The wrong turn that led to tragedy: If someone at the marina had looked up, Michael Mosley might still be alive

Eén gedachte steeg boven alle andere uit terwijl we wachtten tot de politie arriveerde. Het was hoe hartverscheurend dichtbij dr. Michael Mosley was gekomen om het te maken. Het bereiken van de zee die zijn door de hitte gemartelde lichaam zou hebben afgekoeld na zijn wandeling in de bergen onder een meedogenloze zon. De taverna bereiken en de belofte van een longdrink om zijn dorst te lessen. Hij bevond zich op 80 meter van beide, iets meer dan een minuut verwijderd – een minuut van overleven.

Zoals het nu was, eindigde het leven van Dr. Mosley – de ‘geweldige, grappige, vriendelijke en briljante’ man die zijn vrouw vandaag in herinnering roept – afgelopen woensdagmiddag op een rotsachtige helling die van een berg naar de zee leidde. Hij lag langs een lage stenen muur: daarbovenop het hek van Agia Marina, dat een strand, een taverna en ommuurde tuinen omvat.

Als een van de medewerkers of de ongeveer dertig vakantiegangers die middag langs de ligbedden hadden gewandeld, alleen maar rechtop had gezeten en in deze richting had gekeken, hadden ze hem misschien wel gezien.

Dit leidde op zijn beurt tot een andere onontkoombare vraag: hoe kon het zo lang hebben geduurd om zijn lichaam te vinden, terwijl de dag ervoor nog een zoek- en reddingshelikopter boven deze plek had gecirkeld?

Als een van de personeelsleden of vakantiegangers van Agia Marina in de richting had gekeken waar Dr. Mosley lag (omcirkeld), hadden ze hem misschien eerder gevonden

Toen het lichaam werd ontdekt, gingen de gedachten onvermijdelijk uit naar de familie van dr. Mosley en zijn vrouw dr. Clare Bailey, die zijn verdwijning als ondraaglijk omschreef.

Nadat hij zijn vrouw op een ander strand had achtergelaten, kostte het dr. Mosley, 67, ongeveer twee uur en vijftien minuten om de jachthaven te bereiken, terwijl de wandeling naar zijn verblijfplaats in de stad Symi normaal gesproken iets meer dan een uur zou hebben geduurd.

We weten nu dat hij de verkeerde afslag nam en verdwaalde. Op beelden van Agia Marina, getimed om 15.44 uur, is te zien dat hij blijkbaar vier minuten lang gedesoriënteerd is en rondstrompelt voordat hij behoedzaam de helling afdaalt en uit het zicht verdwijnt.

Opnieuw de vraag: waarom heeft niemand hem gezien? Of, als hij schreeuwde, hem horen?

Zeer waarschijnlijk leed hij aan hitte-uitputting, wat duizeligheid en misselijkheid kan veroorzaken.

Die middag vertrok dokter Mosley om 13.30 uur. Hij liep vanaf het strand, in het Grieks bekend als Agios Nikolaos, langs een pad op de klif naar het vissersdorpje Pedi. Ongeveer twintig minuten later werd hij vastgelegd op cameratoezicht buiten Pedi’s Blue Corner-café. Destijds bewoog hij doelbewust en gebruikte hij een paarse paraplu als parasol. In alle opzichten was hij in een goed humeur.

Vanaf Pedi had de directe route terug naar de stad Symi hem slechts 40 minuten lopen moeten kosten, via het dorp Chorio.

Hij moest bij Pedi het dorp uit linksaf slaan; maar Clare Bailey zei vandaag dat haar man onder meer een avontuurlijke ziel was, en daarom liep hij met opzet in de tegenovergestelde richting naar de bergen.

De tv-dokter werd ontdekt op slechts 50 meter van een taverna en de zee bij het strand van Agia

Het lichaam van Dr. Mosley werd ontdekt naast een lage stenen muur naast het hek van het jachthavencomplex

Zijn rugzak werd op zes meter afstand gevonden van de plek waar hij blijkbaar op rotsen was gevallen

Het is echter onwaarschijnlijk dat hij op weg was naar Agia. Het lijkt waarschijnlijker dat hij de jachthaven pas probeerde te bereiken toen hij gedesoriënteerd raakte.

De meeste mensen reizen met de watertaxi vanuit Pedi naar Agia – zoals ik vanochtend om 10.00 uur deed met verschillende Britse journalisten en de burgemeester van Symi, Lefteris Papakalodoukas.

