Diana wilde haar jurk korter, maar Paul Burrell en ik zeiden tegen haar: dat is wel kort genoeg! Eén van de favoriete ontwerpers van de prinses, Jacques Azagury, vertelt hoe hij nu iconische ontwerpen veilt die haar de afgelopen jaren bepaalden

Een warme zomeravond en menigten verzamelen zich buiten het Londense Tate Britain om een ​​glimp op te vangen van royalty’s, rocksterren en modellen die arriveren op een galadiner ter inzamelingsactie voor het honderdjarig bestaan ​​van de kunstgalerie.

Een waanzin van flitslampen begroet de gasten, waaronder burggraaf Linley en zijn toenmalige vrouw Serena, zanger Bryan Ferry, model Iman, cabaretier Steve Martin en kunstenaar Damien Hirst.

Maar de onbetwiste eregast die avond – 1 juli 1997 – is prinses Diana, die ook haar 36e verjaardag viert. En zoals altijd zijn alle ogen gericht op wat ze draagt ​​als ze geschenken aanneemt van weldoeners: een zwarte jurk van couturier Jacques Azagury, met de Queen Mary Art Deco-diamant en smaragdgroene choker om haar nek.

De prinses was van plan nog een jurk te dragen, maar liet die op het laatste moment achterwege voor Azagury’s zuil van zwarte Chantilly-kant, geborduurd met pailletten en kralen, die de ontwerper in cadeauverpakking had ingepakt en die dag bij Kensington Palace had afgeleverd.

‘Ik was heel blij dat ze ervoor koos de jurk te dragen die ik haar had gegeven’, vertelt hij me nu. ‘Het was haar manier om dank je wel te zeggen.’

De prinses was altijd vriendelijk en schreef een formeel bedankje. Die dag, haar laatste verjaardag, bracht ze rustig door in haar appartement in Kensington Palace, waar ze 90 boeketten ontving en, volgens Tina Browns biografie The Diana Chronicles, luisterde terwijl de klasgenoten van Prins Harry via de telefoon Happy Birthday van Eton zongen.

Op een gegeven moment zat ze aan haar schrijftafel in haar studeerkamer, volgeladen met foto’s van haar jongens, vloeipapiertjes en zilveren snuisterijen, en schreef een bedankbrief aan Azagury voor de jurk. ‘Beste Jacques. Ik was behoorlijk overdonderd toen ik je pakketje opende!’ ze schreef op haar briefpapier met een rode rand de koninklijke code. ‘Ik ben ontzettend blij dat ik zo’n mooie jurk voor mijn verjaardag heb gekregen.

‘Meer dan ik kan zeggen, bedankt voor het bijzonder maken van deze dag. Veel liefs van Diana x’

Het is deze brief, die de ontwerper 26 jaar in een kluis heeft bewaard, die volgende maand onder de hamer zal gaan bij Lay’s veilinghuizen in Penzance, Cornwall, samen met een identieke versie van de zwarte kanten jurk. Bij het maken van een origineel voor de prinses creëerde Azagury altijd een ‘tweeling’ in dezelfde afmetingen, en bewaarde deze in zijn archief.

Nu hij zich terugtrekt uit de mode-industrie en zijn gelijknamige winkel in het Londense Knightsbridge sluit, heeft hij besloten dat het eindelijk tijd is om de Diana-memorabilia te verkopen.

Op 7 december zal de tweeling van vijf van Diana’s meest iconische jurken, die hij de ‘Famous Five’ noemt, te koop zijn, naast brieven, kerstkaarten, patronen en een toile (een versie van het kledingstuk gemaakt van goedkopere stof, en gebruikt voor fittingen).

De verjaardagsjurk, plus de brief, wordt geschat op £15.000 tot £20.000, maar kan nog veel meer kosten. De kleinste associatie met Diana is tegenwoordig enorm wenselijk, en een aantal andere stukken hebben de laatste tijd zeer grote bedragen opgebracht.

Witness, haar zwarte schaapstrui, gemaakt door het Britse merk Warm & Wonderful, die in september voor bijna £ 1 miljoen werd verkocht. En de verkoop door weduwnaar Louis Petho van drie Diana-jurken van zijn overleden vrouw Ellen, die ze in 1997 voor £ 50.000 kocht bij Christie’s, een maand voordat Diana stierf. Ze werden aangeboden voor £ 500.000 en verkocht voor £ 1,35 miljoen

Diana hield zo van de Azagury-jurken dat ze ze niet in Christie’s verkoop van 79 van haar jurken stopte, wat £ 1,96 miljoen opbracht voor het Marsden Hospital Cancer Fund en AIDS Crisis Trust. Later werden de Famous Five tentoongesteld in haar ouderlijk huis Althorp in Northamptonshire. Er wordt nu aangenomen dat ze toebehoren aan de prinsen William en Harry.

