Mijn man en ik waren gelukkiger dan ooit nadat we ons dochtertje Elsie hadden verwelkomd. Weken later stortte hij in en stierf vlak na haar eerste verjaardag. Dit is ons verhaal

Cam en Abby Hopkirk verwelkomden hun eerste baby, Elsie, op 3 november 2022 – een moment waar ze van droomden sinds ze elkaar tien jaar geleden voor het eerst ontmoetten.

Maar acht weken later stortte Abby’s wereld in toen ze ontdekte dat de liefde van haar leven terminale hersenkanker had. De nieuwe vader was 30 jaar oud en had nog maar zes tot achttien maanden te leven.

Het stel uit Napier, Nieuw-Zeeland, was vol ongeloof toen ze bij hun twee maanden oude dochtertje zaten, terwijl de dokters hen vertelden dat Cam een ​​kleine maar agressieve tumor had die groeide in zijn rechter frontaalkwab.

Ondanks het tragische nieuws en zijn snel afnemende gezondheid stortten ze zich onmiddellijk op het genieten van de weinige tijd die ze als gezin nog hadden.

Cam stierf op 19 november 2023, slechts twee weken na Elsie’s eerste verjaardag, waardoor Abby op 28-jarige leeftijd hun kleine meisje alleen moest opvoeden. haar verhaal delen om anderen te helpen terwijl ze omgaat met het ondraaglijke verdriet van het zo jonge verlies van haar man.

Het eerste teken van Cam’s ziekte verscheen in september 2022, toen hij begon te manken. Hij nam aan dat het een rugbyblessure was, maar het was het begin van een volledige verlamming van het linkerbeen, veroorzaakt door de tumor.

Cam bezocht de chiropractor en een fysio, maar toen niets hielp ging hij half november naar de huisarts.

Hij werd doorverwezen naar het ziekenhuis voor enkele dringende scans, maar die werden geannuleerd omdat de dokters ‘dachten dat hij ze niet nodig had’ en hij werd naar huis gestuurd.

Zes dagen later kreeg hij een ‘zware aanval’ die zo hevig was dat Abby dacht dat hij een gat in de muur zou slaan.

‘Hij zat op de grond met onze hond te spelen en wilde opstaan, maar viel tegen de muur en begon vast te lopen… het was het meest angstaanjagende,’ herinnerde Abby zich.

Terwijl hij in de wachtkamer van het ziekenhuis was, kreeg hij opnieuw een aanval en de artsen beseften al snel hoe ernstig het was.

‘We hadden niet gedacht dat hij nog een aanval zou krijgen. Tot dan toe heeft hij er nog nooit een gehad’, zei ze.

Die middag bevestigden een MRI- en CT-scan dat hij een kleine maar agressieve tumor van 1 cm x 1 cm had.

Artsen stelden Cam’s terminale diagnose in januari na een biopsie.

Het stel was in shock omdat Cam geen duidelijke symptomen had en een paar weken daarvoor volkomen ‘normaal’ leek.

‘Het ding met hersenkanker is dat je er niet ziek uitziet of je ziek voelt. Cam verkeerde in de beste gezondheid sinds lange tijd, zijn bloedtesten waren perfect, dus het was schokkend omdat we het niet zagen aankomen,’ legde ze uit.

Haar man moest zes weken wachten nadat hij hersteld was van de operatie voordat hij kon beginnen met radiotherapie en chemotherapie – een periode die Abby omschreef als ‘marteling’.

‘Het was verschrikkelijk. Je weet dat er iets in je hersenen groeit en je langzaam doodt, maar je kunt er niets aan doen’, zei ze.

Het was de feestperiode en het ziekenhuis zei tegen de familie dat ze ‘naar huis moesten gaan en samen van Kerstmis moesten genieten’, verwijzend naar het feit dat dit misschien Cam’s laatste zou zijn. Helaas hadden ze gelijk.

‘Elke dag vanaf dat moment voelde zo kostbaar. Het was zo belangrijk om de tijd optimaal te benutten,’ zei Abby.

‘Geen van ons – vooral ik – is het soort persoon dat alleen maar in die gevoelens blijft zitten en zich de hele dag rot voelt. We wilden er alleen zeker van zijn dat we onze tijd niet zouden verspillen, omdat ons werd verteld dat het zo kort zou zijn.’

