De ultramarathonloper die tegen de koers racet, en zichzelf
Nickademus de la Rosa, die bij vriestemperaturen met een stervende koplamp een met doornstruiken bedekte berg sjokte, wist dat zijn poging om de Barkley Marathons te voltooien, een race van meer dan 100 mijl in Tennessee, ten einde liep, zoals uiteindelijk voor de meeste andere deelnemers. De race heeft geen trail markers, een hoogteverschil dat vergelijkbaar is met het tweemaal beklimmen van de Everest vanaf zeeniveau en een finishsnelheid die schommelt rond de 1 procent.
Eerder in de la Rosa’s carrière als ultramarathonloper zou hij hoogstwaarschijnlijk zijn overvallen door een overweldigend gevoel van waardeloosheid en schaamte omdat hij een race niet had voltooid. Maar in de bossen van Tennessee in maart zag hij de positieve kant.
“In plaats van mezelf te slaan en mezelf te vertellen hoe waardeloos ik ben, feliciteerde ik mezelf met wat ik had kunnen bereiken”, zei hij. “Ik besefte dat ik niets te bewijzen had bij Barkley. Ik had geen demonen meer om te verslaan en ik was blij om vroeg klaar te zijn en tijd door te brengen met mijn vrouw.”
Het was een belangrijk moment voor de la Rosa, die worstelt met een ernstige psychische aandoening die zowel zijn hardloopcarrière als zijn leven in gevaar heeft gebracht.
In een sport die wordt gedomineerd door mensen van achter in de twintig, dertig en zelfs veertig, was de la Rosa een wonderkind. Op 19-jarige leeftijd finishte hij in Badwater, een beruchte race van 135 mijl door Death Valley in Californië in de meedogenloze hitte van juli. Toen hij 21 was, legde hij 135 mijl af in Minnesota met temperaturen van min 35 graden. Het jaar daarop werd hij pas de 13e persoon die Barkley finishte sinds het begin in 1986. En op 24-jarige leeftijd werd hij tweede bij Tor des Géants, een race van 205 mijl door de Alpen. Tijdens die race van 76 uur sliep hij minder dan twee uur en hallucineerde hij dat de ingewanden van zijn hardlooppartner uit zijn lichaam hingen.
De la Rosa zei dat hij altijd races liep om ze te winnen, maar hij realiseert zich nu dat zijn motivaties complexer waren. Hij bracht een groot deel van zijn jeugd en jonge volwassenheid door in emotionele onrust, en in plaats van behandeling te zoeken, gebruikte hij in wezen zelfmedicatie door een meedogenloos trainingsschema aan te houden en deel te nemen aan enkele van ‘s werelds meest slopende races. In 2019, op 29-jarige leeftijd, werd bij hem de diagnose borderline-persoonlijkheidsstoornis gesteld, die plotselinge verschuivingen kan veroorzaken van intense droefheid naar diepe angst naar schaamte of vreugde. Degenen met de aandoening hebben vaak een onstabiel zelfgevoel en worstelen om banen te behouden of relaties te onderhouden, en velen, waaronder de la Rosa, proberen zelfmoord te plegen.
De ziekte treft ongeveer 14 miljoen Amerikanen, volgens de National Education Alliance for Borderline Personality Disorder. Dat is tweemaal het aantal van mensen die de ziekte van Alzheimer hebben en bijna hetzelfde aantal als patiënten met schizofrenie en bipolaire stoornis gecombineerd.
Op een maandagochtend in mei zaten de la Rosa, 33, en zijn vrouw, Jade Belzberg, 31, in hun favoriete café in San Luis Obispo, Californië, waar ze wonen. Belzberg is zelf een geduchte ultramarathonloper en ze hadden het weekend hardgelopen in de bergen. De kilometers waren te zien aan hun zongebruinde gezichten, vermoeide ogen en de traagheid van hun stappen.
Bij koffie en thee sprak het paar over de la Rosa’s geestesziekte, hun atletische prestaties en hun toekomst, die volgens hen nauw met elkaar verbonden zijn.
De la Rosa is lang en breedgeschouderd, met onverzorgd haar en sproeten die een jongensachtige uitdrukking op zijn gezicht geven. Hij zei dat zijn geestesziekte zowel een kracht als een steunpilaar was. “Het was een superkracht in races zoals Barkley die het nodig had om het uit te strooien en de storm in te gaan waar elke idioot zou stoppen omdat de omstandigheden verschrikkelijk waren”, zei de la Rosa. “Maar deze speciale idioot, omdat hij een borderline-stoornis heeft, zou bevestiging nodig hebben omdat deze overwinning zoveel voor mij betekent, ik zal harder pushen dan wie dan ook.”