Tijdens de 15 minuten durende reis wilde de burgemeester benadrukken dat de zoektocht – dit was dag vijf – aan de gang was en dat reddingsteams een netwerk van grotten zouden onderzoeken dat bekend staat als de Abyss. ‘Maar er is nog steeds niets’, vertelde hij mij. Toen veranderde hij abrupt van onderwerp en riep Symi stralend uit tot ‘het mooiste van alle Griekse eilanden’.

We passeerden de Abyss, een rotspunt, maar er was geen teken van activiteit. In feite leek niemand naar Dr. Mosley te zoeken.

Toen de watertaxi onze groep uitbraakte, bleef de heer Papakalodoukas aan boord.

Tijdens een kopje koffie in Agia’s openluchttaverne herhaalde de 38-jarige manager Ilias Tsavaris – die we de vorige dag voor het eerst hadden ontmoet – dat er ‘geen enkele kans was dat hij [Dr Mosley] was hier geweest’.

Hij voegde eraan toe: ‘We zouden hem hebben gezien, dat is gewoon niet mogelijk.’

Toen werd hij weggeroepen – met spoed, zoals spoedig zou blijken. Ongeveer een minuut nadat we ons hadden verlaten, had de burgemeester, staande op het dek van de watertaxi, iets ‘ongebruikelijks’ uit het water opgemerkt. Aan boord was ook een Griekse tv-ploeg. Hun camera zoomde in. Er lag iets vlak bij het hek. De burgemeester belde de baas van Ilias en drong er bij hem op aan ‘een van jullie mannen te laten kijken’.

De meeste mensen reizen met de watertaxi naar Agia vanuit het vissersdorpje Pedi. Hier arriveren hulpdiensten per boot in Agia Marina na meldingen dat er een lichaam is gevonden

Agina Marina barmanager Ilias Tsavaris, 38, zag het horloge van Dr. Mosley ‘glinsteren in de zon’

Niet dat hij bijzonder geoefend leek, want noch de burgemeester, noch de tv-ploeg kwamen toen aan land. In plaats daarvan bracht de boot hen rechtstreeks terug naar Pedi.

Maar dit was de reden waarom Ilias was weggeroepen. Hij was de man die werd uitgekozen om het te bekijken. Ilias herinnerde zich later hoe hij voor het eerst het horloge van Dr. Mosley ‘glinsterde in de zon’. En toen, terwijl hij de helling op klauterde, maakte de knagende angst plaats voor schrik. Hij kwam regelrecht bij ons terug, betraand.

‘Er ligt daarboven een lichaam,’ riep hij. Het was iets na 10.30 uur lokale tijd: 8.30 uur in Groot-Brittannië.

Dat dr. Mosley zo dichtbij kon zijn, leek ongelooflijk. Hij bevond zich op slechts 100 meter van de plek waar zijn kinderen de vorige dag langs de Vroulias-bergen hadden gezocht.

Naast het lichaam van dokter Mosley lag zijn paarse paraplu, die hij had gebruikt om zichzelf tegen de zon te beschermen. Vlakbij lag zijn kleine rugzak op een paar rotsen. Heeft hij het weggegooid toen hij struikelde? Het was 20 meter van de plek waar hij viel.

Achter de taverna ligt een volleybalveld en een hellende, ommuurde tuin bezaaid met olijfbomen. Hier waren enkele vakantiegangers te zien op de beelden van de jachthaven. Ze waren dichtbij toen hij viel – hoe hadden ze hem kunnen missen?

Het hoge hek omsluit de jachthaven aan drie kanten, maar vanwaar Dr. Mosley naderde, was er geen enkele opening. En die dag had hij zijn mobiele telefoon achtergelaten, waardoor hij geen alarm kon slaan. Maar vanaf de bergen zou de zee voor hem zichtbaar zijn geweest. Dat was zijn doel.

Ilias stond op het strand, 50 meter van de plek waar dr. Mosley werd gevonden, en beefde. ‘Zijn arme familie, zijn arme familie,’ herhaalde hij als een mantra.

‘Het was afschuwelijk’, voegde hij eraan toe. ‘Je ziet niet elke dag een dood lichaam. Dit is geen oorlogsgebied. Het is zomer, mensen horen plezier te hebben…’ En toen, in gedachten verzonken, stierf zijn stem weg.

