De moordenaars van mijn zus hebben haar met bleekmiddel gewassen en haar levend verbrand… ze lopen vrij rond terwijl ik achtervolgd word door de geur van verbrand vlees
STEPHEN Capper wordt al meer dan 30 jaar achtervolgd door dezelfde nachtmerrie.
Hij herbeleeft het traumatiserende moment waarop hij zijn zus Suzanne zag, bedekt met verband, onherkenbaar opgezwollen, met brandwonden die 80 procent van haar lichaam bedekten.
13
13
13
De tragische 16-jarige was in brand gestoken door een gestoorde bende van haar zogenaamde vrienden, in wat de politie omschreef als de meest brute moord sinds de moord. Moorse moorden uit de jaren zestig.
In de week voorafgaand aan haar dood in december 1992 werd Suzanne onderworpen aan de ergste mishandeling die je maar kunt bedenken.
De tiener, uit Moston, Manchesterwerd vastgebonden aan een omgekeerd bed en zeven dagen lang gemarteld terwijl haar ontvoerders haar met bleekwater schrobden, haar met sigaretten staken en haar tanden eruit trokken met een tang.
De geesten probeerden vervolgens hun sporen uit te wissen door haar in een auto te bundelen, het platteland op te rijden en haar in brand te steken, voordat ze haar voor dood achterlieten.
De dappere Suzanne overleefde de beproeving en noemde haar aanvallers voordat ze dagen later aan haar verwondingen overleed.
Bernadette McNeillydie 24 jaar oud was, Jean Powell, 26, Glyn Powell, 29, en Anthony Dudson, 17, werden allemaal gevangen gezet wegens moord, terwijl Jeffrey Leigh, 27, en Clifford Pook, 18, werden opgesloten wegens valse gevangenisstraf.
Maar in een misselijkmakende klap voor Stephen, alle zes zijn inmiddels vrijgelatenterwijl hij zijn eigen ‘levenslange gevangenisstraf’ van verdriet blijft uitzitten.
De radeloze broer zegt tegen The Sun: “Het is walgelijk dat de moordenaars van Suzanne allemaal zijn vrijgelaten. Het zijn monsters.
13
13
13
‘Als je zoiets ergs doet, zou je niet uit de gevangenis moeten kunnen komen. Ik heb tijdens de hoorzittingen van de commissie voor vrijlating tegen hun vrijlating geprotesteerd, maar ze werden allemaal zacht behandeld.
‘Ik had niet moeten vechten om ze al die jaren in de gevangenis te houden. Het was elke keer traumatiserend.”
Horrorshow in het ziekenhuis
Door tranen heen herinnert Stephen, die pas twaalf was toen Suzanne werd vermoord, zich het moment waarop hij zijn zus in het ziekenhuis aantrof na haar marteling.
Hij zei: “Mijn vader en ik gingen naar het ziekenhuis nadat een rechercheur bij ons aanklopte en toen we daar aankwamen, zei een van de rechercheurs tegen mijn vader: ‘Laat je kind daar niet naar binnen gaan, wat hij ziet zal niet herkenbaar zijn’. .
“Iets in mij had zoiets van ‘f*** that’ en ik stormde regelrecht de intensive care-kamer binnen.
‘Suzanne zag eruit alsof ze 50 steen had gewonnen. Normaal gesproken was ze een slank, schattig meisje, maar ze was zo opgezwollen door de brandwonden.
“Ze was in verband gewikkeld en lag in een medisch kunstmatige coma. Maar ik kon enkele brandwonden zien. En ik kan me nog de geur van verbrand vlees herinneren.
“Ik ging bij haar bed zitten en begon te huilen. Ik was in stukjes. Een verpleegster zei dat ik haar niet kon aanraken vanwege de brandwonden.”
13
13
Stephen’s vader, John Capper, nam Suzanne in huis nadat hij verliefd was geworden op haar moeder, Elizabeth Dunbar.
