Een slim stel heeft het geheim onthuld van hun opwindende, wereldreizende levensstijl, waardoor ze in zes jaar tijd maar liefst 32 landen hebben bezocht.

Alex Stroud, 26, en haar man, Scott, 32, uit Devizes, Wiltshire, maximaliseren hun 25 dagen jaarlijks verlof om de wereld rond te reizen met hun dochter, Adelaide, twee.

De familie – die zei dat ze nooit verlof boeken ‘om niets te doen’ – ontmoette elkaar zes jaar geleden en kreeg meteen zin om de wereld te verkennen, maar ze wilden hun baan niet opgeven.

Alex, een marketingmanager, en Scott, een bouwprojectmanager, hebben al meer dan 30 landen bezocht, waaronder Nieuw-Zeeland, de VS, Egypte, Japan, Zuid-Korea, IJsland, Singapore, Samoa en Letland – terwijl Adelaide zich bij hen heeft aangesloten 15.

Ze hebben elk 25 vakantiedagen per jaar, plus feestdagen, en proberen hun reizen daaromheen te plannen, en werken in het weekend om reservedagen op te bouwen.

Alex onthulde: ‘We hebben in zes jaar tijd 32 landen bezocht. Wij maken uitsluitend gebruik van ons jaarlijks verlof.

'Probeer rond de feestdagen te boeken en wees flexibel met uw data. Werk zoveel mogelijk extra dagen om tijd terug te krijgen.

'We zouden nooit alleen maar tijd hebben om te relaxen. We waren geen van beiden het soort mensen dat vrije tijd boekte om niets te doen.

'Montenegro was een van onze favorieten. We gingen naar Kotor en Tivat en het was zo vredig'.

Toen Alex en Scott elkaar zes jaar geleden ontmoetten, ging het paar samen op vakantie voordat ze beseften dat ze de wereld verder wilden verkennen.

Ze begonnen zoveel mogelijk vakanties te boeken en slaagden erin om in twee jaar maar liefst dertien landen te bezoeken, zoals Cyprus, Denemarken en Montenegro.

Maar toen het paar in juli 2021 hun dochter Adelaide verwelkomde, wisten ze niet of ze verder zouden kunnen reizen, maar besloten ze het toch te proberen.

Toen ze drie maanden oud was, vergezelde Adelaide haar ouders naar Gran Canaria, Spanje, en het stel ontdekte al snel dat het gemakkelijker (en goedkoper) was dan ze dachten om hun peuter mee te nemen.

Nu bouwt Adelaide snel een vakantiecatalogus op die kan wedijveren met haar ouders, en kan ze bogen op het bezoeken van 15 landen, waaronder Frankrijk, Slovenië en België.

Alex zei over de gezinsuitstapjes: 'Het heeft geholpen om haar vanaf heel jonge leeftijd mee te nemen. Ze was helemaal niet gefaseerd.

'Je krijgt een kortingsprijs voor een baby als je op reis bent. Ze zal opgroeien in de wetenschap dat de wereld niet alleen onze geboortestad is.

'Het maakt haar bewuster van de wereld'.

Om al hun reizen rond hun werk in te passen, zegt Alex dat ze vooruit proberen te plannen.

Het echtpaar gaat meestal in maart, aan het begin van de zomer, in september en in december weg om de kerstmarkten in het buitenland te bezoeken.

Ze passen in lange weekenden door slechts een paar dagen vrij te nemen en reservedagen te sparen voor een langere vrije tijd.

Ze zei: 'We plannen een vakantie voor een jaar. We weten ongeveer welke maanden we weggaan.

'Scott moet altijd iets geboekt hebben. We proberen meerdere landen in één keer te bezoeken.

Alex voegde toe: 'Ik werk soms in het weekend in plaats van doordeweeks, en ik spaar ze voor vrije dagen'.

Voor degenen die zich afvragen hoe het stel het zich kan veroorloven om de wereld rond te reizen – met reizen variërend van een paar honderd tot een paar duizend pond – onthulde Alex dat het stel simpelweg ergens anders op bezuinigde.

Ze zei dat het stel ‘geen materialistische mensen’ was en dat ze tijdens hun verblijf in Groot-Brittannië nauwelijks uit eten gingen of afhaalrestaurants aten.

Scott voegde hieraan toe: ‘Een van de manieren waarop we de vakanties kunnen bekostigen is door de kosten te spreiden. We boeken de vluchten de ene maand, de accommodatie de volgende en de activiteiten de maand erna.

'Op die manier spreiden we het over een paar maanden en een paar verschillende betaaldagen en lijkt het niet alsof er één groot stuk geld verdwijnt'.

Voor degenen die van plan zijn om in de luchtstappen van Strouds te volgen: Alex zei dat je dit jaar door slechts 27 vakantiedagen te gebruiken, 52 dagen vrij kunt krijgen om te reizen.

Ze adviseerde mensen dit te doen door de eerste week van januari, de dagen rond de paasvakantie, de meivakantie, de officiële feestdag van augustus en de dagen voor en na Kerstmis af te boeken.

Ze concludeerde: ‘We baseren alles op weggaan. Het is niet ontspannend. Dat is het element van ons leven waar we prioriteit aan geven.'

Bekijk hier de tips van Alex: ashotoftheworld.com

Negen jaar geleden was Brad Smeele een fitte en gezonde 27-jarige toen een bizar ongeluk zijn leven op zijn kop zette.

Terwijl hij een truc uitvoerde tijdens een wakeboardwedstrijd in Florida, crashte de Nieuw-Zeelandse atleet en 'verbrijzelde' zijn wervels, waardoor hij de rest van zijn leven niet meer van zijn nek naar beneden kon bewegen.

De inmiddels 36-jarige bracht maanden in het ziekenhuis door als een ‘gevangene’ in zijn eigen lichaam. Hij kon zich niet meer bewegen en moest accepteren dat hij nooit meer zou kunnen lopen of de dingen zou kunnen doen waar hij van hield.

'Ik werd wakker uit deze geweldige dromen waarin ik weer aan het wakeboarden was en dat soort dingen. Het echte leven was een nachtmerrie', vertelde hij aan FEMAIL.

Ondanks de extreme fysieke en mentale uitdagingen die de blessure veroorzaakte, heeft Brad, uit Auckland, niet alleen geleerd zijn beperkingen te accepteren, maar ook echt dankbaar te zijn voor het leven dat hij heeft.

In juli 2014 leefde Brad 'de droom', streefde een carrière na als professioneel wakeboarder en jaagde de zomer over de hele wereld na.

'Ik vond het heerlijk om in de zomer altijd buiten te zijn, in de zon aan het meer. Babes in bikini's en dat soort dingen,' zei hij.

'Het betaalde niet goed, maar het had allemaal duidelijke voordelen. Het was de levensstijl waar ik echt verliefd op werd.'

Terwijl hij een dubbele salto in de lucht uitvoerde tijdens een training in Florida, viel Brad en ging met zijn hoofd de helling op.

'Ik boog mijn hoofd en probeerde een val te maken om eruit te rollen, maar ik kreeg mijn schouders er niet helemaal rond. Ik duwde feitelijk mijn hoofd in mijn borstkas en verbrijzelde mijn C4-wervels', herinnert hij zich.

'Ik was een tijdje bewusteloos, met mijn gezicht naar beneden in het water. Mijn vrienden kwamen bij me en slaagden erin me rechtop te zetten en ik was blauw in mijn gezicht, de ogen wijd open, reageerde niet, ademde niet of zoiets.'

Omstanders gingen Brad reanimeren voordat hij begon te ademen en weer bij bewustzijn kwam, maar hij kon zijn lichaam niet voelen.

Paramedici werden gebeld en Brad werd naar het dichtstbijzijnde ziekenhuis gebracht, waar hij een MRI onderging zodat de artsen de volledige omvang van de schade konden beoordelen.

Hij onderging een grote operatie van negen uur om zijn nek 'weer in elkaar te zetten' met twee metalen staven en veertien schroeven, en werd aan de beademing gelegd om hem te helpen ademen.

Brad kreeg te horen dat hij door het ongeval verlamd was geraakt en dat hij een kans van één tot twee procent kreeg om zijn bovenste ledematen ooit nog te kunnen gebruiken. Er was geen kans meer om te lopen.

Hij werd overgebracht naar een instelling in Atlanta, Georgia, waar hij drie maanden verbleef totdat zijn toestand stabiel genoeg was om naar Nieuw-Zeeland te vliegen.

Door de beademingsapparatuur waarop hij lag, kon hij niet eten, drinken of spreken, en de geestelijke gezondheid van Brad leed er enorm onder.

