10 eigenaardigheden uit de geschiedenis van de Academy Award – Listverse
De Academy Awards hebben voor veel memorabele momenten gezorgd, of het nu gaat om vergissingen, een klap of een… naakte man stormt over het podium achter presentator David Niven tijdens de rage van het midden van de jaren zeventig. Maar vanaf het begin hebben de regels en waarden van de Academy of Motion Picture Arts and Sciences zelf voor unieke wendingen gezorgd naarmate ze met het medium evolueerden om de veranderende tijden beter te weerspiegelen en de talenten van haar leden te eren.
Verwant: 10 filmsterren die nooit tot Oscar’s beste zijn verkozen
10 De eerste Oscaruitreiking kende geen verrassingen
De Academie reikte haar eerste prijzen uit na een black-tie-diner op 16 mei 1929, tijdens een ceremonie die vijftien minuten duurde. Er was geen spanning omdat de resultaten in februari bekend waren gemaakt en in de nieuwsbrief van de Academie waren afgedrukt. Het eerste beeldje (nog niet de bijnaam Oscar) was al gegeven aan acteur Emil Jannings, die ermee op de foto ging voordat hij terugkeerde naar Duitsland.
Het jaar daarop wachtte de Academie met het bekendmaken van haar onderscheidingen tot het presentatie-evenement, maar ze gaf de lijst wel vooraf aan de kranten zodat deze onmiddellijk daarna kon worden gepubliceerd. Dit protocol bleef bestaan tot 1940, toen de Los Angeles Times sprong in het diepe en drukte de winnaars af in een avondeditie die beschikbaar was voor de aanwezigen toen ze arriveerden voor de ceremonie. Als reactie hierop schakelde de Academie daarna over op verzegelde enveloppen en totale geheimhouding.[1]
9 De eerste juryleden maakten hun eigen regels
Het vroege selectieproces was niet bijzonder democratisch. Leden van de nieuw opgerichte Academie deden suggesties uit alle films die tussen 1 augustus 1927 en 31 juli 1928 waren uitgebracht. Vervolgens bracht een kleine jury de tien beste stemmentrekkers in negen categorieën terug tot drie finalisten in elke categorie, en een uit vijf man bestaande (ja, allemaal mannen) De Centrale Raad van Rechters selecteerde de winnaars. Er werd geen onderscheid gemaakt tussen hoofd- en bijrollen, en acteurs en actrices werden erkend voor een oeuvre gedurende de aangegeven periode in plaats van voor een specifieke film.
De Raad van Rechters had ook het laatste woord over de geschiktheid. Terwijl in korte films al jaren werd geëxperimenteerd met verschillende technologieën om beelden te koppelen aan muziek en geluidseffecten, De Jazz-zangeres (1927) veranderde alles. Deze speelfilm bevatte niet alleen muziek, maar ook korte momenten van dialoog, waaronder de eerste ad-lib van het witte doek: Al Jolson die zei: ‘Wacht even, wacht even. Je hebt nog niets gehoord.”
De almachtige juryleden beschouwden deze box office-favoriet als oneerlijke concurrentie voor stomme films en verklaarden dat deze niet in aanmerking kwam voor de eerste Outstanding Picture-onderscheiding. Als troostprijs ontving Warner Bros. een Special Award ‘voor het produceren De Jazz-zangeresde pionier op het gebied van uitstekende sprekende films, die een revolutie teweeg heeft gebracht in de industrie.”
In een andere eenzijdige beslissing reikten de juryleden een tweede speciale onderscheiding uit aan Charlie Chaplin, waarin ze in een brief aan hem stelden dat ze “unaniem hadden besloten dat je naam uit de competitieklassen moest worden verwijderd en dat je een speciale eerste onderscheiding zou krijgen voor het schrijven , acteren, regisseren en produceren Het circus. De collectieve prestaties die zo worden getoond, plaatsen je in een klasse apart.”[2]
8 De wiskunde van de Academie
De Academy Awards voor 1931-1932 omvatten niet alleen de eerste radio-uitzending van een deel van de ceremonie, maar ook de eerste uitreiking van twee prijzen voor dezelfde categorie. Frederic March kreeg nog één stem voor zijn optreden in Dr. Jekyll en meneer Hyde dan Wallace Beery deed De kampioen, maar volgens de vreemde regels van de Academie destijds werd een verschil van minder dan drie stemmen als een gelijkspel beschouwd en werden beide acteurs geëerd. March en Beery deelden ook het feit dat ze allebei onlangs geadopteerde kinderen hadden. March grapte suggestief: ‘Onder de gegeven omstandigheden lijkt het een beetje vreemd dat Wally en ik allebei prijzen kregen voor de beste mannelijke prestatie van het jaar.’
