JAN MOIR: Harry vliegt 8.000 kilometer om zijn getroffen vader te zien en krijgt slechts 30 minuten. Welk gezin gedraagt ​​zich zo?

Net als de rijke dooier die uit een gebarsten ei sijpelt, komt de volslagen vreemdheid van de koninklijke familie soms ongecontroleerd in het publieke domein terecht.

Dat gebeurde deze week met het trieste nieuws van de kankerdiagnose van koning Charles.

Het bracht niet alleen de gebruikelijke Windsor-mengelmoes van diepgewortelde non-speaks en strijdende partijen in beweging; van in kasjmier gewikkelde vrouwen die bruisten van woede, terwijl haastige bijeenkomsten voor hun mannen werden georganiseerd in overvolle salons terwijl stalmeesters rondzweefden en op hun horloge keken.

Het leek er ook op te suggereren dat de breuklijnen, zo terloops opengeblazen door de wraakzuchtige Sussexes, nooit zullen samensmelten of genezen, ongeacht welke nieuwe tragedie de familie ook overkomt.

In de gedoemde zee van koninklijke verzoening zijn we nu ver verwijderd van het ondiepe water.

Ik kan me gewoon voorstellen hoe het allemaal is gegaan. Toen prins Harry het slechte nieuws via de telefoon van koning Charles hoorde, nam hij impulsief de taak op zich om naar Londen te vliegen om zijn vader te bezoeken. Dat is niet nodig, hield Charles misschien vol. Met mij gaat het goed, lieve jongen. Geen gedoe, alstublieft.

Toch liet Harry zich niet ontmoedigen. Hij compenseert zijn ecologische voetafdruk al op green baloney.com en trekt zijn suède woestijnlaarzen aan.

Van Californië tot Clarence House, van het land van de saaie mensen tot het hart van het instituut van vervolging, precies de plek waar hij beweert de meeste hekel te hebben ter wereld, hier komt hij.

Niets kan hem tegenhouden, zelfs als je je moet afvragen wat hem precies motiveert en of zijn vlucht over de Atlantische Oceaan werd gevoed door kinderliefde of duizend liter schuldgevoel.

Hij leek zeker op een zelfopgelegde missie van barmhartigheid te zijn, maar wiens ziel probeerde hij te redden?

Dan wordt het nog vreemder. Harry vliegt meer dan 8.000 kilometer om zijn getroffen 'Pa' te zien en krijgt slechts een halfuurtje in het koninklijke schema. Nauwelijks tijd om zijn kopje thee koud te laten worden.

Welk gezin gedraagt ​​zich zo? Misschien wel iemand die erg nerveus is. Eén die ernstig verbrand is door wat eraan voorafging.

Want Harry's bedoelingen, hoe goedbedoeld ook, moeten door sommige paleisfunctionarissen als twijfelachtig zijn beschouwd. Hoe zouden ze dat niet kunnen zijn?

Ik twijfel er geen moment aan dat Harry een bezorgde en liefhebbende zoon is – maar is hij ook een oogster van biografische details, op zoek naar goudklompjes die in zijn volgende bestseller kunnen worden opgenomen? Zorgt hij ervoor, maakt hij de balans op, of maakt hij aantekeningen?

Hoewel de zorg voor het welzijn van zijn vader oprecht moet zijn, kan niet worden ontkend dat Harry's flamboyante vertoon van medeleven in de luchtmijlen zijn koninklijke geloofsbrieven op het wereldtoneel heeft opgepoetst; versterkte zijn status als lid van de Firma.

Voor Harry is prins zijn zijn enige USP in de VS, waar geen enkele hoeveelheid glimmende medailles die door John Travolta om zijn nek zijn gehangen het echte werk kan goedmaken.

Was het dit allemaal of niets van dit? Is de liefde erin geslaagd zich te manifesteren in dit griezelige, wanhopige, op microniveau beheerde scenario?

Ik hoop van wel, ook al kon niemand verwachten dat de koning en de koningin de vreselijke dingen die prins Harry de afgelopen jaren over hen heeft gezegd en geschreven volledig over het hoofd zouden zien.

