I was ordered to leave Australia and enter a war zone on the same day as my WEDDING. The horrors I witnessed changed my life… but I found one thing to keep the sickening sights out of my mind

De Australische Tamara Sloper-Harding was net getrouwd met haar verloofde toen haar werd gevraagd het land te verlaten en een oorlogsgebied binnen te gaan.

Het telefoontje kwam midden op haar huwelijksreceptie in Manly, aan de noordelijke stranden van Sydney, op 11 september 1999.

Mevrouw Sloper-Harding was al snel op weg naar Oost-Timor nadat ze slechts enkele uren eerder in het huwelijksbootje was gestapt met Adrian Harding, een legerofficier.

Haar leven veranderde voor altijd op het moment dat ze aankwam in het Zuidoost-Aziatische land, nu bekend als Oost-Timor.

‘Bij aankomst was de spanning hoog en was er nog steeds een zeer reële dreiging van geweld, het land stond nog steeds in brand’, aldus de voormalige marineveteraan.

Mevrouw Sloper-Harding (foto) en haar man Adam (foto) ontvingen tijdens haar huwelijksreceptie het telefoontje van haar uitzending naar Oost-Timor

Haar leven veranderde voor altijd op het moment dat ze aankwam in het Zuidoost-Aziatische land, nu bekend als Oost-Timor

Mevrouw Sloper-Harding (foto) maakte deel uit van de door Australië geleide internationale vredesmacht

In 1999, na eeuwen van kolonisatie, bezetting en invasie te hebben doorstaan, stemde het Oost-Timorese volk in augustus 1999 in een historisch referendum voor onafhankelijkheid, waarmee een einde kwam aan 24 jaar brute bezetting door Indonesië.

Deze bezetting was naar verluidt verantwoordelijk voor bijna 200.000 doden.

Binnen enkele uren na de stemming werd de hoofdstad Dili aangevallen door pro-Indonesische paramilitairen die Oost-Timor voorafgaand aan het referendum hadden geterroriseerd.

Vanuit de ruimte zichtbare branden werden aangestoken, hele steden werden met de grond gelijk gemaakt en particuliere gebouwen en infrastructuur werden verwoest.

Een door Australië geleide internationale vredesmacht, de International Force for East Timor (INTERFET), arriveerde in september 1999 om de orde te herstellen.

Dit was de situatie waarin mevrouw Sloper-Harding, die in 1987 bij de marine kwam, zich bevond.

Ze was getuige van misselijkmakende bezienswaardigheden, zag foto’s die niet ongezien kunnen zijn, en bracht tijd door met mensen die ervaringen hadden meegemaakt die we niet eens kunnen bevatten.

‘Bij aankomst was de spanning hoog en was er nog steeds een zeer reële dreiging van geweld, het land stond nog steeds in brand’, zei mevrouw Sloper-Harding.

‘Het was de geur die het heel reëel maakte en de getraumatiseerde blik in de ogen van het Timorese volk die me aan de grond zette’, vertelde ze aan Daily Mail Australia.

‘Ik bracht tijd door met moeders die waren verkracht in het bijzijn van hun kinderen voordat ze werden vastgehouden om te zien hoe hun dochters hetzelfde lot ondergingen.’

Na verschillende functies te hebben vervuld, waaronder administratieve, personeels- en PR-functies, volgde mevrouw Sloper-Harding uiteindelijk een opleiding tot inlichtingenofficier.

Haar rol was het verzamelen en beoordelen van informatie om kortetermijnrapporten over de situatie te presenteren om hogere officieren te begeleiden bij hun besluitvorming.

Ze zei dat ze het geluk had dat ze de kans kreeg om buiten de compound in Dili te komen en betrokken te raken en tijd door te brengen met het Timorese volk.

