Ik woon in de meest noordelijke stad op aarde – dit zijn de meest schokkende dingen in mijn leven

Het leven in de noordelijkste stad ter wereld is niet voor angsthazen, zoals een geharde inwoner heeft onthuld.

Eveline Lunde verhuisde enkele jaren geleden naar Longyearbyen en zegt dat ze zich nog steeds moet aanpassen aan de ijzige wildernis.

De kleurrijke stad ligt in een vallei en heeft ongeveer 2.300 inwoners. Qua locatie ligt het in het hart van Spitsbergen, een Noorse archipel in de Noordelijke IJszee en zo’n 1300 kilometer van de Noordpool.

In een first-person stuk voor Insider, Eveline zegt dat enkele van de dingen die haar verrasten nadat ze daarheen was verhuisd vanuit de felle lichten van Oslo, Noorwegen, het gebrek aan bomen, de overvloed aan ijsberen en de 24 uur daglicht die tijdens de lente- en zomermaanden komt.

Vijf maanden lang is er 24 uur per dag zonlicht

Schrijven voor insiders legt Eveline uit dat de hoeveelheid daglicht die ze in Longyearbyen krijgen drastisch varieert, afhankelijk van de tijd van het jaar.

Tijdens de lente- en zomermaanden van april tot augustus hebben ze middernachtzon en blijft het 24 uur per dag licht.

Eveline zegt dat dit het lastig maakt om te slapen en ‘veel locals bedekken hun ramen met aluminium om het zonlicht buiten te houden.’

Dan komen de wintermaanden van november tot februari, de poolnacht brengt 24 uur per dag duisternis.

Eveline besluit: ‘In wezen zijn er maar twee en een halve maand per jaar waarin we de normale dag- en nachtcyclus kunnen ervaren die ik gewend was voordat ik verhuisde.’

Er zijn geen bomen in Longyearbyen

Spitsbergen heeft een hoog Arctisch klimaat, wat betekent dat een dikke ondergrondse laag grond het hele jaar door bevroren blijft.

Eveline zegt als gevolg van deze ‘permafrost’, ‘er zijn hier geen bomen en bijna geen begroeiing’.

Als de dingen in de zomer een beetje ontdooien, zegt de avonturier dat er bloemen groeien, maar dat bewoners en bezoekers ze niet mogen plukken.

De Svalbard Environmental Protection Act stelt dat niemand de flora van de archipel mag beschadigen of verwijderen, aangezien het vele jaren zal duren voordat het landschap zich heeft hersteld.

Op de website van Visit Svalbard staat echter dat ‘schade als gevolg van rechtmatige toegang, doorgang of goedgekeurde activiteiten is uitgezonderd van deze bepaling’ en dat het verzamelen van paddenstoelen en zeewier voor privégebruik ook is toegestaan.

IJsberen vormen een constante bedreiging

Volgens de Visit Svalbard-website is de populatie ijsberen in de Svalbard-archipel en de Barentszzee ongeveer 3.000, wat meer is dan de menselijke populatie.

Om deze reden zegt Eveline dat bewoners altijd op bruins moeten letten en ‘vaak worden aangemoedigd om geweren te dragen’.

In de supermarkt, het postkantoor en andere winkels zijn er veilige kluisjes waar mensen hun wapens kunnen opbergen terwijl ze boodschappen doen.

Aangezien ijsberen in Noorwegen worden beschermd en het illegaal is om ze te doden, wijst Eveline erop dat je alleen mag ‘schieten in een levensbedreigende situatie’.

Hoewel Longyearbyen wordt beschouwd als een ‘veilige zone’, zijn er nog steeds waarnemingen in de stad.

Ze vertelt over een bepaald incident en schrijft: ‘Tijdens de kersttijd in 2019 liep er een ijsbeer door onze hoofdstraat. Gelukkig was het vroeg in de ochtend, dus er waren niet veel mensen om mee te beginnen. Uiteindelijk heeft de politie de beer weggejaagd.’

Er zijn afgelegen hutten te huur

Eveline, verspreid over Svalbard, zegt dat ze kleine huisjes heeft ontdekt die kunnen worden verhuurd.

Deze zijn toegankelijk via een sneeuwscooter of op ski’s en ze zegt ‘veel lokale bewoners maken van de gelegenheid gebruik om de hutten tegen een laag tarief te huren’.