‘Ik heb er plezier aan beleefd [the twins] de afgelopen 26 jaar’, legt Jacques uit, die in Marokko is geboren maar sinds de jaren zestig in Londen woont. ‘Ik wil ze niet in een kluis opsluiten, zodat ze nooit meer gezien worden. Ik wil ze heel graag doorgeven aan iemand anders die er plezier aan kan beleven.’

Het is bijna 40 jaar geleden dat Jacques de prinses voor het eerst ontmoette – tijdens zijn herfst/winter New Romantics Collection in 1985 in het Londense Hyde Park Hotel. Vogue-moderedacteur Anna Harvey tikte hem op de schouder en vertelde hem dat er iemand was die ze graag wilde ontmoeten. ‘Ik draaide me om en daar stond ze recht voor me,’ herinnert hij zich, ‘wat me op de grond gooide. Toen waren we letterlijk alleen maar aan het praten.

‘Ze had de magie om je binnen enkele seconden op je gemak te laten voelen. Een paar weken later kregen we een telefoontje van het Paleis: ‘Prinses Diana wil graag uw atelier bezoeken. Is dat goed?’ Dat was eigenlijk het begin van onze relatie. Meestal neem ik alles op mijn gemak, maar ik moet toegeven dat ik elke keer als ik Diana mijn kleren zag dragen, erg opgewonden raakte.’

Jacques en zijn zus Solange werden uitgenodigd in Kensington Palace om de jurk te bespreken die ze wilde, de eerste van de achttien die hij voor haar zou maken: een jurk tot ballerinalengte, met een koningsblauwe organza rok en een zwart lijfje geborduurd met sterren.

‘De allereerste keer dat Solange en ik samen naar het paleis gingen, was behoorlijk surrealistisch’, zegt Jacques. ‘We keken naar onszelf en dachten: ‘Zijn we hier echt?’ Diana kwam graag naar de winkel en onze werkruimtes in Soho. Ik denk dat ze de sfeer in de werkkamer leuk vond; ze stak altijd haar hoofd naar binnen en zei hallo tegen het personeel.

‘Maar vaak liet de tijd het haar niet toe, dus ging ik met de jurk naar het paleis om het paswerk te doen. De kinderen liepen en renden door de kamer terwijl wij aan het werk waren, en dan nam hun oppas ze mee.’

De eerste van de Famous Five is de rode mini-jurk die ze op 8 juni 1995 in Venetië droeg tijdens een inzamelingsactie voor de Londense Serpentine Gallery, tijdens haar scheiding van prins Charles. Vastbesloten om de toekomstige koningin Camilla te overtreffen, die naar Venetië vluchtte om haar toevlucht te zoeken toen het nieuws over haar affaire met Charles in 1992 bekend werd, bezocht Diana de stad drie jaar later. Ze droeg een rode zijden tweedelige jurk met kralen, die haar lange, lange jurk liet zien. benen.

Daarna stuurde ze Azagury en zijn team een ​​bedankbriefje.

‘Ik wist pas wanneer ze van plan was het te dragen toen ik het in de krant zag’, herinnert Jacques zich. ‘Het was veel korter dan de andere jurken die ik voor haar had gemaakt. Iedereen droeg kortere rokjes en ze wilde modieuzer zijn, dus kropen haar rokzomen langzaam omhoog.’

Daarna wendde Diana zich altijd tot Jacques als ze op zoek was naar een ‘knock-’em-dead’-jurk.

Op de avond dat haar beruchte Panorama-interview werd uitgezonden (20 november 1995) woonde ze bijvoorbeeld een diner en een modeshow voor Cancer Research in het Londense Bridgewater House bij in een lange, zwarte zijden jurk, met een kanten lijfje met lovertjes en een vissenstaartzoom.

‘Het ging heel snel’, zegt Jacques. ‘Ze vertrouwde me toe dat ze het interview had gedaan en iets heel eenvoudigs en sexy wilde dragen om die avond te dragen [of the broadcast].

‘Ik wist precies waar we mee te maken hadden, dus ik wilde dat het sensationeel werd. Ze paste drie jurken en wij kozen voor die ene. Vervolgens werd het binnen drie dagen voor haar klaargemaakt.

‘Ik zag haar voor een laatste aanpassing op de ochtend dat het interview zou worden uitgezonden. Ze leek opgelucht. Ze wist dat het furore zou maken, maar ze zei: ‘Ik heb niets slechts gezegd. Ik heb niets verkeerds gezegd. Ik heb gewoon alles gezegd zoals het is.’ En ze had gelijk. Ik denk dat het haar manier was om verder te gaan.’

