Paralympiër Ellie Simmonds werd na twee weken geadopteerd en besloot dat ze antwoorden nodig had

Vijfvoudig Paralympisch gouden medaillewinnaar, strikt deelnemer, tv-presentator en campagnevoerder voor gehandicapten – Ellie Simmonds heeft zich nooit laten definiëren door haar dwerggroei.

Maar achter die zelfverzekerde, succesvolle façade heeft Ellie altijd vragen gehad over haar zeer vroege leven toen ze direct na de geboorte in een pleeggezin werd geplaatst voordat ze werd geadopteerd.

‘Mijn leven is geweldig geweest en ik heb een liefhebbende familie die me heeft geleerd me nooit door mijn dwerggroei te laten tegenhouden’, zegt ze.

‘Maar de start van mijn leven was een ander verhaal. Hoewel ik altijd heb geweten dat ik geadopteerd was, was het iets waar ik heel weinig vanaf wist, en ik heb tot nu toe nooit willen vragen waarom.

‘Toen ik tien dagen oud was, ging ik regelrecht naar een pleeggezin en de laatste keer dat mijn biologische moeder me zag was toen ik twee weken oud was. Ik wist niets van wat ze doormaakte.’

Ellie, de jongste van vijf die opgroeide met adoptieouders Val en Steve in Walsall, West Midlands, werd geboren met achondroplasie, de meest voorkomende vorm van dwerggroei.

Ze hield van ponyrijden en balletdansen, maar het was zwemmen dat haar hart veroverde toen ze vijf was, en drie jaar later racete ze in hetzelfde tempo als valide leeftijdsgenoten.

Ze was pas 13 toen ze een nationale held werd na het winnen van twee keer goud voor Groot-Brittannië op de Paralympische Spelen van 2008 in Peking. In 2020 stopte ze met sporten en op dat moment voelde ze de drang om haar roots te traceren.

Haar reis, verteld in de nieuwe ITV-documentaire Ellie Simmonds: Finding My Secret Family, is soms schrijnend en pijnlijk terwijl Ellie de relatie tussen handicap en adoptie onderzoekt.

‘Ik had alles bereikt wat ik wilde’, zegt ze. ‘En toen, zonder de druk van een atleet, had ik de tijd en ruimte om mijn biologische ouders te vinden.

‘Mijn hele leven heb ik zoveel vragen gehad en ik heb me vaak afgevraagd of mijn biologische moeder op mij lijkt.

‘Ik wilde het niet te laat laten en ik ga een nieuw hoofdstuk van mijn leven in. Ik begin erover na te denken om mezelf te settelen ‘, onthult Ellie, wiens partner Matt Dean, die ook dwerggroei heeft, een jeugdvriend is wiens ouders haar als peuter kennis hebben laten maken met zwemmen.

‘Het is het perfecte moment om erachter te komen wie ik ben en waar ik vandaan kom.’

Terwijl ze zich verdiept in systemische vooringenomenheid en gebrek aan bewustzijn rond gehandicapte kinderen, hoort ze schokkende onthullingen. Maar ze weigert te oordelen over haar biologische moeder, die al een dochter had zonder dwerggroei.

‘Toen ik werd geboren, was ze ervan overtuigd dat er een probleem was, ondanks de verzekering van medisch personeel dat ik normaal was’, zegt Ellie, 28, die haar officiële adoptiedossiers en foto’s heeft opgespoord die 27 jaar lang waren opgeborgen.

‘Een paar dagen later bevestigde het ziekenhuis dat ik achondroplasie had en mijn moeder vertelde de vroedvrouw dat ze het gevoel had dat ze geen band met me had.

‘Toen, nadat ze had gezegd dat het voor mij het beste zou zijn om voor een korte tijd bij een pleegouder te wonen, vroeg ze twee dagen later om mij ter adoptie af te staan.

‘Twee dagen is niet lang om zo’n monumentale beslissing te nemen. Maar ze was een alleenstaande ouder, dus je moet proberen jezelf in haar schoenen te verplaatsen.

‘Het klinkt alsof ze niet alleen bang was voor mij, maar ook voor het leven met dwerggroei. Als ik van gemiddelde lengte was, zoals mijn oudere biologische zus, zou ik dan niet geadopteerd zijn?’ zegt Elly.

Ellie leest de aantekeningen die het medisch personeel bij haar geboorte heeft gemaakt en ontdekt dat haar moeder, die van haar vader was gescheiden voordat ze erachter kwam dat ze zwanger was, zich schuldig voelde over de handicap van haar dochter en wenste dat ze een abortus had ondergaan. dat haar baby was overleden.

‘Het is heel moeilijk, vind je niet? Je zou hopen dat, of je kind nu anders is of niet, je er nog steeds aan vasthoudt omdat er nog steeds die liefde zal zijn.

‘Ik ben maar klein. Het heeft me nooit eerder emotioneel geraakt, het heeft me nooit het gevoel gegeven dat ik afgewezen ben, terwijl ik me afvroeg waarom mijn biologische ouders me niet wilden.’