Omdat de hutten erg afgelegen zijn en er geen telefoonsignaal is, is een apparaat voor satellietcommunicatie noodzakelijk.

De Visit Svalbard-website vat het leven in een hut samen als ‘eenvoudige arctische luxe’.

Eveline waarschuwt echter voor het achterlaten van voedsel of goederen, aangezien ze heeft gehoord van ijsberen die door de muren en ramen van hutten breken om hun klauwen op dingen te krijgen.

De ijs- en sneeuwformaties zijn onwerkelijk

Naast prachtige bergketens heeft Svalbard volgens Eveline ‘prachtige sneeuw- en ijsformaties’ zoals gletsjers, die 60 procent van de archipel beslaan.

Op de loer onder het oppervlak ligt een doolhof van bevroren kanalen en grotten die soms kilometers ver kunnen lopen.

Ze voegt eraan toe: ‘De grotten kunnen kilometers lang zijn en enkele meters onder de grond.

‘Met de juiste helmen, spikes en koplampen kun je veilig hun prachtige ijsformaties en zelfs enkele fossielen verkennen.’

Foto’s die op Eveline’s Instagram-account @evelinelunde zijn geplaatst, tonen haar gekleed in de juiste uitrusting terwijl ze een reeks buitenaardse ijsformaties in doordringende blauwtinten verkent.

Hoewel de grotten ‘mooi’ zijn, waarschuwt ze dat ze een ‘grote bedreiging’ kunnen vormen voor sneeuwscooters, omdat sneeuw die de spelonkachtige ruimtes bedekt vaak kan instorten.

Bewoners gebruiken sneeuwscooters en boten in plaats van auto’s

In plaats van over de weg te reizen, verplaatsen de inwoners van Svalbard zich volgens Eveline meestal op sneeuwscooters.

Er is ‘ongeveer 27 mijl aan wegen’ in Longyearbyen, maar deze sluiten niet aan op andere nederzettingen rond de archipel.

Terwijl bewoners sneeuwscooters of hondensleeën gebruiken om zich in de winter te verplaatsen, zijn boten het favoriete vervoermiddel in de zomer.

Voor internationale reizen is er een luchthaven aan de rand van Longyearbyen die de archipel bedient, met meerdere vluchten per dag.

Zwangere mensen en dode lichamen worden naar het vasteland vervoerd

‘De stad gaat anders om met bevallingen en sterfgevallen dan op de meeste plaatsen waar ik ben geweest’, zegt Eveline.

Aangezien het kleine medische noodhospitaal niet is uitgerust om bevallingen te behandelen, ‘worden zwangere mensen geadviseerd om ongeveer een maand voor hun uitgerekende datum naar het vasteland te reizen’.

Wat de sterfgevallen betreft, merkt de Visit Svalbard-website op dat het begraven van doodskisten niet is toegestaan ​​in Svalbard vanwege de permafrost.

Het legt uit: ‘Naast de ontbinding van lijken, kan het herhaaldelijk ontdooien en bevriezen gedurende de seizoenen ervoor zorgen dat doodskisten langzaam omhoog worden geduwd.’

Daarom moeten doodskisten op het vasteland worden begraven, waarbij lijken en doodskisten per vliegtuig worden vervoerd.

Het begraven van urnen daarentegen is toegestaan ​​voor mensen die op het moment van overlijden op Spitsbergen woonden.

Er is nog wat luxe te beleven

Ondanks de afgelegen locatie, zegt Eveline dat Longyearbyen ‘de thuisbasis is van een aantal geweldige restaurants en een luxe hotel’.

Een van haar aanbevelingen als het gaat om lekker eten, is het Huset Restaurant, dat volgens haar ‘zich richt op het gebruik van zoveel mogelijk dieren en vertrouwt op lokale ingrediënten’.

Het biedt een degustatiemenu, met een aantal gerechten, waaronder warme en koude stukken rendier, een Arctische koningskrablolly en gerookte Svalbard-zeehond.

Ondertussen checken zij en haar vriend graag in bij de Funken Lodge voor een sjieke staycation, want de plek serveert ‘geweldige cocktails,’ een fantastische sfeer ‘en een wijnkelder’ met een van de grootste selecties in Noorwegen. ‘

‘Een privéproeverij is perfect voor een date-avond’, voegt ze eraan toe.