In latere jaren werden de regels gewijzigd om alleen een exacte gelijkheid in een hoofdcategorie te erkennen. In 1969, tijdens de eerste ceremonie die wereldwijd op televisie werd uitgezonden, zei Katharine Hepburn (De leeuw in de winter) en Barbara Streisand (Grappig meisje) deelde de onderscheiding voor Beste Actrice toen ze elk 3.030 stemmen kregen. Voor Hepburn was dit haar recordbrekende elfde nominatie en derde overwinning. Voor Streisand was het haar filmdebuut.[3]
7 Oscar junior
WC Fields wordt gecrediteerd voor het adviseren van acteurs om nooit met kinderen of dieren te werken. Hoeveel erger is het om met een kind om een prijs te strijden, zoals gebeurde toen Lionel Barrymore de negenjarige Jackie Cooper versloeg, genomineerd voor Beste Acteur in Skippy (1931). Om herhaling te voorkomen heeft de Academie in haar zevende jaar een speciale Juvenile Award van een halve grootte in het leven geroepen voor de kleine kassierdynamo Shirley Temple, “als dankbare erkenning voor haar uitmuntende bijdrage aan het filmentertainment in het jaar 1934.” Toen ze lang na haar bedtijd eindelijk haar miniatuurbeeldje ontving, bedankte de slaperige zesjarige de presentator en vroeg vervolgens: ‘Mama, mag ik nu naar huis?’
In totaal zouden later twaalf Juvenile Awards worden uitgereikt, onder meer aan Mickey Rooney (achttien jaar) en Deanna Durbin (zeventien) in 1939, Judy Garland (zeventien) in 1940 voor Babes in de armen En De tovenaar van Ozen Margaret O’Brien (zeven) voor Ontmoet mij in St. Louis (1944). Een Juvenile Award werd voor het laatst uitgereikt aan Hayley Mills (veertien). Pollyanna (1960). Mills zat destijds op een Engelse kostschool en was niet beschikbaar om de mini-Oscar te ontvangen van de eerste ontvanger, een volwassen Shirley Temple.[4]
6 Gebrek aan ondersteuning
Beginnend met films die in 1936 werden uitgebracht, werden de nominaties gedaan door een commissie van vijftig en werden de winnaars door alle leden van de Academie gestemd. Ook werden de twee acteercategorieën, waar artiesten met kleinere rollen altijd verloren hadden van degenen met meer schermtijd, uitgebreid met afzonderlijke erkenningen voor beste mannelijke bijrol en vrouwelijke bijrol.
Deze winnaars ontvingen echter een plaquette die verticaal op een houten voet was gemonteerd, naast een klein, verhoogd figuur van Oscar. Ondersteunende spelers ontvingen pas in 1943 hetzelfde beeldje als hun hoofdrolspelers.[5]
5 Een Oscar die voor zichzelf zou kunnen spreken
Als kind leerde Edgar Bergen zichzelf buikspreken met een pamflet van vijfentwintig cent genaamd ‘Herrmann’s Wizards’ Manual’. In de jaren twintig werden hij en zijn pop, Charlie McCarthy, een hit op het vaudeville-circuit, waarbij het succes van de act meer te danken was aan de humor dan aan de technische vaardigheden van Bergen, terwijl hij heteroman speelde voor zijn bijdehante sidekick.
Hun populariteit breidde zich eerst uit naar de radio en vervolgens naar een reeks korte films en speelfilms. In 1937 kende de Academie beide partners een ereprijs toe: toepasselijk een Oscar-beeldje van hout met een beweegbare mond. Het duo woonde de presentatieceremonie bij in hun kenmerkende hoge hoeden en smokings.[6]
4 Beter laat dan nooit
De studio van Walt Disney produceerde twee van de drie genomineerden in de nieuwe categorie Korte Onderwerpen (tekenfilms) uit 1932, en hij nam de prijs mee naar huis voor zijn zes minuten durende Bloemen en bomen, de eerste korte animatiefilm in kleur. Disney bleef tijdens het eerste decennium van Oscar overwinningen of nominaties behalen in die categorie.
Maar terwijl het publiek er door werd verblind Sneeuwwitje en de Zeven Dwergen (1937), werd deze baanbrekende film alleen genomineerd voor Beste Muziek, Score, samen met dertien concurrenten, omdat de categorie ‘cartoon’ uitging van een korte film in plaats van een lange speelfilm.
Om deze vergissing goed te maken, ontving Disney in 1939 een Honorary Award waarmee zijn meesterwerk (zij het laat) werd erkend ‘als een belangrijke scherminnovatie die miljoenen heeft gecharmeerd en een pioniersrol heeft gespeeld in een groot nieuw entertainmentveld’. Deze unieke onderscheiding bestond uit een Oscar op ware grootte bovenop een houten kolom, geflankeerd door zeven dwerg-Oscars op aflopende treden.