‘Ik wilde mijn moeder, mijn familie en alle mensen om me heen niet belasten met wat ik voelde. Ik wilde niet meer bestaan. Ik wilde niet verder', zei hij.

'Dat kon ik ze niet vertellen en ik heb me maandenlang schuldig gevoeld. Ik kon mijn moeder nauwelijks in de ogen kijken zonder te voelen dat de pijn naar mij terugkaatste. Ik had er intern mee te maken omdat ik niet kon praten. Het voelde alsof ik er helemaal alleen doorheen ging.'

Brads competitieve aard begon uiteindelijk te werken en hij veranderde zijn manier van denken in de richting van het willen bewijzen dat artsen ongelijk hadden.

Nadat hij de beademing had afgebouwd en uit zijn bed kon worden gehaald zonder dat zijn bloeddruk daalde, was Brad stabiel genoeg om de reis naar huis te maken.

'Het was een raar gevoel. Het was ongeveer dezelfde tijd van het jaar waarin ik gewoonlijk aan het einde van het (wakeboarding)seizoen thuiskwam, dus het voelde heel vertrouwd,' zei hij.

'Als ik door de stad reed, was alles hetzelfde, behalve ik. Ik voelde me echt vervreemd, alsof ik een last zou zijn voor mijn vrienden en familie en totaal ontoereikend.'

Vanaf het vliegveld ging Brad rechtstreeks terug naar het ziekenhuis waar hij twee maanden verbleef voordat hij nog een maand naar de afkickkliniek ging en verhuisde naar een rolstoeltoegankelijk huis waar hij op bedrust werd gelegd.

'Aan de ene kant was het goed, maar je komt uit het ziekenhuissysteem waar ik omringd ben door andere mensen in een rolstoel en ik heb alle verpleegkundige zorg en alles wat ik nodig heb', zei hij.

'We hebben het gevoel dat je naar het ziekenhuis gaat en als je eruit komt, zal het beter met je gaan, maar dat was bij mij gewoon niet het geval. Toen begonnen de grote mentale gevechten pas echt.'

Brad begon zijn identiteit in twijfel te trekken, die diep verwikkeld was in zijn wakeboardcarrière.

'Ik had een vraagteken boven mijn hoofd: wie ben ik? Wie is Brad zonder wakeboarden? Hoe stel ik mezelf voor? Ik zei altijd: “Hallo, ik ben Brad, ik ben een wakeboarder”, zei hij.

Drie jaar na het ongeval zei Brad dat hij zijn dieptepunt had bereikt.

'Mijn focus lag op de fysieke revalidatie. Ik wilde bewijzen dat de dokters ongelijk hadden, dat is wat ik wist te doen: vechten en hard werken en al die moeite doen, 'zei hij.

'Dat was drie jaar lang mijn fulltimebaan, ik ging gewoon revalideren en na drie jaar kon ik mijn armen nog steeds niet meer bewegen dan voorheen. Ik had het gevoel dat ik geen vooruitgang had geboekt, ik was gewoon ongelooflijk verdwaald.'

Terwijl hij werd opgenomen in de spinale afdeling, begon hij te schrijven over zijn ervaringen, een proces dat volgens hem een ​​'verlossende' manier was om zijn emoties te verwerken.

De beslissing leidde ertoe dat hij uiteindelijk zijn autobiografie, Owning It: The Ride That Changed My Life, uitbracht, die hij schreef door op een scherm te typen met een stylus in zijn mond.

Brad maakte ook opnieuw contact met een oude vriendin van zijn moeder en kinesioloog, Susie, die volgens hem een ​​'geschenk uit de hemel' was.

Susie gaf Brad de middelen om zijn mentale pijn te verwerken en een manier te vinden om dankbaar te zijn voor het leven dat hij heeft.

‘Ik zou proberen mijn focus te verleggen van achterom kijken naar wat ik had en alles wat ik ben kwijtgeraakt en alles wat ik niet meer kan doen, en beginnen te kijken naar wat ik wel kan doen’, zei hij.

'Wat kan ik doen? Welke kansen zijn er? Waar ben ik dankbaar voor? Wat heb ik waar ik echt dankbaar voor ben?'

Brads gezondheidsproblemen blijven aanhouden omdat hij te maken krijgt met chronische pijn, darmproblemen en autonome dysreflexie, een syndroom dat ervoor zorgt dat zijn bloeddruk tot gevaarlijke niveaus stijgt.

Zijn positiviteit en humor blijven echter sterk ondanks zijn uitdagingen.

'Ik hou ervan om mijn situatie onder de loep te nemen en er grappen over te maken. Siemand zou echt iets moeten zeggen om mij te beledigen,' zei hij.

'Ik ben nogal een stand-up man, ik kan tegen alle stieren*** op en ik kan nooit te laat komen.'

Het feit dat hij 'rolstoelgebonden' is, heeft hem er ook niet van weerhouden om in de datingscene te stappen en hij zei dat hij nog steeds een seksleven kan onderhouden.

'Dat was een van de grootste dingen waar ik echt kapot van was toen ik verloor. Mensen denken dat ik geen seks kan hebben – jij wel. Ik kan beginnen, maar kan het niet afmaken', zei hij.

'Er is de laatste tijd sprake geweest van een droge periode op het gebied van daten, maar in het begin was dat niet zo erg. Ik was verrast door de aandacht en interesse die ik kreeg.'

Brad gebruikt zijn ervaring om anderen te inspireren en motiveren. Hij spreekt regelmatig op scholen, liefdadigheids- en bedrijfsevenementen over hoe hij geluk vond na zijn blessure.

Een van zijn grootste lessen van de afgelopen negen jaar was om jezelf niet met anderen te vergelijken, ongeacht hun situatie.

'Op dit moment viert de vergelijkingscultuur, vooral op sociale media, hoogtij. Al vroeg liet ik mezelf een bepaald gevoel over mezelf voelen, gebaseerd op naar wie ik keek', zei hij.

'Ik zou naar iemand kunnen kijken met een blessure op een lager niveau dan ik, die zijn armen kan bewegen en ik zou van plaats willen ruilen, maar je weet nooit wat er in het leven van die persoon aan de hand is.'

'Het is een illusie om te denken dat we alleen maar van plaats kunnen ruilen en denken dat het allemaal beter zal gaan. In plaats van vergelijkingen te maken, gaat het om het opdoen van inspiratie.'

Waar kun je beter een nieuwe start maken dan aan de andere kant van de wereld? terwijl duizenden Britten de donkere en regenachtige lucht verruilen voor de zonneschijn van Australië.

Volgens Statistica is het aantal Britse burgers dat het land verlaat om naar Down Under te migreren het hoogste sinds 2012.

Vorige week, De tijden meldde ook dat ruim 21.000 Ierse burgers in de twaalf maanden tot juli vorig jaar een Australisch werkvakantievisum hebben gekregen, wat het hoogste geregistreerde cijfer in zestien jaar is.

Ondertussen is uit onderzoek van vorig jaar gebleken dat bijna één op de twee Britten zegt dat ze denken dat ze het Verenigd Koninkrijk beter zouden kunnen ruilen voor Australië of Nieuw-Zeeland. Of het nu gaat om de zonnige levensstijl, betere arbeidsmogelijkheden of meer betaalbare huisvesting, er is iets dat mensen ertoe aanzet Begin een nieuw leven aan de andere kant van de wereld.

MailOnline sprak met degenen die de sprong hebben gewaagd en nooit meer achterom willen kijken, en met reisexperts om inzicht te krijgen in de reden waarom de massale verhuizing plaatsvindt.

Ben Sly, 30, uit Essex, kwam in oktober 2015 voor het eerst naar Australië om zes maanden lang cricket te spelen voor Maffra. Hij werd echter verliefd op het land en ziet zichzelf niet meer terug verhuizen naar Groot-Brittannië.

Hij vertelde MailOnline: ‘Ik besloot te blijven omdat ik mijn huidige vrouw ontmoette en hield van de levensstijl die Australië te bieden had. Het was zo relaxed en vriendelijk en ik hield van de mensen die ik ontmoette in Country Victoria.

'Het werkvakantievisum zette mijn leven volledig op zijn kop. Ik was niet bepaald gelukkig met mijn baan in Groot-Brittannië, dus besloot ik uit mijn comfortzone te stappen en naar Australië te reizen om daar zes maanden cricket te spelen met een werkvakantievisum.

'Het leven in Australië was geweldig, ik deed wat werk op de boerderij en vestigde me in het land Victoria, waar ik zoveel vriendelijke mensen ontmoette die het leven zo leuk maakten'.