Zoals veel mensen met een borderline persoonlijkheidsstoornis vindt de la Rosa het moeilijk om zijn emoties te reguleren. Hij legde de intensiteit van zijn gevoelens uit op een schaal van 1 tot 10. Als hij meer dan een zeven geeft, zei hij, wordt zijn vecht-of-vluchtreactie geactiveerd en vervalt hij in zelfmoordgedachten, woede of intense zelfhaat. . Angst voor verlating en afwijzing zijn twee van zijn sterkste triggers. Aangezien de carrière van de la Rosa tot stilstand is gekomen, is Belzberg, die nog geen 10 kilometer had gelopen toen het paar elkaar tien jaar geleden ontmoette, van de grond gekomen. Toen ze hem onlangs passeerde tijdens een run, reageerde hij door zichzelf voor het hoofd te slaan. Hij zei dit allemaal op een nuchtere manier die gemakkelijk over het hoofd zou worden gezien als hij het niet over zelfbeschadiging had.
Dr. Peter Attia, een arts en auteur van “Outlive: The Science & Art of Longevity”, zei dat hij vermoedt dat dopamine, endorfine, een behoefte aan afleiding, een drang om zichzelf te straffen en een verlangen naar eigenwaarde tot de belangrijkste oorzaken behoren. redenen waarom sommige mensen met psychische aandoeningen, verslavingen en trauma’s zich aangetrokken voelen tot duursporten.
De la Rosa, die na de scheiding van zijn ouders met zijn moeder naar San Diego verhuisde en zei dat hij zijn ongezonde relatie met hardlopen tot zijn tienerjaren kon herleiden, was het daarmee eens. “Ik was op de middelbare school niet zo goed in crosscountry en zou niet opvallen. En toen deed ik een marathon en iedereen had zoiets van: ‘Holy crap, je hebt een marathon gedaan!’”, zei hij. Als iemand die zich waardeloos voelde en worstelde om zijn identiteit te vinden, vond hij al zijn eigenwaarde in ultralopen.
Eind 2017 werd de la Rosa gediagnosticeerd met een hartaandoening die dodelijk had kunnen zijn als ze niet werd aangepakt. Hij onderging een succesvolle openhartoperatie, maar ontwikkelde later pericarditis, een aandoening waarbij het weefsel rond het hart ontstoken raakt. Niet in staat om te trainen of te racen op het niveau waaraan hij gewend was en met zijn hardloopcarrière in het ongewisse, liep de la Rosa uit de hand. Tijdens een run in British Columbia, een paar maanden na zijn operatie, maakte Belzberg zich zorgen over het verslechterende weer en wilde hij terugkeren. De la Rosa zei dat hij extreem boos werd, zijn vrouw in de sneeuw duwde en dreigde haar van de berg af te duwen. Onmiddellijk overmand door schaamte en afschuw, zocht hij naar een klif om er vanaf te springen. Op weg naar beneden, zei Belzberg, wisselde haar man af tussen ‘huilen, schreeuwen en maniakaal lachen’.
In 2019 schokte De la Rosa de ultraloopgemeenschap toen hij op Instagram plaatste dat hij op risicovolle zelfmoordwacht stond. Hij deelde zijn diagnose en deed meestal afstand van intensieve trainingen en wedstrijden.
Belzberg, die nu een gesponsorde hardloper is en Canada vertegenwoordigde op de wereldkampioenschappen berg- en trailrunning in juni, is dun, heeft lang, donker, golvend haar en ogen in de kleur van poolijs. Als ze lacht, trekt haar hele gezicht. Ze zei dat er lang voor de la Rosa’s hartoperatie tekenen waren dat hij te maken had met een psychische aandoening. Toen hij door een knieblessure niet kon rennen, probeerde hij zichzelf te verdrinken.
Belzberg, die na de diagnose van haar man een therapeut begon te bezoeken, zei dat ze vaak de rol van verzorger speelt. “Ik ben het die het residentiële programma voorstelt en dan ben ik het die medicatie voorstelt,” zei ze. “Het is elke keer zo’n gevecht geweest en het is erg isolerend omdat maar heel weinig mensen een kijkje achter de schermen hebben bij wat er gaande is.”
Belzbergs doorzettingsvermogen en de soms onwillige focus van De la Rosa op zijn eigen welzijn hebben geholpen. Hij gebruikt een stemmingsstabilisator en volgt al vier jaar dialectische gedragstherapie, die mensen leert hun gedachten en gedrag te herkaderen en hen helpt om te gaan met leed. De la Rosa is nu op weg om een master in sportpsychologie te behalen aan de University of Western States, en hij en Belzberg hebben een bedrijf voor online coaching opgezet dat werkt met ongeveer 70 hardlopers.
Terwijl onderzoek laat zien dat de meeste mensen met een borderline persoonlijkheidsstoornis na verloop van tijd een verbetering van hun symptomen zien bij behandeling, vindt de la Rosa daar geen troost in. Hij is gefrustreerd door wat hij voelt als een langzaam herstel en wijst erop dat veel mensen met de aandoening het niet overleven.
