In de zeer besloten wereld van de karmelietennonnen: drie vrouwen die gezinnen en carrières hebben achtergelaten om zich aan God te wijden, onthullen hoe het leven ECHT is binnen de muren van een klooster – van het opgeven van vlees tot het worstelen met gevoelens van ‘verlangen’

Een fascinerende documentaire werpt licht op hoe het leven is als karmelietennon, met het omhelzen van familieleden, het eten van vlees, het hebben van materiële bezittingen en het nastreven van een carrière onder hun offers.

In de video, gedeeld door het YouTube-kanaal Real Women Real Stories, onthullen drie vrouwen uit het Karmelietenklooster in Christchurch, Nieuw-Zeeland, wat hen aantrok in het kloosterleven en hoe ze nog steeds ‘veel vrouwelijke instincten en behoeften’ hebben.

Zuster Catherine legt uit dat ze zich, toen ze jonger was, nooit een non kon voorstellen, ‘nooit’.

Maar negen jaar geleden, toen ze 18 jaar oud was, voelde ze ‘een mysterieuze oproep tot een leven van gebed’ en besloot ze haar familie te verlaten en zich aan te sluiten bij het ommuurde klooster, waar ze tot op de dag van vandaag nog steeds is.

Toen ze voor het eerst in het klooster aankwam, zei Catherine dat ze een mengeling van zenuwen en opwinding voelde bij de gedachte ‘waar ben ik aan begonnen’. Ze kreeg ook een verrassing toen ze hoorde dat haar haar zou worden afgeknipt.

Ze herinnerde zich haar eerste indrukken en zei: ‘Ik werd met open armen ontvangen.

‘Toen de deur achter mij dichtviel, voelde het alsof ik op een andere planeet was. Toen ik een kamer binnenliep [for them] om mij in het habijt te kleden waren er twee scharen.

‘Dat was de eerste keer dat ik besefte dat mijn haar geknipt zou worden, en dat verraste me wel een beetje.’

Hoewel ze verrast was, zei Catherine dat ze zich ‘geen zorgen maakte’, omdat ze besefte dat het knippen van haar haar ‘symboliseerde het loslaten van alle gehechtheden … [and] mezelf op een bepaalde manier loslaten.’

Toen ze de gewoonte aannam, zei ze dat ze een vrede voelde die haar ‘verraste’ en die haar sindsdien niet meer heeft verlaten.

‘Het was heel ontroerend’, zei ze over het inwijdingsproces.

Op dezelfde manier zei zuster Dorothea dat ze in haar late tienerjaren ‘een roeping’ had om een ​​leven van gebed te leiden.

Daarvoor geloofde ze niet in God en leefde ze een rock-‘n-roll-levensstijl.

Foto’s uit de documentaire tonen zuster Dorothea vroeger met een hippie-look terwijl ze rookte en poseerde naast een mannelijke metgezel.

In één zwart-witopname is te zien hoe ze een kanten beha en slipje draagt ​​terwijl ze op de motorkap van een auto poseert met een flesje bier bij de hand.

Ze zei dat ze destijds dacht dat christenen ‘heel zacht in hun hoofd’ waren en dat ze ‘ze niet kon verdragen’.

Maar toen ze 19 jaar oud was, had ze ‘een enorme ervaring met God’, ‘die mijn leven van de ene op de andere dag veranderde.’

Ze herinnerde zich: ‘Ik was bij een groot… Black Sabbath-rockconcert… de muziek bonkte tegen me aan en er stond een brandend kruis op de heuvel.

‘Ik begon mijn hele leven voor mijn ogen te zien gebeuren. Ik wist dat er iets niet helemaal waar was in dat leven. Het zit niet in drugs, er is niet iets waars in relaties die niet geheel zuivere relaties zijn. Ik wilde dit niet meer doen.

‘Dus toen begon ik mijn zinnen te zetten op het contemplatieve leven om voor anderen te bidden [so] dat ze ook bevrijd zouden worden van de dingen die mij gebonden hielden aan een leven dat geen gelukkig leven was.’

Zuster Dorothea belandde op 28-jarige leeftijd in het Christchurch-klooster en zei dat het moeilijkste was om haar familie achter te laten, omdat ze niet katholiek waren en ‘je kunt je voorstellen dat dat niet gemakkelijk voor hen was.’