Het was de tweede tragedie die de familie van Abby trof. Een jaar eerder verloor ze haar vader, die op 52-jarige leeftijd stierf aan een plotselinge hartaanval.

Nadat ze Cam’s prognose had gehoord, voelde ze zich ‘gezegend’ in de zin dat ze wisten hoeveel tijd hij nog had.

‘We voelden ons heel verdrietig dat papa geen waarschuwing kreeg – hij was er de ene minuut en toen was hij er niet meer – het was echt moeilijk te accepteren’, zei ze.

‘Toen Cam ziek werd, beschouwden we dat als een ‘waarschuwing’. We wisten dat we samen met de tijd die hij kreeg hele fijne herinneringen wilden maken.’

Met Kerstmis brachten ze tijd door met Cams familie voordat ze naar huis terugkeerden, zodat hij kon beginnen met bestraling en drie maanden chemotherapie.

Destijds voelde Abby zich de ‘rots’ van de familie die in de behoeften van zowel Cam als baby Elsie voorzag.

‘Ik had het gevoel dat ik voortdurend in beide richtingen werd getrokken en faalde. Ik wilde 100 procent bij haar zijn en 100 procent bij hem, maar dat lukte niet’, zei ze.

Telkens wanneer Elsie door grootouders werd opgevangen, voelde Abby het ‘moederschuldgevoel’ omdat ze haar aan Cam’s zijde achterliet.

Tijdens de behandeling hielden zijn aanvallen niet op. De eerste paar weken kreeg hij er vijftig per dag, verloor nooit het bewustzijn en veranderde voortdurend van medicatie in een poging het onder controle te krijgen.

Vorig jaar zijn ze ook met hun baby vijftien weken lang door Nieuw-Zeeland gereisd, en hoewel het soms een ‘nachtmerrie’ was, is Abby blij dat ze kostbare tijd samen hebben gehad.

‘Het was een enorme, stressvolle reis, maar we hebben zoveel geweldige foto’s en video’s om Elsie te laten zien als ze ouder is’, zei ze.

Na thuiskomst begon Cam’s toestand snel te verslechteren omdat hij geen chemotherapie meer kreeg. Hij sliep 15 uur per dag, kon Elsie niet optillen, kon nauwelijks lopen en kon niet autorijden.

Op 19 november overleed hij vredig thuis.

Abby zei dat ze tijdens het laatste gesprek dat ze met Cam had, elkaar vertelden hoeveel liefde ze voor elkaar hadden.

‘Eerlijk gezegd was hij klaar om te gaan. Het is geen manier om je leven te leiden en hij had alles gedaan wat hij wilde en kon doen’, zei ze.

Het gaat goed met Abby sinds Cams dood en bedankt Elsie voor het doorstaan ​​van een periode van onvoorstelbaar verdriet.

‘Elsie is altijd zo vrolijk, ze is puur zonneschijn. Elsie geeft mij een doel; ze geeft me een reden om ‘s ochtends op te staan,’ zei Abby.

‘Het moeilijkste is het aantal keren per dag dat ik denk: ‘Ik kan niet wachten om Cam dit te vertellen’ en besef dat dat niet kan. We zijn er allebei zo aan gewend geraakt Cam elke dag te zien en ze mist hem absoluut.’

Abby zei vaak dat Elsie op zoek gaat naar Cam en roept ‘Papa!’ telkens als ze foto’s van hem ziet.

Abby wil dat Cam herinnerd wordt als de grappige, vrolijke ziel die hij was. Ze zal zijn gevoel voor humor en kameraadschap als partner voor altijd missen.

Voordat Elsie werd geboren, begon Cam in een dagboek te schrijven dat ze kon lezen als ze ouder was. Hij zette het dagboek voort tijdens de behandeling tot aan zijn laatste dagen.

Het boek met ‘bezige bij’ op de voorkant staat vol polaroidfoto’s, persoonlijke verhalen en aantekeningen voor zijn geliefde dochter.

Abby vindt troost in de wetenschap dat Elsie op een dag het dagboek zal lezen, zal weten wie haar vader was en dat hij met heel zijn hart van hen beiden hield.