10 noodoproepen van zinkende schepen die onvergetelijk zijn
Weinig ervaringen in het leven zijn zo angstaanjagend als aan boord van een schip zijn terwijl het zinkt. Pure paniek als het alarm afgaat, alles verandert en het water blijft stijgen, waardoor passagiers en bemanningsleden niets anders kunnen doen dan bidden dat er op tijd hulp komt, zodat ze hun dierbaren weer kunnen zien. Tragische situaties als deze brengen het beste of het slechtste in mensen naar boven – en alles daartussenin. Telegrafen, radio-uitzendingen, audio-opnamen en zelfs mobiele telefoons hebben een kijkje geboden in de laatste minuten van deze tragedies. Wees getuige van de aangrijpende laatste momenten aan boord van tien zinkende schepen door de noodoproepen van hun bemanning.
Verwant: Top 10 mensen die op mysterieuze wijze van cruiseschepen zijn verdwenen
10 De RMS Titanic
Laten we beginnen met het beroemdste schip dat ooit heeft bestaan: de RMS Titanisch. Zoals afgebeeld in veel boeken, tv-shows en de film uit 1997, is de Titanisch raakte tijdens zijn eerste reis in 1912 een ijsberg. Waarschuwingen over ijs in het gebied leidden tot speculaties dat Jack Philips, de hoofdtelegrafist, afgeleid was, vergat of er nooit in slaagde deze met de kapitein te delen.
Net voor middernacht op 14 april stuurden Philips en zijn assistent, Harold Bride, noodsignalen met een gedetailleerde tijdlijn. De Carpathia, FrankfurtEn Olympischde Titanic’s zusterschip, veranderde van koers om te helpen. Philips bleef tot het einde op zijn post. Naar verluidt was er “nooit een trilling” in de morse die hij aftapte.
Laatste telegrafen van de Titanisch:
Titanic naar de Carpathia: ‘Kom onmiddellijk. We hebben een berg getroffen. Het is een CQD, oude man.
Titanic tegen de Frankfurt: “We hebben een ijsberg geraakt en zijn aan de kop gezonken.”
Titanic: “We zetten passagiers af in kleine bootjes. Vrouwen en kinderen in boten. Kan niet veel langer duren. Macht verliezen.”
Titanic: “Dit is de Titanic. CQD. Machinekamer overstroomd.”
Olympic: “Ik steek alle ketels zo snel mogelijk aan.”
De laatste telegraaf, verzonden een paar minuten voordat het schip zonk:
“Kom snel. Machinekamer bijna vol.”
Slechts 712 van de 2.208 mensen aan boord van de Titanisch overleefd.[1]
9 De SS-prinses Sophia
Bij een van de ergste maritieme rampen in de geschiedenis van Alaska heeft de SS Prinses Sophia trof het Vanderbilt-rif op 24 oktober 1918, terwijl het van Skagway naar Juneau voer. Toen er een sneeuwstorm losbarstte, verzuimde kapitein Locke het schip tot de aanbevolen snelheid te vertragen, omdat hij op schema wilde blijven. De Prinses Sophia raakte uit koers, het rif in, waardoor het op zijn plaats bleef zitten.
De weersomstandigheden en de volle zee maakten reddingspogingen onmogelijk. Locke wachtte bijna veertig uur tot het schip zichzelf bevrijdde, maar de storm verergerde en scheurde het aan stukken. Helaas zijn er 2.900 vaten olie uit het wrak gemorst.
Op 25 oktober om 17.20 uur stuurde radio-operator David Robinson: “In godsnaam, schiet op, het water komt mijn kamer binnen.”
Een vuurtorentender: “We komen eraan. Spaar uw batterijen.”
Robinson: “Oké, dat zal ik doen. Praat met mij, zodat ik weet dat je komt.