Hij ontsprongen: ‘Mijn leven is nu geweldig. Ik heb mijn vrouw ontmoet en getrouwd, we hebben nu twee kinderen en ik ben officieel Australisch staatsburger.

'We hebben ons eigen huis met vier slaapkamers gebouwd en hebben vrienden voor het leven met alle mensen die ik voor het eerst ontmoette tijdens het samen cricket spelen in 2015'.

De 30-jarige junior accountant zegt dat hij in Australië ongeveer 20% meer verdient vergeleken met een vergelijkbare rol in Groot-Brittannië.

Ben legde uit: 'Ik werk al een paar jaar in deze functie en ben net begonnen met mijn universitaire studie, omdat ik niet kon studeren voordat ik staatsburger werd.

'De vastgoedmarkt is in Australië ook een stuk goedkoper. Het vergelijken van waar ik nu woon met wat ik zou kunnen krijgen waar ik vandaan kwam in Groot-Brittannië, ligt mijlenver uit elkaar.

'We hebben ons huis gebouwd en laten zien hoeveel ruimte er is in Australië, vooral in het land Victoria waar we momenteel wonen'.

Na negen jaar down under te zijn geweest, ziet hij zichzelf en zijn gezin nooit meer terug verhuizen naar Groot-Brittannië. Hij zou echter graag terugkomen voor een verblijf van negen maanden en hun kinderen een jaar op school in Engeland laten ervaren.

Ben zei dat het belangrijkste dat hem in Australië houdt, de langzamere levensstijl en de vriendelijke mensen is, waar hij van houdt.

Hij zei: ‘De levensstijl is heel anders, ik heb gemerkt dat de balans tussen werk en privé veel beter is in Australië.

'Op zondagochtend gaan we soms naar het strand om onze hond uit te laten, aangezien het maar 30 minuten rijden is.

'Ik kook ook veel van onze avondmaaltijden op de BBQ, vooral in de zomer, omdat het dan een stuk mooier weer is.

'Een van de grootste cultuurschokken was het aantal mensen dat zonder schoenen rondliep. Een andere was hoe koud iedereen van zijn bier houdt, er was nergens een pint Bitter te bekennen.

'Ook het warme weer op eerste kerstdag is iets waar ik nog steeds niet aan kan wennen, maar ik zou het elke dag met sneeuw kunnen verdragen'.

Over de reden waarom zoveel mensen daarheen verhuizen, voegde Ben eraan toe: 'Ik denk dat de visumwijzigingen, die geen specifiek werk en een hogere leeftijd inhouden, briljant zijn.

'Alles wat het proces nog eenvoudiger maakt en werkbeperkingen wegneemt, is enorm positief.

'Als deze van kracht waren toen ik solliciteerde, zou het een stuk eenvoudiger zijn geweest om mijn verblijf na het eerste jaar te verlengen en zou ik meer kansen op werk en meer diverse sectoren hebben gehad om in te werken.'

Hoewel hij dol is op de Australische levensstijl, geeft hij toe dat er een aantal dingen zijn aan Groot-Brittannië die hij wel mist: een traditionele Engelse pub en echte zondagse braaddiners zijn grote verlangens.

De familie van Ben was eerst geschokt toen hij hen vertelde dat hij naar de andere kant van de wereld wilde verhuizen, maar ze zijn er nu meerdere keren geweest en 'begrijpen volledig' waarom.

Ondertussen ruilde Sarah-Jane McQueen, 42, haar leven in Zuid-Londen in voor een leven in Melbourne in 2022 om haar carrière voort te zetten en zit er 'voor de lange termijn' in, zonder plannen om terug te verhuizen.

Ze legde uit: 'Ik werk voor het onderwijsmarketingbedrijf Kaarsvos en daarvoor had ik hun Britse arm geleid CursussenOnline vanuit ons kantoor in Londen, dat ik van de grond af aan had opgebouwd als de eerste uitbreiding van het bedrijf buiten Australië.

'De verhuizing naar Australië werd in 2022 voorgesteld door onze commercieel directeur, en mijn eerste actie was om dit te bespreken met mijn vaste vriend, aangezien het uiteraard een enorme onderneming was die werd voorgesteld.

'Hij heeft altijd in Londen gewoond en als hij er niet klaar voor was, zou het uiteraard niet gebeuren, maar hij verraste me door zich aan het avontuur te wijden.

'Vervolgens hebben we het lange proces van het aanvragen van ons visum doorlopen en uiteindelijk konden we binnenkomen onder het tijdelijke visum voor tekorten aan vaardigheden. Door de achterstand door Covid heeft het echter ongeveer 6 maanden geduurd voordat onze inzending werd toegekend.'

Ze voegde eraan toe: ‘In die tijd hebben we alle dingen daartussen gedaan, zoals het klaarzetten van ons huis voor de verhuur, het onderzoeken van scholen voor mijn dochters, en we hadden het geluk dat we een verhuisadviseur hadden die ons door het proces hielp.’

Sarah-Jane onthulde dat haar grootste motivatie om te verhuizen 'de carrièremogelijkheden waren die Australië bood': ze werd het eerste vrouwelijke lid van het leiderschapsteam van haar bedrijf.

Sinds ze verhuisd zijn, zijn zij en haar familie verliefd geworden op Melbourne en geven ze er de voorkeur aan boven Groot-Brittannië.

Ze zei: 'We houden van de levensstijl en het weer hier – na het werk naar een prachtig zandstrand kunnen gaan is iets dat je in Groot-Brittannië gewoon niet kunt vinden.

'Voor onze dochters en gezien hoe ze het hebben aangepakt, zijn we er zeker van dat dit de beste zet voor ons was, een kans om een ​​nieuwe omgeving te ervaren, en voor hen om te leren en te groeien.

'De mogelijkheid om plaatsen als Nieuw-Zeeland en Japan te bezoeken is geweldig, omdat de reis vanuit Aus korter is'.

Ze had een genereus verhuispakket waardoor ze van haar huis in Londen een huurbeleggingswoning kon maken, terwijl ze een nieuw leven beneden begon.

Als het om geld gaat, voegt ze eraan toe: ‘De inkomstenbelasting en andere belastingen zijn beter af in Australië – en kijkend naar mijn Britse pensioen versus mijn Australia Super is het veel gunstiger in Australië – de Britse bedrijfsbijdrage bedraagt ​​4%, terwijl de Australische super is 11%.

Sarah-Jane gelooft dat zoveel Britten de sprong wagen, omdat Australië een land is dat qua cultuur en natuurlijk taal sterk op Groot-Brittannië lijkt, maar met 'over het algemeen veel mooier weer'.

Ze voegde eraan toe: ‘Veel Britten hebben familie of vrienden die de overstap in het verleden ook hebben gemaakt, dus het is niet alsof je naar een volkomen onbekende plek gaat.

'Wat het werk betreft, zijn er veel Australische werkgevers die het beste willen halen uit de economische onzekerheid in Groot-Brittannië en die zichzelf doelbewust op de markt brengen om geschoolde werknemers op te pikken die op zoek zijn naar een andere omgeving en iemand die hen door het visumproces kan helpen.

'Mijn grootste aanvankelijke angst was welke gevolgen de verhuizing voor mijn oudste dochter zou hebben. Ik was zo bang en bang dat ze haar stam niet zou vinden en dat ze het moeilijk zou vinden om naar school te gaan.

‘We hadden aanvankelijk wat gedragsproblemen thuis en mijn moeder had schuldgevoelens, maar na verloop van tijd heeft ze haar plek en vrienden gevonden en elke dag wordt het steeds beter. Nu is ze vandaag de gelukkigste die ik haar ooit heb gezien'.

Nu haar familie de aanpassingsfase achter zich heeft, weet de Britse moeder zeker dat ze hun plek hebben gevonden en daar 'nog lang' zullen blijven.

Mike Harvey is algemeen directeur bij 1e verhuizing internationaaleen in Groot-Brittannië gevestigd internationaal verhuisbedrijf.

Hij heeft meer dan 25 jaar ervaring in relocatie-, verhuis- en verzenddiensten naar Australië, Canada, de VS, Dubai en meer, maar zegt dat Australië de populairste wereldwijde bestemming is voor Britse expats.

Hij legt uit: 'Bijna 1,2 miljoen Britten noemen dit land hun thuis.

'Australië heeft Britse nieuwkomers veel te bieden, waaronder een gedeelde taal, een ontspannen cultuur en een ongeëvenaarde nadruk op de balans tussen werk en privéleven.