‘Ik werkte vooral ‘s nachts en assisteerde de ochtendbrief van de generaal, wat betekende dat ik overdag (wanneer ik moest slapen) tijd had om uit te gaan en te helpen in de gemeenschap. Daarom riep ik vaak mijn vrienden op om een ​​weeshuis te bezoeken in de heuvels boven Dili, een gebied genaamd Dare, waar veel Timorezen zich verborgen hielden voor de militie.’

Deze connectie leidde tot de passie van mevrouw Sloper-Harding voor het land en zijn bevolking, die 25 jaar later nog steeds voortduurt.

Na haar diensttijd in 1999 richtte mevrouw Sloper-Harding een door vrijwilligers geleide liefdadigheidsinstelling zonder winstoogmerk op, Vrienden van Soibada die helpt bij de wederopbouw van een afgelegen gebied in de bergen van Oost-Timor.

‘Een van mijn belangrijkste drijfveren om lid te worden van de ADF was mijn verlangen om een ​​verschil te maken in de wereld en anderen te helpen en te dienen’, zei mevrouw Sloper-Harding (foto).

Mevrouw Sloper-Harding ontwikkelde een emotionele band en bracht tijd door met degenen die hun hele gezin hadden verloren.

‘Zoveel weeskinderen. Zoveel horrorverhalen. Jonge jongens die zich onder bedreiging bij de militie moesten aansluiten. Zelfs het fotografische bewijs van wreedheden die onze troepen van de grens hebben meegebracht en dat ik gebruikte om mijn instructies te schrijven, kan niet ongezien blijven. Ook om de effecten te zien op deze jonge mannen, van wie velen kinderen thuis hadden, nadat ze de lichamen van kinderen in putten hadden gevonden, was emotioneel confronterend.’

Mevrouw Sloper-Harding zei dat het surrealistisch aanvoelde: ‘Het was bijna een buitenlichamelijke ervaring. Het voelde alsof ik naar een oorlogsfilm zat te kijken.’

Ze zei dat ze tijdens haar verblijf in Oost-Timor een aantal close calls had gehad, maar wat haar het meest beïnvloedde waren de wreedheden die tegen het Timorese volk werden begaan.

‘Hoe kunnen mensen elkaar dit aandoen? Ik was verrast door de sterke haatgevoelens die ik heb jegens de daders.’

Als gevolg van wat zij heeft meegemaakt, ontwikkelde mevrouw Sloper-Harding PTSS.

Het leven van mevrouw Sloper-Harding (foto) veranderde voor altijd op het moment dat ze in Oost-Timor de grond raakte

Mevrouw Sloper-Harding (foto links) zegt dat ze het geluk had tijd door te brengen met het Timorese volk

De moeder van vier kinderen werd erg beschermend tegenover haar kinderen.

‘Ik slaap nog steeds niet en heb vreselijke nachtmerries. Ik heb weinig geduld voor wat ik beschouw als kleine problemen uit de eerste wereld.’

Mevrouw Sloper-Harding werd geïnspireerd om Friends of Soibada op te richten nadat ze in 2009 was uitgenodigd om met basisschoolkinderen op de Maria Regina Catholic Primary School in Avalon te spreken over ANZAC Day en haar ervaringen.

Na haar lezing wilden de kinderen de mensen in Oost-Timor helpen.

‘Met de hulp van de leraren zijn we begonnen met het proces om een ​​school in Timor te identificeren waarmee Maria Regina zich zou kunnen verbinden.’

Snel vooruit naar 2010 en de non-profitorganisatie Friends of Soibada werd opgericht.

‘Ik hoop dat we nu het vertrouwen van de gemeenschap hebben en het begrip dat we ons uiterste best doen om hen te helpen’, zei mevrouw Sloper-Harding (foto).

De missie van de liefdadigheidsinstelling is: ‘Eerst en vooral willen we de brug zijn die twee gemeenschappen met elkaar verbindt, Soibada in Oost-Timor en de noordelijke stranden van Sydney,’ zei mevrouw Sloper-Harding.