De enige overlevende was een hond.[2]
8 De dorsmachine
De USS Dorsmachine was ongeveer 60 jaar geleden de nieuwste nucleair aangedreven onderzeeër van de marine. Op 10 april 1963 werd de communicatie met de Dorsmachine. De onderzeeër zonk slechts 24 uur later en werd verpletterd door de druk van de oceaan nadat hij was gedaald tot 2.400 voet (731,5 meter), 400 voet (122 meter) lager dan wat de romp kon weerstaan.
De oorzaak was een gescheurde leiding, legde de gepensioneerde vice-admiraal Ron Thunman, die het bevel voerde over de leiding, uit Dorser zuster sub, de Plunjer. De “spray heeft de elektrische systemen aan de grond gezet… Het veroorzaakte dat de reactor dat deed [shut down].”
In een vrijgegeven logboek van een onderzeeër genaamd de Zeewolfeen van de schepen die het gebied doorzocht, hoorde de bemanning verschillende pieptonen en geluiden die zij aan de vermisten toeschreven Dorsmachine.
De Zeewolf uitzending:
“We horen je onderwatertelefoon. Als je vijf streepjes stuurt, hebben we een positieve identificatie: stuur vijf streepjes.”
Er werd geen melding gemaakt van 5 streepjes. Halverwege de zoektocht rapporteerde de bemanning een “totaal van 37 gehoorde pings.” De Zeewolf beschreef ook dat ze een “zeer zwakke stem” hoorden over hun onderwaterrecorders en metaal-op-metaal gebons op sonar.
Velen beweren dat het valse hoop was. Chris Drew, auteur en voormalig militair journalist, antwoordde: “Er zijn veel geluiden in de oceaan.”
De 129 bemanningsleden werden nooit gevonden.[3]
7 De El Faro
De El Faro, een Amerikaans vrachtschip, was volledig uitgerust met de modernste satellietcommunicatie en geavanceerde weersvoorspellingssoftware. Helaas was het weerdatacommunicatiesysteem defect en als gevolg daarvan nam de kapitein beslissingen op basis van informatie die zes uur verouderd was. Op 1 oktober 2015 heeft de El Faro zeilde recht in het oog van orkaan Joaquin en zonk midden in de Bermudadriehoek.
Een fragment uit een audio-opname op de brug van het schip:
20:21 uur
Derde stuurman: “Misschien ben ik gewoon een Chicken Little. Ik weet het niet.”
23:05 uur
Derde stuurman van kapitein: “[the hurricane with 100 mph winds] op weg naar onze spoorlijn – en, uhhhh, brengt ons er heel dichtbij. ”
12:43 uur
Tweede stuurman: “Elke keer als we verder naar het zuiden komen, blijft de storm ons volgen.”
1:15 uur
Tweede stuurman: “Oh, mijn God.”
6:54 uur
Kapitein Davidson: “Ik voel me nu ellendig” en “We blijven bij het schip. We zitten momenteel in een moeilijke situatie.”
7:01 uur
Kapitein Davidson belt de scheepseigenaar:
“Dit is een noodsituatie op zee… we hadden een breuk in de romp, een schot werd opengeblazen tijdens een storm. We hebben water in drie ruimen. We hebben een zware lijst. We zijn de hoofdvoortstuwingseenheid kwijt. De ingenieurs krijgen het niet voor elkaar.”
“Niemand is in paniek.”
07:17 uur: Amerikaanse kustwacht ontvangt een elektronisch bericht van El Faro.
7.39 uur: De opname eindigt terwijl kapitein Davidson nog aan boord van het schip is.
Geen van de 33 bemanningsleden overleefde.[4]
6 Het Golfvee 1
De Golfvee 1 verliet Napier, Nieuw-Zeeland, op 14 augustus 2020, met 5.867 vee en 43 bemanningsleden aan boord. Het schip was onderweg naar de haven van Jingtan in Tangshan in China, een reis van 17 dagen. Er werd een noodoproep verzonden nabij het eiland Amami Oshima in het zuidwesten van Japan toen het werd geconfronteerd met windsnelheden van 125,5 km/u van tyfoon Maysak.