'De meeste Britten geven aan dat de verbeterde levenskwaliteit hun belangrijkste reden is om naar Australië te verhuizen.

'Het land beschikt ook over verzengend zonnig weer, prachtige stranden en veel ruimte om buiten te leven.

'Het klimaat inspireert mensen om samen te komen op sportevenementen, barbecues of sociale bijeenkomsten van individuen met dezelfde interesses, wat buitengewoon aantrekkelijk is voor Britten die willen ontsnappen aan het sombere Britse weer.'

Daaraan toevoegend dat de onderwijsmogelijkheden in Australië ook 'uitstekend zijn, met goede leraren en programma's'.

Hij adviseert dat er een mix is ​​van openbare en particuliere scholen, en dat ouders daartussen kunnen kiezen op basis van hun voorkeur.

Concluderend: 'Hoewel het duur is om in grote Australische steden te wonen, kiezen expats van over de hele wereld ervoor om zich hier thuis te voelen, waar zowel de salarissen als de levensstandaard hoog zijn, waardoor de kosten van levensonderhoud betaalbaar zijn'.

Cam en Abby Hopkirk verwelkomden hun eerste baby, Elsie, op 3 november 2022 – een moment waar ze van droomden sinds ze elkaar tien jaar geleden voor het eerst ontmoetten.

Maar acht weken later stortte Abby’s wereld in toen ze ontdekte dat de liefde van haar leven terminale hersenkanker had. De nieuwe vader was 30 jaar oud en had nog maar zes tot achttien maanden te leven.

Het stel uit Napier, Nieuw-Zeeland, was vol ongeloof toen ze bij hun twee maanden oude dochtertje zaten, terwijl de dokters hen vertelden dat Cam een ​​kleine maar agressieve tumor had die groeide in zijn rechter frontaalkwab.

Ondanks het tragische nieuws en zijn snel afnemende gezondheid stortten ze zich onmiddellijk op het genieten van de weinige tijd die ze als gezin nog hadden.

Cam stierf op 19 november 2023, slechts twee weken na Elsie’s eerste verjaardag, waardoor Abby op 28-jarige leeftijd hun kleine meisje alleen moest opvoeden. haar verhaal delen om anderen te helpen terwijl ze omgaat met het ondraaglijke verdriet van het zo jonge verlies van haar man.

Het eerste teken van Cam’s ziekte verscheen in september 2022, toen hij begon te manken. Hij nam aan dat het een rugbyblessure was, maar het was het begin van een volledige verlamming van het linkerbeen, veroorzaakt door de tumor.

Cam bezocht de chiropractor en een fysio, maar toen niets hielp ging hij half november naar de huisarts.

Hij werd doorverwezen naar het ziekenhuis voor enkele dringende scans, maar die werden geannuleerd omdat de dokters ‘dachten dat hij ze niet nodig had’ en hij werd naar huis gestuurd.

Zes dagen later kreeg hij een ‘zware aanval’ die zo hevig was dat Abby dacht dat hij een gat in de muur zou slaan.

‘Hij zat op de grond met onze hond te spelen en wilde opstaan, maar viel tegen de muur en begon vast te lopen… het was het meest angstaanjagende,’ herinnerde Abby zich.

Terwijl hij in de wachtkamer van het ziekenhuis was, kreeg hij opnieuw een aanval en de artsen beseften al snel hoe ernstig het was.

‘We hadden niet gedacht dat hij nog een aanval zou krijgen. Tot dan toe heeft hij er nog nooit een gehad’, zei ze.

Die middag bevestigden een MRI- en CT-scan dat hij een kleine maar agressieve tumor van 1 cm x 1 cm had.

Artsen stelden Cam’s terminale diagnose in januari na een biopsie.

Het stel was in shock omdat Cam geen duidelijke symptomen had en een paar weken daarvoor volkomen ‘normaal’ leek.

‘Het ding met hersenkanker is dat je er niet ziek uitziet of je ziek voelt. Cam verkeerde in de beste gezondheid sinds lange tijd, zijn bloedtesten waren perfect, dus het was schokkend omdat we het niet zagen aankomen,’ legde ze uit.

Haar man moest zes weken wachten nadat hij hersteld was van de operatie voordat hij kon beginnen met radiotherapie en chemotherapie – een periode die Abby omschreef als ‘marteling’.

‘Het was verschrikkelijk. Je weet dat er iets in je hersenen groeit en je langzaam doodt, maar je kunt er niets aan doen’, zei ze.

Het was de feestperiode en het ziekenhuis zei tegen de familie dat ze ‘naar huis moesten gaan en samen van Kerstmis moesten genieten’, verwijzend naar het feit dat dit misschien Cam’s laatste zou zijn. Helaas hadden ze gelijk.

‘Elke dag vanaf dat moment voelde zo kostbaar. Het was zo belangrijk om de tijd optimaal te benutten,’ zei Abby.

‘Geen van ons – vooral ik – is het soort persoon dat alleen maar in die gevoelens blijft zitten en zich de hele dag rot voelt. We wilden er alleen zeker van zijn dat we onze tijd niet zouden verspillen, omdat ons werd verteld dat het zo kort zou zijn.’

Het was de tweede tragedie die de familie van Abby trof. Een jaar eerder verloor ze haar vader, die op 52-jarige leeftijd stierf aan een plotselinge hartaanval.

Nadat ze Cam’s prognose had gehoord, voelde ze zich ‘gezegend’ in de zin dat ze wisten hoeveel tijd hij nog had.

‘We voelden ons heel verdrietig dat papa geen waarschuwing kreeg – hij was er de ene minuut en toen was hij er niet meer – het was echt moeilijk te accepteren’, zei ze.

‘Toen Cam ziek werd, beschouwden we dat als een ‘waarschuwing’. We wisten dat we samen met de tijd die hij kreeg hele fijne herinneringen wilden maken.’

Met Kerstmis brachten ze tijd door met Cams familie voordat ze naar huis terugkeerden, zodat hij kon beginnen met bestraling en drie maanden chemotherapie.

Destijds voelde Abby zich de ‘rots’ van de familie die in de behoeften van zowel Cam als baby Elsie voorzag.

‘Ik had het gevoel dat ik voortdurend in beide richtingen werd getrokken en faalde. Ik wilde 100 procent bij haar zijn en 100 procent bij hem, maar dat lukte niet’, zei ze.

Telkens wanneer Elsie door grootouders werd opgevangen, voelde Abby het ‘moederschuldgevoel’ omdat ze haar aan Cam’s zijde achterliet.

Tijdens de behandeling hielden zijn aanvallen niet op. De eerste paar weken kreeg hij er vijftig per dag, verloor nooit het bewustzijn en veranderde voortdurend van medicatie in een poging het onder controle te krijgen.

Vorig jaar zijn ze ook met hun baby vijftien weken lang door Nieuw-Zeeland gereisd, en hoewel het soms een ‘nachtmerrie’ was, is Abby blij dat ze kostbare tijd samen hebben gehad.

‘Het was een enorme, stressvolle reis, maar we hebben zoveel geweldige foto’s en video’s om Elsie te laten zien als ze ouder is’, zei ze.

Na thuiskomst begon Cam’s toestand snel te verslechteren omdat hij geen chemotherapie meer kreeg. Hij sliep 15 uur per dag, kon Elsie niet optillen, kon nauwelijks lopen en kon niet autorijden.

Op 19 november overleed hij vredig thuis.

Abby zei dat ze tijdens het laatste gesprek dat ze met Cam had, elkaar vertelden hoeveel liefde ze voor elkaar hadden.

‘Eerlijk gezegd was hij klaar om te gaan. Het is geen manier om je leven te leiden en hij had alles gedaan wat hij wilde en kon doen’, zei ze.

Het gaat goed met Abby sinds Cams dood en bedankt Elsie voor het doorstaan ​​van een periode van onvoorstelbaar verdriet.

‘Elsie is altijd zo vrolijk, ze is puur zonneschijn. Elsie geeft mij een doel; ze geeft me een reden om ‘s ochtends op te staan,’ zei Abby.

‘Het moeilijkste is het aantal keren per dag dat ik denk: ‘Ik kan niet wachten om Cam dit te vertellen’ en besef dat dat niet kan. We zijn er allebei zo aan gewend geraakt Cam elke dag te zien en ze mist hem absoluut.’

Abby zei vaak dat Elsie op zoek gaat naar Cam en roept ‘Papa!’ telkens als ze foto’s van hem ziet.

Abby wil dat Cam herinnerd wordt als de grappige, vrolijke ziel die hij was. Ze zal zijn gevoel voor humor en kameraadschap als partner voor altijd missen.

