10 slechtste modetrends van de afgelopen eeuw

We stappen in de modetijdmachine en bekijken opnieuw stijlkeuzes die ons ineenkrimpen en ons afvragen: “Wat dachten ze?” Ga met ons mee op deze reis terwijl we de tien ergste modetrends aftellen die ons deden twijfelen aan onze collectieve smaak en soms aan het gevoel voor stijl van de mensheid. Riemen vast. Het wordt een hobbelige – en ongetwijfeld ineenkrimpende – rit door de modegeschiedenis!

Verwant: Top 10 misvattingen over historische kleding en mode

10 Schoudervullingen: de stoere en de omvangrijke

Het zijn de jaren ’80, powersuits waren de boventoon en schoudervullingen waren de ongevraagde poortwachters op het modefeest. Deze kleine architectonische wonderen veranderden je gemiddelde menselijke schouder in een formidabele structuur die leek op het pantser van een linebacker. Wie wist dat we er allemaal stiekem naar streefden om tijdens een powerlunch op American football-spelers te lijken?

Het dragen van schoudervullingen was als het vastbinden van minikussens op je schouders, in de hoop je status te verheffen van gewone sterveling tot zakenmagnaat. Maar laten we eerlijk zijn: de meesten van ons leken op wandelende driehoeken met hoofden – een meetkundeles die fout liep.

De rage bereikte een hoogtepunt toen zelfs aerobicsinstructeurs een manier vonden om schoudervullingen in hun neonkleurige spandex-ensembles op te nemen. Het is alsof het lesgeven in Jazzercise extra bescherming vereist tegen plotselinge, vijandige dansbewegingen. En voor degenen die nog niet klaar waren om de power-suit-revolutie te omarmen: schoudervullingen infiltreerden in vrijetijdskleding, waardoor T-shirts veranderden in gestructureerde meesterwerken waardoor we ons afvroegen of we meededen aan een low-budget sciencefictionfilm.

Achteraf gezien waren schoudervullingen een fashion faux pas van epische proporties, een kleermakersexperiment dat bewees dat niet alle trends de moeite waard zijn om te volgen. Laten we dankbaar zijn dat we gezamenlijk hebben geleerd dat minder opvulling soms meer is.

9 Bell Bottoms: de lastige broek

Bell bottoms, de denim-demonen uit de jaren ’70, maakten een comeback in de jaren ’90, om ons vervolgens opnieuw te achtervolgen. Met hun uitlopende broeken die ook dienst konden doen als persoonlijke windturbines, veroverde deze broek de modewereld stormenderhand. In eerste instantie leken ze een opstandige breuk met de slanke en strakke broeken uit het verleden, maar oh, wat is achteraf gezien 20/20.

Het dragen van een wijde broek was alsof je twee mobiele feesttenten op je benen droeg: praktisch voor onverwachte picknicks misschien, maar rampzalig voor iedereen die zich op een drukke dansvloer probeert te manoeuvreren. De overdreven flair was een statement dat schreeuwde: “Ik kan misschien niet de weg vinden uit dit labyrint van stof, maar ach, ik zie er tenminste hip uit als ik het doe.”

Laten we de voortdurende strijd met de zwaartekracht niet vergeten toen die oversized broekspijpen op een gewaagde manier aan onze enkels probeerden te ontsnappen. Lopen in wijde broeken vereiste een delicate choreografie, vergelijkbaar met een wals met je garderobe. Afgezien van het struikelgevaar was deze broek het toonbeeld van overdaad, wat bewees dat minder soms echt meer is.

In het grootse modetapijt blijven wijde broeken een eigenzinnig hoofdstuk, een herinnering dat trends, zoals discoballen, uiteindelijk hun glans verliezen. Dus een compliment voor jullie, bell bottoms, die ons leren dat niet alle revoluties catwalkwaardig zijn.

8 Neonoverbelasting: toen helder verblindend werd

De jaren ’80 waren een neonexplosie. Het was een trend waardoor we er allemaal uitzagen als menselijke markeerstiften! In het grote modelandschap valt neon op als een zere duim – of moet ik zeggen een verblindend heldere duim? De jaren ’80 hebben misschien deze radioactieve kleurenexplosie voortgebracht, maar laten we eerlijk zijn: het was een trend die in het neonverlichte verleden had moeten blijven bestaan.

Neonkleding had de subtiliteit van een discobal in een bibliotheek. De modegoden moeten zich ondeugend hebben gevoeld toen ze besloten dat onze kledingkasten moesten lijken op een neonreclame die reclame maakte voor een 24-uursrestaurant. Niets zegt zo ‘Ik ben hier om te feesten’ als een neon-ensemble van top tot teen, toch?

Het dragen van neon was als het spelen van een gevaarlijk spelletje mode-roulette. Zullen mensen je gedurfde mode-keuze bewonderen of je voor een wandelende verkeerskegel aanzien? De grens tussen trendy en plakkerig was zo dun als een neonschoenveter.

