Het album van Offspring Say ‘Smash’ klinkt dertig jaar later nog steeds ‘echt’

‘Je moet ze gescheiden houden.’ Met vijf woorden, Het nageslacht creëerde een van de meest memorabele momenten van de jaren negentig.

“Come Out and Play”, de eerste single van het album van de band uit 1994, Verpletterenhielp een gouden tijdperk van punkrock in te luiden. Verpletteren nam ook deze groep punkrock-buitenbeentjes uit Orange County, Californië mee naar een niveau van succes waar ze niet van hadden gedroomd.

“We gokten op hoeveel dit record zou zijn [Smash] wereldwijd zou verkopen”, aldus gitarist Noedels (Kevin Wasserman) toen hij en zanger Dexter Holland uitsluitend mee gesproken Wij wekelijks voorafgaand aan hun overname van het Punk Rock Museum in Las Vegas van 12 tot 14 april.

“Ik denk Ontsteking‘S [sales] ongeveer 40.000 bedroeg? Is dat juist?” dacht Noodles na, verwijzend naar de plaat uit 1992 van de band. “Toch waren dat punkrockstandaarden. We dachten helemaal niet aan mainstream succes toen we gingen maken Verpletteren.”

Nederland was het daarmee eens. “Ja, we hebben echt veel gesprongen [in numbers],” hij vertelde Ons. “Dus we hadden het gevoel dat we wat momentum hadden, wat spannend was. We dachten dat er echt een plafond was, en dat was destijds Slechte Religie. Ze verkochten wat het ook was, misschien 100.000, misschien 200.000 zelfs? En dat was gewoon krankzinnig. Maar er was op dat moment niets kapotgegaan dat zelfs maar in de buurt kwam van wat als een punkband of een poppunkband zou kunnen worden beschouwd. Dus we dachten echt dat dit het maximale was.”

Verpletteren ging verder met het verbreken van alle verwachtingen. In het eerste jaar werden er alleen al in de VS meer dan vijf miljoen exemplaren van het album verkocht Rollende steen. Het bereikte nummer 4 in de Billboard 200. Vier maanden na de release werd de RIAA gecertificeerd Verpletteren zowel goud als platina, de eerste plaat op indielabel Epitaph die die status bereikte (het werd eind 1994 drievoudig platina en is sindsdien zes keer platina gecertificeerd). In 2012 waren er meer dan 11 miljoen exemplaren van het album verschenen. wereldwijd verkocht.

Het album bracht drie nummers voort die vaste waarden werden op MTV en alternatieve rockradio: het tienervervreemdingslied ‘Self-Esteem’, het met angst en angst doordrenkte ‘Gotta Get Away’ en het eerder genoemde ‘Come Out and Play’, een nummer dat de het bende- en schoolgeweld waar Nederland getuige van was in Oost-LA. De kenmerkende regel – “You moet ze gescheiden houden” – werd gezongen door de vriend van de band Jason ‘Blackball’ McLean.

“Het was het laatste nummer waarvoor we hebben opgenomen Verpletteren, dus het was in zekere zin bijna een bijzaak”, vertelde Holland aan Ons. “En ik kreeg het idee voor een voice-over eigenlijk omdat ik wist dat ik zo’n cholo-stem niet kon produceren. Ik had geen idee waar dat vandaan zou komen. Dus het is een beetje door elkaar gegooid, denk ik.”

En hoe denken Holland en Noodles erover dat hun doorbraaksingle bijna een bijzaak is? “Het is maar goed dat we het hebben gedaan”, zei Holland lachend. “Het stimuleert de planning en voorbereiding niet [we did] – ‘Ga gewoon vanuit je broek naar binnen en misschien komt het allemaal wel goed.’ Maar het is grappig hoe dingen soms zo werken.”

Hij vervolgde: ‘Je hebt die mantra gehoord dat 90 procent van het werk in de laatste 10 procent gebeurt. Misschien was er iets aan de hand waarbij we helemaal aan het einde in die zone kwamen waar het zo gefocust en zo intens was dat we het gewoon bij elkaar brachten.