Voordat Elsie werd geboren, begon Cam in een dagboek te schrijven dat ze kon lezen als ze ouder was. Hij zette het dagboek voort tijdens de behandeling tot aan zijn laatste dagen.

Het boek met ‘bezige bij’ op de voorkant staat vol polaroidfoto’s, persoonlijke verhalen en aantekeningen voor zijn geliefde dochter.

Abby vindt troost in de wetenschap dat Elsie op een dag het dagboek zal lezen, zal weten wie haar vader was en dat hij met heel zijn hart van hen beiden hield.

Kroonprinses Mary en prins Frederik van Denemarken hebben voor het eerst in het openbaar opgetreden sinds koningin Margrethe aankondigde afstand te doen van de troon en het koninklijk paar als haar opvolgers achter te laten.

De regen zette de feestelijkheden niet in de weg, want Mary en Frederik glimlachten allemaal toen ze op 1 januari het jaarlijkse nieuwjaarsdiner en de tafel voor de regering binnengingen in het Christian VII-paleis in Amalienborg in Kopenhagen.

Prinses Mary bewees dat ze een nederige koningin zal zijn toen ze er stralend uitzag in een bordeauxrode jurk die ze sinds 2007 zes keer eerder heeft gedragen en de jurk combineerde met een reeks juwelen, allemaal met hun eigen speciale historische betekenis.

Terwijl Frederik, 55, er keurig uitzag in een volledige staatsjurk, was Mary geen onbekende in het herhalen van outfits, met dezelfde Birgit Hallstein-jurk die ze droeg tijdens de nieuwjaarsevenementen van 2007, 2012, 2014 en 2020.

De 51-jarige droeg de koninklijke jurk ook in februari 2007 om de 70e verjaardag van de Noorse koning Harald te vieren en op officiële foto’s in september 2015.

Mary heeft haar Birgit Hallstein-jurk versierd met kostbare juwelen met een fascinerende geschiedenis rond de Franse keizer Napoleon Bonaparte.

De tiara is gemaakt om eruit te zien als een sprankelende tak van diamanten bladeren met robijnrode bessen en heeft bijpassende oorbellen die aanpasbaar zijn en die Mary in het verleden in een aantal configuraties heeft gedragen.

Mary is de exclusieve drager van de robijnen sinds haar huwelijk met prins Frederik in 2004, en droeg ze voor het laatst in 2022 tijdens het 50-jarig jubileum van de koningin.

De tiara is een familiestuk, oorspronkelijk gemaakt door een nu onbekende juwelier en in opdracht van Napoleon in 1804 voor wijlen koningin van Zweden vanwege zijn extravagante kroning.

Ze vonden hun weg naar de Deense koninklijke familie toen de dochter van de Zweedse koningin in 1869 met de toekomstige koning Frederik VIII trouwde en zijn sindsdien in hun handen.

De tiara is niet het enige accessoire van betekenis.

Op haar borst, gekoppeld aan een gouden halsketting, hing de Orde van de Olifant, een Deense ridderorde en de hoogste eer van het land met een oorsprong die teruggaat tot 1693.

De olifant werd gedragen door Frederik en andere gasten, koningin Margrethe, 83, Frederiks broer prins Joachim en zijn vrouw prinses Marie, en de jongere zus van de koningin, prinses Benedict.

De achtpuntige ster bezet met parels en diamanten en een kruis in het midden, gedragen aan de linkerkant van Maria’s middel, is ook een insigne van de Orde van de Olifant.

Aan de linkerkant van haar borst speldde Mary de koninklijke familieorde van koningin Margrethe II, met een in diamanten ingelijst portret van de koningin, hangend aan een witte en rode strik.

De broche is een persoonlijke onderscheiding die de koningin naar eigen goeddunken schenkt, in plaats van een staatsversiering.

Mary kreeg de speld vóór haar huwelijk met Frederik, maar werd in 2012 voor het eerst publiekelijk gezien terwijl ze hem droeg.

Koningin Margrethe, prinses Benedict en hun zus, koningin Anne Marie van Griekenland, dragen allemaal een soortgelijke badge met een portret van hun vader.

Prinses Mary wordt op 14 januari koningin van Denemarken – en er waren enkele subtiele tekenen dat de populaire koninklijke familie op het punt stond de allereerste monarch van Australië te worden.

Koningin Margarethe II gebruikte zondag haar jaarlijkse oudejaarstoespraak om aan te kondigen dat ze afstand zou doen van de troon, waardoor prins Frederik haar opvolger zou worden en Maria de koningin-gemalin.

De monarch die beroemd was om haar kettingroken en haar flamboyante gevoel voor stijl, was dat ook geweest de langstzittende monarch in Europa na de dood van koningin Elizabeth II in september 2022.

Dit kan de reden zijn geweest dat Mary begin december met haar gezin op een rustige en bijna geheime vakantie naar Australië en Nieuw-Zeeland ging.

Op 6 december landde Mary in Australië met haar tweeling Prins Vincent en Prinses Josephine, beiden 12, voordat ze samen de Sydney Harbour Bridge beklommen.

De reis werd ook gebruikt om aan te geven dat Mary en Frederik zeer verenigd waren, na geruchten over de vermeende ‘affaire’ van de prins met de Mexicaanse socialite Genoveva Casanova die de koninklijke familie op zijn kop zette.

Prinses Mary stuurde vervolgens een privéjet naar Queensland, waar ze herenigd werd met Frederik en prinses Isabella, 16, voor een broodnodige ontsnapping uit de schijnwerpers.

Frederik was op de klimaatconferentie van de Verenigde Naties in Dubai geweest, waar hij de opening bijwoonde van de SIDS: A Just and Equitable Energy Transition Towards a Climate-Resilient Future Conference, sprak op How to Decarbonize the Hard-to-abate Sectors, en woonde de conferentie bij een Deense receptie.

Mary’s vorige bezoek aan Down Under was in 2023 voor haar eerste officiële verloving in tien jaar.

Deze keer hield de in Tasmanië geboren koninklijke familie de zaken echter persoonlijk en zorgde ervoor dat hij familie en vrienden kon inhalen, uit de buurt van nieuwsgierige blikken.

Mary werd snauwd terwijl ze een traan liet vallen toen ze afscheid nam van vrienden op het asfalt van de luchthaven van Queenstown

Het persoonlijke bezoek was het laatste beetje rust voordat ze over twee weken de troon besteeg.

Op 20 december, na haar terugkeer in Denemarken, deelde Mary een bericht op de Mary Foundation-website en Instagram-pagina waarin ze hintte op haar toekomstige ‘succes’ en grote dingen die nog zouden komen.

De brief ging over eenzaamheid en de behoefte aan positieve menselijke verbinding tijdens de feestdagen, maar bood hints naar iets groters.

Ze voegde eraan toe: ‘En tegelijkertijd is er zoveel gebeurd dat het onmogelijk is om het allemaal onder woorden te brengen.’

‘We sluiten 2023 binnenkort af en gaan op kerstvakantie met dankbaarheid voor alles wat wij mensen kunnen doen als we het samen doen. We hebben elkaar nodig als we willen slagen.’

Naast de krachtige boodschap werd een prachtige foto van de koninklijke familie in de sneeuw geplaatst.

Ze droeg een paars jasje onder een warme wollen omslagdoek en glimlachte zachtjes naar de camera.

In november deden geruchten de ronde over een vermeende ‘affaire’ tussen prins Frederik en de Mexicaanse socialite Genoveva Casanova nadat ze waren gefotografeerd tijdens een avondje uit in Spanje.

Hoewel de beschuldigingen genoeg hadden kunnen zijn om veel relaties te beëindigen, namen Mary en Frederik tijdens hun koninklijke verlovingen een ‘business as normal’-houding aan.

Het paar behield een verenigd front om als sterke kanshebbers voor de toekomstige koning en koningin te verschijnen.

Op kerstavond werden Mary en Frederik hand in hand gezien toen ze de kathedraal van Aarhus binnengingen voor een kerkdienst op kerstavond.

Het koninklijk paar glimlachte allemaal toen ze uitstapten naast prins Christian, 18, prinses Isabella, prins Vincent en prinses Josephine, voordat ze Kerstdag vierden in kasteel Marselisborg met koningin Margrethe.

Het Deense koningshuis was opgeschrikt door foto’s die in oktober werden gepubliceerd en waarop Prins Frederik te zien was voor een avondje Madrid met de 47-jarige socialite.