Gelegen in de bergen van Oost-Timor, net ten noorden van Darwin, was Soibada ooit een welvarende stad en een centrum van onderwijs.

Maar tijdens de 25 jaar bezetting vocht het volk voor vrijheid; duizenden stierven tijdens de gevechten, bloedbaden en gedwongen hongersnood.

Mevrouw Sloper-Harding zei dat de verwoesting de gemeenschap tientallen jaren terug heeft gebracht.

‘De levensstandaard is nu niet zo goed als in de jaren vijftig. Hoewel de vrijheid is benaderd na het Oost-Timorese onafhankelijkheidsreferendum van 1999, is deze mijlpaal alleen niet genoeg geweest.’

Via verschillende projecten ondersteunt Friends of Soibada gezondheidszorg en geneeskunde, onderwijs en onderwijs, kunst en ambachten, infrastructuur en gemeenschapsplanning.

‘Ik hoop dat we nu het vertrouwen van de gemeenschap hebben en het begrip dat we ons uiterste best doen om hen te helpen’, zei mevrouw Sloper-Harding.

‘Ons doel is niet om de verandering door te voeren, maar om deze te faciliteren, zodat deze vanuit de Soibada-gemeenschap komt. Wij willen de waardigheid herstellen die hen door de bezetter is ontnomen.’

De passie van mevrouw Sloper-Harding (foto, links) voor Oost-Timor en zijn bevolking blijft 25 jaar later bestaan

‘Vrienden van Soibada hebben mij een reden gegeven om te leven’, zegt mevrouw Sloper-Harding (foto tweede van links)

Mevrouw Sloper-Harding reist twee keer per jaar naar Oost-Timor met vrijwilligers die helpen een echte impact op het terrein te maken.

Ze zei dat de mensen van de noordelijke stranden van Sydney geprofiteerd hebben van hun betrokkenheid.

‘Onze schoolkinderen leren waarderen wat ze hebben en ook het verschil dat ze kunnen maken in de levens van anderen door kleine daden van vriendelijkheid.

‘Ik denk dat onze grootste prestatie de relatie is tussen de noordelijke stranden en Soibada.’

Voor deze vrijwilligers is hun ervaring vaak levensveranderend en maken ze een echt verschil in de levens van mensen die het onvoorstelbare hebben meegemaakt.

Eén vrijwilliger, Kerry, zei: ‘Voordat ik naar Soibada ging, was ik opgewonden, verward en angstig. Ik weet niet zeker of mijn aanwezigheid een verschil maakte, maar het opende iets in mij waarvan ik nooit dacht dat ik het had, en dat was dat passie, liefde en geven enkele van de belangrijkste dingen zijn die iemand kan bijdragen. Soibada heeft een gat opgevuld waarvan ik niet wist dat het er was, en heeft mij compleet gemaakt.’

De toekomstplannen voor Vrienden van Soibada?

‘Uiteindelijk, als onze programma’s slagen, zullen de mensen van Soibada in de komende jaren zelfvoorzienend worden en onze hulp niet langer nodig hebben, maar ze zullen altijd onze steun en vriendschap genieten’, zei mevrouw Sloper-Harding.

De betrokkenheid van Vrienden van Soibada heeft mevrouw Sloper-Harding ook geholpen met het omgaan met haar demonen.

‘Veteranen vinden het moeilijk om een ​​gevoel van doelgerichtheid te behouden als ze de ADF verlaten. Dit heeft ertoe bijgedragen dat ik een reden heb gekregen om te leven.’

Mevrouw Sloper-Harding heeft met de hulp van vrijwilligers een echt verschil gemaakt in zoveel levens en ze moedigt vrijwilligers aan om mee te doen en haar te helpen haar werk voort te zetten.

Bezoek hun website voor meer informatie over vrijwilligerswerk bij Friends of Soibada: www.friendsofsoibada.com