Dr. Mosley was gespot op camerabeelden in een nabijgelegen dorp. Toen zijn lichaam werd ontdekt, lag naast hem zijn paarse paraplu, die hij had gebruikt om zichzelf tegen de zon te beschermen

Een rotsachtig pad dat leidt vanaf het strand van Saint Nicholas, waar Dr. Mosley voor het eerst vertrok

Reddingsteams zochten vijf dagen lang naar Dr. Mosley op bergachtige hellingen

In de buurt genoten zo’n vijftien vakantiegangers van dit vredige, verborgen strand, zonnebadend onder parasols, zich niet bewust van wat er om hen heen gebeurde. De nevenschikking was ongerijmd. Iemand van de bar, niet Ilias, belde de politie. En dus wachtten we.

Hoe onwerkelijk leek het allemaal. En hoe diep verontrustend. De gedachten gingen onvermijdelijk uit naar de familie van Dr. Mosley, en in het bijzonder naar zijn bijna veertigjarige vrouw, die zijn verdwijning de dag ervoor nog als ondraaglijk beschreef. Resoluut had Clare beloofd dat de familie de hoop nooit zou opgeven. Nu was die hoop de bodem ingeslagen.

De minuten verstreken en het naderde elf uur. We speurden de horizon af op zoek naar de politie.

Na bijna 30 minuten stapten de eerste officieren – vijf in totaal – aan land. Ze werden naar de plek geleid waar dr. Mosley lag en wachtten op een helling 15 meter verderop. Ze konden niets anders doen dan het toneel bewaken. Ze brachten een zeildoek mee en we verwachtten dat ze het lichaam zouden bedekken. In plaats daarvan bewogen ze niet.

In plaats daarvan bleven ze drie uur lang staan, zonder enige onderbreking van de zon. Naast het zweet van hun voorhoofd, veegden twee van hen ook de tranen weg. ‘Zij voelen het ook,’ zei Ilias. ‘Wat een werk, om daar gewoon als schildwachten de plek te markeren.’

Hun aanwezigheid zorgde ervoor dat de zonaanbidders rechtop gingen zitten en hun ogen tot spleetjes tuurden. Al snel verspreidde het nieuws zich. Sommigen kwamen dichterbij om te kijken. Anderen gingen weer op hun ligstoelen liggen. Twee mannen speelden met een bal aan de kustlijn.

Een van de vakantiegangers, Jim, een tv-manager uit Market Harborough in Leicestershire, zei: ‘Het is zo verschrikkelijk. Zo dichtbij. Je vraagt ​​je af waarom hij nooit eerder is gevonden. Ik las zijn columns en hoorde hem op Radio Vier. Hij leek een aardige kerel. Fatsoenlijk, een heer. Eerlijk gezegd schaam ik me er een beetje voor dat ik hier zit te zonnen. Het voelt niet goed, een beetje onfatsoenlijk. Is dat vreselijk Engels van mij?’

Iemand zei dat de lijkschouwer onderweg was vanuit Rhodos, een uur varen. Toch wachtten we op de forensische agenten en hulpverleners. In de taverna was het ‘business as usual’, maar Ilias had moeite om zich te concentreren. ‘Ik zal deze dag nooit vergeten’, zei hij. ‘Dat beeld krijg ik niet meer uit mijn hoofd.’

Vakantiegangers begonnen aan te schuiven voor de lunch. ‘De zeebrasem is tegenwoordig populair’, meldt Michael, een ober. ‘Het voelt wel een beetje vreemd, nietwaar? Mensen die eten als hij daar is…’

Toen de kentekenplaten waren gewist, voer een opeenvolging van boten met hulpverleners, forensische agenten en de lijkschouwer uiteindelijk de baai in. Het was iets na 14.00 uur.

Vijf brandweerlieden, gemaskerd, gehandschoend en met rode petten, droegen een feloranje brancard naar het toneel, dat een menigte begon aan te trekken. In Groot-Brittannië zijn we gewend aan schermen die plaatsen delict afschermen, maar hier werd alles in het openbaar afgespeeld.

Forensische agenten onderzochten eerst de rugzak van Dr. Mosley en gingen vervolgens naar zijn lichaam toe, dat ze bedekten en op de brancard plaatsten. Hulpverleners droegen het de helling af naar een wachtende witte rubberboot met een krachtige buitenboordmotor.

Het tufte echter langzaam weg en passeerde een kustwachtschip dat toeterde. Uit respect? Wij hoopten het.