Terwijl het Spaanse tijdschrift Lecturas de foto’s publiceerde en beweerde dat het paar de avond had doorgebracht in een bodega in de Spaanse hoofdstad, waar ze flamencodansen zagen en tot in de vroege uurtjes dineerden, sloeg Genoveva terug op ‘kwaadaardige’ geruchten dat ze een relatie had met de erfgenaam van de Spaanse hoofdstad. de Deense troon.

Sinds de foto’s verschenen, heeft prinses Mary haar lippen stijf op elkaar gehouden over het diner van haar man met de socialite.

• Het iconische gebouw, beter bekend als de Houses of Parliament, staat op de Werelderfgoedlijst van Unesco
• Oorspronkelijk gebouwd in de 11e eeuw als koninklijk paleis, herbergt het nu ongelooflijke artefacten
• LEES MEER: Bekijk ‘s werelds grootste kasteel, dat twee keer zo groot is als Buckingham Palace

Door Lydia Swinscoe

Gepubliceerd: 12:41 EST, 13 december 2023 | Bijgewerkt: 12:42 EST, 13 december 2023

Advertentie

Heb je er ooit van gedroomd om alles achter je te laten en de verste uithoeken van de aarde te ontdekken?

Fotograaf Finn Beales onderzoekt hoe je dat precies kunt doen in zijn fotoboek Laten we verdwalen, uitgegeven door Uitgeverij Witte Leeuwwat de kunst van het verdwalen verklaart.

Het boek belooft ‘puur visueel escapisme met meer dan 200 spectaculaire shots van afgelegen en prachtige plekken’, van Groot-Brittannië tot Argentinië via Montana.

Van ‘off-grid kustgezichten’ en ‘ruige berglandschappen’ tot majestueuze bossen en uitgestrekte wildernissen, het wil lezers inspireren om op zoek te gaan naar ‘de meest opmerkelijke natuurlijke omgevingen op aarde’.

In zijn inleiding schrijft Beales: ‘Verdwalen dwingt ons om na te denken over onze situatie en ons meer bewust te worden van onze omgeving – wat geen slechte zaak is. Verdwalen is onderdeel van een proces: het helpt ons te bepalen wat we waardevol vinden. En als we vinden wat we zoeken, kan dat de meest lonende vorm van ontdekking zijn.’

Scroll naar beneden om de zorgvuldig geselecteerde selectie foto’s van MailOnline Travel uit het boek te bekijken.

Een fascinerende documentaire werpt licht op hoe het leven is als karmelietennon, met het omhelzen van familieleden, het eten van vlees, het hebben van materiële bezittingen en het nastreven van een carrière onder hun offers.

In de video, gedeeld door het YouTube-kanaal Real Women Real Stories, onthullen drie vrouwen uit het Karmelietenklooster in Christchurch, Nieuw-Zeeland, wat hen aantrok in het kloosterleven en hoe ze nog steeds ‘veel vrouwelijke instincten en behoeften’ hebben.

Zuster Catherine legt uit dat ze zich, toen ze jonger was, nooit een non kon voorstellen, ‘nooit’.

Maar negen jaar geleden, toen ze 18 jaar oud was, voelde ze ‘een mysterieuze oproep tot een leven van gebed’ en besloot ze haar familie te verlaten en zich aan te sluiten bij het ommuurde klooster, waar ze tot op de dag van vandaag nog steeds is.

Toen ze voor het eerst in het klooster aankwam, zei Catherine dat ze een mengeling van zenuwen en opwinding voelde bij de gedachte ‘waar ben ik aan begonnen’. Ze kreeg ook een verrassing toen ze hoorde dat haar haar zou worden afgeknipt.

Ze herinnerde zich haar eerste indrukken en zei: ‘Ik werd met open armen ontvangen.

‘Toen de deur achter mij dichtviel, voelde het alsof ik op een andere planeet was. Toen ik een kamer binnenliep [for them] om mij in het habijt te kleden waren er twee scharen.

‘Dat was de eerste keer dat ik besefte dat mijn haar geknipt zou worden, en dat verraste me wel een beetje.’

Hoewel ze verrast was, zei Catherine dat ze zich ‘geen zorgen maakte’, omdat ze besefte dat het knippen van haar haar ‘symboliseerde het loslaten van alle gehechtheden … [and] mezelf op een bepaalde manier loslaten.’

Toen ze de gewoonte aannam, zei ze dat ze een vrede voelde die haar ‘verraste’ en die haar sindsdien niet meer heeft verlaten.

‘Het was heel ontroerend’, zei ze over het inwijdingsproces.

Op dezelfde manier zei zuster Dorothea dat ze in haar late tienerjaren ‘een roeping’ had om een ​​leven van gebed te leiden.

Daarvoor geloofde ze niet in God en leefde ze een rock-‘n-roll-levensstijl.

Foto’s uit de documentaire tonen zuster Dorothea vroeger met een hippie-look terwijl ze rookte en poseerde naast een mannelijke metgezel.

In één zwart-witopname is te zien hoe ze een kanten beha en slipje draagt ​​terwijl ze op de motorkap van een auto poseert met een flesje bier bij de hand.

Ze zei dat ze destijds dacht dat christenen ‘heel zacht in hun hoofd’ waren en dat ze ‘ze niet kon verdragen’.

Maar toen ze 19 jaar oud was, had ze ‘een enorme ervaring met God’, ‘die mijn leven van de ene op de andere dag veranderde.’

Ze herinnerde zich: ‘Ik was bij een groot… Black Sabbath-rockconcert… de muziek bonkte tegen me aan en er stond een brandend kruis op de heuvel.

‘Ik begon mijn hele leven voor mijn ogen te zien gebeuren. Ik wist dat er iets niet helemaal waar was in dat leven. Het zit niet in drugs, er is niet iets waars in relaties die niet geheel zuivere relaties zijn. Ik wilde dit niet meer doen.

‘Dus toen begon ik mijn zinnen te zetten op het contemplatieve leven om voor anderen te bidden [so] dat ze ook bevrijd zouden worden van de dingen die mij gebonden hielden aan een leven dat geen gelukkig leven was.’

Zuster Dorothea belandde op 28-jarige leeftijd in het Christchurch-klooster en zei dat het moeilijkste was om haar familie achter te laten, omdat ze niet katholiek waren en ‘je kunt je voorstellen dat dat niet gemakkelijk voor hen was.’

Op de vraag of ze ooit twijfelde aan de offers die ze had gebracht door non te worden, antwoordde ze: ‘Ik betwijfel ze niet echt, maar ik heb zeker het verlangen gevoeld naar de dingen die ik heb achtergelaten.

‘We geven het op om een ​​gezin te hebben, om een ​​eigen man te hebben. Je kunt die verlangens nog steeds hebben, we zijn nog steeds vrouwen en we hebben veel vrouwelijke instincten en behoeften.

‘[But] als we onszelf kennen en weten waarom… we ze hebben opgegeven, dan is het gemakkelijk om er doorheen te komen.’

Zuster Cushla, een andere bewoonster van het klooster, zegt ook geen spijt te hebben dat ze non is geworden.

Hoewel het haar droom als tiener was om te trouwen en een groot gezin te stichten, zegt ze dat ze zich heeft gerealiseerd dat alles wat ze ‘van een echtgenoot wilde’ op een ‘veel diepere, veel spirituelere manier van Jezus Christus komt, door middel van gebed.’

Haar pad naar het zusterschap kwam nadat ze een schoolproject had gedaan over de karmelietennonnen.

Ze peinsde: ‘Er was iets aan hen dat mij aantrok.

‘Maar ook iets aan het hele idee dat mij afstootte. Ik heb de pamfletten weggenomen en in de loop der jaren heb ik er een haat-liefdeverhouding mee opgebouwd.’

Nu, als oude non, gelooft zuster Cushla dat ‘ons gebed hier wel degelijk een impact heeft op de buitenkant [world].’

Ze voegt eraan toe: ‘We moeten vanuit geloof leven, omdat we meestal niet de resultaten van ons gebed zien.’

Volgens hun dagelijkse schema moeten de nonnen zeven keer per dag het gebed bijwonen, met de eerste oproep om 6.00 uur.

Andere getimede evenementen zijn onder meer de maaltijd – waarbij het eten vegetarisch is omdat ‘de eerste Karmelieten vlees opgaven om arm te zijn’ – twee uur stil gebed en twee uur recreatie per dag.

Clips in de documentaire laten zien hoe de nonnen samen aan kunst doen en badminton spelen.

Zuster Catherine zegt dat dit ‘een heel vreugdevolle tijd is… heel verjongend’, terwijl zuster Dorothea zegt dat de downtime ‘ons de kracht geeft om weer terug te gaan naar die stilte.’