Op de vraag of ze ooit twijfelde aan de offers die ze had gebracht door non te worden, antwoordde ze: ‘Ik betwijfel ze niet echt, maar ik heb zeker het verlangen gevoeld naar de dingen die ik heb achtergelaten.

‘We geven het op om een ​​gezin te hebben, om een ​​eigen man te hebben. Je kunt die verlangens nog steeds hebben, we zijn nog steeds vrouwen en we hebben veel vrouwelijke instincten en behoeften.

‘[But] als we onszelf kennen en weten waarom… we ze hebben opgegeven, dan is het gemakkelijk om er doorheen te komen.’

Zuster Cushla, een andere bewoonster van het klooster, zegt ook geen spijt te hebben dat ze non is geworden.

Hoewel het haar droom als tiener was om te trouwen en een groot gezin te stichten, zegt ze dat ze zich heeft gerealiseerd dat alles wat ze ‘van een echtgenoot wilde’ op een ‘veel diepere, veel spirituelere manier van Jezus Christus komt, door middel van gebed.’

Haar pad naar het zusterschap kwam nadat ze een schoolproject had gedaan over de karmelietennonnen.

Ze peinsde: ‘Er was iets aan hen dat mij aantrok.

‘Maar ook iets aan het hele idee dat mij afstootte. Ik heb de pamfletten weggenomen en in de loop der jaren heb ik er een haat-liefdeverhouding mee opgebouwd.’

Nu, als oude non, gelooft zuster Cushla dat ‘ons gebed hier wel degelijk een impact heeft op de buitenkant [world].’

Ze voegt eraan toe: ‘We moeten vanuit geloof leven, omdat we meestal niet de resultaten van ons gebed zien.’

Volgens hun dagelijkse schema moeten de nonnen zeven keer per dag het gebed bijwonen, met de eerste oproep om 6.00 uur.

Andere getimede evenementen zijn onder meer de maaltijd – waarbij het eten vegetarisch is omdat ‘de eerste Karmelieten vlees opgaven om arm te zijn’ – twee uur stil gebed en twee uur recreatie per dag.

Clips in de documentaire laten zien hoe de nonnen samen aan kunst doen en badminton spelen.

Zuster Catherine zegt dat dit ‘een heel vreugdevolle tijd is… heel verjongend’, terwijl zuster Dorothea zegt dat de downtime ‘ons de kracht geeft om weer terug te gaan naar die stilte.’

Met zo’n overvolle routine zegt zuster Cushla dat ze het kloosterleven ‘in het begin nogal vermoeiend vond’ en zelfs op zaterdag ‘lijk je het hele klooster schoon te maken.’

Om een ​​inkomen te verdienen, onthult zuster Catherine dat de nonnen ‘alternatieve broden maken voor veel van de parochies in Christchurch en deze verkopen’.

Om contact te houden met de familie mogen de nonnen maandelijks bezoek krijgen van familieleden, maar ze moeten in verschillende kamers zitten met een rooster ertussen.

Zuster Cushla zegt dat de barrière haar niet stoort, want ‘we waren toch niet echt grote knuffelaars in ons gezin.’

Op een bepaald moment in de korte film wordt zuster Catherine gevraagd of ze op een dag het klooster mag verlaten, en ze zegt dat dit een mogelijkheid zou kunnen zijn.

Ze geeft enkele aanwijzingen over de reden waarom ze haar gewoonte achter zich zou laten en zegt: ‘Je geeft de mogelijkheid op van een carrière op, de mogelijkheid van een leven, een toegewijde relatie met een man, de vreugde die daarmee gepaard gaat, de geneugten die daarbij horen. met dat.

‘[Being a nun] heeft zijn moeilijke momenten. Ik voel soms het verlangen om in de armen van een man te zijn, maar niet in de zin van verlangen naar iets dat ik niet heb of niet kan hebben.

‘Ik denk alleen maar na over het mysterie van “waarom ik, waarom heeft God mij geroepen en waarom heeft hij dit verlangen in mijn hart gelegd dat hij in overvloed vervult?”

Ondertussen zegt zuster Dorothea dat het geloof in de hemel het enige is dat haar op de been houdt. Ze zegt glimlachend: ‘Als er geen hemel bestaat, hebben we een enorm offer gebracht.

‘Ik heb zelfs wel eens tegen mensen gezegd: als er geen hemel is, ben ik binnen twee minuten over deze muur… dan ben ik hier weg!’