“Voor mij was herstel alsof ik op volle kracht voor een tv-scherm zat, een voet verderop”, zei de la Rosa. “Jaren later heb ik geleerd om die tv boven te zetten, in een andere kamer in mijn hoofd, en het volume wat zachter te zetten. Ik denk niet dat ik het ooit zal stoppen met spelen, maar het is niet meer zo hard als vroeger.”
Tegen de tijd dat de Barkley Marathons dit voorjaar plaatsvonden, voelde de la Rosa zich klaar om mee te doen. Toen hij besloot dat zijn race meer dan een lus was en de helft in de vijf lussen van meer dan 20 mijl die nodig zijn om het evenement te voltooien, had hij vrede met zijn beslissing en zei dat hij een les van onschatbare waarde had geleerd.
“Bij Barkley heb ik me op alles voorbereid behalve mijn waarom”, zei de la Rosa, die werd gecoacht door Belzberg. “Twintig procent van mij had zoiets van: ik wil deze race uitrijden omdat ik nog steeds relevant wil zijn, zodat mensen nog steeds om me geven en ik niet vergeten word. Maar om 3 uur ‘s nachts, als het ijskoud is en mijn koplamp dooft en het landschap lelijk is en het eten verschrikkelijk, besefte ik dat ik hoe dan ook waardig ben. Mijn eigenwaarde is niet iets waar ik voor moet vechten, vechten, vechten.”
Lijden is altijd een onderdeel geweest van extreme sporten. De sport- en wellnessjournalist Alex Hutchinson zei dat niemand een ultramarathon betreedt zonder te verwachten zijn fysieke grenzen te testen. Maar Hutchinson, auteur van ‘Endure: Mind, Body, and the Curiously Elastic Limits of Human Performance’, gelooft dat er een verschuiving gaande is van de opvatting dat het doel van het lopen van ultramarathons is om te lijden.
“Hoewel de benadering dat ‘ik een absolute veelvraat zal zijn voor straf’ je misschien door één ultramarathon zal helpen, is het niet waarschijnlijk dat je er tien zult halen,” zei hij.
Toen De la Rosa halverwege de jaren 2000 ultramarathons begon te lopen, waren zijn helden ultralopers die mentaal en fysiek lijden verheerlijkten en het zagen als een teken van kracht en toewijding. De la Rosa gelooft dat hij er baat bij zou hebben gehad als hij een coach of mentor had gevonden die hem had laten zien dat hij succesvol kon zijn en toch vanaf het begin aardig voor zichzelf kon zijn.
Als coach verdedigt de la Rosa het werk van Steve Magness, wiens boek “Do Hard Things” zich richt op hoe atleten positieve zelfpraat kunnen gebruiken wanneer ze ongemak ervaren. De la Rosa laat zijn cliënten nu zien dat ze zelfliefde nodig hebben om veerkracht en mentale weerbaarheid op te bouwen. Die lessen probeert hij in praktijk te brengen in zijn eigen training en leven.
Na te hebben geworsteld met depressie en extreme uitputting na Barkley, en met aanmoediging van Belzberg, heeft de la Rosa geaccepteerd dat hij niet kan deelnemen aan meerdaagse evenementen en extremere races van 100 mijl. Voorlopig zal de la Rosa, die een gesponsorde hardloper is, blijven werken aan zijn geestelijke gezondheid en zich concentreren op eendaagse evenementen.
Belzberg en de la Rosa, die 21 reddingsdieren hebben, waaronder katten, honden, konijnen, cavia’s, een rat, een 35-jarige pony en een kraai als huisdier, zeiden dat de momenten van vreugde die ze samen hebben ervaren veel groter zijn dan de zware dagen. Een van hun grappigste herinneringen is toen de la Rosa Belzberg ijsbeerde in een van haar eerste races van 100 mijl en het paar hallucineerde dat ze een hulppost zagen die pannenkoeken serveerde.
“Ik heb Nick’s vastberadenheid altijd bewonderd”, zegt Belzberg, die ook ballroomdanseres en schrijver is. ‘Ik zie het in aspecten van zijn leven, zoals zijn aanpak van borderline. Hij heeft zo’n sterke bereidheid om alles te proberen als het helpt, en ik denk dat dat echt een prijzenswaardige eigenschap is, en het zit ook in zijn hardloopgedrag. Hij heeft een opmerkelijk vermogen om op te blazen tijdens races, maar zet nog steeds door en finisht zelfs heel, heel sterk.”
Als u zelfmoordgedachten heeft, bel of sms dan 988 om de Suicide and Crisis Lifeline te bereiken of ga naar SpeakingOfSuicide.com/resources voor een lijst met aanvullende bronnen.