Met zo’n overvolle routine zegt zuster Cushla dat ze het kloosterleven ‘in het begin nogal vermoeiend vond’ en zelfs op zaterdag ‘lijk je het hele klooster schoon te maken.’

Om een ​​inkomen te verdienen, onthult zuster Catherine dat de nonnen ‘alternatieve broden maken voor veel van de parochies in Christchurch en deze verkopen’.

Om contact te houden met de familie mogen de nonnen maandelijks bezoek krijgen van familieleden, maar ze moeten in verschillende kamers zitten met een rooster ertussen.

Zuster Cushla zegt dat de barrière haar niet stoort, want ‘we waren toch niet echt grote knuffelaars in ons gezin.’

Op een bepaald moment in de korte film wordt zuster Catherine gevraagd of ze op een dag het klooster mag verlaten, en ze zegt dat dit een mogelijkheid zou kunnen zijn.

Ze geeft enkele aanwijzingen over de reden waarom ze haar gewoonte achter zich zou laten en zegt: ‘Je geeft de mogelijkheid op van een carrière op, de mogelijkheid van een leven, een toegewijde relatie met een man, de vreugde die daarmee gepaard gaat, de geneugten die daarbij horen. met dat.

‘[Being a nun] heeft zijn moeilijke momenten. Ik voel soms het verlangen om in de armen van een man te zijn, maar niet in de zin van verlangen naar iets dat ik niet heb of niet kan hebben.

‘Ik denk alleen maar na over het mysterie van “waarom ik, waarom heeft God mij geroepen en waarom heeft hij dit verlangen in mijn hart gelegd dat hij in overvloed vervult?”

Ondertussen zegt zuster Dorothea dat het geloof in de hemel het enige is dat haar op de been houdt. Ze zegt glimlachend: ‘Als er geen hemel bestaat, hebben we een enorm offer gebracht.

‘Ik heb zelfs wel eens tegen mensen gezegd: als er geen hemel is, ben ik binnen twee minuten over deze muur… dan ben ik hier weg!’

De populairste beroemdheden van Australië kwamen zaterdag naar de Birdcage op de Flemington Racecourse om de Cup Week af te trappen op Wedstrijddag – en terwijl velen langs de baan verbijsterd waren, struikelden anderen helaas bij de poort.

De dresscode voor de eerste zaterdag van het Lentecarnaval in Melbourne is zwart en wit, waarbij de meesten traditioneel kiezen voor op maat gemaakte, smaakvolle en bescheiden monochrome kledingstukken.

Maar zelfs het niet beperken van het kleurenpalet garandeerde een hit in de modewereld, waarbij velen ervoor zorgden dat de ogen om de verkeerde redenen op hen gericht waren.

Slechtst gekleed

Socialite Christian Wilkins maakte een vroege run voor de slechtste, gekleed in een gewaagd maar toch bizar zwart ensemble met capuchon.

Zijn kenmerkende lokken zaten weggestopt in de strakke zwarte capuchon van een laag uitgesneden overhemd met lange mouwen, dat in een broek met zeer hoge taille was gestopt.

De outfit werd afgewerkt met een hangende ketting, dubbele duimringen en glimmende nette schoenen.

Erin Holland koos die dag ook voor een optie met capuchon, maar de bruiloftsachtige outfit was niet echt een schot in de roos.

De jurk bevatte een enorme witte roos die haar figuur overspoelde – terwijl de bovenste helft van de outfit met zijn ‘blazer met capuchon’ heel anders was dan al het andere dat ze eerder droeg.

De zangeres poseerde onhandig en pronkte met haar zwarte visnethandschoenen voordat ze de Vogelkooi binnenging.

Maar beiden konden opgelucht ademhalen toen Jessica Gomes binnenkwam in een tentachtige jurk met polkadots.

Het 38-jarige model combineerde de bizarre jurk met een strakke hoofdband en kniehoge leren laarzen.

De gevlekte jurk overschaduwde haar lichaam en had een vreemde versiering op de schouder. Maar het meest bijzondere waren de mouwen, waardoor het leek alsof het model geen armen had.

Model Tess Shanahan liep rechtstreeks naar de ‘wat je niet moet dragen’-lijst in een opvallende jurk die bewijst dat meer niet altijd meer is.

Het strakke lichaam van de prachtige jonge vrouw was te zien in de buikloze ‘mul’-jurk met een verwarrende halslijn. Ze combineerde de jurk met een vlakke hoofdband en een zwarte tas met bandjes en een paar populaire hartvormige hakken.

Nikki Phillips trok dapper een chaotische zwart-witte jurk aan, maar het wilde patroon deed weinig meer dan toeschouwers in verwarring brengen die zich afvroegen waar ze moesten kijken. Het in Nieuw-Zeeland geboren model combineerde de jurk met lange mouwen met een leuke tas en een hoed met een brede rand.

Styliste Lana Wilkinson shockeerde in haar ongebruikelijke off-shoulder Cappellazzo-jurk met wit gaas dat begon vanaf de zoom van de minirok en tot op de grond hing.

De 41-jarige plaatste video’s waarin ze om vijf uur ‘s ochtends de races klaarmaakte, omdat ze voldoende tijd moest overlaten om haar klanten te helpen met het aankleden op de grote dag.

Maar het lijkt erop dat haar plan om het met haar eigen uiterlijk te ‘vleugelen’ mislukte.

Hetzelfde witte gaas is te zien in de wijde mouwen. Het onhandige ensemble werd afgewerkt met een klein ringtasje.

Jesinta Franklin maakte een statement in haar oversized zwarte pak. De WAG zag er ontspannen uit in de combinatie van een broek met wijde pijpen en een cropped blazer, maar de saaie sfeer klopte niet helemaal.

De doorgaans elegante Demi Bereton, de Melbourne Cup-ambassadeur van dit jaar, tuitte haar lippen terwijl ze buiten de Birdcage poseerde in een zwart-witte jurk die haar kleine lichaam overspoelde.

De enorme strik in de jurk leek de socialite uit balans te brengen, net als de hoed met de superbrede rand en scherpe veren.

Het is niets voor Demi om het doel te missen: ze is eerder uitgeroepen tot winnaar van de felbegeerde mode op de veldcompetitie.

De rode lippenstift en het tasje in jaren 50-stijl van de brunette schoonheid pasten echter perfect bij de klassieke stijl van de dag.

Model en ontwerpster Nadia Bartel maakte geen indruk met haar witte jurk met knoopjes. Op het eerste gezicht leek de witte jurk op een extra grote hotelhanddoek.

Ze heeft Henne getagd in haar foto’s, hoewel de strapless jurk niet op hun site staat.

Nadia droeg een schattige strik in haar haar die ze los droeg. Haar make-up was eenvoudig en elegant voor die dag.

Best gekleed

Yummy Mummy Rachel Watts zag er prachtig uit op het circuit in een schattig off-the-shoulder mini-jurkje van ontwerper Rachel Gilbert.

Ze combineerde het statement-stuk met een doorschijnende zwarte panty en eenvoudige zwarte hakken en voegde een schattige handtas met envelopketting, fijne sieraden en een klassieke sluier toe om de look af te maken.

Rachel werd vergezeld door co-ster Lorinska Merrington in The Birdcage. Lorinska was gekleed in een nauwsluitende, lange zwarte jurk met een hoge halslijn, lange mouwen en overdreven satijnen manchetten.

Hoewel haar jurk niet dezelfde sterrenkracht had als die van Rachel, waren haar accessoires op punt met schattige oorvormige hakken, een vergelijkbare sluier en een klassieke zwarte tas.

Racestijlicoon Kate Waterhouse was onder de indruk van haar inspanningen op de racedag: een prachtig a-symmetrisch zwart-wit nummer met een stompe halslijn en opvallend rokdetail.

De schrijver combineerde de unieke jurk met een eenvoudige gouden tas, een zwarte hoofdband en stijlvolle puntige schoenen.

Ze poseerde zelfverzekerd in de Birdcage, wetende dat ze de Derby Day-opdracht had volbracht.

AFL WAG Jessie Murphy zorgde ook voor de Derby Day-look in een eenvoudige witte theelange jurk.

De blonde schoonheid droeg haar haar los en spelde een enorme witte, door Alice in Wonderland geïnspireerde strik op de kruin.

De look werd afgewerkt met een schattig ringhandtasje en eenvoudige witte puntige stiletto’s.

Model Georgina Burke – die ook wel ‘de volgende Jen Hawkins’ wordt genoemd – speelde op safe op Derby Day – haar eerste evenement als ambassadeur.