Achteraf gezien was neon het mode-equivalent van een betreurenswaardige tatoeage; het leek destijds een goed idee. Jaren later vraag je je nog steeds af: “Wat dacht ik?” Dus op neon, de trend die ons leven op de verkeerde manier heeft verlicht.

7 The Mullet: zaken aan de voorkant, feest aan de achterkant

Ah, de mul – het kapsel dat de zaken aan de voorkant en het feest aan de achterkant een beetje te letterlijk nam. Dit folliculaire fenomeen, aangekondigd als de kroon op de jaren tachtig, liet een spoor van twijfelachtige beslissingen achter.

Stel je een slank, zakelijk kapsel aan de voorkant voor dat schreeuwt: “Ik ben klaar voor de directiekamer.” Vervolgens, gecombineerd met een wilde, ongetemde bos haar achterin, fluisterend: “Maar ik ben ook klaar om te rocken tijdens de weekendbarbecue.” Het was een kapsel dat alles voor alle mensen wilde zijn, maar er toch in slaagde niets te zijn.

De harder was het mode-equivalent van een gespleten persoonlijkheid, een bewijs van de durf van degenen die het aandurfden om zowel het verfijnde als het rebelse in één kapsel te omarmen. De trend verdeelde de meningen sneller dan een haarstylist zou kunnen zeggen: “Weet je dit zeker?”

Hoewel sommigen misschien beweren dat de mul een plaats verdient in de stijlzaal van schaamte, zijn anderen het er misschien mee eens dat dit een krachtig statement tegen conformiteit was. Hoe dan ook, één ding is zeker: de harder zal voor altijd een folliculaire tijdcapsule zijn.

6 Shutter Shades: de jaloezieën voor je ogen

Shutter-zonneschermen: de fashion-faux-pas waardoor we allemaal vol ongeloof met onze ogen loensen. Deze eigenzinnige zonnebril, die doet denken aan zonwering, verscheen halverwege de jaren 2000 op het toneel en verblindde ons met hun pure durf. Gepromoot door beroemdheden die ze misschien aanzagen voor een slimme vermomming, werden shutterzonneschermen al snel het favoriete accessoire voor degenen die hun ogen wilden beschermen tegen de zon en tegelijkertijd iedereen wilden verblinden met hun twijfelachtige smaak.

Zeker, ze leken misschien een futuristische keuze voor de fashion-forward, maar in werkelijkheid was het dragen van shutter-zonwering alsof je rondliep met mini-jaloezieën aan je gezicht vastgebonden. Het enige dat ze effectief blokkeerden, was je zicht en de kans op een goede eerste indruk.

Deze tinten waren het toonbeeld van vorm boven functie, waardoor we ons konden afvragen of de dragers zich niet bewust waren van de onpraktischheid of gewoon te veel betrokken waren bij de twijfelachtige trend. Naarmate de tijd verstreek, vervaagden de zonneschermen in de mode-afgrond. Ze hebben ons een waardevolle les geleerd: soms is het het beste om de kansen te sluiten, vooral als ze je ogen bedekken als een betreurenswaardige zonnebril.

5 Shell-pakken: het mode-equivalent van een discobal

Stel je voor dat een trainingspak en een discobal een liefdeskind hadden, dat is het shell-pak voor jou. Deze pakken waren het mode-equivalent van een neonreclame die schreeuwde: “Ik zit vast in de jaren 80!” Deze glanzende, nylon gruwelen waren een wandelend, pratend reflecterend oppervlak dat onschuldige omstanders verblindde en je deed twijfelen aan de geestelijke gezondheid van de drager.

Shell-pakken waren in de jaren negentig het liefdeskind van comfort en slechte smaak, een giftige unie waaruit een hele generatie modeslachtoffers voortkwam. Als je niet bij elke stap als een zak chips ritselde, deed je het niet goed. Wie heeft er nog subtiliteit nodig als je je komst al van een kilometer afstand kunt aankondigen?

Zeker, ze waren praktisch voor joggingliefhebbers, omdat ze fungeerden als een ingebouwde sauna-ervaring, maar laten we niet doen alsof iemand die een shell-pak droeg dit deed vanwege de gezondheidsvoordelen. Deze oogverblindende wangedrochten waren het mode-equivalent van een midlifecrisis: luid, betreurenswaardig en waardoor je je afvroeg hoe je daar überhaupt terechtkwam.

4 Frosted Tips: de ijzige fout

Frosted tips, de typische fashion faux pas van eind jaren negentig en begin jaren 2000, lieten een ijzig spoor van spijt achter. Deze trend, waarbij mannen dachten dat het een briljant idee was om de punten van hun haar te bleken, leek op een misplaatste poging om de zonovergoten aantrekkingskracht van een tropische surfer na te bootsen. In plaats daarvan leek het vaak meer op een ontmoeting met een malafide fles peroxide.

