatic skill – qualities that the British royal family could certainly have used then and now.

It seems Meghan was already earning this disparaging nickname before “Megxit” sparked the inevitable comparisons between Prince Harry and his great-uncle, Edward, the Duke of Windsor.

It's true that both men married American divorcees and ended up in exile abroad, although I'm inclined to believe that's where the analogies end.

Prince Philip was right, however: their choice of respective consorts warrants some reflection, albeit not quite in the way he imagined.

Neither Meghan nor Wallis are cut from the mold of traditional royal brides. Slender, American and divorced, they were women who met their princes as successful, established adults.

Their previous lives had been marked by family instability, but their personal – and in Meghan's case, professional – success had marked them as both independent and surprisingly confident women.

After climbing the American ladder of success, they were seemingly unfazed by the grand British environment they suddenly found themselves in. While their confidence shocked more traditional observers, it endeared them to their respective spouses.

The fact that neither of them knew anything about the world they had suddenly found themselves in seemed to have been unimportant to both of them, at least at first.

Wallis did not suffer from her constitutional ignorance until she reached the point of no return: the abdication. If Meghan is to be believed, she hadn't even Googled Harry's family tree before their first date and thought bowing to his grandmother the Queen was something that only happened on film.

Faced with such deep divisions – and, even in Meghan's case, the rigid expectations of a culture and class (at least those that still rule palace life), acceptance was clearly an uphill battle.

Of course, Meghan got to see a lot that Wallis didn't. She was welcomed into the family by a grand royal wedding, considering the style of Her Royal Highness and offered a career as a senior working royal.

Expectations were high initially and many, including the current king, saw the benefits that Meghan's more diverse background brought to the family portfolio.

While it's probably impossible to know what really happened in the breakdown of her relationship with “The Firm,” it seems hard to imagine that a clash of cultures wasn't partly responsible.

At times, Meghan's approach seemed surprisingly informal, even endearing. Why should she be bound by the formality of a royal congress? Does she really have to wear a hat just because the Queen planned to do so on their first (and as it turned out, only) engagement?

Yet this unscrupulous approach sat uncomfortably with those who, more privately, encountered her American overdrive, which – while fundamental to her past performance – was likely ill-attuned to the demands of Kensington Palace.

Adjectives such as 'difficult' and 'demanding' quickly emerged. Such labels, too often passed on to ambitious, career-driven women, also reflect a fundamental breakdown of life behind the palace walls.

But whatever criticisms might be leveled at Meghan of late, there was an undeniable ease and freshness in the way she went about her duties as a working royal, no doubt a product of her background and personality. She was – at first – loved.

The Duchess of Windsor received similar praise during the five years she spent in the Bahamas while Edward was Governor General.

Stylish, charming and known for her ability to captivate a room. Her performance was underrated, but it begs the question of what would have been if she had been given the same opportunities as Meghan.

Wallis might have heralded a new era for British royal women – one that fundamentally, and much sooner, changed expectations of what an acceptable royal consort was.

It might even have allowed for a more modern perspective on the merits of a young Camilla Shand as a suitable future wife for the then Charles, Prince of Wales.

If that other story had played out, Meghan would have been happy to be called the “DoW.”

• Jane Marguerite Tippett is author of Once A King – the lost memoirs of Edward VIII, published by Hodder & Stoughton, price £25

Jane Fonda zag er fantastisch uit toen ze zich bij de veertig legendarische Britse Vogue-sterren voegde die samenkwamen om de cover te fotograferen voor Edward Enninful's laatste editie deze maart.

De iconische actrice, 86, zag er net zo glamoureus uit als altijd toen ze een stijlvol zwart leren pak aantrok en de armen verbond met haar vriend Oprah Winfrey voor de Vogue-shoot.

De met een academie bekroonde ster liet haar tijdloze huidskleur zien met haar lange donkere wimpers, terwijl haar geföhnde lokken geen haartje van de plek lieten bewegen.

Terwijl het paar halverwege de pas werd afgebroken, droeg Jane een medische laars en werd ze ook geholpen door een wandelstok om haar evenwicht te bewaren.

De ster is in het verleden open geweest over de gevolgen voor de gezondheid van het ouder worden en gaf eerder toe dat haar ‘hele lichaam pijn doet’ vanwege artrose.

Volgens de NHS zorgt de aandoening ervoor dat gewrichten pijnlijk en stijf worden doordat het beschermende kraakbeen aan de uiteinden van je botten afbreekt.

Jane legde eerder uit: 'Het feit dat ik veel pijn heb – mijn lichaam doet pijn – is een verrassing voor mij, en dat komt niet door al dat sporten.'

'Het is genetisch. Mijn vader Henry had het, mijn broer Peter had het. Je kraakbeen verdwijnt en dan is het bot op bot, en dan “ow”. Maar we leven in een tijd waarin je gewoon een nieuwe kunt krijgen.'

