Het suiteleven! Binnen in het nieuwe hotel in Rome met met marmer beklede badkamers en ‘fonkelende kroonluchters’, oorspronkelijk gebouwd voor ambassadeurs en later dienst doend als bibliotheek van de Amerikaanse ambassade

‘Locatie, locatie, locatie’, zeggen makelaars tegen vastgoedkopers.

Het is zelfs nog belangrijker advies voor een nieuw vijfsterrenhotel en iets dat het InterContinental Rome Ambasciatori Palace met knoppen heeft.

Het heeft een uitstekende ligging aan de roemruchte Via Veneto, met zijn zachte rondingen omzoomd met historische Italiaanse architectuur, cafés en restaurants en vereeuwigd in het meesterwerk van filmregisseur Federico Fellini uit 1960, La Dolce Vita – ‘het zoete leven’.

In de hoogtijdagen van de jaren 60 was Via Vittorio Veneto, om het zijn volledige naam te geven, een magneet voor de glitterati.

Coco Chanel, Jean Cocteau, Audrey Hepburn, Anita Ekberg, Gary Cooper, Orson Welles en Tennessee Williams bezochten allemaal de beroemde cafés en hotels van de straat.

Café de Paris, Harry’s Bar, de Baglioni, het Westin Excelsior en het Palazzo Margherita, de thuisbasis van de Amerikaanse ambassade, schitterden van kroonluchters, sieraden en ouderwetse sterrenkracht, voor het nageslacht bewaard in een gloed van paparazzi-flitslampen.

Na verloop van tijd vervaagden de glitter en glamour, maar nu is er een hele reeks luxe merken gearriveerd om het Intercontinental bedrijf te behouden en nieuw leven in te blazen in deze beroemdste Romeinse straten.

Het W Rome ligt net om de hoek, aan de overkant van de weg wordt een Rosewood Hotel gebouwd en binnenkort wordt er een Nobu Hotel geopend.

Het intercontinentale moederbedrijf IHG, officieel geopend in mei, luidde hun nieuwste Romeinse aanwinst in als ‘een oase van discrete luxe’. Ik checkte in voor een verblijf van twee nachten om te zien of het hotel aan de claim voldeed.

Het hotel werd in 1900 gebouwd om ambassadeurs te huisvesten die in Rome verbleven, voordat het in 1946 dienst deed als bibliotheek van de Amerikaanse ambassade. Het heeft een klassieke renaissancestijl met zuilen, gevels en Romeinse bogen, geaccentueerd door oogverblindende kroonluchters.

De prachtige entreehal beschikt over de originele, majestueuze witmarmeren trap versierd met een kardinaal rood tapijt, dat scherp contrasteert met de gangen met donkere lambrisering die naar de 160 kamers en suites leiden, waar het licht binnenstroomt door de kamerhoge ramen.

Albasten muren, dubbelhoge plafonds en lange, zwevende voiles die de warme middagzon verdrijven, complimenteren de leren hoofdeinden, gecanneleerde glazen wandlampen en de rijke patina van visgraathouten vloeren.

Slimme designaccenten zoals inbouwlampen en spiegels, met marmer beklede badkamers met extra grote douches, aan de muur opgehangen handdoekverwarmers en aan de muur gemonteerde luxe toiletartikelen maken optimaal gebruik van de ruimte.

De chique loungebar beneden, genaamd ‘Anita’s’ als eerbetoon aan actrice Anita Ekberg, ster van La Dolce Vita, beschikt over een marmeren U-vormige bar, met een verzonken boog op de achtergrond met daarop een kleurrijke reeks sterke drank- en likeurflessen. Het is een goede plek voor koffie in de middag en postprandiale drankjes, maar voor drankjes op zonnige dagen en cocktails bij zonsondergang is Charlie’s bar op het dak moeilijk te verslaan.

Gelegen op de zesde verdieping met uitzicht op onder meer de iconische koepel van het Pantheon, biedt Charlie’s het beste wat een nachtclub te bieden heeft: geweldige cocktails, heerlijke canapés, vlotte bediening, live DJ-sets, comfortabele stoelen en funky behang met jungle-thema. En geen van de ergste: oorverdovende muziek, alleen staanplaatsen en verwaand personeel.

De luxe uitstraling van dit Intercontinental past bij de voorname geschiedenis van het Ambasciatori-paleis, maar het was de uitstekende service, een terugkerend thema in elke interactie die ik had met het personeel tijdens mijn verblijf, die de lat hoger legde voor de concurrentie op de onlangs heroplevende Via Veneto, van het welkom van Marco bij de receptie en de oneindige kennis van hoofdconciërge Cristian, tot de constante aandacht voor detail van Alice en Gianluca bij het ontbijt en het diner.