Maken Verpletteren was niet altijd zo toevallig. Holland en Noodles zeiden dat Epitaph hen twintig dagen had geboekt om het album op te nemen. “En het waren geen twintig opeenvolgende dagen”, verduidelijkten ze. Ze moesten de studio bellen om te zien of er iemand binnen was, en als er niemand was, ‘krijgen we het voor de helft van de prijs.’

“Het was allemaal erg krap”, herinnerde Holland zich. “[20 days] was in die tijd niet erg lang – heel weinig geld. We deelden een gitaarversterker waarvoor we ons geld bijeenbrachten. Dus alleen dat feit dat we het voor elkaar hebben gekregen wat zo onwaarschijnlijk is [incredible].”

Die van de nakomelingen Verpletteren en Groene Dag Dookie (een maand eerder uitgebracht) worden gecrediteerd voor het verheffen van punk tot de mainstream, een momentum dat zich gedurende 1994 voortzette met baanbrekende releases van Bad Religion (Vreemder dan fictie), Ranzig (Laten we gaan), Kaakbreker (24-uurs wraaktherapie) en meer. Dat jaar daalde de populariteit van grunge en het publiek verlangde naar de energie en het geluid dat uit Zuid-Californië kwam.

Plotseling was The Offspring een band die al tien jaar samen was Verpletteren – waren van de ene op de andere dag successen, waardoor de groep zich schuldig voelde over hun roem en fortuin.

“Er was zeker een ongemak voor de hele zaak. Schaamte,” gaf Holland toe, terwijl Noodles zei dat de band “onzeker” was over de hele ervaring. “Verdienen wij dit?” hij zei. “Is dit echt? Er was zeker sprake van onzekerheid.”

Holland voegde eraan toe dat het succes ertoe leidde dat The Offspring “anders werd bekeken door je vrienden, collega’s, oude fans en al dat soort dingen. Het gevoel hebben van: ‘Hé, we hebben net drie maanden geleden gemaakt, die plaat was dezelfde plaat als nu, er wordt alleen door mensen heel anders naar gekeken.’ En we proberen mensen er bijna van te overtuigen dat we hetzelfde zijn.’

Het schuldgevoel had tot gevolg dat The Offspring een optreden afsloeg Zaterdagavond live op het hoogtepunt van hun nieuwe succes. “Achteraf gezien wou ik dat we het hadden gedaan”, bekende Holland. “Destijds hadden we echt het gevoel dat we een paar maanden eerder gewoon een garageband waren. We hadden nog geen show gespeeld met meer dan 500 mensen. En om ons op een nationale live televisieshow te plaatsen, dachten we dat het waarschijnlijk een ramp zou worden in termen van onze prestaties. Misschien niet? Misschien zou het oké zijn geweest, en misschien zou het gewoon het moment hebben vastgelegd, maar het voelde gewoon heel ongemakkelijk om onszelf daaraan te onderwerpen.

Voor Noodles blijft dat bedriegersyndroom nog steeds hangen, zelfs vier decennia na de carrière van de band. “Tot op de dag van vandaag hebben we nog steeds het gezegde: ‘we zijn bijna een echte band’, en dat gevoel hadden we toen zeker”, vertelde hij ons. “We moeten ons spel blijven verbeteren om het succes dat we hebben te verdienen. En dat gevoel hebben we nog steeds.”

Verpletteren was destijds het best verkochte album ooit uitgebracht op een onafhankelijk label (per Rollende steen), maar het wijdverbreide succes en de populariteit van The Offspring brachten hen op gespannen voet met de punkgemeenschap. “Als het kleine zusje van een jongen je band leuk vindt, vergeet het dan maar”, grapte Holland. “Als een band bekend wordt, ontstaat de perceptie dat het bij sommige mensen niet meer cool is. We vochten daartegen door te proberen vast te houden aan wat wij dachten dat goed was. We bleven gedurende de hele platencyclus op het onafhankelijke label. We hebben niet veel aan tijdschriften gedaan [features] of covers. Maar wat kun je uiteindelijk doen?”