De ster heeft in het verleden ook numerusoperaties ondergaan en heeft rugoperaties ondergaan, een kunstknieoperatie en een heupimplantaat waarvoor ze het hulpmiddel moet gebruiken.

Ondertussen kondigde Jane in september 2022 aan dat ze voor de derde keer kanker had nadat de diagnose non-Hodgkin-lymfoom was gesteld, maar vertelde de fans destijds dat ze zich 'gelukkig' voelde omdat het 'zeer behandelbaar' is.

Ze zei destijds: ‘Ik voel me zo gezegend, zo gelukkig. Ik dank jullie allemaal die hebben gebeden en goede gedachten mijn kant op hebben gestuurd. Ik ben ervan overtuigd dat het een rol heeft gespeeld in het goede nieuws.'

'Ik ben vooral blij omdat, hoewel mijn eerste vier chemokuren vrij gemakkelijk voor me waren, ik slechts een paar dagen moe was, de laatste chemosessie zwaar was en twee weken duurde, waardoor het moeilijk werd om veel van wat dan ook te bereiken.'

In december 2022 bevestigde ze dat haar kanker in remissie was en artsen vertelden haar dat ze vóór haar 85e verjaardag kon stoppen met de chemotherapie.

Voorafgaand aan haar laatste diagnose werd bij haar zowel borst- als huidkanker vastgesteld, en deze laatste gaf ze de schuld aan haar vroegere liefde voor zonnebaden.

Jane sloot zich aan bij 40 legendarische Britse Vogue-sterren die samenkwamen om de cover van Edward Enninful te fotograferen laatste editie.

Edward, 51, de eerste mannelijke en eerste zwarte redacteur van de publicatie, kondigde in juni aan dat hij zou aftreden om een ​​nieuwe mondiale rol op zich te nemen bij uitgeverij Conde Nast.

Hij zorgde ervoor dat zijn laatste cover er één zou zijn om nooit te vergeten, door artiesten als Kate Moss, Gigi Hadid, Salma Hayek, Oprah en Miley Cyrus in één kamer bijeen te brengen om te poseren voor de foto.

‌Het is het grootste aantal vrouwen ooit samen gefotografeerd voor een Vogue-cover, maar de veelgeprezen fotograaf Steven Meisel had slechts 15 minuten nodig om de groep te fotograferen, waartoe ook Serena Williams, Christy Turlington en Dua Lipa behoorden.

Edward onthulde hoe hij tot de keuze van de iconen kwam en schreef: 'Toen het om mijn laatste nummer ging, wist ik dat de omslag aan vrouwen zou worden gewijd. Natuurlijk!'

Hij vervolgde: 'Het was voor ons allemaal in het team duidelijk dat geen enkele vrouw de afgelopen jaren voor het tijdschrift kon of mocht samenvatten. Wat we nodig hadden was een groep, die gebruik kon maken van de kracht van het collectief om tot leven te brengen wat naar ik hoop een gedurfde, ontwrichtende en evolutionaire periode in de geschiedenis van Vogue is geweest.'

Nadat hij verzoeken naar zijn veertig coversterren had gestuurd, bekende Edward dat hij zijn adem inhield in de hoop dat ze het daarmee eens zouden zijn, voordat de beroemdheden vanuit Londen, Parijs, Milaan, Los Angeles en verder vlogen om in december (op eigen kosten) aan te komen voor de Opname in New York.

De dames hadden drie maanden van tevoren de opdracht gekregen om aanwezig te zijn, waarbij Edward elke vrouw een persoonlijke brief schreef met het verzoek om deel te nemen.

De enige persoon die de shoot niet kon maken, was Nicole Kidman, die aan een film werkte.

Hij herinnerde zich: 'Ze kwamen tot stand alsof ze uit een droom kwamen.

'Toen om acht uur 's ochtends de modellen ronddraaiden, begonnen de filmiconen, de muzikanten, de moguls, de sportlegendes en mediasterren te arriveren. Moeder en dochter Kaia Gerber en Cindy Crawford carpoolden.

'Idem Salma Hayek Pinault en Linda Evangelista, aangezien Salma de avond ervoor bij Linda thuis logeerde.

'Dua Lipa en Miley Cyrus piepten door de huid van hun popsterrenschema's. En iedereen zorgde ervoor dat alles soepel verliep, zodat Gigi Hadid op tijd thuis kon zijn bij haar peuter.'

By Freddy Pawle for Daily Mail Australia

Published: 7:29 PM EST, February 6, 2024 | Updated: 11:29 PM EST, February 6, 2024

By Jane Green for Dailymail.Com

Published: 06:56 EST, January 31, 2024 | Updated: 2:19 PM EST, January 31, 2024