De eerste maaltijd van de dag is een elegant beleg met een enorme keuze, waaronder vers geperste sappen, fruit, granen, yoghurt, warme opties in ‘volledig Engelse’ stijl, pannenkoeken op bestelling, gezouten vlees, kaas, gerookte zalm, ambachtelijk brood , gebak en à-la-cartekeuzes.

Omdat ik zo dicht bij iconische bezienswaardigheden zoals de Spaanse Trappen, de Trevifontein, het Pantheon, het Colosseum en Piazza Navona was en profiteerde van de warme oktoberzon, heb ik ervoor gekozen om het ontbijt af te lopen langs een voorgestelde route met dank aan Cristian.

Het mooie van Rome is dat zelfs als je het geluk hebt gehad om het meer dan eens te bezoeken, de rijkdom aan architectuur, geschiedenis en cultuur zo groot is, dat bijna elke bocht een nieuw visueel feest biedt: een oud standbeeld hier, een prachtige fontein daar, en een overvloed aan rijkelijk versierde kerken en eeuwenoude Romeinse ruïnes.

Op een steenworp afstand van het hotel leiden de stadsmuren, ruim 1700 jaar geleden gebouwd, naar het Villa Borghese Park, een prachtige plek om te dwalen en koffie te drinken op een van de terrasjes, genesteld in de schaduw van oude Italiaanse pijnbomen.

Mijn twee dagen serieus wandelen omvatte iets minder bekende Romeinse pareltjes, zoals het kenmerkende bootvormige Tibereiland, door twee bruggen verbonden met de rest van Rome. Eén daarvan – Ponte Fabricio, gebouwd in 62 v.Chr. – is de enige originele brug die nog over is in de hoofdstad.

Piazza di Pietra was een goede plek voor een lichte lunch, een charmant plein dat wordt gedomineerd door 11 massieve Korinthische zuilen, het enige dat overblijft van het Hadrianeum, een enorme tempel gebouwd in 145 n.Chr. gewijd aan keizer Hadrianus en die in 1879 werd gebruikt als de grote gevel van een gebouw dat ooit dienst deed als beurs van Rome.

Ik heb ook een bezoek gebracht aan de plek waar Julius Caesar aan zijn einde kwam op de Ides van maart in 44 v.Chr., de ruïnes van het Theater van Pompeius in Largo di Torro Argentina. De grote open ruimte onthult eeuwenoude fundamenten en gebroken zuilen, wat in schril contrast staat met het omringende toeterende verkeer en de drukte van het moderne stadsleven.

Vijf minuten van het hotel wenkte La Cripta bij Il Convento dei Cappuccini. De crypte is versierd met de botten van 3.700 kapucijner monniken, die, hoewel macaber op het eerste gezicht, bedoeld zijn om ons eraan te herinneren hoe vluchtig het leven op aarde is.

Met dit in gedachten leek een glas Prosecco vóór het diner op het bijou stenen balkon, terwijl ik naar het rumoer van de beroemde straat beneden keek, een goede manier om te vieren dat ik leefde.

Het diner in het Scarpetta-restaurant op de begane grond, onder leiding van de bonafide Italiaanse en chef-kok Ricardo Ioanna, was weer een levensbevestigende ervaring en ik was blij dat ik er trek in kreeg.

Uitnodigende fluwelen banketten in dieprood en bosgroen en een trendy bargedeelte creëren een bijna theatrale achtergrond voor de indrukwekkende aanwezigheid van manager Samuel De Luca, die zijn team aanstuurt met de precisie van een orkestdirigent en de charme van een Italiaan.

Opvallende voorgerechten zijn onder meer de fricassee van truffelpaddenstoelen met roompolenta en gerookte wagyu, geserveerd op een zware roze steen.

De Scarpetta Spaghetti is ondertussen zo eenvoudig en toch zo perfect, met een intense tomaten- en basilicumsaus, dit zal het gerecht zijn dat veel gasten nog lang na thuiskomst zullen herinneren.

Al het eten wordt afgeleverd onder stolpen die met een zwaai worden verwijderd. Porties zijn genereus, maar niet overweldigend.

Mijn laatste uren voor een vroege avondvlucht naar huis besteedden ik aan het genieten van de Dolce Vita van vervlogen tijden met een cocktail en lunch in de legendarische Harry’s Bar, waar Fellini een vaste klant was, samen met Marlon Brando, Lana Turner, Audrey Hepburn, Sophia Loren , Anita Ekberg, en waar Frank Sinatra beroemd piano speelde.

Zittend op het terras aan de Via Veneto, badend in de Italiaanse zon, weet ik dat het een cliché is, maar ik leefde echt ‘het zoete leven’.