De Golfvee 1 werd getroffen door een golf, waardoor de motor uitviel en het schip kapseisde. De autoriteiten lanceerden vorig jaar een onderzoek naar de handel in levende dieren nadat duizenden geëxporteerde dieren verloren waren gegaan. “Deze koeien hadden nooit op zee mogen zijn”, zegt dierenrechtenorganisatie SAFE.
WhatsApp-berichten verzonden door senior veehouder William Mainprize (WM) en zijn zus Sarah (SM):
SM: “Hey Bro, kun je me laten weten wanneer je er doorheen bent”
SM: “Het maakt me bang”
WM: “Zal doen Sar! Het zou goed moeten komen, we zijn een grote boot.”
Er waren slechts twee overlevenden.[5]
5 De SS Edmund Fitzgerald
Gedoopt op 8 juni 1958, de SS Edmund Fitzgerald bracht de volgende 17 jaar door met het breken van records voor de grootste vrachtladingen die op de Grote Meren werden vervoerd. Op 9 november 1975 werd de Fitzgerald vertrok vanuit Superior, Wisconsin, op weg naar Zug Island aan de Detroit River, met 26.000 ton taconietpellets aan boord.
De National Weather Service gaf tegen de middag stormwaarschuwingen uit en de volgende dag waren er windsnelheden tot 96,5 km / u en golven van 3 meter hoog. Ongeveer 24 kilometer verderop volgde een ander schip, de Arthur M. Andersondie contact hield met de Fitzgerald door de komende storm.
Radiotransmissie tussen het zoutwaterschip Avafors en de Edmund Fitzgerald:
Avafors: “De wind giert hier echt. Wat zijn de omstandigheden waar je bent?”
Fitzgerald: (Onwaarneembare kreten gehoord door de Avafors.) “LAAT NIEMAND AAN DEK!”
Avafors: “Wat is dat, Fitzgerald? Niet helder. Over.”
Fitzgerald: “Ik heb een slechte lijst, ik ben beide radars kwijtgeraakt. En ik neem zware zeeën over het dek. Een van de ergste zeeën waarin ik ooit ben geweest.”
Avafors: “Als ik het goed heb, heb je twee radars.”
Fitzgerald: “Ze zijn allebei weg.”
Een radio-uitzending tussen de Anderson en de Fitzgerald:
Anderson: “Fitzgerald, hoe gaat het met je probleem?”
Fitzgerald: “Wij houden ons mannetje.”
Anderson: “Oké, prima. Ik spreek je later wel.”
Alle 29 mannen aan boord gingen verloren.[6]
4 De Stille Oceaan
De grote Oceaan, een Amerikaans stoomschip met schoepenrad, vertrok op 23 januari 1856 uit Liverpool naar New York, met 45 passagiers en 141 bemanningsleden aan boord. Het schip, onder bevel van kapitein Asa Eldridge, heeft zijn bestemming nooit bereikt. Het lot van de grote Oceaande passagiers en de bemanning waren onbekend totdat er in 1861 een bericht in een fles aanspoelde op de kust van het Schotse Hebriden-eiland Uist. In plaats van uit te leggen wat er met het schip was gebeurd, droeg het bericht echter alleen maar bij aan het mysterie toen ambtenaren probeerde de auteur in verband te brengen met het verloren schip.
Het bericht, met de hand geschreven op de folder van een portemonnee, luidde:
“Aan boord van de Pacific, van L’pool naar N. York. Schip gaat ten onder. (Grote) verwarring aan boord. Aan alle kanten zijn er ijsbergen om ons heen. Ik weet dat ik niet kan ontsnappen. Ik schrijf de oorzaak van ons verlies, zodat vrienden niet in spanning mogen leven. De vinder hiervan zal het alstublieft publiceren.
Wm. Graham”
Er wordt aangenomen dat er geen overlevenden zijn.[7]
3 De Andrea Gail
De Andrea Gaileen kleine vissersboot met een hechte bemanning van zes, kreeg in de herfst van 1991 te maken met een dodelijke storm. De storm, die uiteindelijk ‘de perfecte storm’ werd genoemd, die de film met dezelfde naam inspireerde, trok vanuit Florida de kust op. naar Nova Scotia.