Ellie leest de factsheet die ze destijds aan haar biologische moeder heeft gegeven, waarin ze beschrijft hoe mensen met achondroplasie ‘de neiging hebben gespierd en acrobatisch te zijn, wat misschien de reden is dat ze van oudsher bij het circus betrokken zijn’, en dat ze ‘te maken hebben met aangestaard en uitgelachen worden door andere kinderen’ en, ongelooflijk, dat sommigen ‘slecht’ en ‘stom’ zijn.

‘Letterlijk, dat we dom zijn. En slecht,’ zegt Ellie. ‘Kun je je voorstellen dat je dat leest en denkt: “Dat is mijn kind?” Maar ik wil niet boos zijn – ik zou niet zijn wie ik nu ben zonder die reis, en dat brengt pijn met zich mee.

‘Toen mijn biologische moeder deze papieren kreeg, was dat alles waarop ze kon vertrouwen, want er was geen Google. Deze documentaire is zo belangrijk, om het belang van educatie en bewustwording te benadrukken.’

Het was een zegen voor Ellie om te ontdekken dat haar biologische ouders nog leefden en in het VK waren, maar voordat ze een beslissing nam om contact met hen op te nemen, bracht ze tijd door met gezinnen die gehandicapte kinderen hebben geadopteerd, ontmoette ze mensen die vonden dat ze geen kinderen konden opvoeden. gehandicapt kind, en hoorde verhalen over het pionierswerk van sociale dienstenteams in het VK.

Naar schatting 40 procent van de kinderen in het zorgsysteem in Engeland en Wales heeft een handicap – voor de rest van de bevolking is dat gemiddeld 8 procent.

‘Het is zo triest, maar het is moeilijk om een ​​kind met een handicap te krijgen omdat de ondersteuning en zorg duurder kan zijn’, zegt Ellie. ‘Bovendien is er de angst voor het onbekende.

‘Maar eigenlijk is het zo lonend. Een kind is een kind, hoe het er ook uitziet, en het enige dat een kind wil, is een gezin dat hem liefde kan geven.

‘Ik heb vier broers en zussen, die allemaal zijn geadopteerd. Mijn ouders zijn mijn grootste supporters, maar ze dachten dat ik op een dag zou willen zoeken naar mijn biologische familie, dus bewaarden ze alles wat ze konden op het moment dat ik werd geadopteerd, voor als ik er klaar voor was.’

In de documentaire wordt Ellie, nadat ze ontdekt dat haar pleegouders helaas zijn overleden maar haar succes van een afstand hebben gevierd, aangespoord om haar biologische moeder te zoeken.

Met de hulp van sociale diensten en adoptiebureaus komen moeder en dochter overeen om elkaar in eerste instantie te schrijven. ‘Ik was verstikt’, onthult Ellie. ‘Het raakte me echt en ik had het niet gekund zonder de steun van iedereen om me heen.’

In de brief die Ellie van haar biologische moeder ontvangt, wordt uitgelegd hoe zij en Ellie’s biologische vader uit elkaar waren gegaan voordat ze besefte dat ze zwanger was, hoe ze ‘worstelde met geestelijke gezondheid’ en hoe het ‘een zeer trieste en traumatische tijd in mijn leven’ was. .

Kritisch zei ze tegen Ellie: ‘Ik heb geleden onder schuldgevoelens en zelfhaat’, maar dat ze zich gelukkig voelde ‘je ouders en broers en zussen hebben je zo’n liefdevolle omgeving gegeven’.

Ellie ontmoette eerder dit jaar eindelijk haar biologische moeder. ‘Ik was zo nerveus voordat we elkaar ontmoetten, maar we spraken meer dan vijf uur en huilden van het lachen omdat we hetzelfde gevoel voor humor hebben.

‘Ik bleef naar haar kijken en dacht: ‘Wauw! Dat is mijn moeder!” En ja, ik voelde dat haar gezicht net als het mijne was.

‘Wat mijn hart raakte, was dat ze elke dag aan me denkt. En dat heeft me echt geraakt omdat ze me altijd als haar dochter heeft gezien.

‘Uitvinden wie ik ben, de moeder zien die mij heeft gebaard en antwoord krijgen op de vragen die ik al jaren met me meedraag, geeft me meer een heel gevoel.’

Waren er verwijten? ‘Nee. Iedereen in die situatie neemt de beslissing die volgens hen op dat moment het beste is. En ze vertelde hoe dankbaar ze mijn ouders is.

‘Ze wist dat ik haar dochter was vanaf de eerste keer dat ik op tv was, omdat ik nog steeds de voornaam heb die ze me gaf, en vanwege waar ik woonde. Dus ze heeft me altijd gesteund, maar laat me doorgaan met mijn leven totdat ik contact met haar opnam.

‘Ik denk dat ze spijt heeft, maar ze is zo blij om de vrouw te zien die ik nu ben. Ik hou van mijn familie en het is net een beetje groter geworden.’

Ellie zou graag ooit haar eigen gezin willen stichten, maar maakt zich geen zorgen over het krijgen van een kind met een handicap.

‘Er is een kans dat het dwerggroei heeft, maar hoe het kind er ook uitziet, of het nu van gemiddelde lengte is of wat voor handicap dan ook, ik zou het geweldig vinden.’

• Ellie Simmonds: Finding My Secret Family, donderdag 21.00 uur, ITV1 en ITVX.