Suzanne was nog maar drie toen zij en haar moeder het huis van John betraden, en het stel kreeg in 1980 Stephen.
Het huwelijk van het paar hield echter geen stand en ze gingen in 1987 uit elkaar, hoewel Suzanne, een leerling aan de Moston Brook High School, een goede band met haar stiefvader bleef.
Ze logeerde bij hem thuis vlak voordat ze werd ontvoerd.
Suzanne zag eruit alsof ze 50 steen had gewonnen. Normaal gesproken was ze een slank, schattig meisje, maar ze was zo opgezwollen door de brandwonden
Stefanus
Suzanne raakte voor het eerst betrokken bij haar toekomstige moordenaars nadat ze op de drie kinderen van haar buurman Jean Powell begon te passen.
De jongere zag Powell en haar jongere broer, Clifford Pook, als vrienden en logeerde vaak in hun huis aan Langworthy Road.
Suzanne’s zus, Michelle, woonde ook een korte tijd in het huis toen de families dichter bij elkaar kwamen.
De vriendschapsbanden werden echter verbroken toen Bernadette McNeilly met haar eigen kinderen naar het toch al krappe huis van haar vriend Powell verhuisde.
McNeilly sloot zich aan bij de groep en begon Suzanne te pesten, waarbij hij de tiener de schuld gaf voor het geven van luizen aan haar vriend, Anthony Dudson, en het verlies van een roze duffelcoat.
Juryleden hoorden later dat het deze kleine grieven waren die de bende motiveerden om Suzanne op 7 december 1992 naar Powells huis te lokken – hoewel Stephen gelooft dat hun echte motief nog steeds onduidelijk is.
13
‘Houd monsters achter de tralies’
Stephen Capper steunt een nieuw wetsvoorstel dat ministers de bevoegdheid geeft om besluiten van de voorwaardelijke vrijlating uit te spreken.
Suzanne’s broer hoopt dat de regeringswet inzake slachtoffers en gevangenen de ergste moordenaars van de samenleving achter de tralies zal houden.
Hij onthult zijn angst bij de vrijlating van Glyn Powell vorig jaar, de laatste moordenaar van zijn zus die nog in de gevangenis zit.
Stephen zei: ‘Dit nieuwe wetsvoorstel zal mij niet helpen, aangezien de moordenaars van Suzanne nu allemaal bekend zijn, maar als het nog een gezin redt van de pijn van de vrijlating van de moordenaar van hun familielid, zal dat goed genoeg voor mij zijn.
“Ik steun het wetsvoorstel van de regering om besluiten van de voorwaardelijke vrijlating voor 100 procent te vetoën.”
Lord Chancellor en minister van Justitie Alex Chalk KC zei: “Mijn oprechte medeleven blijft bij de familie van Suzanne Capper.
“Verschrikkelijke gevallen zoals deze zijn precies waarom het leven leven moet betekenen voor sadistische kindermoordenaars, en waarom ik de wet zal veranderen om een ministeriële controle in te voeren op voorwaardelijke vrijlating voor de gevaarlijkste daders.”
Toen Suzanne het huis binnenkwam, werd ze weggerukt door Dudson en Glyn Powell, die haar begonnen te slaan.
McNeilly en Jean Powell sloten zich al snel aan bij het misbruik en de bende vernederde Suzanne door haar te dwingen haar eigen hoofd, wenkbrauwen en schaamhaar te scheren, voordat ze haar in een kledingkast opsloot.
Vervolgens werd ze ‘s ochtends naar het huis van McNeilly overgebracht, vastgebonden aan een omgekeerd bed en zeven dagen lang gemarteld.
Tijdens de moordzaak hoorden juryleden hoe McNeilly, toen 24, geïnspireerd werd door de horrorfilm Child’s Play uit 1988 en elke martelsessie begon met tegen Suzanne te zeggen: “Chucky komt spelen.”
Stephen deelde de schrijnende details en zei: “Ze injecteerden haar met snelheid om haar wakker te houden terwijl ze haar martelden.”