En hoewel elke gebroken familie wrok koestert, wordt Harry's schelle eis om publieke verantwoording van zijn naasten en minder dierbaren met een oorverdovende stilte beantwoord.

En laten we niet vergeten dat het nog maar nauwelijks geleden is dat koning Charles en de prinses van Wales werden ontmaskerd als de koninklijke 'racisten', die Meghan en Oprah zo erg van streek maakten.

Nog geen twee maanden later liggen zowel Charles als Kate met ernstige medische problemen in het ziekenhuis. Zet dat Harry aan het denken? Of zit hij zo diep verwikkeld in zijn slachtofferverhaal dat hij niet kan inzien dat ook anderen slachtoffers kunnen zijn?

Daarover gesproken: alle sympathie voor koning Charles in zijn moment van persoonlijke crisis. Het kost mentaal tijd om een ​​diagnose van kanker te verwerken – en in het reine te komen met een toekomst die heel anders is dan die je voor jezelf had voorgesteld.

In deze begindagen van zijn nieuwe realiteit is het niet moeilijk voor te stellen dat de koning liever met zijn favoriete agapanthus praat dan te maken te krijgen met de emotionele lekkage van zijn ontrouwe maar plotseling berouwvolle jongste zoon.

Nog steeds was het een onthullende en bedroevende momentopname van het koninklijke leven. Harry haast zich vol liefde naar huis, naar zijn vader, om misschien eindelijk, net als Lady Macbeth, te beseffen dat wat er is gedaan niet ongedaan kan worden gemaakt.

De onuitgesproken woorden, de broederlijke koude schouder, het gekletter van een helikopter op Sandringham, de eenzaamheid van de hotelkamerservice in de stad van je geboorte – het duidt allemaal op een sombere weg voor de strijdende Windsors.

Tolstoj schreef beroemd dat gelukkige gezinnen allemaal hetzelfde zijn, terwijl elk ongelukkig gezin op zijn eigen manier ongelukkig is.

Toch neemt de koninklijke familie de ellende mee naar een geheel nieuw verguld tijdperk van somberheid, geheel door eigen toedoen.

Echte reden Bilbo en zijn jongere 'geliefde' zijn een afknapper

Fans van Jenna Ortega zijn 'gestoord' door de seksscène in haar nieuwste film. Vooral omdat de 21-jarige actrice het in Miller's Girl moet doen met de 52-jarige Martin Freeman, bekend van Bilbo Baggins en The Office.

Ze zijn allebei professionals, wat is het probleem?

Misschien komt het omdat ze er veel, veel jonger uitziet dan 21, terwijl Martin er veel, veel, veel, veel, veel uitziet (en nog een keer), veel ouder dan 52. Het zijn niet de jaren, lieverd, het zijn de kilometers – en Martin heeft veel op de klok. Maar dat draagt ​​toch alleen maar bij aan zijn ruige charme?

Misschien voelen de kijkers zich ongemakkelijk omdat de seksscène in kwestie, zoals de meeste seksscènes, totaal onnodig is.

En alsjeblieft, niemand zegt iets over Lord Of The Rings. Degenen die Bilbo echter weer met zijn conkers willen zien spelen, moeten Middle-earth vergeten en hier afstemmen.

Waarom sporrans veel heter zijn dan hoodies!

Mae West hield van een man in uniform, en ik ook. En niet alleen omdat het suggereert dat de idioten gewend zijn bevelen op te volgen, hoewel dat altijd aantrekkelijk is.

Er is gewoon iets aan militair maatwerk en gouden kikkers dat een vonk in het hart van de meest stoffige oude meid kan doen ontbranden. Het tegenovergestelde geldt echter ook.

'Hot Equerry' luitenant-kolonel Johnny Thompson werd onlangs gezien in moefti, gekleed in een werkelijk vreselijke skinny jeans en – verpleegster, de ruikende zouten! – een hoodie.

Hoodies zijn de favoriete tops voor peuters en tieners, Johnny, niet voor de knappe trots van het Royal Scottish Regiment.