De Andrea Gail zeilde uit Gloucester voor een visreis van een maand voor de kust van Newfoundland, zich niet bewust van de naderende catastrofale storm. De storm veroorzaakte een fatale golf van 30,5 meter en verwoestte zowel land als zee. Gebaseerd op de Andrea Gails laatst bekende positie, is het schip waarschijnlijk in hetzelfde gebied gezonken als de Titanisch.
Het laatste radiocommunicatie was tussen kapitein Billy Tyne en de kustwacht:
Tyne: “Ze komt op, jongens, en ze komt sterk op!”
Er waren geen overlevenden.[8]
2 De Costa Concordia
In januari 2012 heeft de Costa Concordia vertrek op een zevendaagse Italiaanse cruise van Civitavecchia naar Savona met 4.229 mensen aan boord. Toen kapitein Schettino het pad veranderde om dichter bij het eiland Giglio te varen, raakte het schip om 21.45 uur een rif dat bekend staat als de Scole Rocks. De evacuatie was chaotisch… en twijfelachtig. De eerste persoon die reddingsfunctionarissen op de hoogte bracht van het schip was een getuige aan de wal. De kapitein probeerde naar verluidt zijn daden te bagatelliseren en te verdoezelen, door de ambtenaren meer dan twintig minuten lang niet te vertellen wat er was gebeurd.
Een opgenomen telefoongesprek tussen kapitein Schettino en de crisiscoördinator:
Schettino: “Ik heb er een puinhoop van gemaakt en vrijwel het hele schip loopt onder water… Wat moet ik tegen de media zeggen?… Tegen de havenautoriteiten heb ik gezegd dat we… een stroomstoring hadden.”
Op de een of andere manier bereikte Schettino de reddingsboot voordat alle anderen het schip hadden geëvacueerd. Een lid van de kustwacht zei tegen hem: “Ga weer aan boord, verdomme!”
Helaas gingen 32 levens verloren. Vele anderen raakten ernstig gewond. Kapitein Schettino werd berecht en veroordeeld tot 16 jaar gevangenisstraf.[9]
1 De Oryong 501
De Oryong 501, een trawler, was aan het vissen op koolvis in de Beringzee voor de kust van Rusland toen deze water begon op te nemen. De kapitein, Kim Gye-hwan, en zijn bemanning pompten meer dan de helft van het water weg toen hij radiocontact maakte met Lee Yang-woo, kapitein van de Oyangeen tonijnvissersvaartuig in de buurt van hetzelfde gebied.
Gye-hwan had van 2004 tot 2007 als eerste stuurman van Yang-woo gewerkt. Ze bleven tien jaar lang goede vrienden. Hij vertelde Yang-woo dat het erop leek dat alles goed zou komen. Maar slechts 10 minuten later, de Oryong 501 kantelde 45 graden naar links. Hij stuurde zijn vriend een noodbericht waarin hij zei dat hij orders had ontvangen om het schip te evacueren.
Twintig minuten later nam kapitein Gye-hwan nog een laatste keer contact op met zijn vriend:
Kim: “Yang-woo, ik wilde voor het einde afscheid nemen.”
Lee: “Zeg dat niet! Haal de hele bemanning veilig van het schip en zorg ervoor dat jij er ook levend uitkomt.’
Kim: “Alle lichten in het schip zijn uit. Hoe kon ik mezelf laten overleven, na wat ik de bemanning heb aangedaan?”
Lee: “Zeg dat niet. Evacueer de bemanning en verlaat het schip. Er gebeuren allerlei dingen met mensen, weet je. Het hoeft geen groot probleem te zijn. Gye-hwan, zorg ervoor dat de hele bemanning er levend vandoor gaat, dan gaan we wat drinken in Busan.’
Zeven van de bemanningsleden werden gered, van 12 werd bevestigd dat ze dood waren en 41 worden nog steeds vermist.[10]