De derde jurk in de veiling is een ‘dubbele’ versie van de roodzijden jurk die Diana droeg tijdens een galadiner van het Rode Kruis in Washington, in de VS, op 17 juni 1997. Met zijn lijfje met kralen, laag uitgesneden rug, lange rok en bijpassende sjerp, aan het uiteinde afgezet met rode bugelkralen, het paste perfect bij haar huidskleur. Het wordt verkocht met een lijfje dat Jacques op de prinses heeft aangebracht, plus de patronen.

‘Ze had die jurk bijna niet gekregen’, geeft Jacques toe. ‘Diana’s butler Paul Burrell belde me om zeven uur ‘s ochtends thuis en zei: ‘Jacques. Is de jurk onderweg?’

Ik zei: ‘Welke jurk?’ en hij zei: ‘De rode jurk.’ Ik zei: ‘O mijn God. Het is nog niet klaar.’ En hij zei: ‘We vertrekken om 11 uur.’

Dus ik liet twee meisjes me onmiddellijk in de winkel ontmoeten en ze gingen meteen aan de slag. We brachten het naar het paleis vlak voordat ze vertrokken.

‘Diana belde en zei: ‘Jacques. Je hebt me hier in een flap gekregen’, en ik zei: ‘Je zat in een flap!

De jurk was vanochtend nog niet half gemaakt.’ Toen hebben we er gewoon om gelachen.’

Jacques creëerde ook het ijsblauwe zijden Georgette-nummer, met kristallen bugelkralen en versierd met strikken op de bandjes, dat Diana op 3 juni 1997 droeg voor een Royal Gala-optreden van Swan Lake in de Royal Albert Hall in Londen.

Het wordt verkocht met het bestelformulier waarop de afmetingen van Diana staan: 39,5, 29, 36in. ‘Ik denk dat dat het hoogtepunt was van alle jurken die ik voor haar heb gemaakt’, mijmert Jacques. ‘Het had alle ingrediënten om het sensationeel te maken.

‘In dat stadium had Diana veel zelfvertrouwen, wist ze zichzelf en wist ze hoe ze eruit wilde zien. Ze wilde korter gaan, maar Paul en ik zeiden: ‘Oké. Dat is behoorlijk kort genoeg.’

‘Ze hield zo veel van die jurk dat ik op het idee kwam om haar een nog glamoureuzere versie te schenken. Ze had geen idee dat ik het maakte en ik was verbaasd dat het zonder hulpstukken paste. Het was de laatste van mijn jurken die ze ooit droeg.’

Jacques sprak Diana voor het laatst op de ochtend dat ze naar Zuid-Frankrijk vertrok, toen ze belde om te zeggen dat ze hem een ​​pakketje ging sturen. Het was 21 augustus 1997, tien dagen voordat ze in Parijs overleed.

‘Ik kwam om zes uur ‘s ochtends thuis van een club en ging mijn appartement binnen toen ik de telefoon hoorde rinkelen’, zegt hij. ‘Het was een vriendin van mij, die zei: ‘Zet de tv aan.’

‘Ik zei: ‘Wat is er?’ Ze zei: ‘Diana is omgekomen bij een auto-ongeluk.’ Ik was gewoon totaal verdoofd, in shock en ongeloof.

‘Bij de begrafenis zat ik op de eerste rij en had het gevoel dat ik de controle had, totdat de kist binnenkwam. Toen ik hem zag, stortte ik in en huilde. ‘

Jacques hoopt samen met zijn partner David Harrod, een gepensioneerde accountant, in Goa, India, te zijn wanneer de verkoop plaatsvindt. ‘Ik ben niet sentimenteel over het verleden’, zegt hij.

Maar er is één stuk dat hij nooit zal verkopen: de ingelijste foto die in dat pakje zat: daarop is Diana in drie poses te zien, terwijl ze drie van haar Famous Five-jurken draagt, met de inscriptie: ‘Liefste Jacques. Veel liefs van Diana. X’

‘Toen ik bij de winkel aankwam, stond er buiten een butler die mij dit pakket overhandigde’, herinnert hij zich. ‘Er zat een ingelijste foto van haar in drie van mijn jurken, haar favorieten. Ik was echt ontroerd.

Ik dacht: ‘O mijn God. Deze vrouw die het zo druk heeft, is toch zo vriendelijk om zoiets voor mij te doen.’ Ze zou die foto’s zelf en de lijst hebben uitgekozen. Het was het laatste blijk van haar genegenheid dat ik ooit heb ontvangen.’

De Jacques Azagury Personal Collection vindt plaats op 7 december bij Lay’s Auctioneers, Penzance, Cornwall.