Zoals mijn tante Morag altijd zei: een man is veel kleiner zonder zijn sporran. Dus, zoals elke goede Schotse vrouw, ga ik mijn ogen afwenden totdat Johnny terug is waar hij thuishoort. In zijn kilt.

Weten we zeker dat de bijna naakte vrouw van Kanye echt in orde is?

Er zijn steeds meer zorgen over de vrouw van Kanye West, Bianca Censori. Haar ouders maken zich zorgen om haar, haar vrienden maken zich zorgen – en ik ook.

Censori wordt vaak vrijwel naakt in het openbaar gezien, haar borsten misschien bedekt door een kussen, haar bescheidenheid door een klein stringetje, haar man aan haar zijde, zich koesterend in een of ander stinkend ritueel van bezetenheid of dominantie of God weet wat.

Deze week werd Censori gefotografeerd met West in Los Angeles, gekleed in weinig meer dan een doorzichtige plastic regenjas. Zijn gezicht werd uitgewist door een zwart masker.

Het is griezelig, het is verontrustend en het is verkeerd. Als dit een soort publiciteitsstunt of performancekunst is voor een hoger doel, dan is het te ver gegaan. Als het een grap is, is het niet grappig.

Censori ziet er niet uit alsof ze het naar haar zin heeft, terwijl het schrikbeeld van een gemaskerde man die een halfnaakte vrouw door een nachtelijke stadsstraat leidt volkomen weerzinwekkend is; het ziet er beledigend en vernederend uit.

Een fatsoenlijke man zou een vrouw niet op deze manier behandelen, terwijl een rationele vrouw zichzelf niet op deze manier zou laten behandelen. Laat het alsjeblieft stoppen.

• Het Britse platteland is een ‘racistische, koloniale’ witte ruimte waar mensen van kleur zich ‘niet op hun plaats’ kunnen voelen, zeggen natuurbeschermingsorganisaties. Oh God. Daar gaan we weer. Nu is zelfs een wandeling maken om de boshyacinten in Dingley Dell te bewonderen een racistische daad – maar de laatste keer dat ik keek, stond het platteland open voor iedereen die daarheen wilde gaan en ervan wilde genieten. Je kunt mensen niet dwingen een modderige wandeling te maken als ze dat niet willen. Je houdt van het buitenleven of je houdt niet van het buitenleven. En als onze groene ruimtes overwegend witte ruimtes zijn, komt dat dan niet omdat 82 procent van de Britten feitelijk blank is? De betrokken goede doelen gaan donaties mislopen door tijd en geld te verspillen aan dit soort kritische rassentheorie-onzin. Wat nu? Keir Starmer roept op tot overheidsfinanciering voor subsidies voor bobble hats en rubberlaarzen. Niemand zou verrast zijn.

Tijd om van hits geen excuses te maken

Zangeres Mae Muller zegt dat haar platenlabel haar ertoe heeft aangezet deel te nemen aan het 'traumatische' songfestival, waardoor ze haar 'authenticiteit' verloor.

Je herinnert je misschien dat Mae in 2023 op de tweede plaats eindigde na een niet al te overtuigende uitvoering van een saai en hopeloos nummer. In dezelfde geest geeft Rebecca Ferguson nu X Factor, racisme, alle anderen en noem maar op, de schuld voor het belemmeren van haar kansen op een pop-superster.

Is het niet de koude realiteit dat geen van deze artiesten de uithoudingsvermogen, het talent of de lef had om de top te bereiken en daar te blijven? Kijk naar Sam Ryder. Zijn ‘authenticiteit’ verloor hij niet toen hij een jaar voor Mae Muller deelnam aan het Eurovisie Songfestival. Hij werd tweede, maar groeide uit tot een grote ster. Niemand praat over zijn gebrek aan authenticiteit.

Het Italiaanse Maneskin was aanwezig op de X Factor en het Eurovisie Songfestival, maar overwon beide oncoole hindernissen om een ​​van de grootste rockgroepen ter wereld te worden.

Tegenwoordig maken ze hits en verzinnen ze geen excuses. Dat is het verschil.