Holland voegde eraan toe dat hij en de band hun strijd niet wilden overdrijven. “Het grootste deel was zeker geweldig”, zei hij. “Er zijn altijd negatieve stemmen. Het was vreemd om te denken: ‘Hier zijn we dan, we zijn tien jaar geleden lid geworden van deze punkband omdat we er niet bij hoorden.’ Je sluit je aan bij een punkgemeenschap waarvan je denkt dat die je accepteert, en dan word je plotseling succesvol en word je buitengesloten. Dat was een vreemde positie om in te zitten, en dat heeft wel een tijdje geduurd.”

De band lachte vooral de keren weg dat ze niet slaagden voor de zuiverheidstest van punkrock. Noodles herinnerde zich hoe Maximale RockNRol, de eerbiedwaardige publicatie die bekend staat om zijn strikte opvattingen over wat punk was (denk aan Hooivork voordat er was Hooivork), gaf Verpletteren een goede recensie toen het voor het eerst uitkwam. “En toen kwamen we op MTV en begonnen er exemplaren van te verkopen, en opeens werden we de gehate kapitalisten”, grapte hij. “Het veranderde van de ene op de andere dag, en het was belachelijk.”

Holland noemde nog een moment van ‘de verandering in perceptie’ en zei tegen ons: ‘[Smash] werd beoordeeld in Rollende steen, wat zoiets was als: ‘Oh mijn god, dat is enorm.’ Het gebeurde pas vier of vijf maanden nadat het record was gebroken. En ze gaven er drie, dus niet verschrikkelijk, niet geweldig. Drie. En ik vond het gewoon grappig omdat ze zeiden: ‘Het heeft niet de diepgang van Dinosaur Jr., of Nirvana, of wat dan ook.’ Het was zo raar dat het opeens in een heel ander licht wordt beoordeeld dan waar het van gemaakt is of waarvoor het bedoeld is.”

Drie decennia later, Verpletteren heeft zijn publiek en zijn plaats gevonden in de hal van de punkrockgeschiedenis. De band viert deze prestatie door volgende maand het Punk Rock Museum in Las Vegas over te nemen. Een speciale pop-uptentoonstelling biedt memorabilia en nooit eerder vertoonde foto’s van de beroemde fotograaf Lisa Johnson. Noodles zal rondleidingen verzorgen voor fans, terwijl bassist Todd Morse en gitarist Jona Nimoy zal gast-dj zijn in de Triple Down Bar. Er zal ook een intieme vraag-en-antwoordsessie met de band zijn en een kort akoestisch optreden.

“Ik hou nog steeds van deze liedjes”, zei Noodles. “’Come Out and Play’ klinkt voor mij nog steeds even fris als vroeger. ‘Zelfwaardering’, op dezelfde manier. Sommige van de snellere nummers, ‘Nitro’, en dat soort nummers, ik kijk er naar uit om die uit te brengen.

Waarom Verpletteren dertig jaar later nog steeds voortduurt, legde Holland uit: ‘We waren midden tot eind twintig, dus ik denk dat je wel een aantal van die gevoelens hebt, een echte onzekerheid over wie je bent, waar je heen gaat en wat er zal gebeuren. Dat deed ik zeker. Dus misschien weerspiegelen sommige teksten dat of vangen ze gewoon verschillende invalshoeken op. Misschien zijn zelfs grappige invalshoeken, zoals ‘Self Esteem’, een soort van lachen om het ontbreken van eigenwaarde.’

Terugkijkend op het blijvende succes van de band concludeerde Holland: “Maar misschien is het gewoon een van die momenten waarop we zeker beter werden, maar [Smash] was nog steeds zo gebrekkig dat het echt klonk. Enkele van mijn favoriete albums zoals Operation Ivy’s [Energy] Het zijn zeker geen professionele platen, maar ze hebben een echt gevoel, waardoor je er gewoon van houdt omdat het echt aanvoelt. Het maakt de emotie echt.”