Leigh en Pook sloten zich aan bij het complot nadat ze de groep hadden bezocht en ontdekten dat Suzanne was ontvoerd.
13
13
In een mislukte poging om hun sporen uit te wissen, smokkelde de bende Suzanne het huis uit en reed naar de buitenwijken van Stockport.
Ze overgoten het jongetje met benzine en staken haar in brand voordat ze haar van een dijk duwden en haar voor dood achterlieten.
McNeilly zong “burn baby burn” – van het nummer Disco Inferno van The Trammps – terwijl Suzanne in vlammen opging.
Suzanne leefde echter nog – en het lukte haar om terug de 12 meter lange oever op te klimmen nadat de monsters waren vertrokken.
Ze werd met spoed naar het ziekenhuis gebracht nadat ze een voorbijganger had aangehouden en haar moordenaars bij de politie had gemeld voordat ze in coma werd gebracht.
Ze stierf vier dagen later, op 18 december 1992.
Rechercheur-inspecteur Peter Wall, die leiding gaf aan de arrestaties na Suzanne’s tip, zei later: ‘Toen het verhaal zich begon te ontvouwen, konden we het gewoon niet geloven. Ik bleef maar vragen hoe een mens dit kon doen.’
Na een proces in november 1993 werden Jean Powell, haar ex-man Glyn en McNeilly allemaal levenslang veroordeeld, met een minimum van 25 jaar.
Ondertussen kreeg Dudson een minimumtermijn van 18 jaar, Pook kreeg 15 jaar gevangenisstraf en Leigh werd veroordeeld tot 12 jaar.
Alle zes de bendeleden zijn nu vrijgelaten: Leigh werd vrijgelaten in 1998, Pook in 2001, Dudson in 2013, McNeilly in 2015, Jean Powell in 2017 en Glyn Powell vorig jaar.
De pijn van broer
Tot op de dag van vandaag geeft Stephen, die toen pas twaalf was, zichzelf nog steeds op hartverscheurende wijze de schuld van Suzanne’s dood, waarbij hij beweert dat hij niet heeft gehandeld op basis van een waarschuwingssignaal van Dudson.
Hij onthult dat hij Dudson hoorde zeggen: “laten we de b***h verbranden”, slechts twee weken voordat ze werd vermoord.
Hij zei: “Die woorden blijven mij tot op de dag van vandaag bij. Suzanne en ik waren op bezoek bij hun huis om mijn nichtje af te zetten, aangezien mijn zus daar toen woonde.
‘Mijn zus was er niet, dus we wilden de baby achterlaten bij Dudson, Clifford en een andere man die volgens mij Glyn Powell was.
Suzanne hield van wilde bloemen en van de kust, dus elk jaar ga ik met wat bloemen naar het strand. Ze heeft nooit bloemen gekregen toen ze opgroeide
Stefanus
‘Ze zeiden dat het niets met hen te maken had en wilden de baby pas meenemen als mijn zus terugkwam.
“Toen zei Dudson ‘laten we de b***h verbranden’ en iemand antwoordde: ‘Dat kun je een baby niet aandoen’ en Dudson zei dat hij het over Suzanne had.
“Suzanne vertelde me achteraf dat ze maar een grapje maakten, maar twee weken later deden ze het toch.
‘Ik wist niet hoe ik mijn vader moest vertellen wat Dudson destijds had gezegd. Ik had haar kunnen redden als ik ernaar had gehandeld.’
Drie decennia na de moord op zijn zus herdenkt Stephen nog steeds elk jaar de verjaardag van haar dood met hetzelfde ontroerende gebaar.
Hij zei: “Suzanne hield van wilde bloemen en de kust, dus elk jaar ga ik met wat bloemen naar het strand.
“Ze heeft nooit bloemen gekregen, dus pluk ik de bloemblaadjes eraf en laat ze op het strand vallen. Ze was mijn beste vriendin.”
13
13