De categorie ‘tekenfilms’ voor korte onderwerpen werd in 1971 uiteindelijk veranderd in de meer omvattende ‘animatiefilms’. Maar wederom zijn tijd ver vooruit, Disney’s spectaculaire Schoonheid en het beest (1991) zou moeten concurreren met acteurs van vlees en bloed voor de Beste Film, omdat speelfilmanimatie pas tien jaar lang geen eigen categorie zou krijgen, op tijd om de eer te bewijzen Shrek (2001).[7]
3 Oscar sluit zich aan bij de oorlogsinspanning
De uitreiking van de veertiende Academy Awards was gepland op 26 februari 1942, minder dan drie maanden nadat de aanval op Pearl Harbor de Verenigde Staten in de Tweede Wereldoorlog trok. In plaats van te annuleren besloot de Academie een meer bescheiden aangelegenheid te organiseren, zonder zoeklichten buiten en de sterren minder formele kleding dragen in plaats van smokings en japonnen of in uniform zoals James Stewart, een tweede luitenant bij de legerluchtmacht.
Zelfs Oscar kleedde zich gedurende de hele duur gekleed. Terwijl het 33,5 cm hoge beeldje voorheen in massief brons was gegoten met een plaat van 24-karaats goud, waren de onderscheidingen die tussen 1943 en 1945 werden uitgereikt gemaakt van gips en bedekt met een bronzen lak om metaal te behouden voor de oorlogsinspanning. De winnaars kregen te horen dat ze ze na de oorlog zouden kunnen inruilen voor de traditionele versie.[8]
2 Beter echt laat dan nooit
Nadat hij in het eerste jaar van de Academie een speciale onderscheiding had ontvangen, won Charlie Chaplin slechts één concurrerende Oscar, en deze werd uitgereikt voor werk dat twintig jaar op erkenning wachtte. In oktober 1952 voer Chaplin kort daarvoor naar Londen Schijnwerpers (een film die hij had geschreven, geregisseerd, waarin hij speelde en scoorde) werd uitgebracht in New York City.
Ondertussen onderzocht het ministerie van Justitie, zonder duidelijk bewijs, beschuldigingen dat hij banden had met communisten, en de Amerikaanse procureur-generaal bestempelde hem als ‘een onsmakelijk karakter’. Bij Chaplin, nog steeds een Brits staatsburger, werd zijn inreisvergunning ingetrokken en hij beloofde nooit meer terug te keren. Toen het American Legion en andere veteranengroepen dreigden de totaal apolitieke strijd te voeren Schijnwerpersen RKO Studios-hoofd Howard Hughes drongen er bij RKO-theaters op aan de film niet te boeken, toekomstige vertoningen in het hele land werden geannuleerd.
De toenmalige Academieregels stelden dat een film een openbare vertoning in Los Angeles moest hebben om in een bepaald jaar in aanmerking te komen voor een Oscar. Hoewel Schijnwerpers had in 1955 een run van een week in San Francisco, maar beleefde pas in december 1972 de vereiste premiere in LA. Uiteindelijk, in maart 1973, deelden Chaplin, Ray Rasch en Larry Russell (de laatste twee al lang overleden) de Oscar voor Beste Muziek, originele dramatische score van de twintig jaar oude film. Het voorjaar daarvoor had Chaplin zijn belofte gebroken en was hij teruggekeerd naar Hollywood om een tweede ereprijs in ontvangst te nemen ‘voor het onberekenbare effect dat hij heeft gehad bij het maken van films tot de kunstvorm van deze eeuw.’[9]
1 Oscar ziet dode mensen
James Dean had slechts drie grote filmrollen in zijn veel te korte carrière. Toch werd hij in opeenvolgende jaren genomineerd voor de onderscheiding voor Beste Acteur, beide postuum. Zes maanden nadat de charismatische acteur debuteerde in oosten van Eden (1955) en weken voor de opening van Rebel zonder doel (1955), hij werd vermoord. Op 30 september 1955, op vierentwintigjarige leeftijd, kwam zijn Porsche Spyder in botsing met een andere auto op een bergweg nabij Cholame, Californië, slechts enkele uren nadat Dean een bekeuring had gekregen wegens te hard rijden.
Wijlen Dean ontving die winter een Oscar-knikje oosten van Eden maar verloor van Ernest Borgnine in de winnaar van de beste film Marty. Omdat Dean’s laatste film, Reusachtig (1956), werd pas het jaar daarop vrijgelaten. Hij kreeg een tweede kans van achter het graf, maar verloor van Yul Brynner in De koning en ik.
Veteraan filmster Peter Finch stierf aan een hartaanval niet lang voordat hij werd genomineerd voor Beste Acteur Netwerk (1976). Hij werd de eerste artiest die na zijn dood won. Zijn Oscar werd aanvaard door zijn weduwe, Eletha Finch, en de scenarioschrijver van de film, Paddy Chayefsky.
De achtentwintigjarige Heath Ledger stierf op 22 januari 2008 aan een accidentele overdosis van meerdere voorgeschreven medicijnen. Een jaar later werd hij genomineerd voor Beste Mannelijke Bijrol voor zijn rol in The Joker De donkere ridder (2008). Toen hij de eerste postume winnaar in deze categorie werd, accepteerden zijn ouders en zus namens hem de prijs.[10]