Ze plaatste een video op Instagram om haar opwinding te laten zien voordat ze naar de baan ging waar ze zelfverzekerd poseerde bij de Birdcage.

Het model hield haar make-upkleuren neutraal voor het evenement.

Olivia Molly Rogers zag er prachtig uit in haar op ballerina’s geïnspireerde korsetjurk.

Ze maakte de eenvoudige outfit af met een puntige pump, een klassieke sluier en een harde clutch.

Een aristocraat die een ordinaire kus deelde met Game of Thrones-ster Sophie Turner heeft een gezinsvermogen van meer dan £ 224 miljoen en had een relatie met de peetdochter van koning Charles.

Peregrine Pearson is de oudste zoon en erfgenaam van Michael Pearson, de 4e Burggraaf Cowdray – een voormalige filmproducent die een aanzienlijk deel van het Pearson-media-imperium bezit.

De 29-jarige heeft een huis van £5 miljoen in Chelsea, terwijl zijn vader een uitgestrekt landhuis in West Sussex bezit met 22 slaapkamers en 16.500 hectare grond met 10 polovelden.

Peregrine was aan het daten Prinses Maria-Olympia van Griekenland en Denemarken, een 27-jarig model, maar in september bleek dat ze hun eigen weg waren gegaan nadat ze ‘uit elkaar waren gegroeid’.

Een foto gepubliceerd door De zon liet Peregrine zien die Sophie Turner kuste in een straat in Parijs voordat ze samen het WK rugby bijwoonden. Het komt slechts een maand nadat de 27-jarige ex Joe Jonas de scheiding aanvroeg.

Een toeschouwer die Sophie en Peregrine in Parijs zag, zei: ‘Ze kwamen samen aan bij de ophaallocatie voor de chauffeur buiten het station.

‘Het leek erop dat ze allebei met de Eurostar vanuit Londen waren gekomen.’

Hoewel er wordt gezegd dat Sophie maar liefst £ 10 miljoen waard is, verbleekt dit in vergelijking met het familiefortuin van Peregrine.

Zijn voorouderlijk landgoed is de thuisbasis van de Cowdray Park Polo Club, die beschikt over 10 velden en jaarlijks meer dan 450 wedstrijden organiseert.

De prestigieuze club organiseert jaarlijks de Gold Cup, waar zowel Prins William als Prins Harry hebben gespeeld. De Gold Cup is het meest prestigieuze Europese poloevenement.

Het belangrijkste Cowdray House, in 1908 gekocht door Peregrine’s betovergrootvader Weetman Dickinson Pearson, heeft 120 hectare aan formele tuinen en bossen.

Het huis was een vervanging voor een Tudor-landhuis gebouwd door de familie Montague, dat in 1793 afbrandde.

In 2009 besloten Lord en Lady Cowdray naar verluidt om het landgoed voor £ 25 miljoen op de markt te brengen, maar besloten dat ze geen afstand konden doen van het pand en in plaats daarvan luxe evenementen gingen organiseren, waarbij Cowdray Hall nu dienst doet als wellnesscentrum.

Cowdray Hall biedt spirituele workshops, retraites en wekelijkse lessen, en beschikt over een kapel die wordt gebruikt voor yoga, pilates en meditatie.

Peregrine gaf eerder toe dat hij, ondanks dat hij erfgenaam is van het uitgestrekte landgoed, waar ook een boerderijwinkel en een café zijn gevestigd, zelf geen polo speelt.

Hij vertelde de Telegraaf in 2018: ‘Ik krijg les, ik ben opgegroeid met paardrijden en de komende jaren zie ik mezelf dit nog veel meer doen.’

De publicatie meldde ook dat Peregrine een actievere rol speelde bij het runnen van het landgoed en CEO Jonathan Russell volgde om meer te weten te komen over de fijne kneepjes van de poloclub.

‘Het is geweldig om het van een afstand te kunnen observeren en te zien wat mijn toekomstige rol zal zijn’, zei Peregrine.

Peregrine’s eigen kinderen zullen niet opgroeien in Cowdray Estate omdat het wordt omgevormd tot een evenementenlocatie, maar Peregrine zei dat hij niet boos is op het vooruitzicht als hij naar de toekomst kijkt.

‘Nu ik de stress heb gehoord die gepaard gaat met het beheren van dit soort huizen, is dit het perfecte compromis’, vertelde hij aan The Telegraph.

‘Het huis is nog steeds een belangrijk onderdeel van de gemeenschap en een waardevolle werkgever, zonder dat het ons geld kost om te runnen. En ik heb nog steeds de luxe om er gebruik van te maken wanneer ik wil.’

Peregrine, bij vrienden bekend als Perry, begon in 2020 met zijn ex, prinses Maria-Olympia, te daten.

Vrienden begonnen te fluisteren over de staat van hun relatie toen Peregrine opviel door zijn afwezigheid op het 27e verjaardagsfeestje van het model uit Chelsea in juli.

Na hun scheiding ‘ontvolgde’ Olympia, de enige dochter van kroonprins Pavlos van Griekenland en zijn vrouw, Marie-Chantal Miller, Peregrine op Instagram.

Ze verwijderde ook alle sporen van hem op haar account op de sociale media-app voor het delen van foto’s.

‘Ze groeiden uit elkaar’, vertelde een bron destijds aan Richard Eden van de Daily Mail. ‘Hun vrienden en familie hoopten dat hun verbintenis tot een huwelijk zou leiden, maar dat mocht niet zo zijn.’

De grootvader van Olympia is koning Constantijn, een familielid van prins Philip, die na de staatsgreep van 1967 uit Griekenland werd verbannen. De familie blijft hun koninklijke titels decennia na de afschaffing van de monarchie gebruiken.

Hun breuk kwam nadat Peregrine twee maanden eerder in juli afwezig was op het 27e verjaardagsfeestje van het model.

Het stel was sinds november 2022 niet meer samen in het openbaar gezien en ging dit jaar na drie opeenvolgende zomers niet meer samen op vakantie.

In plaats daarvan bezocht de prinses Italië en Griekenland met familie en vrienden, waaronder actrice Poppy Delevingne, die in verband wordt gebracht met haar broer Prins Constantijn Alexios.

Ondertussen bracht Peregrine zijn zomer door met vrienden in Cow Neck, in de staat New York, en ook in Spanje met familie. Ook ging hij naar het Burning Man-festival in Nevada.

Peregrine’s Instagram wil liever uit de schijnwerpers blijven en wordt gevolgd door Jamie Redknapp en Olivia Bentley.

Sophie Turner wordt nu vermeld onder zijn volgers.

In augustus bleek dat Peregrine’s vader Lord Cowdray en zijn vrouw Marina, de burggravin Cowdray, na 36 jaar huwelijk uit elkaar waren gegaan.

‘Het is zeer bitter’, beweerde een vriend van de familie destijds tegen Richard Eden van de Daily Mail.

‘Marina heeft het huwelijk verlaten. Michaël [the viscount] is verwoest. Het New Age gedoe heeft haar veranderd.’

Marina, de dochter van wijlen Tory-parlementslid John Cordle, was Michaels tweede vrouw. Hij was eerder getrouwd met Fritzi (Ellen) Erhardt, de dochter van een Duitse industrieel.

Naast Peregrine deelt het echtpaar ook een dochter Eliza Pearson, 35, die in 2009 trouwde met Ned Rocknroll – die zijn achternaam veranderde van Abel Smith.

Prinses Beatrice was een van de gasten bij de heidense huwelijksceremonie in de open lucht onder leiding van een druïde, maar het paar ging slechts jaren later hun eigen weg.

Ned, een neef van Virgin-miljardair Sir Richard Branson, trouwde in 2012 met actrice Kate Winslet en het stel is nog steeds samen.

Ondertussen trouwde Eliza met de Noorse financier Leif Kvaal en delen ze samen drie kinderen Tatler.

Naast Peregrine en Eliza delen Lord Cowdray en zijn vrouw ook dochters Emily en Catrina, en nog een zoon Montague.

Lord Cowdray heeft ook een zoon genaamd Sebastian uit een eerdere relatie met model Barbara Ray.

Terugkijkend op zijn jeugd in 2018 zei Peregrine dat zijn kunstenaarsmoeder Marina hen nooit dwong polo te spelen, ondanks dat ze opgroeiden op het terrein van een prestigieuze poloclub, en hen toestond ‘creatief’ te zijn.

Hij vertelde de Telegraph hoe hij en zijn broers en zussen veel tijd met hun moeder doorbrachten in haar pottenbakkersatelier in de tuin, terwijl de erfgenaam van het Cowdray-fortuin terugkeek op zijn opvoeding.