Misschien geïnspireerd door popiconen of boybands, werden velen het slachtoffer van deze huiveringwekkende trend, waarbij hun lokken veranderden in een bizar eerbetoon aan een slechte verfbeurt. Het was als een rebellie tegen de natuurlijke orde van de haarkleur, alsof elke streng zich onafhankelijk had verklaard, om vervolgens te worden onderworpen aan ijzige gevangenschap.

Terugkijkend kan men niet anders dan ineenkrimpen bij het fotografische bewijsmateriaal van dit bevroren tijdperk. Frosted tips waren niet zomaar een kapsel, maar een misplaatste poging om op te vallen, waardoor mensen er vaak meer uitzagen als een mislukt scheikundig experiment dan als een stijlicoon.

3 Hobble-rokken: wanneer mode beweging belemmert

Hobble-rokken: de modetrend die van wandelen een extreme sport maakte! Deze enkelverstrikkende constructies maakten hun stempel in het begin van de 20e eeuw, waardoor vrouwen op de rand van een moderamp stonden. Stel je voor dat je probeert je spullen te laten zien terwijl je rok je verandert in een pinguïn aan een koord.

De hobble-rokken, die rond 1910 debuteerden, deden hun naam eer aan en sloten de zoom zo strak aan dat het nemen van normale stappen een fysieke onmogelijkheid werd. Ze waren een goed voorbeeld van de wrede humor van de mode. Ze dwongen dames een hakkende, schuifelende gang aan te nemen die meer leek op een wiebelende dansbeweging dan op een zelfverzekerde wandeling.

Zeker, hobble-rokken leken misschien een briljant idee voor ontwerpers die geloofden in de mantra ‘mode boven functie’. Toch was elke stap een gevaarlijk avontuur voor de vrouwen die ze durfden te dragen. Ongelijke trottoirs en alleen al het instappen in een Model T veranderden in inspanningen met een hoge inzet.

In het grootse tapijt van mode-faux-pas zijn hobbelrokken een opvallende draad van absurditeit. Als waarschuwend verhaal herinneren ze ons eraan dat stijl nooit ten koste mag gaan van de basismobiliteit.

2 Hypercolorkleding: de stemmingsring van mode

Ah, de jaren ’90, een decennium van twijfelachtige mode-keuzes, en helemaal bovenaan de lijst? Hypercolor-kleding: de kameleon van de kast die beloofde het spel te veranderen, maar ons allemaal een beetje, nou ja, blauw liet voelen.

Stel je T-shirts en shorts voor die op magische wijze kleuren transformeren met een vleugje warmte. Klinkt als een modesprookje, toch? Fout. Hypercolor-kleding leek meer op een humeurige tiener met verbintenisproblemen. Zeker, je oksels veranderden in een psychedelisch canvas na een snelle jogging, maar hoe zit het met de ongemakkelijke halfblauwe, halfroze situatie die bleef hangen lang nadat de opwinding van de training was verdwenen?

En laten we de onbedoelde handafdrukken niet vergeten die strategisch in gevoelige gebieden zijn geplaatst. Plotseling werden knuffels gevaarlijk en werd het zitten een spelletje ‘Raad eens welke lichaamsdelen de laatste tijd actief waren’.

Hypercolor is de trend die ons met meer vragen dan antwoorden heeft achtergelaten. Waarom hadden we kleding nodig die onze lichaamstemperatuur aan de wereld bekendmaakte? Als we terugkijken, kunnen we niet anders dan grinniken bij de herinnering aan hypercolor-ongelukken, een herinnering dat mode-experimenten soms het beste in de technicolor-archieven kunnen blijven.

1 Ugg-laarzen: de gezellige controverse

Ugg-laarzen zijn de oversized marshmallows van de modewereld. Begin jaren 2000 veroverden deze pluizige voetmonsters de wereld stormenderhand en werden ze dé schoenen voor iedereen die comfort en twijfelachtige stijl wil combineren. Laten we eerlijk zijn: het dragen van Uggs was zoiets als twee schapen aan je voeten vastbinden en door de stad paraderen.

Deze bolvormige laarzen leken alle wetten van proportie te trotseren en veranderden fashionista’s in onhandige, wandelende puffballs. Zeker, ze hielden je tenen lekker warm, maar tegen welke prijs? Het was alsof je je waardigheid inruilde voor een enkeltje naar de vage kant van het leven.

En laten we de verbijsterende Ugg-trend voor de zomer niet vergeten. Niets zegt ‘Ik heb het leven opgegeven’, zoals hevig zweten in laarzen van schapenvacht tijdens een hittegolf. Het was een keuze die ons deed nadenken en ons afvroegen of comfort eindelijk had gezegevierd over gezond verstand.